«Έχουμε τη δύναμη να τους διώξουμε» ισχυρίζεται το νέο φθινοπωρινό τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω και στις 50 σελίδες του αναλύει κομμάτι κομμάτι αυτόν τον ισχυρισμό. 

Στο άρθρο με το οποίο ανοίγει το περιοδικό, η Μαρία Στύλλου εξηγεί γιατί «Έχουμε τη δύναμη». Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη έχει μπει στον πέμπτο χρόνο της καταστροφικής της διακυβέρνησης: «δολοφόνησαν στα Τέμπη, δολοφόνησαν στην Πύλο, έκαψαν τη Δαδιά, έπνιξαν τη Θεσσαλία και μπήκαν στρατιωτικά και πολιτικά στη Γενοκτονία των Παλαιστίνιων στο πλευρό του Ισραήλ, παράλληλα με την εμπλοκή στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία […] Όλα αυτά τα εγκλήματα δεν ήταν “στιγμιαία”, ήταν και είναι διαρκείας. Διαρκείας οι φωτιές, που έφτασαν μέχρι το Πάτημα στο Χαλάνδρι αφήνοντας μια γυναίκα, την Νάντια Ποντουμπνάια νεκρή μέσα στην καμένη βιοτεχνία όπου δούλευε. Διαρκείας οι πλημμύρες, με τον Βόλο και τον Παγασητικό γεμάτο νεκρά ψάρια. Διαρκείας οι εξοπλισμοί και οι ιδιωτικοποιήσεις που απλώνουν τη φτώχεια» σημειώνει η Μ. Στύλλου. 

Το άρθρο ανατρέχει στις ασταμάτητες απαντήσεις που δίνει ο κόσμος στις επιθέσεις. Από τις πιο πρόσφατες συγκεντρώσεις των κατοίκων της πυρόπληκτης βορειοανατολικής Αττικής και το κράξιμο του Μητσοτάκη και των υπουργών του, μέχρι το μεγάλο κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων που σημάδεψε τους πρώτους μήνες της χρονιάς και τους αγώνες των υγειονομικών, το κείμενο απαντάει στα περί «παθητικότητας του κόσμου που δέχεται τις επιθέσεις με σταυρωμένα χέρια». «Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα της “παθητικότητας” αφορά τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και όχι τον κόσμο» σημειώνει κι ανατρέχει στην πορεία της ρεφορμιστικής αριστεράς τα τελευταία χρόνια για να εξηγήσει τη σημερινή της κατάσταση. 

Κοινή δράση

«Για να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα χρειαζόμαστε την κοινή δράση στους δρόμους, αλλά και επαναστατική αντιμετώπιση για την προοπτική» εξηγεί. «Δεν είναι ένας δρόμος σπαρμένος με ροδοπέταλα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά είναι ένας δρόμος που έχει προοπτική. Μια προοπτική που περνάει από το σήμερα, κάθε βδομάδα στις μάχες που δίνει η τάξη με την Εργατική Αλληλεγγύη στο χέρι, κάθε βδομάδα μέσα στους τοπικούς μας πυρήνες να συζητάμε και να οργανώνουμε τις μάχες, κάθε μέρα έξω από τους εργατικούς χώρους, συζητώντας και οργανώνοντας το επαναστατικό κόμμα».

Οι παραπάνω ισχυρισμοί προκύπτουν από την ανάλυση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα διεθνώς κι εκεί οφείλουν την εγκυρότητά τους. Σε αυτό περνάει ο Πάνος Γκαργκάνας με το άρθρο του «Ταξικά πολωμένος παγκόσμιος καταστροφικός καπιταλισμός». Ένα σύστημα σε πολλαπλή κρίση που φέρνει πολεμική κλιμάκωση, οικονομική ύφεση και περιβαλλοντική καταστροφή. «Και μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο, ξεπροβάλλει η δυναμική της ταξικής πόλωσης που φέρνει τις δικές της εκρήξεις, από την “περιφέρεια” μέχρι την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Από την εξέγερση στο Μπαγκλαντές, που θύμισε ότι “ακλόνητοι ηγέτες” αναγκάζονται να φύγουν ξαφνικά και κρυφά με ελικόπτερο, μέχρι τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις σε Γαλλία και Βρετανία που δίνουν την απάντηση “από τα κάτω” στην άνοδο της ακροδεξιάς». Αφού επιχειρηματολογεί με στοιχεία σημείο-σημείο, το άρθρο κλείνει με ένα χρονικό της εξέγερσης του Μπαγκλαντές όπως το κατέγραψαν οι ίδιοι οι εξεγερμένοι.

