Το πρόγραμμα των συζητήσεων
ΑΘΗΝΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΒΟΛΟΣ
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
ΞΑΝΘΗ
ΧΑΝΙΑ
ΠΑΤΡΑ
ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Άρα για εμάς, και για όλους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες είναι ζωτικό ζήτημα το να έχουμε δυνατό αντιρατσιστικό κίνημα και χρειαζόμαστε την Αριστερά να είναι ξεκάθαρη για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας. Να παλέψουμε κοινά, γιατί η ίδια κυβέρνηση του Μητσοτάκη μας καταπιέζει όλους. Συμμετέχω στις διαδηλώσεις και βλέπω πολύ κόσμο από την Ελλάδα να παλεύει απέναντι στον ρατσισμό κι αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Αλλά χρειάζεται να πάμε παραπέρα. Χρειαζόμαστε τώρα νόμους ισότητας, να έχουμε ίσα δικαιώματα στη δουλειά, για να γίνει η ζωή μας εδώ πιο ασφαλής. Χρειαζόμαστε ανοιχτά σύνορα για τα αδέρφια μας από τη Μέση Ανατολή κι από παντού. Και πιστεύω ότι οι εργάτες ενωμένοι μπορούμε να το καταφέρουμε. Γιατί είμαστε η μόνη δύναμη που μπορεί να το κάνει αυτό.
Στη χώρα μου είχαμε δικτατορία για δεκαέξι χρόνια. Ένα πολύ καταπιεστικό καθεστώς για όλους, κυρίως για τους νέους ανθρώπους. Αλλά ενωμένοι μπορέσαμε να ανατρέψουμε το καθεστώς τον περασμένο Αύγουστο! Τώρα οι διεφθαρμένοι πρώην υπουργοί είναι στη φυλακή για τα εγκλήματά τους. Παλεύουμε για πραγματική δημοκρατία και οικονομία που να καλύπτει τις ανάγκες μας για εκπαίδευση, Υγεία, δουλειά. Με αυτό σαν παράδειγμα, μπορούμε να νικήσουμε παντού.
Μαχμουντούλ Χασάν,
αρτεργάτης, μέλος του ΣΕΚ
Θα είμαι ομιλητής στις εκδηλώσεις που οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στη Θεσσαλονίκη για το μέλλον της Αριστεράς. Είναι μια χρήσιμη συζητήση στο σήμερα γιατί χρειάζεται να εντοπίσουμε ξανά τον ρόλο που έχει να παίξει ο αριστερός συνδικαλισμός στις μάχες που εξελίσσονται.
Για μένα είναι ξακάθαρα τα πράγματα. Οι εργάτες δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, ούτε λόγω θέσης στο εργοστάσιο, ούτε λόγω εθνικότητας, ούτε λόγω κανενός διαχωριστικού. Μας έχουν ταράξει στον πατριωτισμό, όλοι οι Έλληνες μαζί για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ενώ εμένα δεν με καταπιέζει στη δουλειά ο μετανάστης συνάδελφος, αλλά το αφεντικό μου που είναι Έλληνας. Εκεί λοιπόν μετριέται ο συνδικαλισμός. Αν ο συλλογικός αγώνας του ενός κλάδου δίνει και παίρνει αλληλεγγύη από τους υπόλοιπους. Αν καταφέρνουμε να βάζουμε τα ζητήματα, έστω κι αν είναι μειοψηφικά στην αρχή, να τα παλεύουμε και να τα γενικεύουμε. Να γινόμαστε παράδειγμα αντίστασης και νίκης ο ένας για τον άλλον.
Προέρχομαι από έναν εργασιακό χώρο με μεγάλη παράδοση αγώνα. Στη ΣΙΔΕΝΟΡ έληξαν οι συμβάσεις μας τον περασμένο Φεβρουάριο και από τότε βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις. Σαν Σωματείο όλο το προηγούμενο διάστημα από το καλοκαίρι κάνουμε συνελεύσεις, στάσεις εργασίας και απεργίες για να πιέσουμε η νέα σύμβαση να μας “χωράει” όλους. Ο όμιλος έχει αλλάξει, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2019, δύο φορές διευθύνοντα σύμβουλο, διευθυντή προσωπικού και είναι στα πρόθυρα να αλλάξει για δεύτερη φορά τον τοπικό γενικό διευθυντή του εργοστασίου, προσπαθώντας να απαντήσει στην μαχητικότητα και τα αιτήματα του σωματείου.
