Η ιδέα της “ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΙΑ” να συνδέσει το θέμα της εκδήλωσης-συζήτησης («80 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς») και με τη διαδήλωση στη μνήμη του Παύλου Φύσσα στις 18 Σεπτέμβρη (τρεις μέρες μετά) είναι εξαιρετικά εύστοχη. Επιπλέον εύστοχη ήταν και η επιλογή του τόπου της εκδήλωσης. 

Η Μάντρα του Μπλόκου της Κοκκινιάς αποτελεί σύμβολο μαρτυρίου και ηρωισμού του αντιφασιστικού αγώνα του Κοκκινιώτικου λαού στη διάρκεια της Κατοχής. Δε θα βρούμε εύκολα τόσους μνημονικούς τόπους αντιφασιστικού αγώνα σε άλλες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, όπως στη συνοικία της Κοκκινιάς. 

Από την εποχή του μεσοπολέμου οι φτωχοί πρόσφυγες της Κοκκινιάς ζώντας μέσα σε στερήσεις, άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τον κοινωνικό αποκλεισμό έμαθαν να αυτοοργανώνονται, να αυτοσυντηρούνται και γενικά να ξεχωρίζουν για τη μαζικότητα, την αποφασιστικότητα και την ενότητα της δράσης τους. Γι’ αυτό και στην Κατοχή στο σύνολό τους οι Κοκκινιώτες σχεδόν ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ και πολλοί ένοπλα στον ΕΛΑΣ προσφέροντας τα μέγιστα στον αντιφασιστικό αγώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ναζί κατακτητές χτύπησαν την Κοκκινιά, όχι μία όπως έκαναν σε άλλες συνοικίες, αλλά τρεις φορές. Μία στην τριήμερη επιδρομή (4-7 Μαρτίου 1944), στο Μπλόκο της Κοκκινιάς (17 Αυγούστου 1944) με πάνω από 200 νεκρούς και τέλος στο μνημόσυνο για τους εκτελεσθέντες του Μπλόκου στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 που έκαναν οι Κοκκινιώτες για να τιμήσουν τους αγωνιστές. 

Εμείς οι Κοκκινιώτες που γνωρίζουμε την ιστορία της περιοχής πάντοτε θεωρούσαμε βέβηλη την παρουσία της Χρυσής Αυγής στους δρόμους και τις πλατείες μας. Από αυτή την άποψη εκδήλωση όπως αυτή δεν δίνει μόνο νόημα και περιεχόμενο στο σύνθημα των λαών ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, αλλά αποκαλύπτει και κάτι άλλο. Ότι οι ναζί κατακτητές και οι Ιταλοί φασίστες που εισέβαλαν στην πατρίδα μας έφυγαν και δεν άφησαν πίσω τους μόνο νεκρούς και ερείπια, αλλά και τους ιδεολογικούς τους απογόνους οι οποίοι απειλούν και σκοτώνουν.

Νίκος Αμπανάβας
Εκπαιδευτικός-συγγραφέας