Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη δεν ξεκίνησε με την καταδρομική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη του 2023.
Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα κατοχικό κράτος σιωνιστών εποίκων που ιδρύθηκε στο γεωγραφικό χώρο από τον οποίο εκδιώχθηκαν πάνω από 900.000 Παλαιστίνιοι με τη Νάκμπα, τη μεγάλη εθνοκάθαρση το 1948. Έχοντας την υποστήριξη των ιμπεριαλιστών -των Βρετανών και των Αμερικάνων στη συνέχεια- που ήθελαν το δικό τους μαντρόσκυλο στη Μέση Ανατολή, το κράτος του Ισραήλ συνέχισε να επεκτείνεται καταλαμβάνοντας παράνομα όλη την Παλαιστινιακή γη μετά τους πολέμους που κέρδισε το 1967 και το 1973 ενάντια στις αραβικές χώρες.
Τα χρόνια που ακολούθησαν σημαδεύτηκαν από σκληρούς αγώνες της Παλαιστινιακής Αντίστασης που κορυφώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με την πρώτη Ιντιφάντα, την εξέγερση των Παλαιστινίων που ζητούσαν δικό τους κράτος και του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης που τους υποστήριζε.
Κάτω από αυτήν την πίεση φτάσαμε στις συμφωνίες του Όσλο το 1993, στις οποίες, με την υποστήριξη της «διεθνούς κοινότητας», το Ισραήλ αναγνώρισε μια περιορισμένων εξουσιών Παλαιστινιακή Αρχή σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της προ του 1948 παλαιστινιακής γης, που περιλάμβανε τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Από την άλλη, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ.
Αυτό που ακολούθησε τον συμβιβασμό, δεν ήταν μια «ειρηνική συνύπαρξη». Το Ισραήλ, αξιοποιώντας τους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του άδικους όρους αυτής της συμφωνίας, έκανε τα πάντα για να εμποδίσει ακόμη και αυτήν την κουτσουρεμένη προοπτική.
Aπό το 2008 μέχρι το 2023 δολοφόνησε 6.407 Παλαιστίνιους και τραυμάτισε 152.560, οι περισσότεροι από αυτούς στη Γάζα. Προχώρησε στον πολυετή στρατιωτικό, οικονομικό και φυσικό αποκλεισμό πάνω από 2 εκατομμυρίων Παλαιστίνιων στην Γάζα, πρόσφυγες οι περισσότεροι διωγμένοι από τα εδάφη της παλαιστινιακής γης που κατέλαβε τις προηγούμενες δεκαετίες το Ισραήλ. Αντί να σταματήσει, επέκτεινε τους παράνομους εποικισμούς και τη σταδιακή κατάληψη εδαφών στην Δυτική Όχθη και την Αν. Ιερουσαλήμ.
Πολυετής κατοχή, ρατσιστικό απαρτχάιντ, ασταμάτητοι εποικισμοί, πνίξιμο του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση -είτε στη Γάζα όπου κυβερνάει η Χαμάς είτε στη Δυτική Όχθη που κυβερνάει η Παλαιστινιακή Αρχή. Και βέβαια ένας ολόκληρος λαός που ασφυκτιά και παλεύει για την ελευθερία του. Αυτό είναι το πλαίσιο που οδήγησε στην επίθεση της 7ης Οκτώβρη.
Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να μιλάει για το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», αυτός δεν είναι ο Νετανιάχου, που δύο μέρες μετά στοι διάγγελμά του, ανακοίνωσε: «Αυτό που θα κάνουμε τις επόμενες ημέρες θα μείνει στην ιστορία». Αγκαλιά με την πιο σκληροπυρηνική και ανοιχτά φασιστική πτέρυγα του σιωνισμού η οποία συμμετέχει στην κυβέρνηση, θεώρησε ότι είχε την κατάλληλη αφορμή για να εξαπολύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο καταστροφής εναντίον του Παλαιστινιακού λαού. Και αυτό έκανε.
