“Το Ισραήλ μετατρέπεται, με ανησυχητική ταχύτητα, σε μια χώρα που ζει από το αίμα. Τα καθημερινά εγκλήματα της κατοχής έχουν κάθε μέρα όλο και μικρότερη σημασία. Την τελευταία χρονιά, αναδύεται μια νέα πραγματικότητα μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων σε εντελώς διαφορετική κλίμακα. Βρισκόμαστε μέσα σε μια πραγματικότητα της γενοκτονίας”. Η πρώτη παράγραφος του άρθρου του συγγραφέα Γκιντεόν Λεβί στην ισραηλινή εφημερίδα Χαάρετς την περασμένη βδομάδα, επιβεβαιώνεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Το Ισραήλ επεκτείνει τον πόλεμο, χωρίς καν να μπορεί να εξηγήσει ακόμη και στους πιο κοντινούς του συμμάχους ποιοι είναι οι λόγοι και ποια η στρατηγική. Τη στιγμή που γράφουμε αυτό το άρθρο, οι νεκροί από την εκστρατεία βομβαρδισμών που εξαπολύει στο Λίβανο πλησιάζουν τους 500. Ανάμεσά τους 35 παιδιά. Περισσότεροι από 1000 είναι οι τραυματίες. Όλα αυτά μόνο μέσα σε μία μέρα. Είναι η μεγαλύτερη ισραηλινή σφαγή στο Λίβανο μετά τις θηριωδίες στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα το 1982. Στον πόλεμο του 2006, όταν το Ισραήλ ξανά βομβάρδιζε το Νότο του Λιβάνου και τη Βηρυτό είχαν σκοτωθεί 1200 Λιβανέζοι και Λιβανέζες μέσα σε 33 μέρες.
Τα σχολεία στο Λίβανο έκλεισαν, τα νοσοκομεία ακύρωσαν όλα τα προγραμματισμένα χειρουργεία για να εισάγουν μόνο τραυματίες. Χιλιάδες κάτοικοι του Νότου πλημμυρίζουν τις εθνικές οδούς για να κατευθυνθούν προς το Βορρά και να απομακρυνθούν από τα σύνορα.
Κλείνουμε ένα χρόνο από το ξεκίνημα της σφαγής στη Λωρίδα της Γάζας και οι επιλογές του Ισραήλ πηγαίνουν προς την πολυμέτωπη κλιμάκωση. Όταν ξεκινούσε ο πόλεμος, ο Νετανιάχου είχε θέσει δημόσια τρεις στόχους: την επιστροφή των Ισραηλινών ομήρων, την εξολόθρευση της Χαμάς και την εξασφάλιση ότι η Λωρίδα της Γάζας δεν θα μπορεί να ξαναποτελέσει απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ. Ένα χρόνο μετά, όχι μόνο δεν έχει πετύχει τους στόχους του, αλλά προσθέτει ακόμη έναν στη λίστα. Λέει πως ο πόλεμος δεν θα τελειώσει, αν δεν επιστρέψουν οι 60 χιλιάδες Ισραηλινοί που έχουν μετακινηθεί από τα “σπίτια τους” κοντά στα σύνορα με το Λίβανο.
Πριν από την εκστρατεία βομβαρδισμών στο Λίβανο, είχε προηγηθεί ένα από τα πιο βρώμικα χτυπήματα κρατικής τρομοκρατίας. Στις 17 Σεπτέμβρη, εξερράγησαν χιλιάδες βομβητές στο Λίβανο, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας στο σωρό. Το Ισραήλ είχε παρέμβει στη συναρμολόγηση των συσκευών που είχε παραγγείλει η Χεζμπολάχ για την εσωτερική της συνεννόηση, τοποθετώντας εκρηκτική ύλη και έδωσε εντολή για την ανατίναξή τους. Την επόμενη μέρα ακολούθησαν ανάλογες εκρήξεις σε γουόκι-τόκι. Ακόμη και ο Λίον Πανέτα, ο επικεφαλής της CIA επί Ομπάμα, δήλωσε πως η ισραηλινή επίθεση είναι “πράξη τρομοκρατίας”.
Το Ισραήλ προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει ότι έχει το πάνω χέρι στην κατάσταση. Η επίθεση στους βομβητές έχει προκαλέσει σύγχυση στη Χεζμπολάχ, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την εκστρατεία δολοφονίας στελεχών της που εξελίσσεται εδώ και ένα χρόνο. Συνολικά 500 άνθρωποι έχουν πέσει νεκροί από τις Ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο εδώ και ένα χρόνο. Ανάμεσά τους ήταν κάποια από τα ιδρυτικά και κορυφαία στελέχη της Χεζμπολάχ. Όλα αυτά εξελίσσονταν την ώρα που το Ισραήλ κατέσφαζε πάνω από 40 χιλιάδες ανθρώπους στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά δεν έπαψε ποτέ να κοιτάει προς το Βορρά.
Αποτυχία Ισραήλ
Όμως, δεν πρέπει να μπερδεύουμε την προπαγάνδα του Ισραήλ με την πραγματικότητα. Όσο απλώνει τους στόχους του πολέμου ο Νετανιάχου, όσο επιχειρούν να κάνουν επίδειξη στρατιωτικής και τεχνολογικής υπεροχής, τόσο αποκαλύπτεται η αποτυχία τους. Οι Ισραηλινοί όμηροι από στόχος του πολέμου μετατράπηκαν μήνα με το μήνα απλώς σε “παράπλευρες απώλειες” ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Η κυβέρνηση του Νετανιάχου τους ξεγράφει εντελώς πλέον. Τώρα η ίδια η Λωρίδα της Γάζας μετατρέπεται σε ένα μικρό κομμάτι ενός ακόμη ευρύτερου πολέμου. Ο Νετανιάχου έκανε τον πόλεμο για να φέρει την “ασφάλεια” και τώρα θα χρειαστεί πιθανώς να στείλει τους Ισραηλινούς στα καταφύγια, να εκκενώσει ακόμη μεγαλύτερες περιοχές στα βόρεια σύνορα, ενώ ήδη πύραυλοι είτε από τη Χεζμπολάχ, είτε από τους Χουθίτες της Υεμένης, είτε από τους αντάρτες του Ιράκ διαπερνούν τον “Σιδερένιο Θόλο” και πέφτουν μέχρι και στο Τελ Αβίβ.
Το Ισραήλ είναι κράτος γενοκτονικό, κράτος μαζικός δολοφόνος, κράτος τρομοκράτης, τώρα ακόμη και με τη βούλα των διεθνών δικαστηρίων. Από προνομιακό σύμμαχο στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, μετατρέπεται σε τοξική επαφή από την οποία όλοι επιχειρούν να πάρουν αποστάσεις. Ακόμη και ο Μπάιντεν που, παρά την ασταμάτητη στρατιωτική του στήριξη, επιχειρούσε να πείσει τον Νετανιάχου να μην προκαλέσει περιφερειακή έκρηξη, τώρα, στο παρα πέντε των αμερικανικών εκλογών, τρέχει να προλάβει για να μην προχωρήσει το Ισραήλ σε χερσαία επέμβαση.
Ας θυμηθούμε ότι, πριν από τις 7 Οκτώβρη του 2023, βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους τα σχέδια για ομαλοποίηση σχέσεων των αραβικών χωρών με το Ισραήλ. Ο τελευταίος χρόνος έχει στείλει αυτούς τους σχεδιασμούς στα σκουπίδια. Μια ολόκληρη γενιά Αράβων έχει ριζοσπαστικοποιηθεί από την εμπειρία του 2023-2024. Οι πολιτικές δυνάμεις που στέκονται ενάντια στο σιωνισμό και δεν υποστηρίζουν τους συμβιβασμούς με το Ισραήλ έχουν βγει δικαιωμένες και δυναμωμένες σε όλες τις αραβικές χώρες και προκαλούν τεράστιες ανησυχίες στα καθεστώτα.
Ενώ, πίσω από τις μεγαλοστομίες για εισβολή στο Λίβανο, οι οποίες μέχρι στιγμής έχουν βασικό στόχο να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό και να προκαλέσουν κρίση στη Χεζμπολάχ, είναι αμφίβολο αν το Ισραήλ έχει τη σιγουριά και την εσωτερική συνοχή για να την πραγματοποιήσει άμεσα.
Το περιοδικό Εκόνομιστ λέει πως: “Ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε την ανάπτυξη στο Βορρά μιας δεύτερης μεραρχίας που ήταν στη Γάζα μέχρι πριν από ένα μήνα, ώστε να είναι έτοιμος [για εισβολή]. Ωστόσο, μια επίσκεψή μας στα σύνορα το σαββατοκύριακο έδειξε πως μια τέτοια εισβολή δεν έμοιαζε άμεση. Οι μάχιμες δυνάμεις εκπαιδεύονταν μέσα στις βάσεις τους στο Βορρά ακόμη και το Σάββατο, αλλά δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει να μετακινούνται προς τις περιοχές εκκίνησης κοντά στα σύνορα. ‘Τα σχέδια για μια χερσαία επέμβαση είναι έτοιμα. Αλλά είμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να έχουμε τις επαρκείς δυνάμεις για να τα υλοποιήσουμε’, λέει ένας έφεδρος αξιωματικός που συμμετέχει στις προετοιμασίες”.
Η εισβολή στα γραφεία του Αλ Τζαζίρα στη Δυτική Όχθη και το κλείσιμο του αραβικού καναλιού για δεύτερη φορά δείχνει το φόβο του Ισραήλ απέναντι στην αλήθεια. Μέσα στο ίδιο το Ισραήλ έχει επιβληθεί δρακόντειος έλεγχος στα ΜΜΕ, για να προβάλλονται μόνο οι “επιτυχίες” του, μόνο οι μαζικές δολοφονίες δηλαδή, αλλά όχι οι πύραυλοι της Χεζμπολάχ που πέφτουν εντός ισραηλινών συνόρων. Μια από τις αλλαγές της τελευταίας χρονιάς είναι ότι ο Νετανιάχου πέρασε μια σειρά νόμους λογοκρισίας και αφαίρεσης ατομικών δικαιωμάτων (για παράδειγμα το δικαίωμα του κράτους να ψάχνει τους προσωπικούς υπολογιστές ή η καταδίκη ανθρώπων επειδή έκαναν ‘λάικ’ σε μια “αντι-ισραηλινή” δημοσίευση). Οι επιθέσεις αυτές δεν στρέφονται μόνο εναντίον των Παλαιστίνιων. Είναι κομμάτι του πανικού του Ισραήλ απέναντι σε οποιαδήποτε πληροφορία δεν αναπαράγει το μύθο του “αήττητου”.
Ακόμη και τους βομβαρδισμούς στο Λίβανο, ωστόσο, το Ισραήλ τους κάνει με αμερικάνικες πλάτες, μιας και εκμεταλλεύεται την παρουσία των αμερικάνικων αεροπλανοφόρων και άλλων δυνάμεων που μπορούν να εμποδίζουν επιπλέον πυραύλους της Χεζμπολάχ.
Υπάρχουν κομμάτια του ισραηλινού κράτους που όντως σπρώχνουν προς μια χερσαία εισβολή. Κάποιοι ζητάνε να εξασφαλίσει ο ισραηλινός στρατός μια ενδιάμεση ζώνη με κατοχή στο νότιο Λίβανο. Η ισραηλινή κατοχή όμως στο Νότιο Λίβανο, το 1982-2000, ήταν αυτή που μετέτρεψε τη Χεζμπολάχ στη μαζική δύναμη που είναι σήμερα. Το Ισραήλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κακήν κακώς το Λίβανο το 2000 και πέντε χρόνια αργότερα να αποσύρει τους εποικισμούς του από τη Λωρίδα της Γάζας. Το 2006 ηττήθηκε στον πόλεμο που εξαπέλυσε ξανά κατά του Λιβάνου.
Στο μεταξύ, στο Λίβανο αναπτύσσονται πρωτοβουλίες για την υποδοχή των προσφύγων από το Νότο, δωρεές αίματος, φιλοξενίες σε σπίτια και ξενοδοχεία. Τα πολιτικά κόμματα, που στο Λίβανο τρέφονται από τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς της χώρας, αναγκάστηκαν να κάνουν δηλώσεις στήριξης στη Χεζμπολάχ απέναντι στην ισραηλινή τρομοκρατία.
Το σιωνιστικό κράτος συνεχίζει να κινείται στον ξέφρενο ρυθμό της γενοκτονικής του πολιτικής, απλώνοντας το αιματοκύλισμα προς κάθε κατεύθυνση. Αντί για “ομαλοποίηση” της παρουσίας του, αποκαλύπτεται ως αυτό που είναι, ένα ρατσιστικό κατάλοιπο της αποικιοκρατίας που παλεύει με νύχια και με δόντια για να μείνει ζωντανό. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, αν το Ισραήλ δεν δώσει τη θέση του σε μια ελεύθερη Παλαιστίνη, από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο.