«Καλημέρα σε όλες και όλους. Τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου και καθώς πλησιάζουμε προς τον Δεκέμβριο, δύο πράγματα συμβαίνουν: πρώτον, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Και δεύτερον, συζητάμε για τον κρατικό προϋπολογισμό!»
Για μια ακόμη φορά ο Μητσοτάκης ξεπέρασε τον εαυτό του σε γελοιότητα στην λεγόμενη «κυριακάτικη ανασκόπησή» του στο τέλος μιας εβδομάδας που το πολιτικό ρεπορτάζ χαρακτήρισε «εβδομάδα των παθών» για τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά είναι βαθιά γελασμένος αν πιστεύει ότι θα καταφέρει να κρύψει την βαθιά κρίση στο εσωτερικό της κυβέρνησης πίσω από χριστουγεννιάτικες μπάλες.
Πλήθος από άρθρα και αναλύσεις γράφτηκαν τις προηγούμενες μέρες για να εξηγήσουν την κρίση στη ΝΔ που κορυφώθηκε με την διαγραφή του πρώην προέδρου της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Ένα κομμάτι τους θεωρεί ότι στο κέντρο της κρίσης βρίσκονται οι διαφωνίες Μητσοτάκη-Σαμαρά πάνω στα ελληνοτουρκικά με τον πρώτο να εκφράζει υποτίθεται την «μετριοπαθή» πτέρυγα και τον δεύτερο την «σκληρή πατριωτική» δεξιά. Ένα δεύτερο κομμάτι θεωρεί ότι η κρίση αφορά τη συζήτηση που έχει ανοίξει διεθνώς σε όλα τα δεξιά συντηρητικά κόμματα, ιδιαίτερα μετά την επικράτηση του Τραμπ στις ΗΠΑ, για το ποιος μπορεί να είναι ο νικηφόρος δρόμος -«κεντροδεξιό» προφίλ το οποίο υποτίθεται εκφράζει στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης ή σκληρή (ακρο) δεξιά που θα ήθελε να εκφράσει ο Σαμαράς; Τέλος, ένα μέρος τους αφορούσε στην παράδοση των εσωκομματικών συγκρούσεων ανάμεσα στα μεγάλα «τζάκια» της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτές οι εξηγήσεις μπορεί να εμπεριέχουν ψέματα και αλήθειες αλλά δεν βλέπουν τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς τους ελέφαντες έξω από το δωμάτιο. Η κρίση στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι μια κρίση καμαρίλας ούτε αφορά απλώς ιδεολογικά και πολιτικά ξεκαθαρίσματα στο εσωτερικό της.
Είναι προϊόν της τεράστιας ταξικής πόλωσης, από τη μια των συνεχών επιθέσεων σε μισθούς, δουλειές, δικαιώματα που εφαρμόζει ακατάπαυστα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με στόχο την κρίση να πληρώσουν οι από κάτω. Και από την άλλη των συνεχών σκληρών αντιστάσεων των εργαζομένων και της νεολαίας που την αντιπαλεύουν. Αυτήν τη μεγάλη εικόνα η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει συστηματικά να την κρύψει επιμελώς πίσω από την αδυναμία των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς να δώσουν πολιτική απάντηση και προοπτική στους αγώνες των από τα κάτω. Σημάδεψε όλη την τετραετία της «υπεύθυνης» ανύπαρκτης αντιπολίτευσης του Τσίπρα και ακόμα περισσότερο τη βαθιά κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αποχώρησή του, όλη την προηγούμενη χρονιά.
Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να αξιοποιήσει τη νίκη του «41%», που κέρδισε το καλοκαίρι του 2023, για να επιχειρήσει μια «φυγή προς τα εμπρός». Ισχυριζόταν ότι παίζει «χωρίς αντίπαλο», αξιοποιώντας τη δεξιά προσαρμογή της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που μιλούσε για «αρνητικό συχετισμό δυνάμεων» μέσα στην κοινωνία.
Από τη δική μας πλευρά υποστηρίξαμε στον πρωτοσέλιδο τίτλο της Εργατικής Αλληλεγγύης αμέσως μετά από εκείνες τις εκλογές, ότι η νίκη της ΝΔ ήταν «κάλπικη». «Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλει την αντίληψη ότι το εκλογικό αποτέλεσμα πέρασε ένα σφουγγάρι πάνω από τα εγκλήματα της κυβέρνησής της και άναψε το πράσινο φως για γρήγορη προώθηση των “μεταρρυθμίσεων που θα μας πάνε μπροστά” μέσα σε συνθήκες “πολιτικής σταθερότητας επιτέλους”» ανέφερε η ανακοίνωση του ΣΕΚ για τα αποτελέσματα των εκλογών.