Ένας ολοκληρωτικός γενοκτονικός πόλεμος
Δώδεκα μήνες μετά την έναρξη του πολέμου η καταστροφή στην Γάζα είναι πρωτοφανής. Oι καταγεγραμμένοι νεκροί από την επίθεση που εξαπέλυσε το Ισραήλ πλησιάζουν πλέον τις 42.000 από τους οποίους το 67% είναι γυναίκες και παιδιά. Σε 10.000 υπολογίζονται οι αγνοούμενοι στα ερείπια. 96.000 είναι οι τραυματίες από τους οποίους πάνω από 22.000 έχουν μείνει ανάπηροι.
Σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, υποδομές έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από τους συνεχείς βομβαρδισμούς. 70.000 τόνοι εκρηκτικών περισσότεροι από όσους έπεσαν σε ολόκληρο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο Λονδίνο, τη Δρέσδη και το Αμβούργο μαζί, είχαν πέσει μέχρι τον Ιούνη σε μια λωρίδα γης λίγο μικρότερη από την Άνδρο και αποτελεί ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα σημεία του πλανήτη.
Αλλά παρά τον Αρμαγεδδώνα ο ισραηλινός στρατός δεν έχει καταφέρει να πετύχει τους στόχους του, στρατιωτικούς και πολιτικούς, τακτικούς και στρατηγικούς, ψεύτικους και πραγματικούς.
Σε σχέση με τον πρώτο στόχο που έθεσε στην αρχή της εισβολής στην Γάζα, την απελευθέρωση των ομήρων, ο μόνος τρόπος με τον οποίο πέτυχε να απελευθερώσει κάποιους από αυτούς ήταν η προσωρινή κατάπαυση του πυρός το περασμένο φθινόπωρο ανταλλάσσοντάς τους με παλαιστίνιους κρατούμενους, που ήταν και η επιδίωξη της Χαμάς. Αλλά είναι προφανές ότι η τύχη των ομήρων είναι ένα προπέτασμα καπνού. Το τελευταίο για το οποίο νοιάζεται ο Νετανιάχου είναι η τύχη των ομήρων που θεωρούνται «παράπλευρες απώλειες».
Ο δεύτερος στόχος ήταν η καταστροφή της Χαμάς και των υπολοίπων οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης και ο στρατιωτικός έλεγχος της Λωρίδας της Γάζας.
Μοιάζει εξωπραγματικό, αλλά ένα χρόνο τώρα η απίστευτη στρατιωτική υπεροπλία δεν μπορεί να τσακίσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση παρά το γεγονός ότι είναι αποκλεισμένη και αποκομμένη από παντού. Και ο λόγος είναι ότι το Ισραήλ δεν έχει απέναντί του μια «τρομοκρατική οργάνωση» αλλά μια οπλισμένη αντίσταση βαθιά ριζωμένη στον παλαιστινιακό λαό. Για κάθε μαχητή, για κάθε γυναίκα και για κάθε παιδί που δολοφονείται υπάρχουν άλλοι τόσοι και τόσες που παραμένουν ζωντανοί για να συνεχίσουν την αντίσταση.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ στοχοποιεί και εξοντώνει συλλήβδην τους Παλαιστίνιους. Ένας ολοκληρωτικός πόλεμος που βάζει στο στόχαστρο ολόκληρο τον παλαιστινιακό λαό είναι κάτι για το οποίο η ισραηλινή ηγεσία και τα στρατιωτικά επιτελεία ετοιμάζονται εδώ και χρόνια προκειμένου, όπως συχνά λέγεται στο Ισραήλ, να ολοκληρώσουν «μια δουλειά που έμεινε μισή» το 1948, δηλαδή τη βίαια εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων.
