Ένα χρόνο μετά την «πανηγυρική» εκλογή του Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος στη συνεδρίασή της το Σαββατοκύριακο ενέκρινε με πλειοψηφία 2/3 την πρόταση μομφής που κατατέθηκε εναντίον του. Συγκεκριμένα, από τα 295 μέλη του οργάνου ψήφισαν τα 286 και απ’ αυτά υπέρ της πρότασης μομφής ψήφισαν 163 μέλη, κατά ψήφισαν 120, δύο παρών και ένα άκυρο. Η πρόταση μομφής είχε τις υπογραφές 100 μελών της ΚΕ. 

Με βάση το καταστατικό ο Κασσελάκης δεν είναι πλέον πρόεδρος του κόμματος και ξεκινάνε οι διαδικασίες που θα οδηγήσουν σε εκλογές για τη θέση. Θα συνεδριάσει η Πολιτική Γραμματεία για να ορίσει μια νέα συνεδρίαση της ΚΕ εντός δυο βδομάδων. Εκεί θα αποφασιστεί πότε θα γίνει το έκτακτο συνέδριο όπου θα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες. 

Ο Κασσελάκης ουσιαστικά δήλωσε ότι δεν αποδέχεται το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και οι αποφάσεις του «θα ανακοινωθούν εκεί που λογοδοτώ πάντα, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ». Για τον ίδιο η ψηφοφορία ήταν το αποκορύφωμα του πολέμου που του έκανε η κομματική γραφειοκρατία: «Φτάσαμε στο σημείο η γραφειοκρατία και η νομενκλατούρα του κόμματος να επιστρατεύουν πρακτικές ξένες στην Αριστερά, να εξευτελίζουν τα αξιότιμα μέλη της ΚΕ φορώντας τους κουκούλα» είπε. 

Η αναφορά στην «κουκούλα» -που προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών- έχει να κάνει με τη μυστική ψηφοφορία. Όπως σημειώνουν τα ρεπορτάζ η πρώτη ήττα του «στρατοπέδου Κασσελάκη» ήρθε το Σάββατο το βράδυ όταν η κεντρική επιτροπή αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία ότι η ψηφοφορία για την πρόταση μομφής θα γίνει με κάλπη, όχι ανοιχτά (για μέλη του οργάνου που απουσίαζαν επιλέχτηκε η …τηλεφωνική ψήφος σε ανοιχτή ακρόαση στην εφορευτική). 

Πράγματι, οι μυστικές ψηφοφορίες δεν είναι στην παράδοση της Αριστεράς. Και όπως γράφει στη σελίδα του στο φεησμπουκ ο Αγγελος Τσέκερης, πρώην διευθυντής της Αυγής «Η ψηφοφορία για μομφή στην ηγεσία, δεν είναι τυπική περίπτωση ψηφοφορίας για πρόσωπα, ώστε να είναι μυστική…Η μομφή στον Πρόεδρο είναι ψήφος για ανατροπή της ηγεσίας του κόμματος. Όποιος τοποθετείται πρέπει να είναι σε θέση να αναλάβει και την πολιτική ευθύνη. Δεν μπορεί να κρύβεται από το κόμμα. Αλλιώς, κακώς είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής». 

Όμως ο Κασσελάκης δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει για «κουκούλες» και τη «νομενκλατούρα» δηλαδή τους μηχανισμούς. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να επιβάλλει μυστική ψηφοφορία για την καθαίρεση του Φάμελου από τη θέση του προέδρου της Κ.Ο. Και βέβαια, την ανάδειξή του τη χρωστάει ακριβώς σ’ αυτούς τους μηχανισμούς. Δεν θα γινόταν «λαοπρόβλητος» πρόεδρος χωρίς τη στήριξη των μηχανισμών όχι μόνο του Πολάκη και του Ν. Παππά αλλά και του ίδιου του Τσίπρα. 

Εδώ τελειώνουν επί της ουσίας και οι όποιοι σχολιασμοί των ΜΜΕ. Λίγο δούλεμα για τον Κασσελάκη δραματικές περιγραφές για το «βυζάντιο» των μηχανισμών στην Κ.Ε και προγνωστικά για το ποιοι ή ποιες θα βάλουν «υποψηφιότητα για την επόμενη μέρα». Ο Πολάκης που μέχρι χτες στήριζε Κασσελάκη αλλά τώρα άλλαξε στρατόπεδο, ο Απόστολος Γκλέτσος, τι θα κάνουν οι «87» και τι θα πει ο Τσίπρας. 

