Οι εξελίξεις στη Γαλλία φέρνουν τον Μακρόν στην υπηρεσία της Λεπέν, τη Λεπέν στην υπηρεσία του Μακρόν και τον κόσμο στους δρόμους. Ο διορισμός του Μισέλ Μπαρνιέ στην πρωθυπουργία της Γαλλίας από τον Μακρόν είναι άλλο ένα βήμα στον αντιδημοκρατικό κατήφορο του γαλλικού κράτους και οδηγεί σε νέο ξέσπασμα και βάθεμα της αντίστασης.
Το Σάββατο 7 Σεπτέμβρη, 300 χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους όλης της χώρας σε πάνω από 140 διαδηλώσεις μετά από κάλεσμα κομμάτων του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP), συνδικάτων και οργανώσεων του κινήματος. 160 χιλιάδες υπολογίζονται στο Παρίσι. «Ενάντια στην αντιδημοκρατική παρέμβαση του Μακρόν. Μακρόν παραιτήσου!» ήταν το βασικό σύνθημα. Ο επικεφαλής της “Ανυπότακτης Γαλλίας”, Ζαν-Λυκ Μελανσόν στην ομιλία του στο Παρίσι σύγκρινε τις κινήσεις του Μακρόν με τους μονάρχες και θύμισε ότι η ιστορία της Γαλλίας δείχνει πώς απαντάμε στην εξουσία των βασιλιάδων. Στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, ο Μακρόν και ο Μπαρνιέ έκαναν την πρώτη τους κοινή εμφάνιση και έφαγαν το κράξιμο της ζωής τους, μαζικά από το κοινό. Ο Μακρόν είχε εισπράξει αντίστοιχο κράξιμο στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων και πλέον παίρνει μαζί του στην ανυποληψία όποιον και να διόριζε.
Ο διορισμός του Μπαρνιέ δεν είναι απλώς μια λύση ανάγκης από πλευράς Μακρόν αλλά ένα επικίνδυνο παιχνίδι που ανοίγει το δρόμο στους φασίστες. Τις κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιούνη-Ιούλη τις κέρδισε η Αριστερά και το NFP έχει πλέον τις περισσότερες έδρες στο Κοινοβούλιο. Ο κίνδυνος να βγει πρώτη φορά πρώτο το κόμμα των φασιστών της Λεπέν έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο και προκάλεσε πίεση πάνω στις ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (Ανυπότακτη Αριστερά, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα, Πράσινους και άλλους) για να στήσουν το NFP ώστε να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους του εκλογικού νόμου. Όμως ο Μακρόν μπλοκάρισε από την αρχή την εκλογή πρωθυπουργού από την Αριστερά. Η ίδια η Αριστερά έκανε όλων των ειδών τις υποχωρήσεις για να βρεθεί λύση. Η “Ανυπότακτη Γαλλία” του Μελανσόν δέχτηκε να μην προτείνει δικό της πρωθυπουργό, ακόμη και να μην πάρει χαρτοφυλάκια, παρόλο που είναι το πρώτο κόμμα σε έδρες μέσα στο NFP. Ο Μακρόν κυκλοφορούσε σενάρια για πρωθυπουργό τεχνοκράτη ή για προσωπικότητα από την κοινωνία των πολιτών. Είχε επιχειρήσει να στήσει γέφυρες με τη δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, προτείνοντας πρωθυπουργό τον Μπερνάρ Καζνέβ, όμως το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν δέχτηκε και έτσι το μπλοκ του Λαϊκού Μετώπου δεν διασπάστηκε.
Δεξιό απολίθωμα
Όμως τελικά, ο Μακρόν διόρισε τον Μπαρνιέ, ένα νεοφιλελεύθερο στέλεχος της Δεξιάς, ρατσιστή και ομοφοβικό. Ο Μπαρνιέ είναι μέλος των Ρεπουμπλικάνων, του παραδοσιακού κόμματος της Γαλλικής Γκωλικής Δεξιάς. Οι Ρεπουμπλικάνοι όμως από τις δόξες του δικομματισμού κατέληξαν στο 6,5% στον πρώτο γύρο τον Ιούνη. Έφτασαν να διασπαστούν μάλιστα, όταν ο πρόεδρός τους, Ερίκ Σιοτί επιχείρησε να στήσει μέτωπο με τη Λεπέν μπροστά στο δεύτερο γύρο.
