Μια κυβέρνηση πολέμου στήνει ο Τραμπ μέρα με τη μέρα. Πολέμου ενάντια στους φτωχούς, πολέμου ενάντια στα κινήματα και τις αντιστάσεις, αλλά και πολέμου ιμπεριαλιστικού. Γεράκια σε όλες τις κρίσιμες θέσεις, φανατικοί υποστηρικτές του Ισραήλ, κυνηγοί κεφαλών μεταναστών στις υπηρεσίες των συνόρων, σαλταρισμένοι εχθροί της “woke κουλτούρας” που θέλουν να εξαφανίσουν τους ομοφυλόφιλους και τις γυναίκες από τη δημόσια ζωή, πετρελαιάδες που αρνούνται την κλιματική αλλαγή και κερασάκι στην τούρτα ο Ίλον Μασκ, ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη διορίζεται…. “Υπουργός Λιτότητας”.
Ο Τραμπ δεν οργανώνει απλώς την πολιτική του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Στέλνει μήνυμα ότι η τετραετία αυτή δεν θα είναι σαν την προηγούμενη. Δείχνει ότι δεν πρόκειται να συμβιβαστεί ούτε με τους Δημοκρατικούς, ούτε με το βαθύ κράτος, ούτε με τις πιο μετριοπαθείς πτέρυγες των Ρεπουμπλικάνων. Ο ρατσισμός είναι στην πρώτη γραμμή. Όχι απλά ως ιδεολογία, αλλά σαν πρώτη προτεραιότητα στην πολιτική του. Αναπληρωτή επιτελάρχη του διορίζει τον Στίβεν Μίλερ, ένα από τα βασικά ρατσιστικά μυαλά πίσω από την αντιμεταναστευτική πολιτική του Τραμπ την πρώτη τετραετία. Ήταν ο εμπνευστής της περιβόητης απαγόρευσης οποιασδήποτε άφιξης στα αμερικάνικα αεροδρόμια από ορισμένες μουσουλμανικές χώρες. Εκείνο το μέτρο είχε ξεσηκώσει ένα μαζικό κίνημα ανυπακοής, αλλά έφτασε να προκαλέσει και αντιδράσεις δικαστών. Με την επαναφορά του Μίλερ, ο Τραμπ είναι σαν να λέει ότι αυτή τη φορά δεν θα τον σταματήσει τίποτα.
Στη θέση του επικεφαλής της Υπηρεσίας Μετανάστευσης βάζει τον Τόμ Χόμαν, επίσης ιδεολόγο των κλειστών συνόρων και της “μηδενικής ανοχής” που είχε προχωρήσει στο μαζικό έγκλημα να κλείσει μικρά παιδιά σε κλουβιά χωρίς να ξέρουν πού βρίσκονται οι γονείς τους. Τραμπ, Χόναν και Μίλερ λένε πως θα απελάσουν εκατομμύρια μετανάστες. Ο Στιβ Μπάνον, παλιός σύνδεσμος του Τραμπ με τις ακροδεξιές οργανώσεις, πανηγυρίζει: “Οι πρώτες 100 μέρες της δεύτερης θητείας του Τραμπ θα είναι πραγματικά απίστευτες. Έχουμε 15 εκατομμύρια παράνομους μετανάστες που θα διώξουμε... Θα είναι σκληρό; Φυσικά και θα είναι σκληρό".
Υπουργό Εξωτερικών βάζει τον Μάρκο Ρούμπιο και για Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας διάλεξε τον Μάικ Γουόλτς. Είναι δυο κλασικά γεράκια των Ρεπουμπλικάνων που έχουν περάσει με τον Τραμπ το τελευταίο διάστημα. Οι πιο “γνήσιοι” Τραμπικοί παραπονιούνται για το γεγονός ότι βάζει στο Υπουργείο Εξωτερικών έναν άνθρωπο που στις αρχές της χρονιάς είχε πάρει κοινή πρωτοβουλία με Δημοκρατικούς για να περάσει νομοθεσία ώστε κανένας Πρόεδρος να μην μπορεί να βγάλει τις ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ -κάτι που ερμηνευόταν τότε ως άμυνα του κατεστημένου απέναντι στις απειλές του Τραμπ ότι αν η Ευρώπη δεν αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες, το ΝΑΤΟ θα γίνει παρελθόν. Αντίστοιχα, ο Γουόλτς ήταν σύμβουλος του Ράμσφελντ και του Τσένι, των νεοσυντηρητικών που εξαπέλυσαν τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ πριν από 20 χρόνια. Ο Τραμπ δεν έχανε ευκαιρία προεκλογικά να πλασάρει τον εαυτό του ως “ανέκαθεν ενάντια στους πολέμους που έκανε τότε η κυβέρνηση Μπους”.