«Πρόκειται για μια άθλια ιδεολογική επίθεση στηριγμένη σε ψέματα. Στην πράξη, η Νέα Δημοκρατία πήρε περίπου τριακόσιες χιλιάδες λιγότερες ψήφους σε σύγκριση με τις εκλογές του Μάη. Η αποχή ήταν ο πρωταγωνιστής αυτών των εκλογών καθώς έφτασε κοντά στο 50%. Τόσο κούφια είναι η πολιτική σταθερότητα που ανοίγεται μπροστά μας...
Δεν είναι ώρα για “περισυλλογή και εσωστρέφεια”, είναι ώρα για να οργανώνουμε τις μάχες από τα κάτω έστω κι αν οι κοινοβουλευτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες τραβήξουν χειρόφρενο».
Εγκληματικές επιλογές
Οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν σε όλα τα επίπεδα αυτήν την εκτίμηση. Φρόντισαν γι’ αυτό οι εγκληματικές επιλογές της κυβέρνησης, όπως αναδείχτηκαν με ζοφερό τρόπο στις πυρκαγιές που το καλοκαίρι του 2023 κατέκαψαν τον Έβρο και λίγες εβδομάδες αργότερα μετέτρεψαν την Θεσσαλία σε λίμνη. Στις δημοτικές και περιφεριακές εκλογές που έγιναν το φθινόπωτο του 2023 η ΝΔ δεν πέτυχε ούτε έναν από τους στόχους της. Έχασε και τους τρεις μεγάλους δήμους και τις μισές περιφέρειες τις οποίες διεκδικούσε.
Φρόντισε γι’αυτό, βέβαια και το γεγονός ότι η θλίψη δεν έγινε απογοήτευση ενώ αντίθετα η οργή έγινε αγώνας. Το ξεκίνημα του 2024 βρήκε την κυβέρνηση αντιμέτωπη με ένα ταυτόχρονο πλατύ μαζικό κίνημα διαρκείας: Αγροτικά μπλόκα στην Θεσσαλία και όλη τη χώρα, φοιτητικές καταλήψεις και απεργίες στα νοσοκομεία και μια σειρά χώρους με κορύφωση τις δύο πανεργατικές απεργίες του Φλεβάρη. Το ίδιο ακριβώς διάστημα οι υπογραφές των συγγενών των θυμάτων που ζητούσαν Δικαιοσύνη για τα Τέμπη ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο δημιουργώντας τεράστιο πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι ηγεσίες της Αριστεράς, δεν έβαζαν φρένο στην κλιμάκωση και τον συντονισμό αυτού του κινήματος που θα διεκδικούσε την ανατροπή της. Με σημαντική ευθύνη όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΚΚΕ που αποτελεί τη μεγαλύτερη οργανωμένη δύναμη της Αριστεράς στις σχολές, τους αγρότες και μια σειρά από συνδικάτα στους χώρους δουλειάς.
Η Νέα Δημοκρατία δεν έπεσε, αλλά έφτασε καταϊδρωμένη στις ευρωκλογές όπου ο Μητσοτάκης είχε θέσει το «στοίχημα» όχι βέβαια του 41% αλλά η ΝΔ να ξεπεράσει το 30%. Ούτε αυτό κατάφερε να το πετύχει, με τη ΝΔ να μένει στο 28% και τους επόμενους μήνες, μετά και την πυρκαγιά που ανενόχλητη έκαψε όλη την Πεντέλη και τις βόρειες συνοικίες της Αθήνας, να πέφτει στις δημοσκοπήσεις κάτω από 22% τον Σεπτέμβρη.
Ο Μητσοτάκης από την ΔΕΘ προσπάθησε να στείλει ξανά «μήνυμα πολιτικής σταθερότητας», αλλά αυτό που πήρε σαν απάντηση ήταν ένα φοβερό απεργιακό μπαράζ όλο το φθινόπωρο:
Στα νοσοκομεία, με πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν από τα κάτω, από το Συντονιστικό των Νοσοκομείων, οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε αλεπάλληλες απεργίες. Και αφού κυνήγησαν τον Γεωργιάδη σε κάθε νοσοκομείο, τον κυνήγησαν και έξω από το υπουργείο του στη μεγάλη πανυγειονομική απεργία του Νοέμβρη. Απεργίες στους δασκάλους και τους καθηγητές ανάγκασαν την ΑΔΕΔΥ να καλέσει πανεκπαιδευτική απεργία και να σπάσει την απαγόρευση της απεργίας των δασκάλων που πήγαινε να επιβάλει η κυβέρνηση. Οι λιμενεργάτες της Cosco, oι ναυτεργάτες, οι ντελιβεράδες, οι εργαζομενοι στον επισιτισμό, οι πυροσβέστες κατέβηκαν σε πολυήμερες απεργίες, συγκρούστηκαν με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό αυταρχισμό.