Ο Μακρόν πουλάει για δημοκρατική επιλογή ένα δεξιό απολίθωμα από το κόμμα του 6,5%, μετά τις εκλογές που κέρδισε η Αριστερά. Ο Μπαρνιέ, αμέσως μετά το αποτέλεσμα της 7 Ιούλη έκανε την εξής έκκληση: «Η Γαλλία χρειάζεται τάξη… τάξη στους δρόμους, τάξη στα σύνορά μας και τάξη στον προϋπολογισμό μας», «η Δεξιά και το Κετρο πρέπει να διασφαλίσουν σεβασμό για το γαλλικό λαό». Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγες μέρες αργότερα έλεγε πως τα δύο πλέον φλέγοντα ζητήματα για τη Γαλλία είναι η μετανάστευση και ο έλεγχος των δημόσιων οικονομικών.
Ο Μακρόν, δηλαδή, βάζει έναν πρωθυπουργό που πληροί τα κριτήρια των φασιστών και τους ζητάει τη στήριξή τους. Οι φασίστες δείχνουν πρόθυμοι. Από τη μια λένε πως δεν θα συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, από την άλλη η Λεπέν λέει πως «ας δούμε τουλάχιστον αν μπορεί να εξισορροπήσει τον προϋπολογισμό», ενώ ο γραμματέας τους λέει: «Εμείς γινόμαστε πλέον η καθοριστική δύναμη αριθμητικά και μιας και γινόμαστε καθοριστικοί, βάζουμε τα κριτήριά μας».
Ο Μπαρνιέ το 1981 είχε ψηφίσει ενάντια στην αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, είχε προτείνει δημοψήφισμα για να σκληρύνει η νομοθεσία κατά των μεταναστών ακόμη και πέρα από τα όρια της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Είχε υποστηρίξει την επέκταση των φυλακών με 20 χιλιάδες νέα κελιά και υποχρεωτική μίνιμουμ φυλάκιση για μια σειρά αδικήματα. Ταυτόχρονα με τις ακροδεξιές του θέσεις στα πολιτικά ζητήματα, είναι ακραίος νεοφιλελεύθερος στην οικονομία. Δηλώνει πως δεν θα ακουμπήσει την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης που επέβαλε ο Μακρόν και υποστηρίζει τη μείωση φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις. Η ανιψιά της Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ, από το δεύτερο φασιστικό κόμμα της χώρας, έκανε έκκληση στον Μπαρνιέ: «Εμπρός λοιπόν, κε Μπαρνιέ, υλοποιήστε τις υποσχέσεις σας».
Τι να κάνουμε
Το ερώτημα που ανοίγει είναι πώς θα προχωρήσει το κίνημα απέναντι σε μια κυβέρνηση Μακρόν - Μπαρνιέ. Το γεγονός ότι πρόκειται για μια αντιδημοκρατική κυβέρνηση, για έναν δοτό πρωθυπουργό και για έναν πρόεδρο που αρνείται τη δημοκρατία, αρνείται να αποδεχθεί το αποτέλεσμα των εκλογών και τη σύνθεση του κοινοβουλίου είναι το πρώτο κρατούμενο. Οι διαδηλώσεις του Σαββάτου είναι ένα βήμα εμπρός. Το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση. Κάτω ο Μακρόν» πρέπει να διαπερνά όλους τους αγώνες. Πρόκειται για μια κυβέρνηση μειοψηφίας απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Το δεύτερο ζήτημα, ανεξάρτητα από τους χειρισμούς που θα κάνουν οι φασίστες στη Βουλή, είναι ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο άνοιγμα του Μακρόν και της Δεξιάς προς τους φασίστες στη μεταπολεμική ιστορία τους. Η μάχη ενάντια στην κυβέρνηση Μακρόν-Μπαρνιέ είναι ταυτόχρονα και μάχη ενάντια στους φασίστες και η μάχη ενάντια στους φασίστες είναι ταυτόχρονα μάχη και ενάντια στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει χώρος για «αντιφασιστικό μέτωπο» μαζί με τον Μακρόν. Στην πορεία προς το δεύτερο γύρο, τα κόμματα του NFP κινδύνευσαν να αγκαλιαστούν επικίνδυνα με τον Μακρόν, στην προσπάθειά τους να ανταλλάξουν δηλώσεις υποστήριξης υποψήφιων βουλευτών και να μην επιτρέψουν την εκλογή φασιστών. Τώρα, αυτός ο δρόμος πρέπει να κλείσει. Όποιος θέλει να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία έχει θέση στη μάχη ενάντια και στη Λεπέν και στο Μακρόν.
