Στην αρχή της "Πολιτιστικής Επανάστασης" στην Κίνα, τον Αύγουστο του 1966, ο Μάο έριξε το σύνθημα: "Φωτιά στο γενικό επιτελείο!" που σηματοδοτούσε την κατά μέτωπο σύγκρουση στο εσωτερικό του ΚΚ Κίνας για να ξαναπάρει ο Μάο την ηγεσία και τον έλεγχό του. Μετά την τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε την απόφαση να αποκλείσει τον Κασσελάκη από τη διεκδίκηση της προεδρίας, διαβάζουμε στην "Εφ. Συν" ότι: "«Πορεία προς τον λαό - Σύγκρουση στο Συνέδριο» είναι, grosso modo, η απόφαση που πήρε το επιτελείο του Κασσελάκη". Στη κυριολεξία, όσα συμβαίνουν, όλο το τελευταίο διάστημα, στο ΣΥΡΙΖΑ είναι και "φάρσα" και "τραγωδία". Το, μόλις πριν μία δεκαετία, "κόμμα-πρότυπο" για όλη την αριστερά, όπως μας λέγανε, βρίσκεται σε φάση εξευτελιστικής διάλυσης.
Είναι "φάρσα" η προσπάθεια του Κασσελάκη να εμφανίζεται ότι θα "κατέβει στον λαό" για να δώσει τη µάχη απέναντι στην "κοµµατική νοµενκλατούρα της ΚΕ". Ο Κασσελάκης έγινε πρόεδρος επειδή ο Τσίπρας μαζί με αυτή τη "νομεκλατούρα" στήσανε την υποψηφιότητα του και στηρίξανε την εκλογή του, στις περσινές εκλογές, απέναντι στην Αχτσιόγλου, ως τον "πιο κατάλληλο να κερδίσει τον Μητσοτάκη" αδιαφορώντας και για τις πολιτικές θέσεις του και για το "πόθεν έσχες" του. Η ίδια η διαδικασία εκλογής του από τον "λαό του ΣΥΡΙΖΑ", και όχι από τις συντεταγμένες κομματικές διαδικασίες, ήταν το αποτέλεσμα της μάχης που έδωσε ο Τσίπρας (και οι σημερινοί αντίπαλοι του Κασσελάκη), στο 3ο Συνέδριο, για να "ρευστοποιήσει" οργανωτικά το ΣΥΡΙΖΑ.
Γι' αυτό, ό,τι και αν λένε, σήμερα, οι "87" και ο Πολάκης, η παρουσία του Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Η απομπομπή του από την προεδρία και η απαγόρευση στο να την ξαναδιεκδικήσει, "προκείμενου να μπει τέλος στην κασσελάκειο περίοδο της ζωής του κόμματος", όπως γράφει η Εφ.Συν, δεν πρόκειται να βάλει, επ' ουδενί, τέλος στην κρίση του.
Όχι μόνο γιατί υπάρχει "κίνδυνος" ο Κασσελάκης να "πάρει" το Συνέδριο του Νοέμβρη αλλά και γιατί και οι υπόλοιποι διεκδικητές της προεδρίας όχι μόνο δεν έχουν να προσφέρουν καμία διέξοδο αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, "υπόσχονται" την επιστροφή στο ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015-19. Στη περίοδο, δηλαδή, των συμβιβασμών με την άρχουσα τάξη και τους δανειστές, την περίοδο της δεξιάς κατρακύλας που τον οδήγησε στη σύγκρουση με την εργατική τάξη και στην απογοήτευση του κόσμου της Αριστεράς, στην εκλογή της ΝΔ του Μητσοτάκη, σε μία συμβιβασμένη αντιπολίτευση απέναντι του, στις συνεχόμενες εκλογικές ήττες και στο σημερινό χάλι.
Σήμερα, αυτή η συστηματική και βαθιά στροφή προς τα δεξιά "βγάζει μάτια". Τόσο από άποψη πολιτικών θέσεων αλλά και με την απουσία οργανωτικής σχέσης με τις αριστερές αναζητήσεις του κόσμου της εργατικής τάξης και της νεολαίας που συγκρούεται με τη κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική της.
Φρένο
Τα νοσοκομεία βρίσκονται σε αναβρασμό, δεκάδες χιλιάδες πλημμυρίζουν το Καλλιμάρμαρο στη συναυλία για το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμάει να υποσχεθεί την επανακρατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων και στα σωματεία, οι όποιες συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απομείνει, λειτουργούν "συμπληρωματικά" της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ για να "βάλουν φρένο" στις απεργίες. Ο κόσμος είναι με το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» αλλά όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ τρέχουν να υπερασπίσουν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και να καταδικάσουν την «τρομοκρατία».
Ο Φάμελλος, που μέχρι το καλοκαίρι ήταν πρόεδρος της ΚΟ, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του, εκ μέρους των "87", με ένα βίντεο που, ανάμεσα σε πολλά ευχολόγια, τονίζει ότι θέλει "έναν ΣΥΡΙΖΑ των αξιών, του ήθους, και των αγώνων της προοδευτικής παράταξης, με σημείο αναφοράς την παρακαταθήκη της κυβέρνησης της Αριστεράς, του Αλέξη Τσίπρα, που κράτησε την κοινωνία και την Ελλάδα όρθια, έξω από τα μνημόνια, με διεθνές κύρος με θετικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς". Το αν αυτοί οι "θετικοί αναπτυξιακοί ρυθμοί" σήμαιναν λιτότητα, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις δεν φαίνεται να τον πειράζει.
Από την άλλη, η υποψηφιότητα Πολάκη δεν αποτελεί κάποια "αριστερή απάντηση" σ' αυτή του Φάμελλου. Στην συνέντευξή του στο OPEN, αφού δηλώνει ότι «η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους... [και] θέλω να κερδίσω ξανά τον δημοκρατικό προοδευτικό κόσμο - όπως ο Ανδρέας με το ΠΑΣΟΚ και ο Τσίπρας το '15», παρουσιάζει μία πολιτική πρόταση που αντιγράφει αυτή της Σάρα Βάγκενκνεχτ στη Γερμανία.
Στην ίδια συνέντευξη, αναφέρει "δεν είμαι ομοφοβικός, γιατί αν ήμουν δεν θα πρότεινα τον κ. Κασσελάκη, αλλά... με αυτό το νομοσχέδιο [το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών] έχουμε πρόβλημα στην επαρχία (!)...το κόμμα πρέπει να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα λαϊκά κατανοητό (!) και κοινωνικά αναγκαίο... στην πρώτη γραμμή της μαρκίζας δεν είναι ο δικαιωματισμός αλλά τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα". Όμως, αν καταπίνεις αμάσητη την ακροδεξιά ιδεολογία περί "δικαιωματισμού" τότε όχι μόνο δεν μπορείς να υπερασπίσεις κανένα από τα "εργατικά λαικά συμφέροντα" αλλά, όση "αριστερή φρασεολογία" και αν χρησιμοποιείς, είσαι απέναντι τους.
Ακόμα και αυτοί οι 6 πυλώνες του προγράμματός του είναι μετέωροι. «Οι μνημονιακοί νόμοι δεν είναι πλάκες του Μωυσή. Θα τις σπάσουμε αυτές τις πλάκες μια μια». Τι σημαίνει το "μια μια"; "σταδιακή (!) κατάργηση των μνημονιακών νόμων, όπως η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού,... με τη διαμόρφωση των αναγκαίων συνθηκών... πρέπει να επιστρέψουν υπό δημόσιο έλεγχο η ΔΕΗ και ένα (!) από τα δύο διυλιστήρια". Πώς και πότε, όμως, θα διαμορφωθούν αυτές οι "αναγκαίες συνθήκες"; μήπως με την φορολογική πρόταση που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ επί Κασσελάκη, που κατά τον Πολάκη είναι «εξαιρετική.. η πιο προοδευτική που έχει παρουσιάσει κόμμα μετά την μεταπολίτευση», και πρότεινε να μειωθούν (!) οι εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία για να "πάρει μπρος η οικονομία"; Γιατί μόνο η ΔΕΗ και μόνο το ένα από τα δύο διυλιστήρια υπό δημόσιο έλεγχο; Για να λειτουργεί σωστά ο ανταγωνισμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα;
Αν και η εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ "πήρε τα εύσημα", από όλο το πολιτικό σύστημα και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για την "ποιότητα", το "ήθος", την "συντροφικότητα" και άλλα τέτοια ωραία, στην πραγματικότητα, δεν "έλυσε" κανένα πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ μπήκε στη διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου εξαιτίας της αμφισβήτησης του Ανδρουλάκη που δεν κατάφερε να βγάλει το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα στις Ευρωεκλογές (παρά την τεράστια πτώση της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ) και κάτω από την πίεση είτε για πιο "ανοικτή, ακόμα και κυβερνητική, συνεργασία με τη ΝΔ" (υποψηφιότητα Διαμαντοπούλου) είτε για τη "συµπόρευση των «προοδευτικών» δυνάµεων που νικήσει τη ΝΔ, όπως στο Δήμο Αθηναίων" (υποψηφιότητα Δούκα). Το αποτέλεσμα, όμως, της εκλογικής διαδικασίας ήταν να ξαναβγεί (και "πανηγυρικά") ο Ανδρουλάκης. Ακόμα και στο πρώτο γύρο, η διαφορά του από τους άλλους υποψηφίους ήταν αρκετά μεγάλη.
Το πόσο "ενωμένοι" θα προχωρήσουν στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου δεδομένο. Ο Ανδρουλάκης μιλάει για ένα "αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ που θα νικήσει τη ΝΔ" αλλά κάτι τέτοιο απέχει, ακόμα, πολύ από το να γίνει κυρίαρχο πολιτικό σενάριο. Η βασική αιτία είναι η ίδια με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ μπήκε στη δίνη της κρίσης πιο νωρίς από το ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η εποχή του ΓΑΠ που υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και στη συνέχεια με την κυβέρνηση Παπαδήμα και συγκυβέρνηση του Βενιζέλου με τη ΝΔ του Σαμαρά. Ήταν η εποχή που ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ το εγκατέλειψε γιατί τον πρόδωσε.
Διαδρομή
Όσο και αν σήμερα ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος και ο Σημίτης βρέθηκαν "απέναντι" στην υποψηφιότητα Ανδουλάκη, ο Ανδρουλάκης δεν είναι "απέναντι" σ' αυτή τη διαδρομή. Αντίθετα, την υπερασπίζεται και, ακόμα χειρότερα, την υλοποιεί. Όταν ισχυρίζεσαι ότι τα μνημόνια του ΠΑΣΟΚ ήταν αναγκαία γιατί το ίδιο έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορείς να ελπίζεις ότι θα κερδίσεις τον κόσμο που έχει απογοητευτεί από το ΣΥΡΙΖΑ για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε "αυτόνομα" ούτε σε "συνεργασία", μπορούν να αποτελέσουν την δύναμη που, ακόμα και εκλογικά, μπορεί να γκρεμίσει τη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι αγώνες μας, όμως, μπορούν. Γι' αυτό, στις σημερινές συνθήκες, η πολιτική έκφραση της οργής, των αγώνων και των πολιτικών εμπειριών της εργατικής τάξης και της νεολαίας, πρέπει να γίνει υπόθεση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η κρίση και τα αδιέξοδα του "κοινοβουλευτικού δρόμου για την αλλαγή της κοινωνίας" απαιτεί από την αντικαπιταλιστική Αριστερά να μπει μπροστά. Με πρωτοβουλίες που θα ενώνουν όλο τον κόσμο που αγωνίζεται και ψάχνει εναλλακτική προοπτική. Αυτή η προοπτική μπορεί να είναι, μόνο, η αντικαπιταλιστική ανατροπή. Το μονοήμερο εκδηλώσεων που διορτγανώνει το ΣΕΚ στις 10 Νοέμβρη είναι προς αυτή την κατεύθυνση.