Εφιάλτης που γινόταν πραγματικότητα ήταν για τους εφοπλιστές η τετραήμερη απεργία των Ναυτεργατών (22 με 25 Οκτώβρη) με καθολική συμμετοχή πανελλαδικά, η οποία απέδειξε ποιος έχει πραγματικά το πάνω χέρι, ακόμα κι όταν ο αντίπαλος είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Από αυτή τη δύσκολη θέση δεν μπορούσε να τους βγάλει η κυβέρνηση, γιατί με οποιαδήποτε κατασταλτική κίνηση ενάντια στην απεργία θα ρίσκαρε να τη φουντώσει ακόμα περισσότερο, ακόμα και να έπαιρνε παμπειραϊκές διαστάσεις μαζί με όλα τα κομμάτια του λιμανιού, που βρίσκονταν κι αυτά σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Είχε να αντιμετωπίσει και ένα απεργιακό κύμα που ξεδιπλωνόταν εκείνες τις μέρες σε πολλούς κλάδους και που συνεχίζει μέσα στον Νοέμβρη.
Αυτός που ξελάσπωσε τους εφοπλιστές ήταν η ίδια η ηγεσία της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ), της οποίας η πλειοψηφία τελικά συμφώνησε με τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης με αυξήσεις 5% για το 2025 και 2% για το 2026. Η αρχικά αδιάλλακτη πρόταση του ΣΕΕΝ ήταν για 3%, ενώ της ΠΝΟ ήταν 12%, που είναι μίνιμουμ αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματικές αυξήσεις, όταν τα τελευταία χρόνια αυτές ήταν από μηδενικές έως αμελητέες. Ενώ οι μισθοί παρέμειναν στάσιμοι, η δουλειά εντατικοποιήθηκε τρομερά λόγω υποστελέχωσης, με εξοντωτικά ωράρια και -απλήρωτες- υπερωρίες.
«Η άποψή μου είναι ότι δεν πρέπει να πέσουμε κάτω από το 12% στην αύξηση μισθού», δήλωσε στην ΕΑ την Παρασκευή 25/10 ναυτεργάτης που βρισκόταν στην απεργιακή φρουρά του Έλυρος. «Να συνεχίσουμε και με νέα 48ωρη απεργία αν χρειαστεί μέχρι να πετύχουμε τον στόχο μας. Τα πάντα έχουν ακριβύνει, από το σουπερμάρκετ μέχρι η ενέργεια. Κάνουμε μια δουλειά που δεν είναι εύκολη και θέλουμε να πληρωνόμαστε αξιοπρεπώς. Μπορεί να δουλεύουμε σε ένα πόστο, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε σε μόνιμη επιφυλακή για θέματα είτε εξυπηρέτησης είτε ασφαλείας. Τίποτα δεν είναι εύκολο στη θάλασσα. Πάνω απ’ όλα, το ότι είσαι κλεισμένος σε ένα καράβι που είναι φυλακή, γιατί δεν μπορείς να βγεις. Με τις συνθήκες που υπάρχουν σήμερα, πρέπει να δουλεύεις 11 μήνες τον χρόνο για να μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά, γιατί από τη μία στα δίνουν και από την άλλη στα παίρνουν. Ζητάμε επίσης να μην γίνει η μείωση κατά 50% του ξενοδοχειακού προσωπικού (καμαρότοι, μάγειροι κτλ), που λόγω της χειμερινής σεζόν απολύονται και μάλιστα χωρίς αποζημίωση στις 31 Οκτωβρίου».
Οι Ναυτεργάτες παλεύουν για μια αξιοπρεπή διαβίωση, ενώ οι εφοπλιστές θέλουν να κρατήσουν τα κέρδη τους σε πολύ υψηλά επίπεδα, βρέξει-χιονίσει και πάνω από όλες τις κρίσεις. Μπορούν να δώσουν και πάνω από 12% αυξήσεις και να συνεχίζουν να έχουν κέρδη. Αλλά δεν θα είναι το ίδιο ανταγωνιστικοί. Έτσι έχει κατακτήσει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο την πρώτη θέση παγκόσμια -με φοροαπαλλαγές, ξεζουμίζοντας τους ναυτεργάτες και συμμετέχοντας σε πολεμοκάπηλες και άλλες βρωμοδουλειές.
Όσο αμείλικτοι κι αν είναι οι εφοπλιστές, η προοπτική συνέχισης της απεργίας μέσα στο τριήμερο της 28ης Οκτώβρη θα τους λύγιζε. Από την άλλη, οι ναυτεργάτες, από την 100% συμμετοχή τους στην απεργία και χωρίς να επιτρέψουν στους εφοπλιστές να στήσουν ούτε υπόνοια απεργοσπαστικού μηχανισμού, έδειξαν ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν και ότι ήθελαν να συγκρουστούν μέχρι τη νίκη. Η αδυναμία των εφοπλιστών, όπως και όλων των καπιταλιστών, είναι ότι δεν μπορούν να κινήσουν τα καράβια -και τα κέρδη- τους, αν δεν δουλέψουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Κάτι αυτονόητο και χιλιοειπωμένο, αλλά μέσα στην παράνοια του καπιταλισμού μόνο στην απεργία συνειδητοποιεί η τάξη αυτή της τη δύναμη.
Σε απεργιακό κλοιό εκείνες τις ημέρες βρέθηκε όλο το λιμάνι, παραλύοντας τα καράβια στον Πειραιά μέχρι τα εμπορευματοκιβώτια στο ΣΕΜΠΟ και τις επισκευές στη Ζώνη του Περάματος. Την Τετάρτη 23/10 μαζί με τους ναυτεργάτες απέργησαν οι λιμενεργάτες της COSCO και οι εργαζόμενοι της Ναυπηγοεπισκευατικής Ζώνης του Περάματος με αιχμή τα μέτρα ασφαλείας στον χώρο εργασίας. Την Πέμπτη 24/10 έγινε νέα απεργία στη Ζώνη, όπου μετά τη συγκέντρωση ακολούθησε μοτοπορεία στα δικαστήρια του Πειραιά, καθώς εκδικαζόταν μετά από 5 ολόκληρα χρόνια υπόθεση για θανατηφόρο εργατικό “ατύχημα”.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας στο ΣΕΜΠΟ οι λιμενεργάτες της COSCO πραγματοποίησαν την πιο μαζική συνέλευση των τελευταίων χρόνων. Εκεί αποφάσισαν ότι προχωρούν σε απεργία την Παρασκευή 25/10 και συγκέντρωση στο μνημείο του Δημήτρη Δαγκλή, του συναδέρφου τους που σκοτώθηκε ακριβώς πριν τρία χρόνια, λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Η ιστορική απεργία διαρκείας που ξεκίνησε εκείνες τις μέρες έδειξε τον δρόμο σε όλη την εργατική τάξη που παλεύει για Συλλογικές Συμβάσεις, προσλήψεις και μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Είναι μια μάχη που συνεχίζει μέχρι σήμερα, με τις λίστες των νεκρών εργατών να μεγαλώνουν σε πολλούς κλάδους.