Στη συνέχεια ο Ντενί Γκοντάρ από το Παρίσι με το άρθρο του «Αντίσταση στη φασιστική απειλή» δίνει την εικόνα της πολιτικής κρίσης αλλά και των αγώνων που συγκλονίζουν τη Γαλλία και προτείνει εναλλακτική στρατηγική για την Αριστερά. Εξηγεί το πως ξεδιπλώθηκε ένα ολόκληρο κίνημα που εμπόδισε μια εκλογική νίκη της Λεπέν τον Ιούλιο, την πορεία συγκρότησης του Νέου Αριστερού Μετώπου αλλά και τις αδυναμίες του. «Τα αποτελέσματα των εκλογών του φετινού καλοκαιριού δεν απομάκρυναν το RN από την προοπτική της εξουσίας. Ο φασισμός είναι ισχυρότερος από ποτέ στη Γαλλία. Αλλά η κινητοποίηση του κόσμου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας έδειξε επίσης ότι η νίκη του φασισμού δεν είναι αναπόφευκτη» σημειώνει και θυμίζοντας παραδείγματα και λάθη από τη δεκαετία του ’30, επιμένει ότι είναι δυνατόν να μην επαναληφθούν και να μπει πραγματικός φραγμός στο φασισμό. «Μια σημαντική διαφορά με τη δεκαετία του 1930 είναι ότι δεν ξεκινάμε από μια κατάσταση όπου το επίπεδο των αγώνων είναι χαμηλό. Η σημερινή έλλειψη προοπτικής “από τα πάνω”, λόγω του κοινοβουλευτικού αδιεξόδου, θα ευνοήσει πρωτοβουλίες “από τα κάτω”. Θα πραγματοποιηθούν αγώνες που θα αποτελέσουν ευκαιρίες για την ανάπτυξη αγωνιστικών συνδικαλιστικών τμημάτων και οργανώσεων βάσης» σημειώνει μεταξύ άλλων και τονίζει ότι «αυτό πρέπει να μεταφραστεί σε συγκεκριμένη δράση. Χρειαζόμαστε περισσότερους επαναστάτες να υπερασπιστούν ανοιχτά αυτή την πολιτική, να προτείνουν πρωτοβουλίες, να δοκιμάσουν και να μάθουν από την εμπειρία σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εργασίας».

Αστάθεια

Από τη Γαλλία το περιοδικό περνάει στις ΗΠΑ. Στο άρθρο «ΗΠΑ - Αποσταθεροποίηση στην καρδιά του καπιταλισμού» ο Νίκος Λούντος εξηγεί την αστάθεια που χαρακτηρίζει την αμερικάνικη υπερδύναμη καθ’ οδόν προς τις εκλογές του Νοεμβρίου. Ο Μπάιντεν εγκατέλειψε τη μάχη των εκλογών, ο Τραμπ, από «φαβορί» μετά την απόπειρα δολοφονίας του, βρίσκεται πίσω από την Κάμαλα Χάρις και το άρθρο ανατρέχει σε όλη την τελευταία τετραετία, από την απόπειρα των τραμπικών ακροδεξιών ομάδων να εισβάλουν στο Καπιτώλιο, μέχρι την τελευταία κρίση του Δημοκρατικού Κόμματος που έθεσε τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ εκτός προεκλογικής κούρσας. «Αυτά τα πολιτικά βυζάντια είναι η επιφάνεια μιας δυσλειτουργίας που προέρχεται από τον πυρήνα του αμερικάνικου καπιταλισμού. Και η οικονομία, αλλά και η πολιτική των ΗΠΑ σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου έχουν έρθει τα πάνω κάτω έχουν προκαλέσει ερωτήματα στα οποία το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί απλώς να συνεχίσει να απαντάει με τον παλιό τρόπο. Μέσα από αυτό το ρήγμα στην ομαλή λειτουργία είναι που ξεπηδάνε όλων των ειδών τα τέρατα» εξηγεί και δεν παραλείπει να αναφερθεί στον καθοριστικό ρόλο που έχουν παίξει οι εργατικοί αγώνες όλη αυτή την περίοδο, οι μάχες των γυναικών και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο στρίμωγμα των δύο μεγάλων κομμάτων του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος.