Η συστηματική ισοπέδωση της Γάζας -πέρα από τις βόμβες, με εκρηκτικά που τοποθετεί ο στρατός συνοικία τη συνοικία- δεν έχουν στόχο απλά τον έλεγχο ζωνών και διαδρόμων. Έχουν να κάνουν με μια μακροπρόθεσμη στρατηγική που έχοντας μετατρέψει τη Γάζα σε ερείπια θα οδηγήσει τον εγκλωβισμένο πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Γάζα αδυνατώντας να τα βγάλει πέρα με την ανθρωπιστική καταστροφή. Αλλά οι κάτοικοι της Γάζας δεν θέλουν να φύγουν. Αρπάζουν κάθε ευκαιρία που τους παρέχει η απόσυρση του ισραηλινού στρατού, π.χ. στην Βόρεια Γάζα, για να γυρίσουν εκεί που βρίσκονται τα γκρεμισμένα σπίτια τους.
Η εθνοκάθαρση δεν βάζει στο στόχαστρο τους Παλαιστίνιους μόνο στη Γάζα. Κάθε Παλαιστίνιος θεωρείται «απειλή» που πρέπει να εξοντωθεί, πρόκειται για τον ορισμό της Γενοκτονίας. Παρά το γεγονός ότι στη Δυτική Όχθη τον έλεγχο έχει η «μετριοπαθής» Παλαιστινιακή Αρχή -στην οποία οι ισραηλινές κυβερνήσεις είχαν κατά καιρούς στηριχθεί και ενισχύσει προκειμένου να φρενάρουν τις αντιστάσεις και τη Χαμάς- ο ισραηλινός στρατός από τις πρώτες ημέρες της εισβολής στη Γάζα, ξεκίνησε επιχειρήσεις και εκεί. Συλλαμβάνοντας, φυλακίζοντας, βασανίζοντας χιλιάδες αγωνιστές/τριες, συνεχίζοντας τους εποικισμούς, κάνοντας πλάτες στους εποίκους να πραγματοποιούν δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των Παλαιστίνιων. Αλλά με αυτόν τον τρόπο έχει πετύχει περισσότερο να ενώσει τις δυνάμεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης που έρχονται παντού αντιμέτωπες με τη βαρβαρότητα του ισραηλινού στρατού.
Ένα χρόνο μετά ο Νετανιάχου, όχι μόνο δεν έχει διαλύσει τη Χαμάς και την υπόλοιπη Παλαστινιακή Αντίσταση, αλλά πλέον δηλώνει ότι ο πόλεμος θα τελειώσει όταν διαλύσει και τη Χεσμπολάχ στον Λίβανο. Θεωρεί ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατέβει η μεγάλη μπουκιά που του έχει σταθεί στο λαιμό είναι αν επιχειρήσει να φάει μια ακόμη μεγαλύτερη. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να πνιγεί. Και σε αυτό συντείνουν και άλλοι παράγοντες.
Λονδίνο
Διεθνής απονομιμοποίηση
Το κράτος του Ισραήλ, αντιμέτωπο με την ηρωική αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, όχι μόνο δεν μπορεί να φέρει σε πέρας τους στόχους του αλλά -παρά τη συνεχή υποστήριξη σε όλα τα επίπεδα των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους από την πρώτη μέρα του πολέμου- έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως.
Πρώτα απ’ όλα στις συνειδήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη που εδώ και ένα χρόνο δεν έχουν κουραστεί να διαδηλώνουν όχι μόνο στις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες αλλά και στην καρδιά του δυτικού καπιταλισμού. Όσες απόπειρες κι αν έγιναν στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Βρετανία να φιμώσουν το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, απαγορεύοντας διαδηλώσεις και παλαιστινιακές σημαίες, συλλαμβάνοντας αγωνιστές, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καταστείλουν αυτό το κίνημα, αλλά το έκαναν πιο δυνατό.
