Την στιγμή που η κυβέρνηση της ΝΔ έχει πάρει την κατηφόρα και ο κόσμος γιουχάρει τον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποσαθρώνεται. Η διαπίστωση ότι η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει πλέον σε επίπεδο διαλυτικό, γίνεται κοινός τόπος.
Κάθε μέρα που περνάει, ένα νέο επεισόδιο έρχεται να την ενισχύσει. Κάποια από αυτά αποκτάνε μια διάσταση μαύρου χιούμορ. Όπως όταν ο Κασσελάκης κάπου ανάμεσα Σπετσών και Μυκόνου πριν μια βδομάδα κατήγγειλε με βίντεο ότι υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο: Ο καθημερινός εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως το συνέδριο, ώστε να μη μείνει κανείς, να απογοητευτείτε πρώτα απ’ όλα εσείς, να πάψετε να στηρίζετε, και ο ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως απαξιωμένος, αφενός να μην αλλάξει και αφετέρου να ρευστοποιηθεί σε μία νεφελώδη «Κεντροαριστερά» με «σωτήρα» επιλεγμένο από τη Διαπλοκή».
Οι «87» απάντησαν ότι τον «ΣΥΡΙΖΑ εξευτελίζει καθημερινά ο Στέφανος Κασσελάκης», ο Πολάκης συνεχίζει την αντιπαράθεση από τη δική του σκοπιά, ο Φάμελος που καθαιρέθηκε από πρόεδρος της Κ.Ο μιλάει για «προσφυγή στη βάση» και ο Ν. Παππάς που πήρε αυτή τη θέση με επιλογή Κασσελάκη δηλώνει ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν εχθροί» προκαλώντας ειρωνικά σχόλια. Υποτίθεται ότι η Κεντρική Επιτροπή που θα συνεδριάσει αυτό το Σαββατοκύριακο θα «ξεκαθαρίσει το τοπίο» αλλά ούτε καν αυτή η συνεδρίαση είναι σίγουρη.
Όλοι/ες τους δηλώνουν ότι το κόμμα πρέπει να «ξεπεράσει την εσωστρέφεια» να κάνει αντιπολίτευση και να διώξει την κυβέρνηση της ΝΔ. Αλλά πώς να κάνεις αντιπολίτευση στη ΝΔ όταν μοιράζεσαι όλες τις βασικές παραδοχές της πολιτικής της και συγκλίνεις προγραμματικά από τις φοροαπαλλαγές για τους καπιταλιστές μέχρι την «ιερή συμμαχία» του ΝΑΤΟ; Πώς να κάνεις αντιπολίτευση όταν κάθε πτέρυγα «ρευστοποιεί» ακόμα και τις στοιχειώδεις συλλογικές διαδικασίες που διακρίνουν ένα κόμμα της Αριστεράς;
Δεν είναι μόνο η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση από το 2015 μέχρι το 2019 που ξεκίνησε από την προδοσία του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και την εφαρμογή ενός ακόμα μνημονίου που βαραίνει. Είναι και η θητεία του στην αντιπολίτευση που ήταν τόσο συναινετική και δεξιά που οδήγησε στη συντριβή στις εκλογές του 2023. Γι’ αυτό, όλες οι αναφορές στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» τη νέα «κεντροαριστερά» και οι καυγάδες ποιος θα την εκφράσει και πως (με συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ: και ποιο ΠΑΣΟΚ;) μοιάζουν με απόπειρες να τετραγωνιστεί ο κύκλος. Μεγάλα λόγια χωρίς τίποτα τ’ αριστερό, έστω σε διακηρυκτικό επίπεδο.
Υπάρχει εναλλακτική; Αυτό είναι το ερώτημα του κόσμου της Αριστεράς που δεν παραιτείται, μπαίνει μπροστά στους αγώνες και θέλει πολιτικό και οργανωτικό στήριγμα στις μάχες που δίνει.
Η Νέα Αριστερά, που συγκροτήθηκε με την αποχώρηση πολλών μελών του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε ότι θα δώσει αυτή τη δυνατότητα. Κι όμως, ένα χρόνο μετά, δεν έχει να παρουσιάσει ούτε δράση ούτε πολιτική πρόταση.
Πέρα από τα δελτία τύπου που προβάλλουν την αναπαραγωγή των δηλώσεων του Αλ. Χαρίτση, οι πολιτικές της πρωτοβουλίες μετά τις ευρωεκλογές εξαντλήθηκαν στην συνάντηση του με την ΠτΔ την Σακελλαροπούλου. Εκεί ο Χαρίτσης είπε ότι υπάρχει μια τριπλή κρίση «θεσμική, οικονομική και κλιματική, η οποία πρέπει όλους μας, όσοι έχουμε και τη θεσμική ευθύνη, να μας κάνει να ανησυχούμε και να συζητήσουμε επί της ουσίας για το πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση, την ώρα που η πολιτική της κυβέρνησης νομίζω ότι είναι μια πολιτική, η οποία αντί να επουλώνει τις πληγές και αντί να αμβλύνει τις συνέπειες των πολλαπλών αυτών κρίσεων, είναι αυτή ακριβώς η οποία οξύνει τις κρίσεις».
Δεν είναι ώρα για «άμβλυνση συνεπειών». Η εναλλακτική στην δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης χτίζεται στους αγώνες που δίνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία στο «πεζοδρόμιο», στην απεργία και τη διαδήλωση. Αυτούς τους αγώνες χρειάζεται να οργανώσουμε, να κλιμακώσουμε σε ένα μέτωπο ανατροπής όλων των επιθέσεων του καταστροφικού καπιταλισμού. Και μέσα σε αυτούς τους αγώνες να δυναμώσουμε την επαναστατική Αριστερά που είναι συλλογική και δημοκρατική γιατί έχει στην σημαία της την στρατηγική της εργατικής δημοκρατίας από την πολιτική στην οικονομία και σε όλη την κοινωνία.