Οι κινητοποιήσεις ριζοσπαστικοποιούνται αποκτώντας και πολιτικά χαρακτηριστικά με τους ντελιβεράδες να καταγγέλλουν τις ρατσιστικές δολοφονίες στα αστυνομικά τμήματα. Τους λιμενεργάτες να μπλοκάρουν τα πολεμικά φορτία για το Ισραήλ στον Πειραιά. Και τους ναυετεργάτες και άλλα σωματεία να περικυκλώνουν την Motor Oil του Βαρδινογιάννη στους Άγιους Θεόδωρους συνδέοντας τα εργοδοτικά «ατυχήματα» με τα υπερκέρδη που συσσωρεύουν οι έλληνες καπιταλιστές και εφοπλιστές στηρίζοντας τον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ. Όπως πολιτικά χαρακτηριστικά πήρε και το μαζικό κίνημα αλληλεγγύης στα θύματα των Τεμπών με τη συναυλία στο Καλιμάρμαρο να συγκλονίζει όχι μόνο την Αθήνα αλλά όλη την Ελλάδα, στέλνοντας μήνυμα ανατροπής αυτής της κυβέρνησης.
Αυτό είναι το υπόβαθρο το οποίο διαρκώς δεν αφήνει τη Νέα Δημοκρατία να πάρει ανάσα. Μπορεί τα κυβερνητικά παπαγαλάκια να τιτιβίζουν εδώ κι εκεί, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στην κοινοβουλευτική της ομάδα και ότι δεν ανησυχούν για τους «τρεις-τέσσερις» βουλευτές που «ενδεχομένως επηρεάζει ο Σαμαράς» αλλά το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από στραβό στη ΝΔ. Αν δε, βγούμε έξω από τη Βουλή και πάμε μέχρι το Σουφλί, η οργή του κόσμου αναγκάζει ακόμη και τους πολιτευτές της να έρχονται σε ρήξη με την κυβέρνηση.
Φυσικά, το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει κανείς μπροστά σε αυτήν την εικόνα είναι να υϊοθετήσει την τακτική του «αφήστε τους να σαπίσουν σαν ώριμο φρούτο». Σε αυτό συγκλίνουν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνουν χρόνο προκειμένου να ανασυγκροτηθούν και να τα βρουν μεταξύ τους θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λόγος έντασης της αντιπολίτευσης μέχρι να υπάρχει εναλλακτική πρόταση διαχείρισης. Το ίδιο λάθος είναι η στάση που λέει ότι δεν υπάρχει λόγος ανατροπής αυτής της κυβέρνησης γιατί ό,τι ακολουθήσει δεν θα είναι πάρα μια από τα ίδια, και άρα αναμονής συνέχεια, μέχρι να «αλλάξουν οι συσχετισμοί».
Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτές τις τακτικές να επικρατήσουν μέσα στο κίνημα δίνοντας στη ΝΔ και την υπόλοιπη δεξιά πολυκατοικία χρόνο να αναδιοργανώνεται. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι επόμενες εβδομάδες μέχρι την ψήφιση του προϋπολογισμού δεν πρέπει να είναι εβδομάδες αναμονής αλλά απεργιακής κλιμάκωσης που θα οξύνει την κρίση στη ΝΔ που δηλώνει ανοιχτά ότι θεωρεί την ψήφισή του όπως και το ζήτημα της εκλογής νέου ΠτΔ, ψήφο εμπιστοσύνης για την ίδια.
Η μεγαλειώδης πορεία του Πολυτεχενίου και η Πανεργατική απεργία της 20 Νοέμβρη που κορύφωσε το απεργιακό φθινόπωρο έδειξε περίτρανα ότι κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα για το «τέλος της Αριστεράς», η εργατική τάξη και η νεολαία είναι εδώ, η κοινωνική αντιπολίτευση και η Αριστερά είναι εδώ, και για να νικήσει, πρέπει να γίνει Αριστερά της Ανατροπής, των κάθε λογής Μητσοτάκηδων και των συμφερόντων που εξυπηρετούν.
