Σε καταστατικό συνέδριο προχώρησε η ΠΟΕ-ΟΤΑ την Τρίτη 1 Οκτώβρη για να μπορούν να εγγράφονται και οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι, αλλά με την προϋπόθεση ότι έχουν τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου που τους δικαιώνει για να γίνουν αορίστου χρόνου. Παρέμβαση στο συνέδριο έκανε ο Συντονισμός Εργαζόμενων στους ΟΤΑ διεκδικώντας να γραφτούν όλοι οι συμβασιούχοι χωρίς προϋποθέσεις. Επίσης, καλεί την Ομοσπονδία να αποφασίσει απεργιακό πρόγραμμα με πρώτο σταθμό τις 17/10 μαζί με τους υγειονομικούς για τις αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στους εργολάβους και τις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και για τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και την κατάργηση της τροπολογίας Βορίδη που στην ουσία ακυρώνει όλες τις δικαστικές αποφάσεις υπέρ των συμβασιούχων για να γίνουν αορίστου χρόνου.
Απίστευτο αλαλούμ και ανησυχία έχει προκαλέσει σε εκατοντάδες εργαζόμενους του Δήμου της Αθήνας η μετακόμιση μιας σειράς διευθύνσεων από το ιδιόκτητο κτήριο της οδού Λιοσίων στο νεότερο μεν αλλά νοικιασμένο με το απίστευτο ποσό των 123.500 ευρώ το μήνα, κτήριο στην Πατησίων 159 (στο ύψος της πλ. Αμερικής). Η μετακόμιση προβλήθηκε από την προηγούμενη δημοτική αρχή Μπακογιάννη, που την προγραμμάτισε και υπέγραψε την σύμβαση ενοικίασης, ως μεγαλεπήβολο σχέδιο/τομή στη διακυβέρνηση του Δήμου.
Όπως ο θείος του ο Κούλης προσπαθεί να ντύσει την πολιτική των ξεπουλημάτων, της ρεμούλας και της αρπαγής του δημόσιου πλούτου με το προσωπείο του επιτελικού κράτους, έτσι και ο ανιψιός Κωστάκης προσπάθησε για τέσσερα χρόνια να φορέσει τη μάσκα της χρηστής διαχείρισης. Όμως η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της πόλης κατάλαβε γρήγορα πως ο λύκος όσες προβιές και να φορέσει αρνάκι δεν γίνεται, και τον έστειλε σπίτι του.
Τα χρόνια της διακυβέρνησης Μπακογιάννη στο Δήμο της Αθήνας χαρακτηρίστηκαν από την απόλυτη κυριαρχία των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων. Ο «μεγάλος περίδρομος», η κερδοσκοπική επίθεση σε πάρκα, πλατείες και ελεύθερους χώρους, η μάσα της ανάπλασης του Συντάγματος, η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, η προσπάθεια ξεπουλήματος κάθε δημόσιου αγαθού είναι μερικά μόνο παραδείγματα από το φαγοπότι που στήθηκε πίσω από τον μηχανισμό του Μπακογιαννέικου.
Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν πως, και στην περίπτωση της μετακόμισης των διοικητικών υπηρεσιών του Δήμου, πίσω από τα ψευτοεπιχειρήματα του Μπακογιάννη περί αποκέντρωσης και αναβάθμισης των υπηρεσιών και του δήθεν οικονομικού συμμαζέματος που θα πρόκυπτε από ξενοίκιασμα άλλων κτηρίων, για άλλη μια φορά, δεν κρύβεται με τίποτα η ξεδιάντροπη μπίζνα με τους ιδιοκτήτες του πρώην Hondos Center στην Πατησίων και η τεράστια σπατάλη με το πιο ακριβό ενοίκιο που έχει πληρώσει ποτέ ο Δήμος για ενοικίαση οποιουδήποτε κτηρίου.
Σκουπίδια
Όμως ακόμα χειρότερο ζήτημα είναι πως η νέα δημοτική αρχή του Χάρη Δούκα αντί να στείλει στα σκουπίδια το τόσο σπάταλο και αχρείαστο σχέδιο Μπακογιάννη αποφάσισε, παρά τις αντιρρήσεις των εργαζόμενων, να προχωρήσει στην μετεγκατάσταση διάφορων Διευθύνσεων χωρίς καμιά ουσιαστική διαβούλευση με τους εργαζόμενους, με βιαστικές αποφάσεις, αποσπασματικές κινήσεις, χωρίς τους βασικούς υπολογισμούς και χωρίς κανένα πραγματικό σχεδιασμό.