Η απόπειρά τους, αναπαράγοντας την άθλια προπαγάνδα του Νετανιάχου, να χαρακτηρίσουν το κίνημα αλληλεγγύης ως «αντισημιτικό» δεν πέρασε. Αφενός, γιατί σε αντίθεση με τους πραγματικούς αντισημίτες φασίστες όπως ο Ορμπάν, η Λεπέν, η Μελόνι και το AfD που έχουν ταχθεί ολόπλευρα στο πλευρό του Ισραήλ, το κίνημα αλληλεγγύης έχει στον πυρήνα του την Αριστερά που πάντα πάλεψε και παλεύει τον αντισημιστισμό, όλες τις ρατσιστικές επιθέσεις και τον φασισμό. Σε όλο τον κόσμο οι αντισιωνιστές Εβραίοι πρωτοστατούν στο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη με σύνθημα «όχι στο όνομά μας».
Το κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων αλληλεγγύης που απλώθηκε πέρσι στις ΗΠΑ και σε μια σειρά από χώρες σε όλον τον πλανήτη, η ενεργοποίηση συνδικάτων και εργαζομένων όχι μόνο στις διαδηλώσεις αλλά και στο εμπάργκο στις ισραηλινές εταιρίες και τις εταιρίες που το βοηθάνε, έχουν δημιουργήσει ένα διεθνές μέτωπο, που είχε να δει ο πλανήτης από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ.
Η διεθνής απονομιμοποίηση και απομόνωση του Ισραήλ αντανακλάται σε κάθε μικρό και μεγάλο γεγονός καλλιτεχνικό, αθλητικό, από τις απονομές των Όσκαρ μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αποφάσεις των συνελεύσεων του ΟΗΕ και των Διεθνών Δικαστηρίων που κατηγορούν το Ισραήλ για γενοκτονία, παρά τις συνεχείς μεθοδεύσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην αντίθετη κατεύθυνση, ήρθαν σαν αποτέλεσμα της οργής που βράζει σε όλο τον πλανήτη.
Φυγή προς τα εμπρός;
Ο τρόπος με τον οποίο εδώ και ένα εξάμηνο η κυβέρνηση Νετανιάχου χειρίζεται τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει είναι μια ασταμάτητη «φυγή προς τα εμπρός». Η ανακοίνωσή του ότι θα επεκτείνει τον πόλεμο στον Λίβανο έχει να κάνει με τη μετατροπή του πολέμου από γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα σε γενικευμένο πόλεμο με το Ιράν.
Το Ισραήλ έχει απορρίψει ένα προς ένα, τα ευνοϊκά για το ίδιο «σχέδια εκεχειρίας» που έφεραν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προκειμένου να καθησυχάσουν τις αντιδράσεις στο εσωτερικό τους και να βγάλουν το Ισραήλ από το αδιέξοδο.
Η παράσταση του διπλωματικού θέατρου του παραλόγου επαναλαμβάνεται λίγο-πολύ ως εξής: Οι ΗΠΑ παρουσιάζουν ένα σχέδιο εκεχειρίας ως «σχέδιο που έχει συμφωνήσει το Ισραήλ». Στη συνέχεια το Ισραήλ τις αδειάζει είτε στα λόγια είτε με κάποια νέα επίθεση στη Γάζα ή στις χώρες που θεωρεί «άξονα του κακού». Και μετά οι ΗΠΑ καταγγέλλουν τηνΧαμάς γιατί δεν υπήρξε συμφωνία υποσχόμενες ακόμη περισσότερα όπλα στο Ισραήλ. Και κινητοποιώντας τον στρατό τους για να το προστατεύσουν από μια ενδεχόμενη απάντηση από τη Χεσμπολάχ, τους Χούθι ή το ίδιο το Ιράν.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου το Ισραήλ βομβάρδιζε σποραδικά όχι μόνο την Γάζα και τη Δυτική Όχθη, αλλά και τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη, σε ένα λεγόμενο πόλεμο «χαμηλής έντασης» -με τους Χούθι να επιβάλουν αποκλεισμό στην Ερυθρά και τη Χεζμπολάχ να επιχειρεί σποραδικές επιθέσεις κυρίως στο βόρειο Ισραήλ σε συμπαράσταση στη Χαμάς, ακολουθώντας την «μετριοπαθή» γραμμή του Ιράν για μη-γενικευμένο πόλεμο με το Ισραήλ.
Αυτό άλλαξε τον Απρίλιο. Το Ισραήλ θέλησε να εμπλέξει σε πόλεμο το Ιράν βομβαρδίζοντας την ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό. Το Ιράν απάντησε με μια ανακοινωμένη από τα πριν επίθεση στο Ισραήλ με ντρόουνς και πυραύλους που αναχαιτίστηκαν μεταξύ άλλων και από βρετανικά και αμερικανικά μαχητικά. Το καλοκαίρι το Ισραήλ απείλησε τον Λίβανο με εισβολή και δολοφόνησε έναν από τους βασικούς στρατιωτικούς ηγέτες της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό. Ακολούθησε η δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς, Χανίγιε μέσα στην Τεχεράνη, ενώ ήταν καλεσμένος στην ορκωμοσία του νέου μετριοπαθούς προέδρου του Ιράν Πεζεσκιάν. Το Ιράν δεν απάντησε στην πρωτοφανή πρόκληση, κάτω από τις πιέσεις των ΗΠΑ με τις οποίες βρίσκεται σε δίαυλο επικοινωνίας για το πυρηνικό του πρόγραμμα, ανακοινώνοντας ότι «μια εκεχειρία στη Γάζα θα μπορούσε να αποκλιμακώσει την ένταση».
Ποια εκεχειρία; Ο Σεπτέμβριος ξεκίνησε με τις μαζικές τυφλές δολοφονικές εκρήξεις των χιλιάδων υπονομευμένων από τη Μοσάντ συσκευών της Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Για να τελειώσει με τους μαζικούς βομβαρδισμούς στην καρδιά του Λιβάνου με εκατοντάδες νεκρούς που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ Νασράλα, στις 28/9 από ισραηλινή βόμβα ενός τόνου που ισοπέδωσε ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στην Βηρυτό, λίγο μετά την ομιλία του Νετανιάχου στον ΟΗΕ και λίγο πριν ανακοινώσει ότι ο ισραηλινός στρατός είναι έτοιμος να εισβάλει στον Λίβανο.
Η αμερικάνικη διπλωματία δήλωσε ότι «κάνει ό,τι μπορεί» για να σταματήσει μια χερσαία επέμβαση. Αλλά ποιος την πιστεύει, ποιος πραγματικά μπορεί να πιστέψει τις «ειρηνευτικές» τους προτάσεις; Μόλις λίγες ώρες πριν τη δολοφονία του Νασράλα, οι ΗΠΑ πρότειναν «σχέδιο κατάπαυσης μεταξύ Ισράηλ-Χεζμπολάχ». Με την προϋπόθεση η δεύτερη να σταματήσει κάθε εχθροπραξία προς το Ισραήλ το οποίο στο μεταξύ θα συνεχίζει να ρημάζει την Γάζα ανενόχλητο! Και την επόμενη της δολοφονίας του Νασράλα, ο Μπάιντεν την χαρακτήρισε «μέτρο δικαιοσύνης».
Με το ίδιο ακριβώς θράσος, λίγους μήνες νωρίτερα το Κογκρέσο είχε υποδεχθεί με παρατεταμένα χειροκροτήματα τον Νετανιάχου μετά τη δολοφονία Χανίγιε. Είναι ειρωνεία ότι η ομιλία του Νετανιάχου στο Κογκρέσο τον Ιούλη είχε προγραμματιστεί μήνες πριν από τον ίδιο τον Μπάιντεν, αλλά όταν ο Νετανιάχου μίλησε τελικά στο Κογκρέσο, ο Μπάιντεν είχε παραιτηθεί ήδη από την υποψηφιότητά του για πρόεδρος των ΗΠΑ. Τόσο βαθιά είναι η πολιτική κρίση στις ΗΠΑ. Αλλά είναι και κρίση ηγεμονίας.
