Την περασμένη βδομάδα η εφημερίδα Financial Times αφιέρωσε ένα μεγάλο άρθρο για να απαντήσει στο ερώτημα «πώς ο Νετανιάχου έχει δέσει κόμπους τον Μπάϊντεν». Ο συγγραφέας του άρθρου, ο Έντουαρντ Λους, συμπεραίνει: «Κανένας πρόεδρος δεν ήθελε να απεμπλακεί από τη Μέση Ανατολή περισσότερο από τον Μπάιντεν. Ωστόσο, μετά την τελευταία χερσαία εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο και το φάσμα ενός γενικευμένου πολέμου με το Ιράν, κανένας δεν είναι πιο πιθανό να καθοριστεί από την περιοχή απ' ότι αυτός».
Ένα χρόνο πριν τα πράγματα έμοιαζαν να εξελίσσονται διαφορετικά. Για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό η κατάσταση στη Μέση Ανατολή πήγαινε προς την «εξομάλυνση», κι αυτό έδινε τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τα άλλα μέτωπα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η προσπάθεια να τσαλακωθεί, δι’ αντιπροσώπου δηλαδή του Ζελένσκι, η Ρωσία του Πούτιν. Και το σημαντικότερο μέτωπο όλων, η αναμέτρηση με την Κίνα, την ανερχόμενη υπερδύναμη με επίκεντρο την Ταϊβάν.
Τον Σεπτέμβρη του 2020 στον Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον με τον Τραμπ να επιβλέπει τη σεμνή τελετή, υπογράφτηκαν οι λεγόμενες Συμφωνίες του Αβραάμ ανάμεσα στο Ισραήλ, τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν. Τον Οκτώβρη ακολούθησε το Σουδάν και τον Δεκέμβρη του 2020 ακολούθησε και η προσχώρηση στις συμφωνίες του βασιλιά του Μαρόκου. Και παραμονές της 7 Οκτώβρη 2023, βρισκόταν στα σκαριά και η προσχώρηση της Σαουδικής Αραβίας. Στις 20 Σεπτέμβρη, ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, δήλωσε πως «η συμφωνία ομαλοποίησης των σχέσεων με το Ισραήλ έρχεται πιο κοντά μέρα με τη μέρα. Φαίνεται πως για πρώτη φορά θα γίνει στα σοβαρά». Τα διεφθαρμένα, αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα έκαναν συμφωνίες και οι Παλαιστίνιοι έπρεπε να αρκεστούν όχι σε οποιοδήποτε είδος κράτους αλλά σε μερικά δολάρια οικονομικής βοήθειας από τις ΗΠΑ.
Αυτή την συμφωνία την τίναξε στον αέρα η επίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης στις 7 Οκτώβρη. Ο παλαιστινιακός λαός δεν είχε πάψει να αγωνίζεται ενάντια στους εποικισμούς, τη βία και την τρομοκρατία του σιωνιστικού κράτους και στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, ακόμα και μέσα στο Ισραήλ όπως είχε δείξει η γενική απεργία των Παλαιστινίων εργατών στις 18 Μάη του 2022. Όμως, με το Ισραήλ να ισοπεδώνει τη μαρτυρική Γάζα κάθε σκέψη για περαιτέρω «ομαλοποίηση» πήγε στις καλένδες.
Η εκτίμηση ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μπορούσε να αποσυρθεί από την άμεση εμπλοκή στη Μέση Ανατολή, έτσι κι αλλιώς στηριζόταν σε πολύ αδύναμα θεμέλια. Η Μέση Ανατολή συνεχίζει να είναι μια κρίσιμη στρατηγικά περιοχή, και για τα πετρέλαιά της και για τη γεωγραφική θέση της στο σταυροδρόμι όλων των μεγάλων εμπορικών διαδρομών από την Ασία στην Ευρώπη. Πριν μια εικοσαετία ξεκινούσε αυτό που διάφοροι αναλυτές ονόμασαν «αέναοι πόλεμοι» των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Η εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν και στη συνέχεια ο πόλεμος και η κατοχή του Ιράκ.
Ήταν μια προσπάθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να ελέγξει την «στρόφιγγα του πετρελαίου» και να δείξει σε κάθε πιθανό ανταγωνιστή ποιος έχει το πάνω χέρι. Αλλά, αυτοί πόλεμοι, μετά από τη σπατάλη δισεκατομμυρίων και απέραντο ανθρώπινο πόνο που φόρτωσαν στους λαούς της περιοχής, κατέληξαν σε ήττα για τις ΗΠΑ. Το Ιράκ αυτή την στιγμή είναι περισσότερο σύμμαχος του Ιράν και πριν τρία χρόνια ο Μπάιντεν χρειάστηκε να επιβλέψει την ταπεινωτική αποχώρηση των ΗΠΑ και των συμμάχων της από την Καμπούλ.
Μεσολαβητής
Το κενό που άφηναν οι ΗΠΑ άρχισαν να το καλύπτουν άλλες δυνάμεις. Τον Μάρτη του 2023 για παράδειγμα, υπογράφτηκε μια συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα σε δυο παραδοσιακά αντίπαλες περιφερειακές δυνάμεις, το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία. Ο μεσολαβητής αυτής της συμφωνίας ήταν η Κίνα. Και πριν μερικές βδομάδες στο Πεκίνο υπογράφτηκε συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα σε όλες τις παλαιστινιακές οργανώσεις.
Οι ΗΠΑ εξακολουθούν, βέβαια, να είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον πλανήτη και η ισχυρότερη οικονομία. Όμως, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους σε αυτή την κρίσιμη περιοχή χωρίς το κράτος του Ισραήλ.
Δεν είναι το οποιοδήποτε κράτος. Χτίστηκε ως ένα προπύργιο εποίκων πάνω στα τετελεσμένα της εθνοκάθαρσης του 1948, αυτό που οι Παλαιστίνιοι έχουν ονομάσει Νάκμπα, δηλαδή συμφορά, καταστροφή. Και ο ρόλος του εξαρχής ήταν να αποτελεί το μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού. Χωρίς την πελώρια, διάρκειας δεκαετιών, στρατιωτική και οικονομική «βοήθεια» των ΗΠΑ, το σιωνιστικό κράτος απλά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.
Γι’ αυτό τον περσινό Οκτώβρη οι ΗΠΑ έσπευσαν να διακηρύξουν σε όλους τους τόνους το δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα». Το αμερικάνικο Πεντάγωνο επίσπευσε τον εφοδιασμό της ισραηλινής πολεμικής μηχανής με βόμβες και άλλα πυρομαχικά με τα οποία ξεκίνησε η ισοπέδωση της Γάζας και η γενοκτονία του πληθυσμού της. Τα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα και οι πεζοναύτες που μεταφέρουν ανέλαβαν τον ρόλο της ασπίδας του Ισραήλ. Οι αμερικάνικες και βρετανικές βάσεις, στη Σούδα της Κρήτης και στη Δεκέλεια της Κύπρου παίζουν τον ίδιο ρόλο.
Για να έχουμε μια εικόνα μεγεθών: Το άμεσο κόστος της χρηματοδότησης του πολέμου στη Γάζα μέχρι τον Αύγουστο, σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών του Ισραήλ ήταν 26,3 δις. δολάρια. Σύμφωνα με το Associated Press, «oι ΗΠΑ από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γάζα έχουν δαπανήσει το ποσό ρεκόρ 17,9 δισ. δολαρίων για στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ» ενώ, όπως διαβάζουμε στο in gr: «τα τέσσερα δισ. δολάρια από αυτά προορίζονται για την αναπλήρωση των αποθεμάτων αναχαιτιστικών συσκευών και την προώθηση της ανάπτυξης και προμήθειας του συστήματος λέιζερ».
Το πρόβλημα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι ότι το μαντρόσκυλό του δεν έχει σταθεί ικανό να φέρει σε πέρας τη «δουλειά», δηλαδή να τσακίσει την παλαιστινιακή αντίσταση. Πριν λίγες μέρες ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι ξεκινάει νέες επιχειρήσεις στην περιοχή της Τζαμπαλίγια στη βόρεια Γάζα, μια περιοχή που υποτίθεται έχει «εκκαθαρίσει» από τους «τρομοκράτες» κάμποσες φορές στον χρόνο που πέρασε. Η αποτυχία του Ισραήλ ωθεί την κυβέρνηση Νετανιάχου στη μια κλιμάκωση μετά την άλλη, απειλώντας να απλώσει τον πόλεμο μέχρι το Ιράν.
Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ στηρίζουν με όλες τις δυνάμεις τους τη σφαγή, προσπαθούν εναγωνίως να στήσουν μια «διπλωματική λύση». Τον Ιούνη ο Μπάιντεν παρουσίασε ο ίδιος το «ειρηνευτικό σχέδιο» λέγοντας μάλιστα ότι είναι σχέδιο της…ισραηλινής κυβέρνησης. Το σχέδιο υποτίθεται ότι θα εξελισσόταν σε τρεις φάσεις: άμεση κατάπαυση πυρός και απελευθέρωση κάποιων ομήρων και παλαιστίνιων κρατουμένων, μετά διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Γάζας και κάπου στο αόριστο μέλλον ερχόταν η «δέσμευση στο όραμα για τη λύση των δυο κρατών».
Το «σχέδιο» εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και «χαιρετίστηκε» από τις κυβερνήσεις της Δύσης. Και στη συνέχεια το Ισραήλ απλά το αγνόησε, συνεχίζοντας τη σφαγή με τις πλάτες της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής και των πρόθυμων συμμάχων της όπως η κυβέρνηση του Μητσοτάκη εδώ. Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει και με τον Λίβανο. Διακηρύξεις και εκκλήσεις από τις ΗΠΑ και τις κυβερνήσεις της Ε.Ε για «αυτοσυγκράτηση» και «ειρήνη» που επί του συγκεκριμένου καταλήγουν στην πίεση στη Χεσμπολάχ να αποσυρθεί από τον νότιο Λίβανο για να εξασφαλιστεί η «ασφάλεια» του κράτους-τρομοκράτη.
Η σφαγή στη Γάζα απομονώνει όλο και περισσότερο το σιωνιστικό κράτος. Κι αυτό σημαίνει μεγαλύτερη κρίση για την ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όταν διάφοροι αξιωματούχοι των ΗΠΑ εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους για τις εκατόμβες των παιδιών που δολοφονούνται καθημερινά, δεν το κάνουν γιατί είναι ανθρωπιστές αλλά γιατί ανησυχούν για τα μακροχρόνια δικά τους συμφέροντα. Όμως, χρειάζονται το Ισραήλ. Και το Ισραήλ χρειάζεται τη γενοκτονία για να ολοκληρώσει την εθνοκάθαρση που ξεκίνησε το 1948.
Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που απλώνεται σε όλον τον κόσμο, θυμίζοντας το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, κρατάει το κλειδί για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Γιατί μπορεί να τσακίσει όλα τα στηρίγματα της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, να ανατρέψει κυβερνήσεις όπως της ΝΔ που είναι χωμένες μέχρι το λαιμό στο έγκλημα. Και γιατί ανοίγει την προοπτική για τη μόνιμη λύση: μια Παλαιστίνη λεύτερη, από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο για όλους τους λαούς και τις θρησκείες.