Σε συνέχεια της ιδιωτικοποίησης του νερού στη Θεσσαλία, με τη δημιουργία του ΟΔΥΘ (δείτε ΕΑ, τεύχος 1619) η κυβέρνηση προχωράει στην "ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα" του νερού μέσω της ιδιωτικοποίησης της διαχείρισής του. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θεόδωρου Σκυλακάκη, δεν αφήνουν καμία παρερμηνεία.
Σύμφωνα με αυτές, θα υπάρχουν ένας πάροχος νερού ανά περιφέρεια, με επέκταση της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ και συγχώνευση-διάλυση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ), ιδιώτες θα αναλάβουν τα έργα διαχείρισης και μεταφοράς υδάτων και το κόστος για τα έργα αυτά θα ενσωματώνεται στα τιμολόγια των παρόχων του νερού δηλαδή, αύξηση των Τιμολογίων μέσω Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) Κοστολόγησης-Τιμολόγησης υπηρεσιών ύδατος, και τα οποία θα εγκρίνονται από την Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΕΕΥ).
Πρόκειται, ουσιαστικά, για τη μεταφορά του μοντέλου ιδιωτικοποίησης της ενέργειας και στο νερό που υπόσχεται "ουρανοκατέβατα κέρδη" για τους ιδιώτες παρόχους νερού, αυξημένα τιμολόγια για τα νοικοκυριά και τους αγρότες, κακή ποιότητα νερού και καταστροφή των φυσικών πόρων.
Ο Σκυλακάκης για να δικαιολογήσει την ιδιωτικοποίηση και την αύξηση των τιμολογίων επικαλείται την κλιματική κρίση και την λειψυδρία που αυτή επιφέρει. Για την κυβέρνηση της ΝΔ, η κλιματική κρίση είναι, πάντα, η δικαιολογία για να ιδιωτικοποιεί δημόσια αγαθά και το άλλοθι για τις καταστραμμένες υποδομές που αφήνουν τον κόσμο απροστάτευτο από τις συνέπειες της. Το ίδιο ισχύει και για το νερό.
Διάλυση
Η λειψυδρία είναι ένα πραγματικό φαινόμενο, ιδιαίτερα στη Μεσόγειο, που κάθε χρόνο θα γίνεται και πιο έντονο. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πήρε κάποιο μέτρο ή κάποιο έργο υποδομής για την αντιμετώπιση του φαινομένου αλλά, αντίθετα, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών (εδώ της ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και ΔΕΥΑ) και τα ανύπαρκτα κονδύλια για τη συντήρηση του δικτύου ύδρευσης και άρδευσης συναντούν την άναρχη τουριστική ανάπτυξη προς όφελος της "βαριάς βιομηχανίας" του τουρισμού. Αυτό στα νησιά βγάζει μάτια. Στην Άνδρο, π.χ., τα υφιστάμενα δίκτυα άρδευσης συχνά παρουσιάζουν απώλειες μεγαλύτερες του 30% λόγω της παλαιότητας των αγωγών.
Το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Πάρου απαγόρευε μεν τις πισίνες εκτός ξενοδοχείων, επιτρέποντας, όμως, τα υδάτινα στοιχεία και τις στέρνες και έτσι έχουν γεμίσει όλα τα βουνά και οι παραλίες με πισίνες, με αποτέλεσμα πάνω από το 5% των διαθέσιμων υδάτινων πόρων να καταλήγει σ' αυτές. Η απάντηση της κυβέρνησης είναι περισσότερες μονάδες αφαλάτωσης στα νησιά. Δηλαδή, μεγαλύτερη και κοστοβόρα κατανάλωση ενέργειας, περισσότερο τσιμέντο και πάρα πολύ θαλασσινό νερό για να πραγματοποιηθεί και να παραδοθεί στην τελική του μορφή. Δηλαδή μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή των νησιών και της θάλασσας, όπου θα καταλήγει το "απόβλητο" από την αφαλάτωση. Φαύλος κύκλος. Σκανδαλώδες είναι και το προτεινόμενο έργο αντλησιοταμίευσης από τη λίμνη των Κρεμαστών με τους ιδιώτες να παράγουν ρεύμα με νερό και υποδομές που ανήκουν στο Δημόσιο.
Το νερό είναι φυσικό αγαθό. Ακόμα και ο ΟΗΕ, στον 6ο Στόχο Βιώσιμης Ανάπτυξης, αναφέρει την "εξασφάλιση στην πρόσβαση στο νερό και στην αποχέτευση για όλους" και προβλέπει ότι το 2040 η αύξηση της ζήτησης του νερού θα είναι κατά 30% μεγαλύτερη από τα σημερινά διαθέσιμα αποθέματα. Η ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού θα σημάνει τον "έλεγχο" του νερού στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών στις πόλεις, στην γεωργία, στα νησιά. Να μην τους αφήσουμε!
Οι μακροχρόνιοι αγώνες των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ κέρδισαν την συμπαράσταση όλης της εργατικής τάξης και έτσι σταματήσαμε την ιδιωτικοποίηση τους. Τώρα, χρειάζεται να ξαναβγούνε μπροστά, να ενωθούν με τους αγώνες όλης της τάξης για να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση, για να μείνει το νερό δημόσιο αγαθό με τον έλεγχο της διαχείρισης του στα χέρια των ίδιων των εργαζόμενων.