Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών ενάντια στις συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολικών μονάδων.
Την Παρασκευή 4/10 με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων 26ου Δημοτικού Σχολείου στην Κυψέλη και με τη στήριξη του τοπικού συλλόγου δασκάλων «Αθηνά», έγινε αποχή από το μάθημα, συγκέντρωση έξω από το σχολείο και διαδήλωση στη Φωκίωνος Νέγρη. «Δεν είμαστε σαρδέλες είμαστε παιδιά θέλουμε σχολεία δεν θέλουμε κλουβιά» ήταν ένα χαρακτηριστικό σύνθημα που φωνάχτηκε. Μάλιστα στο συγκεκριμένο σχολείο το μέτρο της συγχώνευσης αφορά την Α’ Δημοτικού, σχηματίζοντας πολυπληθή τμήματα με ανάλογες συνέπειες στα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και το ίδιο το μάθημα.
«Ήταν η δεύτερη κινητοποίηση σε 15 μέρες. Η απόφαση της αποχής ήταν απόφαση γενική συνέλευσης. Δεν την αποφασίσαμε πέντε άνθρωποι. Και τελικά είχε μεγάλη συμμετοχή. Ήταν μέλη του Συλλόγου Γονέων, δάσκαλοι/ες, κόσμος της γειτονιάς και πολλά παιδιά, που μπήκαν στο πνεύμα, διαδηλώσανε πολύ ένθερμα, φώναζαν συνθήματα, κράταγαν το πανό κλπ. Την ίδια μέρα είχε κινητοποίηση και στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην οποία συμμετείχαμε επίσης» μεταφέρει στην Εργατική Αλληλεγγύη η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του σχολείου, Ειρήνη Ανδρουτσοπούλου.
Στην ερώτηση γιατί διαμαρτύρονται ενάντια στις συγχωνεύσεις απαντάει: «Θα σου πω το πιο απλό. Ο κανόνας περί ασφάλειας. Ο νόμος λέει ένα άτομο ανά δύο τετραγωνικά. Εδώ ίσως έχουμε 27 άτομα στοιβαγμένα σε 47 τετραγωνικά. Δεν έχουμε και τίποτα μεγάλες αίθουσες. Μια σταλιά τάξη και στριμώχνει δεκάδες πρωτάκια, στην πρώτη τους επαφή με το σχολείο. Ψυχρολουσία και για τα παιδιά και για το δάσκαλο/α.
Δεύτερον, είμαστε σχολείο πολυπολιτισμικό. Πάνω από το 70% των παιδιών είναι αλλόγλωσσα και παρόλα αυτά τμήμα ένταξης δεν λειτουργεί. Παρότι πρέπει να έχουμε δύο τμήματα ένταξης, δεν λειτουργεί κανένα. Έχουν φτιάξει μια συνθήκη κατά την οποία όχι μόνο δεν υπάρχει ισότιμη πρόσβαση όλων των μαθητών στην εκπαίδευση, αλλά έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να το υποβαθμίσουν 100%.
Αυτά φωνάζαμε λοιπόν. Φωνάζαμε για σχολικό ψυχολόγο. Φωνάζαμε για παράλληλες στηρίξεις. Έχουμε 15 διαγνώσεις και μόνο έξι εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης. Μας λείπουν 55 διδακτικές ώρες επειδή δεν έχουμε τον απαιτούμενο αριθμό δασκάλων.
Φυσικά αυτή η μάχη αφορά και τους δασκάλους. Οι οποίοι δάσκαλοι/ες για να έρθουν να διδάξουν το παιδί μου πρέπει να έχουν και όρεξη και κέφι. Δεν γίνεται να τον κάνεις κλωτσοσκούφι. Πήγαινε στο ένα σχολείο μία ώρα γιατί εκεί έχω ένα κενό. Μετά φύγε από εκεί με τα πόδια και πήγαινε σε ένα άλλο γιατί εκεί θέλουμε να καλύψουμε ένα άλλο κενό. Τι είναι οι δάσκαλοι, νομάδες; Με τι κουράγιο θα έρθει ο άλλος; Εργαζόμενοι άνθρωποι είναι που έρχονται στο σχολείο να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας.
Χρειάζεται να τονίσουμε το εξής: Το έκτρωμα αυτό με τις συγχωνεύσεις δεν είναι για όλους. Προορίζεται για γειτονιές υποβαθμισμένες, που ζουν φτωχοποιημένοι εργαζόμενοι άνθρωποι. Που κυνηγάνε το μεροκάματο για να ταΐσουν το παιδί τους και τους λένε “να, έχεις κάπου να το αφήσεις”. 27 παιδιά σε μια τάξη; 27 τι να κάνεις… Απαξιώνουν το σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία».