Η πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη δεν είναι η τουφεκιά στον αέρα που υπολόγιζαν οι Παναγόπουλοι όταν την ανακοίνωναν, αλλά η κορύφωση του μεγάλου απεργιακού κύματος των τελευταίων δυόμιση μηνών. Το εργατικό κίνημα καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις παίζοντας ταυτόχρονα δύο ρόλους. Από τη μία έγινε η ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης η οποία επιμένει με μεγαλύτερη χυδαιότητα και αυταρχισμό να επιβάλλει τις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις και το τσάκισμα των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Και από την άλλη, έκανε την πραγματική αντιπολίτευση στη ΝΔ. Κάθε μάχη που έδινε ήταν και μια πολιτική κόντρα στις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης, αναδεικνύοντας την εναλλακτική. Το εργατικό κίνημα είναι αυτό που έσπασε τη “βιτρίνα” της παντοδυναμίας του 41% του Μητσοτάκη, την ώρα που η κοινοβουλευτική Αριστερά ούτε μπορεί ούτε θέλει να αναλάβει αυτό το καθήκον.
Είναι χρήσιμο να γυρίσουμε για να θυμηθούμε τι έγινε αυτούς τους δυόμιση μήνες, καταγράφοντας τις πιο σημαντικές στιγμές, για να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο υποτίμησης των αγώνων μας. Ο Μητσοτάκης μετά τις ευρωεκλογές προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την παρουσία του στη ΔΕΘ σαν «επανεκκίνηση» μετά την κατρακύλα στο 28% των ευρωεκλογών, αλλά ο κόσμος ήταν κατά χιλιάδες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης εκείνη την ημέρα (7/9), πίσω από τα πανό των σωματείων του. Την προηγούμενη ημέρα απεργούσαν και διαδήλωναν τα νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη, μετά από ένα καλοκαίρι άγριου και μαζικού κραξίματος στον Άδωνι που έκανε περιοδεία στα νησιά και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα όπου και να εμφανίζεται ο υπουργός, μέχρι και στο Ηρώδειο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας αποφάσισαν ότι συνεχίζουν με απεργιακές κινητοποιήσεις στις 25/9 και στις 17/10.
Νοσοκομεία
Οι υγειονομικοί έδωσαν έτσι από την αρχή τον τόνο σε όλο το εργατικό κίνημα ότι πάμε σε ένα “καυτό” απεργιακό φθινόπωρο και πρωτοστάτησαν στο απεργιακό μπαράζ που ακολούθησε. Στις 25/9 έγιναν απεργιακές συγκεντρώσεις στις πύλες των νοσοκομείων σε δεκάδες πόλεις. Στην Αθήνα δίπλα στους υγειονομικούς παρευρέθηκαν εργαζόμενοι από άλλους κλάδους, φοιτητές, η Παλαιστινιακή Παροικία και ασθενείς, που πήραν τον λόγο στις συγκεντρώσεις τους για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους. Ακολούθησαν μαζικές κινητοποιήσεις στην Α’ και Β’ ΥΠΕ. Στις 17/10 η πανελλαδική απεργία είχε τεράστια επιτυχία. Σε πολλά νοσοκομεία έκλεισαν τακτικές λειτουργίες, αναβλήθηκαν εξωτερικά ιατρεία, ακυρώθηκαν τακτικά χειρουργεία εξαιτίας της μεγάλης συμμετοχής νοσηλευτών και γιατρών στην απεργία. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Μαβίλη, βάδισε στο κέντρο της Αθήνας και κατέληξε στο Υπουργείο Υγείας. Έξω από το υπουργείο ο Άδωνις Γεωργιάδης "έφαγε" το μεγαλύτερο από τα κραξίματα των τελευταίων μηνών, με τους απεργούς να φωνάζουν δυνατά “Δολοφόνοι” και «Τέμπη-Πύλος-Διάλυση του ΕΣΥ, κάτω η κυβέρνηση που δολοφονεί», αναγκάζοντάς τον να φύγει άρον-άρον.
Αλλά οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία δεν περιορίστηκαν στις συντονισμένες πανελλαδικά απεργίες, καθώς νοσοκομείο το νοσοκομείο δεν σταμάτησαν ποτέ οι δράσεις. Η κινηματική υποδοχή του Άδωνι στο Αιγινήτειο στις 3/10 ήταν απολύτως επιτυχημένη, όχι μόνο ως κινητοποίηση με μαζικότητα και μαχητικότητα, αλλά και ως οργάνωση από τα πριν, με πλήθος κόσμου να συμμετέχει σε συνελεύσεις, μοίρασμα προκηρύξεων κτλ. Στο Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ) στις 9/10 πραγματοποιήθηκε η μαζικότερη γενική συνέλευση που έχει γίνει ποτέ, με τη συμμετοχή για πρώτη φορά τόσο των μόνιμων όσο και των συμβασιούχων. Αξιοσημείωτες κινητοποιήσεις έγιναν σε πολλά νοσοκομεία που πήγε ο Άδωνις ή ο υφυπουργός Βαρτζόπουλος μέσα στον Οκτώβρη. Ενάντια στο νέο εφημεριακό καθεστώς έγινε μία από τις πιο μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις -οργανωμένη μέσα σε ένα 24ωρο- στο ΓΝΑ Γεννηματάς στις 5/11, ενώ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του παιδικού καρκίνου έγινε στις 12/11 δυναμική συγκέντρωση στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Τρεις μέρες με κινητοποιήσεις και αποχή από τη δουλειά έκαναν οι καθαρίστριες στον Ευαγγελισμό 12-14/11, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει.
Η καταστολή και οι απαγορεύσεις δεν “φτούρησαν” πουθενά. Στο Έλενα Βενιζέλου στις 19/9, στην τρίτη κινητοποίηση στη σειρά που έγινε στο νοσοκομείο σε λιγότερο από 20 ημέρες, η απαγόρευση της Συνέντευξης Τύπου του σωματείου εργαζομένων και η παρουσία της αστυνομίας στον χώρο είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει στο νοσοκομείο, με εργαζόμενους -ακόμα και διευθυντές- από διαφορετικά τμήματα να παίρνουν τον λόγο για να καταγγείλουν τις ελλείψεις. Στο ΨΝΑ Δαφνί απαγόρευσαν με δικαστική απόφαση την 24ωρη απεργία στις 10/10 ενάντια στον νόμο διάλυσης της Ψυχικής Υγείας του Βαρτζόπουλου, μαζικοποιώντας ακόμα περισσότερο και την απεργία και τη συγκέντρωση.
Η συμμετοχή του κόσμου σε παλλαϊκές κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του ΕΣΥ δημιούργησε μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Στις 28/8 στη Σάμο έγινε ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια που έχουν γίνει ποτέ στο νησί, συναυλίες με χιλιάδες κόσμου έγιναν στις 21 και στις 25 Σεπτέμβρη σε Άγιο Νικόλαο και Ηράκλειο Κρήτης αντίστοιχα, ενώ το συλλαλητήριο και συναυλία την 1η Νοέμβρη στην Δράμα σύμφωνα με τους κατοίκους “θα μείνει στην ιστορία”. Στις 6 Νοέμβρη ξανακατέβηκαν χιλιάδες στο Ηράκλειο στο παγκρήτιο συλλαλητήριο για την Υγεία.
Σχολεία
Η Παιδεία βρέθηκε κι αυτή για βδομάδες στους δρόμους από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Οι εκπαιδευτικοί είχαν ήδη ξεκινήσει κινητοποιήσεις μέσα στον Αύγουστο και τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη σε διευθύνσεις εκπαίδευσης, ενώ στις 4/10 στο Υπουργείο Παιδείας χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ. Μόλις χτύπησε όμως το πρώτο κουδούνι, οι αντιδράσεις ενάντια στις συγχνωνεύσεις τμημάτων εκτοξεύτηκαν. Οι εικόνες μαθητών από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μέχρι το Λύκειο να βγαίνουν στους δρόμους μαζί με τους γονείς τους και τους εκπαιδευτικούς, να κάνουν κοινές καταλήψεις στα σχολεία και να συντονίζουν τις αποφάσεις τους οι γονείς μέσα από τις συνελεύσεις τους με τους συλλόγους διδασκόντων είναι κάτι που δύσκολα ξαναβρίσκεις να γίνεται στη σύγχρονη ιστορία, σε τέτοια ένταση, αυθορμητισμό και γεωγραφική έκταση, από τις πόλεις μέχρι τα χωριά. Σε πάρα πολλά σημεία οι μάχες κέρδισαν και οι συγχωνεύσεις ακυρώθηκαν.
Ταυτόχρονα, οι διώξεις έπεφταν βροχηδόν ενάντια σε εκπαιδευτικούς είτε επειδή δεν εφάρμοσαν την αξιολόγηση, είτε γιατί έδρασαν συνδικαλιστικά και πολιτικά, από μια απλή ανάρτηση σε social media μέχρι δράση ενάντια στις εξετάσεις Pisa και αντιπολεμική εργασία για την Παλαιστίνη. Όλες απαντήθηκαν κινηματικά και με πρωτοφανή μαζικότητα.
Αυτό που έλειψε ήταν οι κεντρικές πρωτοβουλίες των Ομοσπονδιών, ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, για να δώσουν συντονισμένα χαρακτηριστικά από νωρίς σε στον αγώνα ενάντια στις συγχωνεύσεις, την αξιολόγηση και τις διώξεις. Η κυβέρνηση έβγαλε παράνομη την απεργία που βγήκε κάτω από την πίεση της βάσης στις 23/10, αλλά το μόνο που κατάφερε πάλι είναι να απεργήσουν από κοινού ΔΟΕ και ΟΛΜΕ με την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ και να μαζικοποιηθεί ακόμα περισσότερο η απεργία. Δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα απήργησαν και έκλεισαν τα σχολεία τους, αψηφώντας την επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης.
Καθαρίστριες
Την επόμενη μέρα της απεργίας των εκπαιδευτικών ξεκίνησε η 48ωρη απεργία των σχολικών καθαριστριών. Συγκεντρώθηκαν στις 24/10 στο υπουργείο Εσωτερικών αντιπροσωπείες τους από πολλούς νομούς της χώρας, απαιτώντας μόνιμη και σταθερή δουλειά πλήρους απασχόλησης, δεδομένου ότι οι μισές σχολικές καθαρίστριες απασχολούνται με δίωρα, τρίωρα και τετράωρα και εξευτελιστικούς μισθούς πείνας των 200-400 ευρώ. Η απεργία είχε επιτυχία, με τα ποσοστά συμμετοχής να αγγίζουν το 82% πανελλαδικά, σύμφωνα με την ομοσπονδία ΟΣΕΥΠΕ. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν και οι μετανάστριες καθαρίστριες σχολείων του Δήμου Αθήνας που έχουν αποκλειστεί λόγω των ρατσιστικών ρυθμίσεων, με την απαίτηση να αρθούν αυτές οι ρυθμίσεις, να γυρίσουν πίσω στη δουλειά και να μονιμοποιηθούν όλες. Οι σχολικές καθαρίστριες ήταν και ένα από τα μαζικότερα και πιο δυναμικά μπλοκ στην πανεργατική διαδήλωση στη ΔΕΘ.
Ντελίβερι-Επισιτισμός-Τουρισμός
Κι αν κάποιος έχει αμφιβολία για το αν παραδείγματα ξεσηκωμού μπορούν να βγουν και σε χώρους του ιδιωτικού τομέα, χωρίς συνδικαλισμό και δικαιώματα, που δεν είναι “προνομιακοί”, χρειάζεται να θυμίσουμε το μπαράζ απεργιών των διανομέων στη Wolt και την efood για αυξήσεις στις αμοιβές. Τρεις ημέρες -για πρώτη φορά- κοινής απεργίας στις δύο μεγαλύτερες ηλεκτρονικές πλατφόρμες delivery (11/10 και 1-2/11), ενώ είχαν προηγηθεί άλλες έξι μέρες απεργιακών κινητοποιήσεων στη Wolt. Απεργία και κινητοποίηση στις 23/10 έκαναν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του κλάδου επισιτισμού-τουρισμού για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις. Παρακαταθήκη που άφησε αυτός ο αγώνας είναι το νεοσύστατο σωματείο στη Wolt μαζί με την πολύτιμη εμπειρία οργάνωσης μιας πολυήμερης απεργίας με περιοδείες στις πιάτσες, απεργιακές φρουρές κτλ.
Οι μετανάστες εργάτες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, που αποτελούν ένα πολύ μαζικό κομμάτι στον κλάδο των διανομέων, του επισιτισμού και του τουρισμού, μπήκαν στην πρώτη γραμμή αυτών των απεργιών, κερδίζοντας την εκτίμηση των ντόπιων συναδέλφων τους και ανοίγοντας ταυτόχρονα τη μάχη για να καταδικαστούν αυτοί που δολοφονούν στα ΑΤ και στα ναυάγια μαζί με την κυβέρνηση του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας. Από τις κλαδικές μέχρι τις πολιτικές μάχες και την πορεία του Πολυτεχνείου, οι μετανάστες εργάτες απέδειξαν ξανά ότι δεν είναι “της γης οι κολασμένοι”, αλλά πολύτιμο κομμάτι της δύναμης του εργατικού κινήματος.
Πυροσβέστες
Η πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στους πυροσβέστες είναι πραγματικά “εμπρηστική”. Απέλυσε 2.500 εποχικούς που μέχρι και την τελευταία στιγμή τέλη Οκτώβρη έσβηναν φωτιές, βάζοντας και νέους περιορισμούς με ηλικιακά κριτήρια. Αυτό είναι το ευχαριστώ για τις άθλιες συνθήκες και τα βάναυσα ωράρια στα οποία τους καταδίκασαν για να σβήνουν τις φωτιές. Και την ίδια ώρα ο Κικίλιας απαξιωτικά έκλεινε κάθε δίαυλο επικοινωνίας. Γι' αυτό την Πέμπτη 31/10 συγκεντρώθηκαν χιλιάδες εποχικοί από παντού, έκαναν κατάληψη στο Υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής και απαιτούσαν να τους απαντήσει ο υπουργός στα δίκαια αιτήματά τους. Η βίαιη και τυφλή, σχεδόν δολοφονική, καταστολή από τα ΜΑΤ, με χημικά μέσα στον κλειστό χώρο του υπουργείου, κρότου λάμψης και ξύλο σε πυροσβέστες, δημοσιογράφους και όποιον άλλον βρέθηκε εκεί, ξεχείλισε ακόμα περισσότερο την οργή τους. Την επόμενη μέρα συνέχισαν με συγκέντρωση στο Σύνταγμα και εκεί συναντήθηκαν με τη μοτοπορεία των απεργών διανομέων, οι οποίοι παρέμεινα εκεί προς ένδειξη αλληλεγγύης.
Λιμάνια
Τέσσερις ημέρες απεργία με 100% συμμετοχή έκαναν οι ναυτεργάτες στα λιμάνια όλης της χώρας από τις 22 μέχρι τις 25 Οκτώβρη. Κέρδισαν την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης με αυξήσεις διπλάσιες από αυτές που έδιναν οι εφοπλιστές αρχικά (από 3% στο 7% μέσα σε δύο χρόνια), αλλά κάτω από το 12% που ζητούσε η ΠΝΟ. Η ηγεσία της τελευταίας προχώρησε σε συμβιβασμό και έκλεισε την απεργία, κάνοντας μεγάλο δώρο στους εφοπλιστές που έτρεμαν στο σενάριο να παραμείνουν δεμένα τα πλοία τους ακόμα περισσότερες μέρες. Μια τέτοια κλιμάκωση του αγώνα μπορούσε να στηριχτεί, όταν μάλιστα όλο το λιμάνι του Πειραιά βρισκόταν σε απεργιακό κλοιό. Οι λιμενεργάτες της COSCO -που λίγες μέρες πριν είχαν εμποδίσει να ξεφορτώσει πλοίο με πολεμικό υλικό για το Ισραήλ- και οι εργάτες της ζώνης του Περάματος ήταν εκείνες τις ημέρες και αυτοί δύο μέρες σε απεργία με κεντρικό αίτημα την ασφάλεια και τα μέτρα προστασίας για να σταματήσει να μεγαλώνει η λίστα των εργατικών “ατυχημάτων”.
Τέμπη
Οι απεργοί στον σιδηρόδρομο συνέχισαν να καταγγέλλουν την επισφαλή λειτουργία και τα προβλήματα στο δίκτυο και να παλεύουν για να μην καταλήξουμε πάλι σε τραγωδία όπως στα Τέμπη. Σε απεργιακές κινητοποιήσεις προχώρησαν στις 24/9 η Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού Έλξης (μηχανοδηγοί) και δύο μέρες μετά τα σωματεία ΣΕΠ ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΠΕΠ ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Η ανακοινωμένη απεργία τους στις 10/10 βγήκε παράνομη, αλλά τη συναυλία για τα Τέμπη την επόμενη μέρα δεν μπορούσαν να τη σταματήσουν. 40.000 στο Καλλιμάρμαρο και εκατομμύρια που την παρακολούθησαν online δήλωσαν ότι “σκοτώνει όπου βρει το κέρδος” συμφωνώντας με τους στίχους του Δεληβοριά, αλλά και με την Μ. Καρυστιανού που είπε: «Αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά, τους δικούς μας ανθρώπους παραμένει ελεύθερο. Να σκοτώνει ξανά και ξανά. Ε, λοιπόν, ποτέ ξανά!».
Οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Πολιτισμού έκαναν κινητοποιήσεις για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων και ενάντια στην παράδοση του Πολιτισμού στους ιδιώτες από το Υπουργείο. Μία από αυτές ήταν στις 27/9 ενάντια στην παραχώρηση του Βυζαντινού Μουσείου για τη δεξίωση του γάμου της κόρης Γλύξμπουργκ κι όπως μας είχε μεταφέρει η Σταυρούλα Ψυχογιοπούλου, εργαζόμενη του ΥΠΠΟ: «Τους τα χάλασε όμως η απεργία των εργαζόμενων στη Wolt που πέρασαν μπροστά από τη συγκέντρωσή μας κατά εκατοντάδες, κορνάροντας... φωνάξαμε μαζί συνθήματα και από τη ντουντούκα τους ακούστηκε δυνατά η καταγγελία... ενώ μέσα στους κήπους τρωγοπίνουν οι πλούσιοι από τη δική μας τη δουλειά».
Την ίδια ώρα που η αστυνομία φύλαγε την ιδιωτική δεξίωση της “μεγαλειοτάτης”, όπως την αποκάλεσε το υπουργείο, δυνάμεις της ΟΠΚΕ εισέβαλαν στο κτίριο του Πολυτεχνείου και ξυλοκόπησαν ερευνητές που έκαναν παρέμβαση στην “Βραδιά του Ερευνητή” για να παρουσιαστούν τα προβλήματα του κλάδου τους. Οι κινητοποιήσεις των ερευνητών συνεχίστηκαν τις επόμενες μέρες στην Ευελπίδων και στο ΕΜΠ. Μπαράζ κινητοποιήσεων έκαναν και οι διοικητικοί του ΕΚΠΑ ενάντια στην εκδικητική απόλυση του Δ. Αντωνίου για τη συνδικαλιστική δράση του.
Σε πολυήμερες κινητοποιήσεις και παν-καλλιτεχνική στάση εργασίας προχώρησαν και οι καλλιτέχνες στα μέσα Οκτώβρη με αφορμή εργατικό “ατύχημα” τεχνικού στη Λυρική. Στις 6 Νοέμβρη σε απεργία κατέβηκαν οι εργαζόμενοι στις κατασκευές: οικοδόμοι, μισθωτοί τεχνικοί και ηλεκτρολόγοι. Οι εργαζόμενοι στην Αυγή και στο ρ/σ Στο Κόκκινο είναι σε διαρκείς κινητοποιήσεις μήνες τώρα, ενώ τώρα οι πρώτοι κλιμακώνουν με τριήμερες απεργίες σταματώντας το κυριακάτικο φύλλο και οι δεύτεροι με καθημερινό απεργιακό πρόγραμμα. Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίσει. Στις περισσότερες από αυτές τις κινητοποιήσεις, τα συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης και οι παλαιστινιακές σημαίες έδιναν το «παρών», υπογραμμίζοντας ότι το εργατικό κίνημα κάνει πολιτική, όχι μόνο συνδικαλισμό.
Αποτέλεσμα
«Ιδρώνει το αυτί τους;» είναι ένα σύνηθες ερώτημα. «Έχουμε κερδίσει τίποτα με όλα αυτά;» είναι ένα άλλο αντίστοιχο. Και για να πάμε και στα πιο δύσκολα «και να τους ανατρέψουμε ποιος θα έρθει; όλοι ίδιοι είναι».
Είμαστε σε μια περίοδο που, όσο μεγαλώνει η κρίση τους και οξύνονται οι ανταγωνισμοί, οι “από πάνω” γίνονται πιο αδίστακτοι και στην Ελλάδα και παγκόσμια. Οι μάχες, μέσα σε πιο δύσκολες συνθήκες για τους απεργούς, χρειάζεται να γίνουν ακόμα πιο σκληρές για να φέρουν αποτέλεσμα. Όμως φέρνουν. Οι υγειονομικοί παλεύουν και κρατούν ακόμα όρθιο το ΕΣΥ, δημόσιο και δωρεάν. Οι εκπαιδευτικοί, παρά την ανελέητη προσπάθεια της κυβέρνησης, έχουν εμποδίσει την επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα σχολεία που την ονομάζουν παραπλανητικά “αξιολόγηση”, όπως δεν αφήνουν να περάσουν και οι διώξεις. Οι αντεργατικοί και αντισυνδικαλιστικοί νόμοι του Χατζηδάκη και του Γεωργιάδη γίνονται στην πράξη κουρελόχαρτα από τη δράση των σωματείων. Τα συνδικάτα ξαναμαζικοποιούνται και ζωντανεύουν ή φτιάχνονται νέα, όπως της Wolt, της Τσαμούρης ΑΕ και άλλα. Πολύς κόσμος γνωρίζει για πρώτη φορά ή ξαναθυμάται τι σημαίνει συνέλευση, απεργία, διαδήλωση. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία αυταπάτες και στερεότυπα διαλύονται, όπως για παράδειγμα ποιος είναι ο ρόλος της αστυνομίας -ειδικά για τους πυροσβέστες-, αν ο μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές ή είναι αδέρφια μας ενάντια στα αφεντικά, ο ρόλος των γυναικών από τις καθαρίστριες μέχρι τις μαίες και πολλά άλλα.
Με τη διάλυση που επικρατεί στην αντιπολίτευση στα αριστερά της, η κυβέρνηση της ΝΔ θα έπρεπε να σαρώνει. Αλλά αντίθετα καταρρέει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αποτέλεσμα των αγώνων μας. Χρειάζεται να κλιμακώσουμε μέχρι να την ανατρέψουμε. Είναι παραλυτική για το κίνημα η λογική των συντρόφων από το ΚΚΕ ότι αυτό οδηγεί απλά σε εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση. Το τι να ΜΗΝ κάνουμε δεν απαντάει στο αδιέξοδο ενός μεγάλου κομματιού του κόσμου που ψάχνει μια εναλλακτική προοπτική. Μόνο η ανατροπή από τα κάτω, από τον δρόμο και απεργιακά, της κυβέρνησης της ΝΔ “σπάει” αυτή την “εναλλαγή” κάθε τέσσερα χρόνια μέσω εκλογών. Ειδικά σήμερα που καμιά κυβέρνηση δεν προβάλλει ως πραγματική εναλλακτική και μετά την εμπειρία της “κυβέρνησης της Αριστεράς”, αυτή η ανατροπή θα ανοίξει με πραγματικούς όρους το ζήτημα ποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει το πρόγραμμά του. Μια νέα “προοδευτική” κυβέρνηση που θα οδηγήσει σε συμβιβασμούς ή το κίνημα; Σε τέτοιες συνθήκες δίνεται η δυνατότητα να γίνουν προχωρήματα.
Ενωτικά και αντικαπιταλιστικά
Η πανεργατική στις 20 Νοέμβρη είναι καθοριστική από αυτή την άποψη για το ποια θα είναι η συνέχεια. Μέχρι πού φτάνει η δύναμη της εργατικής τάξης, πόσο “μας παίρνει” -αυτό είναι κάτι που θα μετρηθεί σε αυτή την πανεργατική. Και σε αυτό το μέτρημα η λογική των χωριστών πορειών αφαιρεί, δεν προσθέτει. Χωρίς τη δύναμη που προσφέρει η ενότητα όλων στον δρόμο, η μάχη ενάντια στους συμβιβασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν κερδίζεται επειδή θα διαδηλώσεις χώρια, όσες καταγγελίες κι αν διατυπωθούν, όσο σωστές και να είναι. Έτσι συνηγορείς στο «δεν μας παίρνει», γιατί αφαιρείς ένα ολόκληρο κομμάτι του εργατικού κινήματος ως “παναγόπουλους”.
Θέλουμε μια πανεργατική απεργία όπου ενωμένοι σε μια ενιαία πορεία θα στείλουμε το μήνυμα ότι οι επιθέσεις δεν θα περάσουν. Που θα δώσει τον τόνο της απεργιακής κλιμάκωσης του αγώνα με απεργία διαρκείας μέχρι να ανατραπεί η κυβέρνηση της καταστροφής. Που θα αναδείξει ποιοι είναι οι πραγματικοί συσχετισμοί στην κοινωνία και ότι ο κόσμος της Αριστεράς είναι εδώ. Και που θα ανοίξει ένα βήμα παραπέρα τη συζήτηση για την εναλλακτική πέρα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, για το πώς η εργατική τάξη μπορεί να επιβάλλει τον δικό της συλλογικό έλεγχο για να μπουν οι ζωές μας πάνω από την καταστροφική μανία του συστήματος για κέρδη.