Εργατικό κίνημα
Σχολικές καθαρίστριες: Μόνιμη και σταθερή δουλειά

24/10, Απεργία σχολικών καθαριστριών. Φωτό: Μάνος Νικολάου

48ωρη απεργία πραγματοποίησαν οι σχολικές καθαρίστριες στις 24 και 25 Οκτώβρη και συγκέντρωση στο υπουργείο Εσωτερικών την πρώτη ημέρα με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών από πολλούς συλλόγους εργαζομένων της χώρας. Στην κινητοποίηση παρευρέθηκαν με το πανό τους και παρέμβηκαν με ανακοίνωσή τους οι μετανάστριες καθαρίστριες σχολείων του Δήμου Αθήνας που έχουν αποκλειστεί λόγω των ρατσιστικών ρυθμίσεων, με την απαίτηση αυτές να αρθούν, να γυρίσουν πίσω στη δουλειά και να μονιμοποιηθούν όλες. 

Μετά τη συνάντηση αντιπροσωπείας με το υπουργείο, δόθηκαν υποσχέσεις για κάποια ζητήματα, όπως η πιστοποίηση της εργασίας. Όσο όμως δεν γίνονται μαζικές προσλήψεις και μονιμοποίηση του προσωπικού, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να διασφαλίσει τη δουλειά τους και να αποτρέψει ουσιαστικά τον κίνδυνο της ιδιωτικοποίησης μέσω των εργολάβων.

Η Νεκταρία, σχολική καθαρίστρια από την Κομοτηνή, και συναδέλφισσές της από Ναύπλιο και Αίγιο μίλησαν στην Εργατική Αλληλεγγύη: «Θέλω να πω ότι ζητάμε τα αυτονόητα, που θα έπρεπε να υπάρχουν ούτως ή άλλως. Καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες των σχολείων, αλλά παρόλα αυτά δουλεύουμε με μειωμένα ωράρια και δεν συζητάμε καν για μονιμότητα, είμαστε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Μιλάμε για εργαζόμενες που δουλεύουν 20 και 25 χρόνια. Μόνο το 2007 έγιναν κάποιες καθαρίστριες σχολείων αορίστου, που σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία τους έχει βγει στη σύνταξη. Δεν ξαναέγιναν από τότε μονιμοποιήσεις, οπότε ανάλογα και την περιοχή οι συμβασιούχοι μπορεί να είναι από το 85% μέχρι το 95% του συνόλου. Σε όλο το Δημόσιο υπάρχουν μεγάλα ποσοστά συμβασιούχων που είναι χρόνια σε αυτή την ομηρεία, αλλά μόνο στον δικό μας κλάδο τα πράγματα τόσο άσχημα.

Κάθε χρόνο πρέπει να ξανακάνουμε τα χαρτιά μας για επαναπρόσληψη με την αγωνία αν θα μας ξαναπάρουν. Γι’ αυτό ζητάμε ειδική μοριοδότηση για όσες δουλεύουμε χρόνια. Όταν με προσέλαβαν είχα παραπάνω μόρια από τα ανήλικα παιδιά, αλλά τώρα έχουν μεγαλώσει. Θα έρθει μια άλλη κοπέλα με ανήλικα παιδιά και δύο χρόνια ανεργία και μπορεί να πάρει τη θέση. Μας βάζουν στον ανταγωνισμό μεταξύ μας, ενώ χωράμε όλες. Η υποστελέχωση είναι τρομερή και χρειάζονται προσλήψεις. Πριν χρόνια είχα σχολείο με 8 αίθουσες και τώρα έχουν γίνει 19, αλλά πάλι μόνη μου πρέπει το βγάζω, στις ίδιες ώρες με τα ίδια λεφτά. 

Οι δεξιές κυβερνήσεις της ΝΔ θέλουν να φέρνουν εργολάβους. Και τώρα με τον Μητσοτάκη και πριν με τον Σαμαρά στην κυβέρνηση, που μας είχε πει ότι θα απολυθούμε για να μπουν συνεργεία. Αλλά η κυβέρνησή του έπεσε και ο ΣΥΡΙΖΑ μας κράτησε στη δουλειά με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Πριν από αυτό ήμασταν ακόμα χειρότερα, με σύμβαση έργου. Πληρωνόμασταν ανά αίθουσα και δεν είχαμε κανένα δικαίωμα να λείψουμε, ούτε αρρώστια ούτε τίποτα, αλλιώς έπρεπε να βρούμε και να πληρώσουμε εμείς άτομο για να το κάνει. Έχουμε κερδίσει δικαιώματα γιατί κάνουμε κάθε χρόνο απεργιακό αγώνα και κανείς δεν τόλμησε μέχρι στιγμής να το προχωρήσει παραπέρα. Ο δήμαρχος των Αθηναίων, Χ. Δούκας, προσπάθησε να πάρει κάποια άτομα, όχι με συμβάσεις, αλλά από συνεργείο-εργολάβο μέσω ΚΟΙΝΣΕΠ. Επενέβησαν τα σωματεία και το σταμάτησαν. Ήταν σημαντικό γιατί αν περάσει αυτό σε έναν δήμο, μετά θα ανοίξει παντού.

Μέσα ατομικής προστασίας

Επίσης αυτονόητο είναι να μας χορηγούνται υλικά που χρειαζόμαστε, αλλά ούτε αυτό γίνεται. Θέλουμε μέσα ατομικής προστασίας, σακούλες, απορρυπαντικά, χλωρίνες, αλλιώς δεν μπορούμε να δουλέψουμε. Γι’ αυτό φτάνουμε να τα αγοράζουμε μόνες μας. Εμείς τα ζητάμε, αλλά μέχρι να έρθουν πρέπει να είναι καθαρά τα σχολεία. Τέλος, είναι σημαντικό τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε να είναι πιστοποιημένα και καλής ποιότητας, όχι τελευταίας διαλογής. Γιατί και σωστή απολύμανση δεν μπορεί να γίνει και γιατί αναπνέουμε αυτά τα χημικά, σκίζονται τα γάντια και οι σακούλες κτλ. 

Βλέπουμε πολλές απεργίες αυτές τις μέρες, όπως και των εκπαιδευτικών την προηγούμενη μέρα. Πρέπει να γίνονται απεργίες. Ο κόσμος πρέπει να ξεσηκωθεί και να παραλύσει όλη η χώρα. Όλοι οι κλάδοι έχουν πρόβλημα. Για παράδειγμα εμένα τα παιδιά μου δουλεύουν στον Τουρισμό. Οι συνθήκες είναι άθλιες. Κι εγώ δούλευα παλιά σ’ αυτόν τον κλάδο, αλλά τώρα δεν έχει καμία σχέση. Πάντα είχε πολύ δουλειά, αλλά αμειβόμασταν. Πλέον τους τρώνε ένσημα και λεφτά, ενώ οι συνθήκες στέγασης και σίτισης για τους εργαζόμενους είναι απάνθρωπες. Η κόρη μου στη Σαντορίνη έμενε σε ένα πολύ μικρό ημιυπόγειο χωρίς παράθυρα με άλλα τρία άτομα, ο ένας μετά τον άλλον πάθαιναν δηλητηρίαση από το φαγητό, άλλα τους τάζουν και άλλα τους δίνουν. Αυτή η κυβέρνηση τον εργάτη δεν τον κοιτάει, μόνο για τα οικονομικά συμφέροντα νοιάζεται, γι’ αυτό πρέπει να φύγει. Αλλά πιστεύουμε ότι καμιά κυβέρνηση δεν λύνει τα προβλήματά μας, όλοι “μπαλώνουν”». 

Η ανακοίνωση των μεταναστριών/στών καθαριστριών/στών ανάμεσα σε άλλα τόνιζε: «...η κυβέρνηση της ΝΔ έβαλε το κριτήριο της ιθαγένειας για τις μετανάστριες εκτός ΕΕ (για τις εντός ΕΕ ζήτησαν πιστοποιητικό ελληνομάθειας) που δούλευαν ακόμη και 20 χρόνια στα σχολεία πετώντας εκατοντάδες στην ανεργία. 

Στον Δήμο της Αθήνας βρεθήκαμε εκτός εργασίας δεκάδες από εμάς. Το 2019, πετύχαμε μια εξαίρεση στο ρατσιστικό αποκλεισμό για έναν χρόνο με τροπολογία στη  Βουλή μετά από κινητοποιήσεις και βρεθήκαμε το 2020 πάλι εκτός δουλειάς με το Υπουργείο Εσωτερικών να μας αποκλείει ενώ τα μόρια μας είναι 20ετίας…

 Είναι παράλογο τα παιδιά μας να έχουν ιθαγένεια, να φοιτούν σε δημόσια πανεπιστήμια, να κάνουν θητεία στον στρατό αλλά οι γονείς τους που δε μπορούν να περάσουν εξετάσεις με 800 ερωτήσεις στην ιστορία να μην έχουν το δικαίωμα να κρατάνε μια σκούπα στα δημόσια σχολεία! Έχουμε πάρει μέρος σε όλες τις απεργίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ τα τελευταία χρόνια αλλά και στην Απεργιακή 8 Μάρτη και τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά συλλαλητήρια. Είμαστε εργάτριες και όχι εργολάβοι. Διεκδικούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη απασχόληση και πλήρη δικαιώματα για τις σχολικές καθαρίστριες χωρίς ρατσιστικούς αποκλεισμούς».