Άλλωστε με τους πιο απλούς υπολογισμούς, ακόμα και αν πράγματι ξενοικιάζονταν κτήρια όπως η Πολεοδομία στην οδό Σωκράτους, η Κοινωνική Αλληλεγγύη και η Δημοτική Αστυνομία στην Αγ. Κωνσταντίνου ή το κτήριο της Μάγερ που στέγαζε τη Δημοτική Περιουσία, η εξοικονόμηση από τα ενοίκια δεν θα έφτανε πουθενά κοντά στο αστρονομικό ποσό των 123.500 ευρώ που πληρώνει κάθε μήνα εδώ και ένα χρόνο ο Δήμος για το ακίνητο στην Πατησίων 159. Πόσο μάλλον που τελικά, δεχόμενη τις πιέσεις, η νέα Δημοτική Αρχή δεν τόλμησε να ακουμπήσει τη Δημοτική Αστυνομία από την Αγ. Κωνσταντίνου, δεν μετακίνησε την Πολεοδομία από τη Σωκράτους, δεν ξενοίκιασε τη Μάγερ.
Ακριβώς γιατί όλη η επιχείρηση μετακόμισης έγινε τόσο άτσαλα και πρόχειρα, οι εικόνες που έχουν εκτυλιχθεί είναι τραγελαφικές. Αρχεία δεκαετιών φορτώνονται άρον άρον σε κούτες που δεν κάνουν ούτε για μετακόμιση οικοσκευής, πετιούνται στα υπόγεια του νέου κτηρίου το οποίο βρίσκεται ακόμα υπό ανακαίνιση, ενώ προϊστάμενοι και υπάλληλοι καλούνται να σχεδιάσουν στην τύχη την επανατοποθέτηση και λειτουργία υπηρεσιών και τμημάτων. Ένα κτήριο με δύσκολη πρόσβαση μακριά από σταθμό του μετρό, σχεδιασμένο για εμπορικό κέντρο που χρειάζεται εκτεταμένη ανακαίνιση για να μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες άνω των 500 εργαζομένων (έχουν ήδη προκύψει θέματα συνθηκών εργασίας) αλλά και των κατοίκων που θα χρειαστούν τις υπηρεσίες.
Όλη αυτή η αναμπουμπούλα και η αγανάκτηση των εργαζόμενων έχει αναγκάσει ακόμα και το δυσκίνητο ΣΕΔΑ (Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Αθήνας) να προστρέξει σε ανακοινώσεις και συμβολικές κινητοποιήσεις και κατέθεσε δικαστικές προσφυγές ενάντια στην μετακόμιση. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση/τοποθέτηση της Μαρίας Αμπελιώτη προϊστάμενης του Τμήματος Εκπαίδευσης, Ανάπτυξης, Υγιεινής και Ασφάλειας Ανθρώπινου Δυναμικού στη συγκέντρωση με εκατοντάδες εργαζόμενους έξω από το κτήριο της Λιοσίων κατά την 3ωρη στάση εργασίας (12/9/24), η οποία αναφέρθηκε σε μια σειρά από ελλείψεις και προβλήματα που έχει το καινούριο κτήριο ώστε να μπορέσει να στεγάσει με ασφάλεια τόσο πολλούς εργαζόμενους και σημαντικές υπηρεσίες.
Η πραγματικότητα είναι πως η νέα Δημοτική Αρχή αντί να αφουγκραστεί τις ανάγκες και τις ανησυχίες των εργαζόμενων του Δήμου και των σωματείων τους προχώρησε σε μια αυθαίρετη συνέχιση της Μπακογιαννικής λαίλαπας. Ένα δήθεν μεγαλεπήβολο σχέδιο που υποτίθεται πως θα αλλάξει την λειτουργία του δήμου γίνεται με τον πιο πρόχειρο τρόπο αποδεικνύοντας πως δεν πρόκειται για αναγκαίο πλάνο αναβάθμισης αλλά για μια ακόμα κίνηση βιτρίνας.
Άλλωστε όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα δήμο που πάνω από το 25% των εργαζόμενων είναι συμβασιούχοι, ενώ υπάρχουν διευθύνσεις, όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο δήμαρχος Χ. Δούκας, που λειτουργούν με 40% ακόμα και 50% συμβασιούχους. Εργαζόμενοι με 8μηνες συμβάσεις, κοινωφελή προγράμματα ΟΑΕΔ, πρώην Covid και 3K που παραμένουν για χρόνια στη δουλειά με δικαστικές αποφάσεις καλούνται μαζί με τους μόνιμους συναδέλφους τους να μεταφέρουν αρχεία δεκαετιών, να μετακινήσουν ολόκληρα τμήματα, διευθύνσεις και υπηρεσίες, να στήσουν από την αρχή τον μηχανισμό του Δήμου και ταυτόχρονα να ζουν όμηροι της ανασφάλειας, να μην ξέρουν αν θα είναι στη δουλειά τους τις επόμενες εβδομάδες και μήνες.
Ήδη μέσα στις επόμενες εβδομάδες υπάρχει ένα πολύ σημαντικό δικαστήριο για πάνω από 300 εργαζόμενους (πρώην covid) όλων των ειδικοτήτων που παραμένουν στη δουλειά με δικαστικές αποφάσεις και που κινδυνεύουν μετά από 4,5 χρόνια στο Δήμο της Αθήνας να βρεθούν στο δρόμο, όμηροι της τροπολογίας Βορίδη που εξαναγκάζει τους Δήμους να προσφεύγουν δικαστικά απέναντ σε κάθε θετική απόφαση δικαστηρίου υπέρ των εργαζόμενων.
Βιτρίνα
Ο δήμαρχος της Αθήνας, που προαλείφεται και για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και οι συνεργάτες του, αντί να αναλώνονται σε κινήσεις ψευτοεντυπωσιασμού και βιτρίνας, ακολουθώντας το ακραία νεοφιλελεύθερο σχέδιο Μπακογιάννη, θα έπρεπε να αφουγκραστούν τους εργαζόμενους του Δήμου και τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων. Οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι αυτής της πόλης βλέπουν διαλυμένες, γερασμένες και υποστελεχωμένες υπηρεσίες που αδυνατούν να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας σε κρίση.
Μόνιμοι και συμβασιούχοι εργαζόμενοι δίνουν καθημερινή μάχη και βάζουν πλάτη στην εύρυθμη λειτουργία ενός Δήμου που έχει περάσει καταστροφική περίοδο τα τελευταία χρόνια. Η ανασύσταση των υπηρεσιών του Δήμου με κοινωνικό πρόσημο δεν μπορεί να γίνεται με κινήσεις ψεύτικης χλιδής σε πανάκριβα πολυτελή εμπορικά κέντρα με όρους μεσιτικής ανάπτυξης.
Απέναντι στις διαλυτικές πολιτικές διαχείρισης ενός κρατικού μηχανισμού σε απόλυτη κρίση είναι ανάγκη τα σωματεία να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Η μεγάλη συμμετοχή των εργαζόμενων στις κινητοποιήσεις του ΣΕΔΑ είναι ελπιδοφόρα απόδειξη της δίψας για δράση. Η ηγεσία του ΣΕΔΑ κινήθηκε πολύ αργά, με απίστευτα αμυντική στάση, χωρίς να καλέσει συνέλευση εργαζόμενων και φυσικά αρνούμενη να δώσει οποιαδήποτε απεργιακή μάχη.
Την επόμενη περίοδο, τόσο ενάντια σε κάθε προσπάθεια αρνητικής μεταβολής των εργασιακών συνθηκών των εργαζόμενων, αλλά ακόμα περισσότερο για τις πραγματικές ανάγκες εργαζόμενων και κατοίκων αυτής της πόλης χρειάζεται να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση και συλλογική δράση. Μόνιμοι και συμβασιούχοι, με συνελεύσεις και κινητοποιήσεις, μπορούν να σταματήσουν τις απολύσεις, την υποστελέχωση και διάλυση των δημοτικών υπηρεσιών, να επιβάλλουν μονιμοποιήσεις, προσλήψεις, αυξήσεις και να διεκδικήσουν δημοτικές υπηρεσίες προς όφελος των εργαζόμενων, των κατοίκων και της κοινωνίας γύρω που δοκιμάζεται από την φτώχεια και την ακρίβεια.