Το περιοδικό κλείνει με δύο σημαντικά άρθρα «θαμμένης» ιστορίας που αποτέλεσαν και θέματα συζήτησης στο φετινό Φεστιβάλ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ. 

Ο πανεπιστημιακός Κώστας Βλασόπουλος γράφει για τις «Γυναίκες στην Αρχαιότητα». Για παράδειγμα «όλοι γνωρίζουν τον Λεωνίδα, το βασιλιά της Σπάρτης που πέθανε ηρωικά επικεφαλής του σώματος των 300 Σπαρτιατών στη μάχη των Θερμοπυλών. Σχεδόν κανένας όμως δεν γνωρίζει το όνομα και την ιστορία της γυναίκας του Λεωνίδα, της Γοργώς. Το εντυπωσιακό είναι ότι γνωρίζουμε πολύ περισσότερα πράγματα για την Γοργώ από ότι για τον Λεωνίδα, αλλά παρόλ’ αυτά είναι ο Λεωνίδας που κέρδισε την διασημότητα». Ο Κ. Βλασόπουλος εξηγεί τη δομή των αρχαίων κοινωνιών βγάζει το ρόλο των γυναικών από την αφάνεια και αναδεικνύει τις ταξικές ανισότητες ανάμεσα στις ελεύθερες και τις δούλες. Όπως υπογραμμίζει «η ιστορία των γυναικών στην αρχαιότητα δεν αναδεικνύει απλά μια άλλη όψη της αρχαιότητας· ταυτόχρονα τονίζει την ανάγκη να αγωνιστούμε ώστε να γίνει η γυναικεία καταπίεση μουσειακό έκθεμα». 

Στη συνέχεια η Αργυρή Ερωτοκρίτου γράφει για την «Κύπρο πριν το 1974 - Ιστορία πογκρόμ κατά των Τουρκοκυπρίων». Θυμίζει τις επιθέσεις της ΕΟΚΑ Β' και επιμένει ότι η λύση είναι οι κοινοί αγώνες ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών. «Η αναγνώριση των ευθυνών της δικής μας άρχουσας τάξης μέσα σε αυτή τη σύγκρουση απλώνει δεσμούς εμπιστοσύνης στην εργατική τάξη της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων. Γιατί, για να καταφέρουμε την ενότητα των από τα κάτω που θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή χρειάζεται σε κάθε βήμα που κάνουν οι δικές μας άρχουσες τάξεις να μας βρίσκουν απέναντι τους» εξηγεί.

Κάθε τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω κλείνει με βιβλιοκριτικές. Αυτή τη φορά ο Πάνος Γκαργκάνας παρουσιάζει το νέο βιβλίο του Άλεξ Καλλίνικος «Η Νέα Εποχή της Καταστροφής», ο Πέτρος Κωνσταντίνου γράφει για το «Το γκρίζο κύμα», το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου για τη «Νέα ακροδεξιά και τους συνεργούς της» κι ο Κώστας Πολύδωρος γράφει για το βιβλίου του Διονύση Ελευθεράτου «Μεταπολίτευση, ένα βολικό τέρας».