O θάνατος του Κώστα Διάκου μας στερεί από έναν μαχόμενο δικηγόρο και εμβληματικό υπερασπιστή του περιβάλλοντος που άφησε το χνάρι του σε πολλές δράσεις και πρωτοβουλίες των κινημάτων στις γειτονιές. Η διαδρομή του από την επαναστατική αριστερά, την ΟΜΛΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) μέχρι τους Οικολόγους και τους Πράσινους, ήταν γεμάτη με παθιασμένη συμμετοχή στη δράση και τη συνεργασία με κόσμο που έδινε μάχες και είχε ελπίδες ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. 

Με τον Κώστα συνδεθήκαμε σε μια από τις μεγαλύτερες μάχες της νέας χιλιετίας που σημάδεψε το κίνημα στην Ελλάδα και διεθνώς. Βρεθήκαμε μαζί στη μάχη ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση στην προσπάθεια “να κάνουμε την Πράγα το Σιάτλ της Ευρώπης” το 2000 και μετά στην Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ 2001 που έφερε τον αντικαπιταλισμό μαζικά στις γειτονιές, τους εργατικούς χώρους, τα πανεπιστήμια και τα σχολεία. 

Ο Κώστας ήταν μέλος του συντονιστικού της Πρωτοβουλίας ΓΕΝΟΒΑ 2001, κάτι που τον είχε ενθουσιάσει για πρώτη φορά τόσο πολύ μετά τις μάχες της μεταπολίτευσης. Είχε απεριόριστη εκτίμηση στη νεολαία που συσπειρώθηκε σε αυτή τη μάχη. Το σύνθημα “οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη” τον είχε συνεπάρει κυριολεκτικά.

Για τον Κώστα, ήταν η συνέχεια του Μάη του ‘68 και αυτά τόνιζε τότε στις εκδηλώσεις, ακόμη και σ' αυτήν στο καράβι που ταξίδευε με εκατοντάδες ακτιβιστές για να βρεθούν στις θυελλώδεις κινητοποιήσεις κατά των G8, τον Ιούλη 2001, που σημαδεύτηκαν από τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι. 

Αλλά και ως μαχόμενος δικηγόρος στήριζε κινήματα και καταλήψεις χώρων, όπως την Πάτμου και Καραβία απέναντι στην καταστολή.

Είχε αφιερώσει τον περισσότερο χρόνο της δράσης του στην υπεράσπιση του πράσινου, των ελεύθερων χώρων από την τσιμεντοποίηση και τις καταστροφικές “αναπτυξιακές” πολιτικές των κεντρικών κυβερνήσεων και του τοπικού κράτους, των Δήμων και των περιφειακών. Ως περιφερειακός σύμβουλος στην Αττική έδωσε φωνή στα κινήματα αυτά. Ήταν μπροστά στη μάχη για να ξηλωθούν οι κεραίες των εταιριών που απειλούσαν την υγεία των κατοίκων για τα κέρδη τους.

Ήταν μαζί μας στη μεγάλη συναυλία για την καμπάνια για δικαιοσύνη στα θύματα της Πύλου τον Μάη. 

Ήταν άνθρωπος που χαίρονταν να βρίσκεται και να γλεντά με την ψυχή του με τους ανθρώπους του αγώνα. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν στην εκδήλωση του Συλλόγου Ιλισσός. Χόρεψε εκστασιασμένος ένα καταπληκτικό ζειμπέκικο και τον συνοδεύαμε. Είχε ένα χαμόγελο μοναδικό. Με αυτό θα τον θυμόμαστε και έτσι τον αποχαιρετάμε.

Καλό ταξίδι Κώστα!