Όμως, αν τα δυο γεράκια είναι πρόσφατες μεταγραφές, στο Υπουργείο Άμυνας, ο Τραμπ ξεπέρασε τον εαυτό του και διορίζει έναν ακροδεξιό τηλεσχολιαστή, τον Πιτ Χέγκσεθ, ο οποίος θεωρεί πως “Η αμερικανικότητα και ο σιωνισμός είναι η πρώτη γραμμή του Δυτικού πολιτισμού και της ελευθερίας”. Στο βιβλίο του για την “αμερικάνικη εκστρατεία” που προτείνει την οποία αποκαλεί και ιερό πόλεμο, ισχυρίζεται πως «Απλά και καθαρά: αν δεν κατανοείς γιατί το Ισραήλ έχει σημασία και γιατί είναι τόσο κεντρικό στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού—με την Αμερική να αποτελεί τη σπουδαιότερη εκδήλωσή του—τότε δεν ζεις μέσα στην ιστορία. Η ιστορία της Αμερικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ιουδαιο-Χριστιανική ιστορία και το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ. Μπορείς να αγαπάς την Αμερική χωρίς να αγαπάς το Ισραήλ, αλλά αυτό μου δείχνει ότι η γνώση σου για τη Βίβλο και τον Δυτικό πολιτισμό είναι τραγικά ελλιπής… Αν αγαπάς την Αμερική, πρέπει να αγαπάς το Ισραήλ. Μοιραζόμαστε ιστορία, μοιραζόμαστε πίστη, και μοιραζόμαστε την ελευθερία. Αγαπάμε τους ελεύθερους ανθρώπους, την ελεύθερη έκφραση και τις ελεύθερες αγορές».
Φανατικοί υποστηρικτές του Ισραήλ
Αυτός ο άνθρωπος θα βρίσκεται επικεφαλής του μεγαλύτερου οπλοστασίου του πλανήτη. Αντίστοιχες επιλογές έκανε ο Τραμπ και για τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα (Ματ Γκέιτς) και της επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών (Τάλσι Γκάμπαρντ). Η τοποθέτηση πολλών φανατικών υποστηρικτών του Ισραήλ στην κυβέρνηση δεν σχετίζεται μόνο με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι κομμάτι της επιθετικότητας που έχει προαναγγείλει ο Τραμπ στο εσωτερικό της χώρας, ενάντια στο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Προεκλογικά είπε πως τα Πανεπιστήμια πρέπει να εκδιώξουν τις φιλο-παλαιστινιακές οργανώσεις, να διαγράψουν τους φοιτητές και αν δεν το κάνουν, θα τους κόψει τη χρηματοδότηση. Ο Ίλον Μασκ, με την περιουσία των πάνω από 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα εξασφαλίσει πως όχι μόνο τα Πανεπιστήμια, αλλά και τα νοσοκομεία, αλλά και όλες οι υπηρεσίες θα χρηματοδοτούνται στο ελάχιστο.
Πώς προετοιμάζεται η αντίσταση απέναντι στην πιο γκροτέσκα ακροδεξιά κυβέρνηση στην ιστορία των ΗΠΑ; Σίγουρα οι Δημοκρατικοί, οι “μετριοπαθείς” Ρεπουμπλικάνοι και οι “θεσμοί” του κράτους δεν πρόκειται να κάνουν το οτιδήποτε. Οι αντιδράσεις τους είναι ακόμη πιο εξοργιστικές και από τις κινήσεις του Τραμπ. Προτείνουν ήδη μέσα από τα έντυπά τους να υπάρξει διαπραγμάτευση ώστε να μην υπερψηφιστούν από το Κογκρέσο αυτοί που θεωρούνται “επικίνδυνοι” διορισμοί του Τραμπ (κυρίως ο Γκέιτς, ίσως και ο Χέγκσεθ). Σε αντάλλαγμα όμως, δίνουν την αποδοχή τους στα κλειστά σύνορα και δηλώνουν ότι θα αποδεχθούν έναν συμβιβασμό με τις μαζικές απελάσεις που ετοιμάζει ο Χόμαν.
Υπάρχει όμως ο κόσμος που όντως ετοιμάζεται να αντισταθεί, γιατί από την αντίσταση θα κριθεί η ζωή του. Οι γυναίκες που κινδυνεύουν να δουν τα αναπαραγωγικά τους δικαιώματα ακόμη πιο ψαλιδισμένα, οι μετανάστες που απειλούνται με απέλαση, όλος ο κόσμος που βλέπει πως ο Τραμπ θα επιτεθεί και σε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Στις 18 Γενάρη, δυο μέρες πριν από την ορκωμοσία Τραμπ ετοιμάζεται ήδη μια διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων στην Ουάσιγκτον. Αλλά η στρατηγική της Αριστεράς για τη συνέχεια είναι μια ανοιχτή συζήτηση. Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από δηλώσεις που έκαναν αγωνιστές από τις ΗΠΑ στην εφημερίδα Socialist Worker του Λονδίνου:
Σάντι Χάντσον (αντιρατσιστικό κίνημα): Οι εκλογές δείχνουν ότι οι Δημοκρατικοί δεν μπορούν να νικήσουν τους Ρεπουμπλικάνους γινόμενοι πιο Ρεπουμπλικάνοι. Αντί να αντισταθούν στο ρατσισμό, συνθηκολόγησαν και βοήθησαν στη δικαιολόγηση αυτών που λέει η ακροδεξιά. Νομίζω ότι ο κόσμος θα αντισταθεί στο πρόγραμμα του Τραμπ για μαζικές απελάσεις. Φτωχές οικογένειες θα σκιστούν στα δύο και η κλίμακα του εφιάλτη μπορεί να είναι αφάνταστη. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε και είναι να οργανωθούμε πιο δυνατά.