Μητσοτάκης, Καραμανλής, Σαμαράς
Έλον Μασκ και Ντοναλντ Τραμπ
O αυλοκόλακας είναι σαν το λιωμένο κερί, έτοιμος να πάρει όποιο σχήμα του δώσουν, έγραφε ένας διανοητής του Διαφωτισμού, ο Χόλμπαχ. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ταιριαστή περιγραφή για τον «κεντροδεξιό» Μητσοτάκη, που αμέσως μετά τη νίκη Τραμπ, όχι μόνο έσπευσε να του αποστείλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα, αλλά οργάνωσε και «event» με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ.
Εκεί, αντάμα με τον «γάλλο διανοητή» (που καταγγέλλει την Αριστερά για «αριστερό ισλαμο-φασισμό», «ρατσιστικό αντιρατσισμό» και «στοχοποίηση του ετεροφυλόφιλου λευκού άνδρα») ο Μητσοτάκης μίλησε για «τυραννία των μειοψηφιών, που αν τολμήσεις να εκφράσεις αμφιβολίες για τη γνώμη τους σε βαφτίζουν φασίστα» ενώ αναφέρθηκε και στον παρελθόντα πλέον πρόεδρο: «Ολόκληρο το σύστημα διαχείρισης των συνόρων των ΗΠΑ κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μπάιντεν. Όποιος τολμούσε να θέσει αυτό το ζήτημα θεωρούνταν απάνθρωπος και αναίσθητος όσον αφορά τις ανάγκες των ανθρώπων που ήθελαν να εισέλθουν στις ΗΠΑ».
Bέβαια, όπως θύμισε στο in.gr o Πάνος Τσίκαλας, ο Μητσοτάκης λίγους μήνες πριν έλεγε συζητώντας με τον Γιώργο Καπουτζίδη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ότι «δεν μπορεί μια ευνομούμενη δημοκρατία να ανεχθεί την τυραννία της πλειοψηφίας, γι’ αυτό και τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα δεν μπορούν ποτέ να μπαίνουν σε δημοψηφισματικές λογικές».
Πριν προλάβει ο αλέκτωρ να λαλήσει τρις, ο Σαμαράς έτρεξε να διεκδικήσει τον ρόλο του πρωτοπόρου τραμπιστή στη ΝΔ. Στη συνέντευξή του στο Βήμα τόνισε: «Όλες οι κοινωνίες της Δύσης κινούνται δεξιότερα, κι εμείς προσπαθούμε να κάνουμε άνοιγμα σε κάποιο… “Κέντρο” ! Και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι κεντρώα πολιτική ο μόνιμος “κατευνασμός” των τουρκικών προκλήσεων… Γι’ αυτό ανησυχούμε, κι εγώ και ο Κώστας Καραμανλής και το 50% του ελληνικού λαού, τουλάχιστον» είπε, ενώ στη συνέχεια χαρακτήρισε μειοδοτική την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης για τις ΑΟΖ και τα ελληνοτουρκικά για να εισπράξει τη διαγραφή από τον Μητσοτάκη.
Είναι πραγματικά εκπρόσωπος του «κέντρου» ο Μητσοτάκης; Στο πλαίσιο εκδήλωσης του Bloomberg (λίγες μέρες μετά που είπε όλα τα παραπάνω) επανέλαβε ότι «οι εκλογές κερδίζονται και χάνονται σε αυτό που ονομάζουμε πολιτικό Κέντρο» και θύμισε στον Σαμαρά ότι το 2012 πήγε τη ΝΔ στο 18%.
Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι αυτό που ορίζουν σαν «κέντρο» ο Μητσοτάκης, ο Μπάιντεν, ο Μακρόν και άλλοι ομόλογοί τους δεν είναι παρά μια απατηλή επίφαση.
Η «κεντρώα» πολιτική του Μητσοτάκη εδώ και πέντε χρόνια έχει μεταφραστεί σε αδιάκοπες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις ιδιωτικοποιήσεων και λιτότητας στους μισθούς, τις συνθήκες δουλειάς, τον συνδικαλισμό, την Παιδεία, την Υγεία, την Ψυχική Υγεία, τις συγκοινωνίες, τις υποδομές, τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Έχει μεταφραστεί στις χειρότερες ρατσιστικές επιθέσεις που ξεκίνησαν από τον «πόλεμο» που κήρυξε κατά των μεταναστών τον Μάρτη του 2020, κατηγορώντας τους ότι «εισβάλουν στον Έβρο» ως «υβριδικά όπλα της Τουρκίας» και κατέληξαν στην μαζική δολοφονία 650 ανθρώπων στο έγκλημα της Πύλου.
Βορά για κέρδη
Έχει μεταφραστεί σε διόγκωση της απειλής για το περιβάλλον. Στην διάρκεια της «πράσινης μετάβασης» της ΝΔ έχουν καεί περισσότερα δάση από ποτέ την ίδια ώρα που το περιβάλλον παραδίδεται βορά για τα κέρδη των εταιριών άνθρακα που επενδύουν στις ΒΑΠΕ.
Έχει μεταφραστεί σε χτύπημα των δικαιωμάτων: των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταπατούνται βάναυσα στα κολαστήρια ΑΤ και στις «Αμυγδαλέζες», των γυναικών που δολοφονούνται έξω από αυτά,των δημοκρατικών δικαιωμάτων της διαδήλωσης και της ελευθερίας της έκφρασης.
Κόντεψε να μεταφραστεί σε «θερμά επεισόδια» με την Τουρκία τα καλοκαίρια του 2020-21 όταν οι εκατέρωθεν navtex, «ασκήσεις» και στρατιωτικές αντεγκλήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μέχρι τελικά να αποκλιμακωθούν για λόγους που έχουν να κάνουν με την ανάγκη των ΗΠΑ να τιθασεύσουν τους δυο βασικούς τους συμμάχους και ανταγωνιστές στην περιοχή, προκειμένου να στηρίξουν τα νατοϊκά σχέδια στην Ουκρανία.
Πριν καν ακόμη εκλεγεί ο ίδιος πρωθυπουργός, ο Μητσοτάκης συνεργάστηκε στενά με όλο το κύκλωμα Σαμαρά και της ακροδεξιάς ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών ξέροντας πολύ καλά ότι αυτή εξασφάλιζε τους κυριαρχικούς όρους του ελληνικού καπιταλισμού πάνω στο γειτονικό κράτος, σε ένα δρόμο που άνοιξε ο ίδιος ο πατέρας του την δεκαετία του ‘90 –μόνο και μόνο για να μαζέψει τις ψήφους της ακροδεξιάς και αφήνοντας στο τέλος τον Σαμαρά να γκρινιάζει για «απεμπόληση εθνικών συμφερόντων».
Mε όλα αυτά ο Μητσοτάκης άνοιξε το δρόμο ώστε από τη φθορά της ΝΔ τελικά να κερδίζουν κάθε είδους ακροδεξιοί και φασίστες από τον Βελόπουλο μέχρι τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες. Για να τους δει τελικά μαζί με τη μισή του κοινοβουλευτική ομάδα και τον Σαμαρά να καταψηφίζουν τον μισακό νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που με τα πολλά αναγκάστηκε να φέρει στην Βουλή κάτω από την πίεση του κόσμου. Ο μοναδικός λόγος που το έφερε και ο μοναδικός λόγος που εξακολουθεί να μιλάει για «κέντρο» είναι γιατί ξέρει ότι η πλειοψηφία στη βάση της κοινωνίας κινείται και συγκεκριμένα και συνολικά στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θα ήθελαν ο Τραμπ και ο Σαμαράς.
Ο Σαμαράς έχει το θράσος να μιλάει για «πλειοψηφία πάνω από 50%» αλλά το μόνο που έχει εκφράσει διαχρονικά είναι οι ακροδεξιές μειοψηφίες. Την δεκαετία του ’90, αφού (αρχικά μαζί με τον μπαμπά Μητσοτάκη) είχαν φτάσει στο σημείο να συζητάνε για διαμελισμό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με τον πρόεδρο της Σερβίας Μιλόσεβιτς, έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία για να φτιάξει την ακροδεξιά «Πολιτική Άνοιξη» που κατέληξε στα αζήτητα με τον ίδιο να επιστρέφει στη ΝΔ το 2004 προκειμένου να στηρίξει τον Κώστα Καραμανλή. Το 2009 εκλέχτηκε “επιτέλους” πρόεδρος της ΝΔ.
