Όσο πιο πολύ η πολύπλευρη κρίση του συστήματος μετατρέπεται σε πολιτική κρίση, τόσο περισσότερο πολώνει η αντιπαράθεση για την στρατηγική της αριστεράς. Το μοτίβο είναι διεθνές. Από τον Σούνακ και τον Μακρόν μέχρι τον Σόλτς και τον Μπάιντεν, ένας ένας οι ηγέτες στους σημαντικότερους καπιταλισμούς διαβαίνουν ή πλησιάζουν στην έξοδο. Από κοντά και ο Μητσοτάκης που είδε μέσα σε ένα χρονο το 41% να γίνεται 28%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διανύει μία διαλυτική κρίση αποτέλεσμα της δεξιόστροφης πολιτικής που χάραξε η ηγεσία Τσίπρα και συνέχισε ο Κασελάκης. Το ΠΑΣΟΚ πηγαίνει σε προεδρικές εκλογές γιατί ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει από την κρίση που τροφοδοτεί τις εσωκομματικές διαμάχες. Κανένα από τα δύο κόμματα δεν μπορεί να καρπωθεί την κρίση της ΝΔ.

Σε αυτές τις συνθήκες αναδύεται η ανάγκη για πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική στήριξη των αγώνων που πυκνώνουν το επόμενο διάστημα. Πανυγειονομική απεργία από τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία στις 17 Οκτώβρη, 24ωρη απεργία στις 23 Οκτώβρη από τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό, 48ωρη απεργία από τα ναυτεργατικά σωματεία, με απόφαση και της ΠΝΟ στις 22 και 23 Οκτώβρη. Όλα αυτά τα ρυάκια θα συναντηθούν στις 20 Νόεμβρη στην πανεργατική απεργία που έχουν προκηρύξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με αιτήματα αυξήσεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, προσλήψεις και μονιμοποιήσεις.

Η συζήτηση για την προοπτική είναι αλληλένδετη με αυτές τις μάχες. Σε αυτά τα ερωτήματα έχει να συμβάλει το μονοήμερο που οργανώνει το ΣΕΚ στις 10 Νεοέμβρη στην Νομική με θέμα  "Κεντροαριστερά, Λαϊκό Μέτωπο ή Αντικαπιταλιστική Ανατροπή". Η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο βιβλίο της Κοινωνική Επανάσταση η Μεταρρύθμιση έγραφε “Όταν ένας σοσιαλιστής πολιτικός γίνεται υπουργός σε μία αστική κυβέρνηση, δεν γίνεται η κυβέρνηση σοσιαλιστική αλλά ο σοσιαλιστής γίνεται αστός πολιτικός. Η είσοδος ενός σοσιαλιστή σε μία αστική κυβέρνηση δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, μια μερική κατάκτηση του αστικού κράτους από τους σοσιαλιστές, αλλά μια μερική κατάκτηση του σοσιαλιστικού κόμματος από το αστικό κράτος”.

Γι’ αυτό, έχει ξεχωριστή σημασία η ενίσχυση της επαναστατικής αριστεράς. Το Μονοήμερο που οργανώνει το ΣΕΚ λίγες μέρες πριν από την Πανεργατική, είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε και να θυμίσουμε την επαναστατική παράδοση. Αυτή είναι η προοπτική για να να ανατρέψομε τον Μητσοτάκη και να αντιμετωπίσουμε την πολυκρίση του συστήματος.

Κώστας Πολύδωρος,
Γενικός Γραμματέας του Επιχειρησιακού Σωματείου εργαζομενων στην Τσαμούρης Α.Ε.

Εγώ είμαι τρανς γυναίκα, αυτό από μόνο του σαν γεγονός με ωθεί στο να είμαι οργανωμένη και να παλεύω. Γιατί το σύστημα μας θεωρεί απειλή (που είμαστε!), διαταράσσουμε το αφήγημά του για την αγία πυρηνική οικογένεια και γι'αυτό παλεύει συνεχώς να μας περιθωροποιεί. Από την ακροδεξιά έχει γίνει σταθερή η ρητορική ότι οι τρανς άνθρωποι είμαστε μπαμπούλες για την κοινωνία. Από τη χρήση της τουαλέτας, μέχρι τον αθλητισμό, μέχρι τη στέγαση και τη δουλειά, συναντάμε διαρκώς προσπάθειες αποκλεισμού σαν να είμαστε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. 

Χρειάζεται να έχουμε καθαρό πώς απέναντι στον καπιταλισμό όλοι/ες έχουμε χαρακτηριστικά που μπορούν αν είμαστε εξατομικοποιημένοι, να λειτουργήσουν εις βάρος μας. Μπορεί να είναι η ταυτότητα φύλου αλλά μπορεί να είναι και η εργασιακή εκμετάλλευση. Άρα οι κοινοί αγώνες και οι συνδέσεις των κινημάτων μας αφορούν όλους.

Μόνη μου δεν μπορώ να φέρω την επανάσταση. Γι'αυτό θεωρώ απαραίτητη την πολιτική οργάνωση. 

Είναι το «σημείο» που μας βοηθά να αναδείξουμε τους πραγματικους υπαιτιους για την «κατρακύλα» της κοινωνιας μας «στο βούρκο», απαντωντας στην κυρίαρχη αντίληψη ότι ευθύνη για αυτή φέρουν τα γκει ζευγάρια που υιοθετούν παιδιά ή η ίδια η ύπαρξη των τρανς ανθρώπων, που αντιμετωπίζονται ως «άντρες που βαφτίζονται γυναίκες» από τα ΜΜΕ και τις εφημερίδες.

Έχουμε δει πολλές φορές την κοινοβουλευτική αριστερά να αναγκάζεται σε συμβιβασμούς που φτάνουν να έρχονται σε κόντρα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Γι'αυτό, ενώ μοιάζει και είναι δύσκολη η ανατροπή του συστήματος, είναι και η πιο ρεαλιστική απάντηση σε αυτά που ζούμε. Ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε τα συμφέροντά μας, οι από τα κάτω για τους από τα κάτω! 

Χρειάζεται να δημιουργούμε εστίες αγώνα μέσα στους χώρους δουλειάς, τα πανεπιστήμια και τις γειτονιές για να γίνει αυτή η προοπτική ρεαλιστική συνθήκη. Δεν είναι ότι μια μέρα μαγικά θα ξεχυθούμε στους δρόμους και θα πάρουμε τον έλεγχο. Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα βήματα, από τις μάχες που δίνει κάθε άνθρωπος, στο να γίνει αυτό συλλογικά και να δυναμώσει στα μυαλά της εργατικής τάξης την πεποίθηση ότι το μέλλον μας μπορούμε και πρέπει να το χτίσουμε συλλογικά μακριά από το κυνήγι του κέρδους και τις διακρίσεις. Ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που να μας χωρά όλους, όλες και όλα.

Οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί ανήκουν στον κλάδο που έχει δώσει αποφασιστικές και νικηφόρες μάχες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Από την αλήστου μνήμης περίοδο του 2012-13 των Σαμαροβενιζέλων, τις μεταρρυθμίσεις Γαβρόγλου, ως την πιο πρόσφατη της Κεραμέως και τώρα του Πιερρακάκη, συγκρουστήκαμε ενάντια στην πρόθεσή τους να διαλύσουν το δημόσιο σχολείο και τις εργασιακές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις των εκπαιδευτικών. 

Αυτές οι μάχες είναι που έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά, που συσπείρωσαν τον κόσμο της εκπαίδευσης στην αριστερά που έδινε τις μάχες, ακόμα κι αν κοινοβουλευτικά σήμανε στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ το ’15, που μπλοκάρουν πέντε χρόνια τώρα την προσπάθεια αξιολόγησης που λυσσαλέα επιδιώκει η ΝΔ. Η απογοήτευση που νιώθει αυτός ο κόσμος από την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε κοινοβουλευτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, δεν καθορίζει τη στάση του σε περιόδους κρίσιμες για το κίνημα.

 Όταν πέρυσι το Μάρτη η ρεφορμιστική αριστερά συμπαρατάχθηκε με τη ΔΑΚΕ, με την ελπίδα να κλείσει τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, η βάση του κλάδου έδειξε τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητά της σε μαζικές ΓΣ και ανάγκασε τη συνδικαλιστική ηγεσία ΟΛΜΕ και ΔΟΕ να υποταχθούν στις απαιτήσεις της. Η βάση, ο μαχόμενος κόσμος της εκπαίδευσης είναι και ο μόνος που έχει τη δύναμη να σαρώσει τα επαίσχυντα μέτρα της ΝΔ και να δημιουργήσει συνθήκες πραγματικής, δημοκρατικής μάθησης για όλα τα παιδιά. 

Γι’ αυτό, έχει καθοριστική σημασία ποια αριστερά χτίζουμε: την αριστερά που δηλώνει «υπεύθυνη» δύναμη και μένει στις «επαναστατικές» διακηρύξεις ή την αριστερά που οργανώνει τις μετωπικές μάχες, συντονίζοντας και οργανώνοντας την εργατική τάξη, μέσα σε μια περίοδο πολυκρίσης, όπως αυτή που διανύουμε; 

Σε αυτό το καθοριστικό ερώτημα για το μέλλον μας ως εργαζόμενοι, αλλά και για το μέλλον των σχολείων μας θα συζητήσουμε και θ’ απαντήσουμε στο μονοήμερο που οργανώνει το ΣΕΚ, στις 10/11. Είμαστε από τους κλάδους που έχει ξεπεράσει προ πολλού τη συνθηκολόγηση του ρεφορμισμού. Ώρα να οργανώσουμε τις μάχες υπεράσπισης της δουλειάς μας και της ζωής τη δική μας και των μαθητών/τριών μας.