Γιατί, μέσα σε συνθήκες κρίσης, το ΚΚΕ δεν καταφέρνει να κερδίσει μαζικά ακροατήρια από τη μεγάλη φθορά της ΝΔ, την αδυναμία της σοσιαλδημοκρατίας και, πολύ περισσότερο, από την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και, μάλιστα, σε συνθήκες αγωνιστικού και απεργιακού ξεσηκωμού; Η απάντηση βρίσκεται στην αντίφαση ανάμεσα στα "μεγάλα λόγια" και στις "πράξεις" του.
Στο 50ό Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ο Κουτσούμπας, στην ομιλία του, δήλωνε ότι «το ΚΚΕ αναλαμβάνει την ευθύνη να αποτελεί, μαζί με τον λαό που αγωνίζεται, τη μόνη πραγματική, εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση, αυτή που αναμετριέται στα ίσα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε όλα τα μέτωπα… έχει διαμορφώσει σύγχρονο, επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και παλεύει κάθε μέρα για να το προωθήσει... που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού». Έχει, όμως, αυτή η τοποθέτηση σχέση με την πραγματική δράση και πολιτική του ΚΚΕ; Η απάντηση είναι όχι.
Σε καμιά από τις μεγάλες μάχες που άνοιξαν και ανοίγουν, σε όλη την περίοδο της διακυβέρνησης της ΝΔ, δεν επιδίωξε να τις κλιμακώσει σε μια κατεύθυνση μετωπικής σύγκρουσης ούτε με την κυβέρνηση της ΝΔ ούτε (πολύ περισσότερο) με το σύστημα. Αντίθετα, λειτουργεί ως την δύναμη που θα βάλει "φρένο" σε κάθε τέτοια προσπάθεια που ξεκινάει είτε από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, είτε από την αυθόρμητη αγωνιστική διάθεση του κόσμου.
Η πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη ήταν σεισμός. Δεκάδες χιλιάδες απεργοί πλημμυρίσανε τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Το ΚΚΕ μίλησε για την πανεργατική απεργία ως "βήμα κλιμάκωσης" αλλά που είναι το "επόμενο βήμα" σε αυτή την κλιμάκωση; Η κυβέρνηση κατεβάζει τον Δεκέμβριο έναν ακόμα προϋπολογισμό - σφαγείο και οι δυνάμεις του Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης προπαγανδίζουν και οργανώνουν στους χώρους δουλειάς την πρόταση για νέα πανεργατική απεργία στις 12 Δεκέμβρη. Γιατί το ΠΑΜΕ δεν μπαίνει σε αυτή την μάχη; Στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι "βράζουν" από τις επιθέσεις της κυβέρνησης πάνω στις συνθήκες εργασίας, τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά το ΚΚΕ προτιμάει να κάνει επιθέσεις στην "ανεύθυνη" αντικαπιταλιστική αριστερά και στο Συντονιστικό Νοσοκομείων που παλεύουν για κλιμάκωση με απεργίες διαρκείας. Ακόμα και στο "κάστρο" του ΠΑΜΕ, στη ΛΑΡΚΟ, ο αγώνας για να μην κλείσει και να μην απολυθεί κανένας εργάτης έχει μετατραπεί στο να πάρουν όλοι οι εργαζόμενοι επίδομα.
«Είστε οπορτουνιστές, θέλετε απεργίες χωρίς απεργούς» είναι η μόνιμη καταγγελία του ΚΚΕ προς την αντικαπιταλιστική αριστερά. Για το ΚΚΕ, «ο κόσμος δεν αντέχει πολλές απεργίες», «οι καταλήψεις διώχνουν τους φοιτητές από τις σχολές», «ο συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός». Στη πραγματικότητα, ό,τι και να συμβαίνει, για το ΚΚΕ, ο «συσχετισμός δυνάμεων» είναι πάντα «αρνητικός». Κομμάτι αυτής της πολιτικής είναι και ο σεκταρισμός. Οι ξεχωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις, στο όνομα, δήθεν, της αγωνιστικής πρωτοπορίας του ΠΑΜΕ από την "συμβιβασμένη" και "ξεπουλημένη" ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και τους "χειροκροτητές" τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να διασπάνε την ενότητα και την δύναμη της εργατικής τάξης και να αναπαράγουν τις βολικές αντιλήψεις ότι «ο κόσμος δεν τραβάει».
Ρεφορμισμός
Ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ έχει "πάρει διαζύγιο" με τις απεργίες διαρκείας και τις καταλήψεις δεν είναι μία, κάθε φορά, λάθος "ανάγνωση" της πραγματικότητας και του συσχετισμού δυνάμεων, δεν είναι μία διαφορά στη "μορφή πάλης". Η πραγματική αιτία είναι ότι το ΚΚΕ, παρά τις συνεχείς και γενικές αναφορές στην ανατροπή του καπιταλισμού και στον σοσιαλισμό, ήταν και είναι ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, ένα κόμμα του «κοινοβουλευτικού δρόμου για το σοσιαλισμό». Αυτή η αντίληψη λέει ότι η εργατική τάξη δεν είναι το επαναστατικό υποκείμενο της αλλαγής της κοινωνίας αλλά μία "δεξαμενή ψήφων", από την οποία κερδίζει το κόμμα, "όσο ωριμάζουν οι συνθήκες", και σιγά - σιγά μεγαλώνει εκλογικά, "αλλάζοντας τους πολιτικούς συσχετισμούς", μέχρι να βρεθεί σε "κυβερνητικές θέσεις". Η απάντηση του Κουτσούμπα στο αν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει είναι ενδεικτική: «Σήμερα, το Κόμμα μας διαθέτει σύγχρονο, επιστημονικά επεξεργασμένο Πρόγραμμα εξουσίας-διακυβέρνησης, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και είναι έτοιμο να το υπηρετήσει από κυβερνητικές θέσεις, όταν ο λαός το επιλέξει».
Στις πρόσφατες προεκλογικές καμπάνιες, το ΚΚΕ υιοθέτησε, έστω και καθυστερημένα, σαν κεντρικό προεκλογικό σύνθημα, «τα κέρδη τους, οι ζωές μας». Μέσα στο εκρηκτικό κλίμα των απεργιών και διαδηλώσεων μετά τα Τέμπη, αυτό το σύνθημα θα μπορούσε να γίνει κεντρικό για μια απεργιακή κλιμάκωση που θα μπορούσε να διαλύσει τη ΝΔ και να ενισχύσει (και εκλογικά) πολύ παραπάνω το ΚΚΕ. Αλλά αυτό δεν συνέβη. «Δεν θα μας σώσει μία καλύτερη ιδιωτικοποίηση, ένας δήθεν πιο αυστηρός δημόσιος έλεγχος, ούτε μία "επανακρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση"» δήλωνε ο Δ. Κουτσούμπας σε ημερίδα του ΚΚΕ για τις μεταφορές. Έτσι, οι κρατικοποιήσεις, η έξοδος από την ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, δεν μπορούν να αποτελούν αιτήματα για το σήμερα.
Αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι τωρινή. Στην μεγαλύτερη κορύφωση ταξικής πόλωσης στη Μεταπολίτευση, στο δημοψήφισμα του 2015, κάλεσε σε λευκό και αποχή, απείχε από τα τεράστια συλλαλητήρια των ημερών και απομονώθηκε από τα πιο μαχητικά κομμάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας που ήλπιζαν και πάλευαν για την ρήξη και ανατροπή. Σήμερα νιώθει "δικαιωμένο" γιατί "προειδοποιούσε" για το αποτέλεσμα αλλά η στάση του ήταν μία "δήλωση ηττοπάθειας" και το ίδιο υπονομευτική για το κίνημα όσο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε «ΝΑΙ».