Το ζήτημα όμως δεν είναι τα εύκολα καλαμπούρια και οι γενικολογίες περί «καρεκλών» και «μηχανισμών». Είναι λογικό ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου της Αριστεράς να βλέπει με στεναχώρια αυτή τη διαλυτική κρίση τη στιγμή που η οργή για τα αίσχη της κυβέρνησης της ΝΔ βράζει παντού γύρω μας. Γι’ αυτό χρειάζεται η συζήτηση να πάει στη στρατηγική και τις πολιτικές επιλογές. 

 Η ανάδειξη του Κασσελάκη στην προεδρία από τα «μέλη του δίευρου» δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ηταν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής αλλά και γοργής στροφής στα δεξιά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συναινέσεις με την στρατηγική της άρχουσας τάξης επιταχύνθηκαν ακόμα περισσότερο μετά την εκλογική ήττα του 2019 για να οδηγήσουν στην συντριβή των εκλογών του 2023. Και αυτή η συντριβή ήταν το σήμα για ακόμα μεγαλύτερη δεξιά προσαρμογή στην οποία ακόμα και οι αναφορές στην Αριστερά και τους δεσμούς με τη βάση της έμπαιναν στα αζήτητα. 

Ρόλος

Ο Κασσελάκης, με τις ευλογίες του Τσίπρα για να μην ξεχνιόμαστε, διεκδίκησε το ρόλο του Ρέντσι της Ελλάδας, δηλαδή του πολιτικού που ενσάρκωσε τη «μετεξέλιξη» του παλιού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο σημερινό νεοφιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα. Το «πρόβλημα» ήταν και είναι ότι αυτή η στροφή δεν λειτουργεί γιατί δεν επικοινωνεί στο ελάχιστο με την οργή και τα αιτήματα του κόσμου που παλεύει και γιατί ο κόσμος της Αριστεράς δεν προσαρμόστηκε.  

Το ζήτημα είναι οι 100 που υπέγραψαν την πρόταση μομφής έχουν να προτείνουν κάτι ουσιαστικά διαφορετικό; Η απάντηση είναι ένα σαφές όχι. Το κείμενο αναφέρει για παράδειγμα:

«Με ευθύνη του Προέδρου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από κόμμα, της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ανοικτό στην κοινωνία και πόλο προοδευτικής διακυβέρνησης, μετατρέπεται σε ένα κόμμα καρικατούρα με δεξιές αποχρώσεις. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με ευθύνη του Προέδρου δεν επιτελεί τον συνταγματικό του ρόλο που είναι η άσκηση δομικής αντιπολίτευσης και η δημιουργία εναλλακτικού πόλου προοδευτικής διακυβέρνησης.

Γιατί ο Πρόεδρος δεν εφαρμόζει την απόφαση του τέταρτου Συνεδρίου που μιλάει για κοινή εκλογική συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων. Οι εκφράσεις του περί συνεργασίας κουρελού ή συνεργασία της διαπλοκής τον καθιστούν πρόσωπο που δεν μπορεί να υπηρετήσει την απόφαση αυτή στα πλαίσια της ευρύτερης ανασύνθεσης των προοδευτικών δυνάμεων».

Πέρα από το γεγονός ότι στο 4ο συνέδριο κανείς τους δεν άνοιξε πολιτικά ζητήματα κόντρα στην ηγεσία Κασσελάκη ούτε τον αμφισβήτησε εν τέλει στις ψηφοφορίες, το ζήτημα είναι η ίδια η προοπτική της «εκλογικής συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων» και του πόλου της «προοδευτικής διακυβέρνησης». Είναι φράσεις κλειδιά για τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ που τίμησε τα πενήντα χρόνια από την ίδρυσή του στις 3 Σεπτέμβρη με ομιλίες του Σημίτη και του Βενιζέλου. Του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ για όσους/ες θυμούνται τη δεκαετία του ’90 που έφτασε να είναι το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ. 

Ο Κασσελάκης πρότεινε, πριν την καθαίρεσή του, την αλλαγή της ονομασίας του κόμματος σε «Σύγχρονη Αριστερά» κλείνοντας το μάτι στον πάλαι ποτέ «εκσυγχρονισμό». Οι τάσεις που τον καθαίρεσαν προτείνουν το ίδιο πράγμα χωρίς αλλαγή της ταμπέλας.  

Τα αδιέξοδα που οδηγεί η προοπτική της συνεργασίας των «δημοκρατικών δυνάμεων» και του «πόλου τους», τα βλέπουμε πολύ έντονα και δραματικά στη Γερμανία. Η συγκυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας με τους Πράσινους και τους φιλελεύθερους επιβάλλει τη λιτότητα που φέρνει τη φτώχεια, υιοθετεί όλες τις ρατσιστικές πολιτικές που φουσκώνουν τα πανιά της ακροδεξιάς και των φασιστών.