Το τρίτο ζήτημα είναι ότι η μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης και του προέδρου μπορεί και πρέπει να αλληλοτροφοδοτηθεί με τους αγώνες σε όλα τα μέτωπα. Οι ίδιοι λένε πως έχουν άμεσα μπροστά τους τη μάχη του προϋπολογισμού. Η συνομοσπονδία CGT και άλλα συνδικάτα καλεί ήδη σε γενική απεργία για την Τρίτη 1 Οκτώβρη, τη μέρα που ξεκινάει στη Βουλή η συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ο στόχος της απεργίας, σύμφωνα με τη CGT, είναι «να ανατρέψουμε τη μεταρρύθμιση στις συντάξεις, να κερδίσουμε αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, ισότητα γυναικών και ανδρών, ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών και αύξηση των θέσεων εργασίας στη βιομηχανία σε σύνδεση με το διακύβευμα του περιβάλλοντος».
H CGT στην ανακοίνωσή της συνδέει την απεργία με τις πολιτικές εξελίξεις: «Χωρίς καμιά αναμονή, να πολλαπλασιάσουμε τις μάχες για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Έτσι, ο κόσμος της εργασίας μπορεί να κινητοποιηθεί μέσα στο πλαίσιο όλων των πολιτών για να καταγγείλει την επίδειξη ισχύος του Μακρόν».
Στα σχολεία, οι μάχες έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί έκαναν απεργία στις 10 Σεπτέμβρη και υπάρχουν κινήσεις για συνέχεια. Η μάχη ενάντια στο ρατσισμό θα είναι αναγκαστικά κεντρική. Αυτό είναι το σημείο επαφής του Μπαρνιέ με τους φασίστες και με βάση το ρατσιστικό μίσος είναι που θα προσπαθήσουν να στήσουν την κοινοβουλευτική τους συμμαχία.
Αυτές οι επιλογές μπορούν να καθορίσουν και ότι η κοινοβουλευτική Αριστερά δεν θα κάνει πίσω στις υποσχέσεις της για σύγκρουση με τον Μακρόν. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα ακόμα ταλαντεύονται για επιστροφή σε μια πολιτική αποδοχής της ομαλότητας. Για παράδειγμα το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν κάλεσε στις διαδηλώσεις του περασμένου Σαββάτου. Αν το ζήτημα της Δημοκρατίας παραμείνει μόνο θέμα ισορροπιών και συζητήσεων μέσα στη Βουλή, οι ταλαντεύσεις θα χειροτερεύσουν.
Η Αριστερά πρέπει να μπει μπροστά για να οργανώσει τους αγώνες μαζί με όλο τον κόσμο που δήλωσε παρών στη μάχη όλους τους τελευταίους μήνες. Ας αφήσουμε τους φασίστες να επιχειρήσουν να υπερασπίσουν την κυβέρνηση του Μπαρνιέ και τον νεοφιλελευθερισμό με τις ψήφους τους στο Κοινοβούλιο αν θέλουν. Η 1η Οκτώβρη πρέπει να γίνει η αρχή για άπλωμα των απεργιών σε όλους τους χώρους, απέναντι στην πιο αδύναμη, κοινοβουλευτικά και πολιτικά, κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετίων. Το σύστημά τους στηρίζεται όλο και περισσότερο στη γυμνή βία, τα πραξικοπήματα, τους φασίστες και το ρατσιστικό τους δηλητήριο. Μπορούμε να τους ξεφορτωθούμε όλους μαζί.