Συμβιβασμός
Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη δεν είναι μόνο μαζικό αλλά και πολιτικά προχωρημένο. Το σύνθημα που δονεί τις διαδηλώσεις είναι "From the river to the sea - Palestine will be free (Λευτεριά στη Παλαιστίνη, από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο)" αλλά η πρόταση του ΚΚΕ είναι "ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967". Στη καλύτερη περίπτωση, συμβιβασμός με τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και την ομόφωνη (!) απόφαση της ελληνικής Βουλής που μονιμοποιούν και νομιμοποιούν το "αποικιακό κράτος εποίκων", το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, την Νάκμπα του 1948 και την ισραηλινή κατοχή και εποικισμό στα εδάφη της παλαιστινιακής γης μέχρι το 1967. Αυτό είναι το αποτέλεσμα αν θέλεις να έχεις "καλές σχέσεις" και με το ΚΚ του Ισραήλ, ενώ την ίδια στιγμή αρνείσαι να ψηφίσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας το ψήφισμα ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα γιατί, δήθεν, δεν έχει "πολιτικό βάθος".
Η δολοφονική ρατσιστική πολιτική της ΝΔ και της ΕΕ κάνουν επιτακτικό το αίτημα για «ανοικτά σύνορα». Το ΚΚΕ δηλώνει ότι είναι στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών αλλά η απάντηση είναι «να πάρουν χαρτιά για να φύγουν από την Ελλάδα». Υπόκλιση στη, δήθεν, «ρεαλιστική» άποψη ότι «δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει όλο αυτό το κύμα προσφύγων και μεταναστών».
Η πολιτική του "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" σημαίνει ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων αλλά, για το ΚΚΕ, ο αγώνας για τα δικαιώματά τους (από τον γάμο και την τεκνοθεσία, μέχρι τον προσδιορισμό φύλου) βαπτίζεται "δικαιωματισμός". Ο πλανήτης καταστρέφεται από την καύση των ορυκτών καυσίμων αλλά, για το ΚΚΕ, η "κλιματική αλλαγή" είναι πρόσχημα και όχι απειλή. Tο πετρέλαιο στο Βόρειο Αιγαίο, οι υδρογονάνθρακες στις ελληνικές θάλασσες είναι «εθνικός πλούτος που πρέπει να αξιοποιηθεί για να έχει η Ελλάδα ενεργειακή αυτάρκεια».
Αυτή η στρατηγική σημαίνει και πολιτική στα «όρια του εθνικού συμφέροντος» .Τα πρόσφατα "ήρεμα νερά" στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ένα επεισόδιο του αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το ΚΚΕ αντί να καταγγείλει αυτό τον επικίνδυνο ανταγωνισμό και να προωθήσει την διεθνιστική αλληλεγγύη της εργατικής και τούρκικης εργατικής τάξης απέναντι στις δικές τους άρχουσες τάξεις, καταγγέλλει την κυβέρνηση της ΝΔ για "υποχωρητικότητα στα κυριαρχικά δικαιώματα". Ενώνει, δηλαδή, τις "ανησυχίες" του με αυτές του Σαμαρά. Κάποιοι τώρα "τρέχουν" να μιμηθούν την Βάγκενκνεχτ, αλλά το ΚΚΕ "τα έλεγε" από πριν. Είναι το κόμμα που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία και κοινή δράση με την υπόλοιπη αριστερά αλλά είναι «ανοικτό» σε συνεργασίες με την κάθε Κανέλλη και τον κάθε Μαριά.
Η περίοδος ανοίγει νέες δυνατότητες για την ανάπτυξη των αγώνων. Για να νικήσουμε χρειαζόμαστε την αριστερά του επαναστατικού δρόμου. Την αριστερά του Ενιαίου Μετώπου που οργανώνει τις μάχες με απεργίες διαρκείας και καταλήψεις των χώρων δουλειάς. Για να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση και την πολιτική της, για να πάρει η εργατική τάξη τον έλεγχο των χώρων δουλειάς και να πάρει την εξουσία για να εφαρμόσει, στο «εδώ και τώρα», το δικό της μεταβατικό πρόγραμμα – γέφυρα προς το σοσιαλισμό.