Στο πρώτο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΓΑΠ το 2010 ο Σαμαράς το έπαιξε «αντιμνημονιακός» καταψηφίζοντάς το και διαγράφοντας την Μπακογιάννη που το ψήφισε. Αλλά το 2012 στήριξε την άγρια μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου μαζί και με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και με το κέντρο του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 η ΝΔ έχοντας στην ηγεσία της τον Σαμαρά έφτασε το ιστορικό χαμηλό του 18%. Σε αυτές που ακολούθησαν τον Ιούνιο του 2012, αφού κάλεσε σε συστράτευση όλη τη «δεξιά παράταξη» και το μητσοτακέικο, πήρε ένα 29% με το οποίο σχημάτισε κυβέρνηση αυτή τη φορά με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ.
Όλο αυτό το διάστημα ο Μπαλτάκος, το δεξί του χέρι, εξύφαινε συμμαχίες με τον Κασιδιάρη της Χ.Α. στα υπόγεια της Βουλής ενώ οι χρυσαυγίτες αποθρασύνονταν φτάνοντας τελικά στην δολοφονία Φύσσα. Αναγκάζοντας τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης Δένδια να παραδεχτεί ότι κρατούσε στα συρτάρια του τις υποθέσεις με τις επιθέσεις της Χ.Α. Επιθέσεις που ο ίδιος εξέθρεψε εξαπολύοντας το καλοκαίρι του 2012 τον «Ξένιο Δία» δηλαδή ένα ασταμάτητο ρατσιστικό πογκρόμ των μεταναστών από την αστυνομία.
Η τριετία Σαμαρά έφτασε στο ναδίρ με το «μαύρο» στην ΕΡΤ όταν από την κυβέρνηση έφυγε η ΔΗΜΑΡ για να απομείνει η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων που βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα ανυποχώρητο εργατικό κίνημα που την οδήγησε σε πρόωρο τέλος το 2015. Στις εκλογές του 2015 το κεντρώο ΠΑΣΟΚ πήρε 4,6% και η ΝΔ μόλις που έπιασε το 28%.
Τώρα ο Σαμαράς ξαναπαριστάνει τον «αρχηγό» που θα σώσει την «παράταξη». Στα δεξιά μέσα ενημέρωσης πάνε κι έρχονται οι φήμες για το αν ο Σαμαράς θέλει (και αν μπορεί) να ρίξει τη ΝΔ, να κάνει νέο κόμμα, να μαζέψει γύρω του την ακροδεξιά Λατινοπούλου, Βελόπουλου, Νατσιό, Φαήλο και ΣΙΑ.
Σε αυτή την ενδοκομματική σύγκρουση και οι δύο πλευρές στράφηκαν προς τον επίσης δύο φορές εκλεγμένο πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο της ΝΔ, Κώστα Καραμανλή. Η «λαϊκή», «μετριοπαθής» (sic) καραμανλική πτέρυγα είχε αποτελέσει χώρο λατρείας και προσδοκιών κυρίως του Αλέξη Τσίπρα, που επιδίωκε με κάθε δυνατό τρόπο ανοίγματα και συνεργασίες μαζί της, με τον Καραμανλή να κάνει, όπως συχνά αναφέρεται, τον «βούδα».
Στην «παρέμβαση» που έκανε από την Πάτρα, ο Καραμανλής είπε για τις εξελίξεις στη ΝΔ ότι «η διαφορετική ανάγνωση ακόμα και η έντονη κριτική δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται και πάντως δεν αντιμετωπίζονται με πειθαρχικά μέτρα, καθιστώντας μάλιστα δυσχερέστερη την απαραίτητη εθνική ομοψυχία για την στήριξη της εθνικής γραμμής». Για την πρόταση του Σαμαρά να γίνει ΠτΔ απάντησε ότι «ούτε τον αφορά ούτε τον ενδιαφέρει».
Αυτό είναι ένα διπλά ευχάριστο νέο. Αφενός γιατί σε λίγες μέρες πλησιάζει η 16η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από την κυβέρνηση Καραμανλή τον Δεκέμβρη του 2008. Είδαμε σε αυτήν την θέση τον Προκόπη Παυλόπουλο υπουργό Δημοσίας Τάξης εκείνης της κυβέρνησης, δεν χρειαζόταν να δούμε και τον πρωθυπουργό –η διακυβέρνηση του οποίου συνδέθηκε, πέρα από τη δολοφονία του Αλέξη, με τις χειρότερες πυρκαγιές που έζησε ποτέ η Ελλάδα, το Βατοπέδι, τις απαγωγές των Πακιστανών μεταναστών, τις υποκλοπές και πλήθος άλλων σκανδάλων. Αφετέρου γιατί η κρίση στη ΝΔ βαθαίνει, αφού έφτασε να ανησυχεί ακόμη και ο «βούδας».