Οι ΗΠΑ συμμετέχουν σε κάθε νέο ματοκύλισμα που επιχειρεί το μαντρόσκυλό τους που ακούει στο όνομα Ισραήλ, του δίνουν τις βόμβες και του παρέχουν πληροφορίες για να δολοφονεί σε γραμμή «πάμε κι όπου βγει». Ποντάρουν στο ότι έχουν δεμένα στο άρμα τους τα αραβικά καθεστώτα και στη μόνιμη πλέον στάση του Ιράν να κάνει «ότι δεν είδε» -όπως κάνει και τώρα που ο Νετανιάχου μπαίνει στον Λίβανο με την ιρανική κυβέρνηση να δηλώνει ότι θα συγκρουστεί μόνο αν δεχθεί επίθεση στο έδαφός της. Κάτι που βέβαια ήδη έχει συμβεί και κάτι που μέσα στον ΟΗΕ ο Νετανιάχου απείλησε ανοιχτά ότι θα το ξανακάνει. Απηύθυνε μάλιστα και διάγγελμα προς τον ιρανικό λαό ότι είναι «στο πλευρό του», θα τον «απελευθερώσει»!
Αλλά παίζουν με τη φωτιά. Τις προηγούμενες φορές που το Ισραήλ μπήκε στον Λίβανο αναγκάστηκε να αποχωρήσει κακήν κακώς –χωρίς μάλιστα να έχει να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα την αντίσταση στην Γάζα. Το «αραβικό πεζοδρόμιο» που βράζει στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και άλλες χώρες έχει δείξει, πολύ πρόσφατα, ότι μπορεί να γκρεμίζει παντοδύναμα αραβικά καθεστώτα. Και αν το ξανακάνει οι συνέπειες δεν θα αφορούν μόνο τον Σίσι ή τον Αμπντάλα, αλλά και τον Νετανιάχου και οποιοδήποτε εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ.
Κρίση
Για όσους δίνουμε τη μάχη στο πλευρό της Παλαιστίνης στις χώρες της Δύσης και ετοιμαζόμαστε για να βγούμε μαζικά στους δρόμους σε όλον τον κόσμο στις 5 Οκτώβρη, μια τέτοια επέκταση του πολέμου θα αποσταθεροποιήσει και θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την κρίση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και όλων των συμμάχων τους -πρώτα και κύρια της Ελλάδας που αποτελεί βασικό προπύργιο και βάση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και νο1 σύμμαχο του Ισραήλ στην περιοχή. Το κίνημα αλληλλεγγύης στην Παλαιστίνη, όπως και στο Βιετνάμ, όπως και στον πόλεμο του Ιράκ το 2003, είναι η μόνη «υπερδύναμη» που μπορεί να δώσει τέλος στα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και των σιωνιστών.
Ο δρόμος για να σταματήσει η γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα, για να σταματήσει νέα εισβολή στο Λίβανο, ο δρόμος για μια ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο, δεν περνάει ούτε από τις «ειρηνευτικές» προτάσεις των ιμπεριαλιστών, ούτε από τα προεδρικά μέγαρα του Καϊρου ή της Τεχεράνης. Περνάει μέσα από την ανατροπή του δολοφόνου κράτους-απαρτχάιντ του Ισραήλ, την ανατροπή των αραβικών καθεστώτων, την ανατροπή των δυτικών κυβερνήσεων που του κάνουν πλάτες, στα καθ’ ημάς της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που πριν από λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη επανέλαβε το σεβασμό του στο «δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται». Περνάει μέσα από την Επανάσταση.