Βιρτζίνια (εργαζόμενη σε συνδικάτο): Είναι επείγον να ξαναστήσουμε τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά δίκτυα. Πολλοί εργάτες βλέπουν πιο μακριά από τα λόγια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Βλέπουν ότι οι Δημοκρατικοί δεν έκαναν τίποτα για τους εργάτες. Πρέπει να επικεντρώσουμε τη δουλειά μας στους εργάτες που οργανώνονται, που κατεβαίνουν σε απεργίες και καταφέρνουν σημαντικές νίκες.
Και πρέπει να υπογραμμίσουμε πως ο Τραμπ θα επιχειρήσει επιθέσεις στα συνδικάτα και στη δυνατότητά μας να στήνουμε συνδικάτα. Χρειάζεται να συνδεθούμε με τα μέλη των συνδικάτων που ψήφισαν τον Τραμπ, προσφέροντας μια ριζοσπαστική ανάλυση, όχι μια φιλελεύθερη ανάλυση που απλώς λέει: ‘Ψηφίστε Δημοκρατικούς γιατί δεν είναι σαν τους Ρεπουμπλικάνους.’
Μάικ (καθηγητής στο Μίσιγκαν): Χρειάζεται να οργανωθούμε. Το ζήτημα δεν είναι οι ενδιάμεσες εκλογές σε δύο χρόνια. Ο αγώνας είναι τώρα. Το πολιτικό κατεστημένο λέει πως οι θεσμοί θα μας σώσουν, επιβάλλοντας ελέγχους και κρατώντας ισορροπίες, αλλά δεν εμπιστεύομαι τους θεσμούς. Κοιτάξτε το Ανώτατο δικαστήριο, επιβάλλει αντιδραστικά μέτρα όχι μόνο σήμερα, αλλά από το 1850 όταν υπεράσπιζε τη δουλεία. Και οι θεσμοί έχουν καταληφθεί από τον Τραμπ. Δεν μπορούμε να αφεθούμε στο τι θα κάνουν οι Δημοκρατικοί και στην εκλογική πολιτική, χρειάζεται να ριχτούμε στα κοινωνικά κινήματα και στα συνδικάτα. Μακροπρόθεσμα ο στόχος είναι να ξαναφτιάξουμε τις δομές μας ως Αριστερά και συνδικάτα, εξασφαλίζοντας μια δομή συνδικάτων πολύ περισσότερο από τα κάτω και χτίζοντας μια αξιόπιστη Αριστερά.
Ρενέ Μπρέισι Σεμαν (συγγραφέας του βιβλίου, η Απελευθέρωση της Έκτρωσης)
Το ζήτημα της έκτρωσης έχει μεγάλη απήχηση. Ο κόσμος θέλει να έχει πρόσβαση στην έκτρωση. Αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι το λένε καθαρά ότι θα επιβάλουν περισσότερους ελέγχους και θα ποινικοποιήσουν τη χρήση εκτρωτικών χαπιών. Είμαστε έτοιμοι να δούμε τον Τραμπ ακόμη και να επιβάλει πανεθνική απαγόρευση των εκτρώσεων.
Οι ακτιβιστές πρέπει να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας, δυναμώνοντας τα δίκτυα στις κοινότητές μας για να εξασφαλίσουμε ότι η έκτρωση είναι διαθέσιμη οποτεδήποτε υπάρχει ανάγκη. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν αυτή τη στιγμή από την επιβολή των απαγορεύσεων στις εκτρώσεις. Η εκστρατεία της Κάμαλα Χάρις προσπάθησε να συνδέσει τον Τραμπ με τις απαγορεύσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο νόμος "Ρόου εναντίον Γουέιντ" που νομιμοποιούσε τις εκτρώσεις καταργήθηκε στη διάρκεια της προεδρίας του Μπάιντεν. Η Χάρις δεν θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές μόνο με το ζήτημα της έκτρωσης. Οι Δημοκρατικοί κινήθηκαν ακόμη περισσότερο προς το Κέντρο και άφησαν απογοητευμένους τον κόσμο της Αριστεράς που πιστεύει στην δικαιοσύνη στο ζήτημα της αναπαραγωγής. Δεν μπορούσαν να πείσουν τον κόσμο να πάει να τους ψηφίσει.