Το πρωί της Κυριακής 29 Σεπτέμβρη έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος σύντροφος, φίλος και αγωνιστής της Αριστεράς Γιώργος Μιχαηλίδης. 

Τον Γιώργο τον γνώρισα το 1998 όταν με το συνεργείο της Εργατικής Αλληλεγγύης ξεκίνησα τις βδομαδιάτικες εξορμήσεις στο Δημαρχείο του Ηρακλείου. Μας περίμενε κάθε βδομάδα για να πάρει την εφημερίδα, για να συζητήσει μαζί για το πως βλέπουμε τα πράγματα, για να πάρει αισιοδοξία και να την μεταφέρει στους συναδέλφους του. 

Ο Γιώργος δούλευε στο Τμήμα Πολιτισμού του Δήμου ή για την ακρίβεια ήταν το Τμήμα Πολιτισμού του Δήμου. Το ότι ο Δήμος Ηρακλείου έχει δημοτικό κινηματογράφο, θεατρικές σκηνές, χώρους πολιτισμού το οφείλει, σε μεγάλο βαθμό, στον Γιώργο και στο έργο του. Την ίδια στιγμή ήταν ενεργό μέλος του Συλλόγου Εργαζομένων και πάντα, ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του, στη "πρώτη γραμμή" σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες είτε στο Δήμο είτε στο Ηράκλειο είτε στη Νέα Ιωνία, όπου έμενε. Τον θυμόμαστε στις απεργίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ και στις απεργιακές φρουρές, στις προσυγκεντρώσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη πριν τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στα μεγάλα αντιφασιστικά συλλαλητήρια στο Ηράκλειο.   

Ήταν ένας αγωνιστής της Αριστεράς, ένας αγωνιστής της "γενιάς του Πολυτεχνείου" και αυτό τον καθόρισε σε όλη τη ζωή του. Πάντα με τους "από κάτω", ποτέ με την "εξουσία". Η αγάπη του για τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική ήταν η αγάπη και ο αγώνας για μία ζωή που μας αξίζει να ζούμε. 

Έτσι "μεγάλωσε" μαζί με την σύντροφό του, την αγαπημένη του Άννα, και τα 2 παιδιά του, τον Στέλιο και τον Άγγελο. Ακόμα και στο "ύστατο χαίρε", η απόφαση αντί για στεφάνια να ενισχυθεί η Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας, δείχνει ότι η κληρονομιά του Γιώργου θα μας ακολουθεί στο σήμερα και στο αύριο. Έτσι θα τον θυμόμαστε.