Διεκδικούμε πραγματικές αυξήσεις, για να ισοφαριστούν οι απώλειες των μισθών από την κρίση (σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε για μείωση μέχρι και στο 1/3 των αποδοχών με κομμένα πριμ- μπόνους κλπ), χωρίς να συζητάμε καν για τις πραγματικές μειώσεις που έχει φέρει ο πληθωρισμός. Έχουμε καταφέρει και νίκες, να ανέβει κατά πολύ το ημερομίσθιο των νεοπροσληφθέντων συναδέλφων για παράδειγμα. Τελευταία, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι κι εκείνοι έχουν ζημιές και δεν βγαίνουν οι αυξήσεις που ζητάμε (10%), προχώρησαν σε απολύσεις 25 συναδέλφων. Την ίδια ώρα που σαν όμιλος ετοιμάζεται να επεκταθεί στην Αμερική. Είναι προφανείς οι επιλογές τους, κι εμείς δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε μέχρι να κερδίσουμε τα δίκαια αιτήματά μας.
Το να συζητάμε σήμερα για το μέλλον της Αριστεράς, για το αν η προοπτική μας είναι τα Λαϊκά Μέτωπα ή η αντικαπιταλιστική ανατροπή, είναι μια πολύ κρίσιμη παρέμβαση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος σε όσα εξελίσσονται στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Μέσα σε μια περίοδο που αναδεικνύονται καθημερινά οι αιτίες των καταστροφών της ζωής μας, και δεν είναι άλλες από τα αδιέξοδα της καταστροφικής φάσης της πολυκρίσης του καπιταλισμού, ο προσανατολισμός που χρειάζεται να έχει η μάχιμη Αριστερά για να ανταποκριθεί στον πήχη των αιτημάτων και των αναγκών του εργατικού κινήματος, δεν μπορεί να αφεθεί σε πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων.
Γινόμαστε καθημερινά κοινωνοί νέων αντιστάσεων από ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους, μια μάχη διαρκείας για να μην ιδιωτικοποιηθούν όλα τα βασικά αγαθά όπως η Παιδεία και η Υγεία. Βλέπουμε όμως ότι οι επιθέσεις και οι νόμοι αυτής της κυβέρνησης σκοντάφτουν στην υλοποίησή τους σε μια σειρά από μέτωπα. Σκοντάφτουν λόγω αντικειμενικών συνθηκών, νέοι τομείς παραγωγής που εμφανίζονται σαν μεσσίες για την έξοδο από την κρίση, όπως είναι η τεχνητή νοημοσύνη για παράδειγμα, που δεν αποφέρουν τα υπερκέρδη που ήλπιζαν οι επενδυτές. Βλέπουμε τα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία. Με λίγα λόγια, οι από πάνω δυσκολεύονται να ενεργήσουν όπως παλιά και η κρίση ξεφεύγει από τον έλεγχό τους.
Παράλληλα, βλέπουμε αντιδράσεις, απεργίες, πολιτικά προχωρήματα στις ιδέες των ανθρώπων, που επιβεβαιώνουν αυτό που έλεγε ο Μαρξ. Ότι οι άνθρωποι γεννιούνται σε συνθήκες που δεν τις επιλέγουν, όμως με την κίνηση της εργατικής τάξης μπορούν να καθορίζουν τις εξελίξεις την εκάστοτε περίοδο. Η αμφισβήτηση των κυρίαρχων ιδεών, της παντοδυναμίας των θεσμών του κράτους, του ενδεχόμενου μιας κυβέρνησης που θα λειτουργήσει προς όφελος των αναγκών της πλειοψηφίας, ανοίγει νέους δρόμους αναζήτησης πολιτικής προοπτικής για εκατομμύρια εργάτες και εργάτριες σε όλο τον κόσμο.
Πλάι σε αυτά, το με τί πρωτοβουλίες, με ποιες ιδέες και με ποια βήματα θα μπορέσει η επαναστατική Αριστερά να αξιοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες και να βάλει στο επίκεντρο της συζήτησης την επαναστατική ανατροπή της κοινωνίας, το ρόλο της εργατικής τάξης σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού, είναι απαραίτητο βήμα. Σε αυτό προσπαθούμε να συμβάλλουμε με τις ανοιχτές εκδηλώσεις που θα γίνουν στην Αθήνα αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις μέσα στον Νοέμβριο.
Κώστας Βλασόπουλος,
καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας