Το ΠΥΣΠΕ Α' Αθήνας, δηλαδή το υπηρεσιακό συμβούλιο που είναι υπεύθυνο για τα διοικητικά ζητήματα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη συγκεκριμένη διοικητική εκπαιδευτική περιφέρεια, με ομόφωνη απόφασή του, στις 23/11 αποφάσισε να εκδώσει τις διαπιστωτικές πράξεις 45 συναδελφισσών/ων, νεοδιόριστων του 2020.
Η εξέλιξη αυτή αποτελεί μια μεγάλη νίκη του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση. Το Υπουργείο Παιδείας κρατούσε επί δύο χρόνια σε ομηρία τις/τους νεοδιόριστες/ους συναδέλφους, εκβιάζοντας ότι αν θέλουν να μονιμοποιηθούν, θα έπρεπε να περάσουν πρώτα από τη δοκιμασία της αξιολόγησης. Οι συναδέλφισσες/οι αυτές/οι είναι μερικοί από τις/τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που επί τέσσερα χρόνια αρνήθηκαν πεισματικά να αξιολογηθούν, συμμετέχοντας στην απεργία – αποχή. Αυτό σημαίνει ότι ανοίγει ο δρόμος και για τους υπόλοιπους. Το πουλόβερ της αξιολόγησης έχει αρχίσει να ξηλώνεται για τα καλά.
Το ΠΥΣΠΕ Α' Αθήνας αποφασίζοντας να μονιμοποιήσει τις/τους 45 εκπαιδευτικούς, υλοποιώντας τη σχετική δικαστική απόφαση του περασμένου καλοκαιριού, αποδέχεται ότι οι εκπαιδευτικοί είχαν δίκιο και ότι αυτός που παρανομούσε, έως τώρα ήταν το Υπουργείο. Αυτό είναι αποτέλεσμα των μακροχρόνιων και επίμονων αγώνων των εκπαιδευτικών ενάντια στην ενάντια στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Υπογραμμίζει ότι ο μόνος παράγοντας σωτηρίας της δημόσιας εκπαίδευσης είναι οι αγώνες του ίδιου του κόσμου της εκπαίδευσης.
Η μονιμοποίηση των συναδελφισσών/ων καταδεικνύει τη δύναμη των αγώνων να επιβάλλουν νίκες για το εργατικό κίνημα στη σημερινή περίοδο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι οι αγώνες μας δεν είναι μια ευθύγραμμη διαδικασία χαμηλής έντασης. Σε αυτούς υπάρχουν πάντοτε κρίσιμες καμπές. Δύο ήταν τα κρίσιμα σημεία για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα. Το ένα ήταν πέρσι τον Μάρτη, όταν οι μαζικές γενικές συνελεύσεις ανέτρεψαν την απόφαση της ηγεσίας της ΔΟΕ να υποχωρήσει μπροστά στην κλιμάκωση της επίθεσης της κυβέρνησης, η οποία είχε καταφύγει στα δικαστήρια για να βγάλει παράνομη την απεργία - αποχή. Το άλλο ήταν η απεργία της 23ης του Οκτώβρη, όταν η κυβέρνηση απέτυχε να σταματήσει την απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά και να τους τρομοκρατήσει με πειθαρχικές διώξεις. Η μαζικότητα και η ενότητα με την οποία απάντησαν οι εκπαιδευτικοί στις προσπάθειες της κυβέρνησης να εντείνει τις επιθέσεις ήταν καθοριστική.
Παράλληλα αποκαλύπτει το πόσο “λίγες” αποδείχτηκαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΔΟΕ, νέες και παλιές, οι οποίες κινήθηκαν με ατολμία και νωθρότητα για να οργανώσουν τον κλάδο, δείχνοντας, η κάθε μία με τον τρόπο της, ότι δεν πιστεύουν, πως τέτοιου είδους νίκες είναι εφικτές. Αυτοί οι αγώνες πρέπει να έχουν συνέχεια. Δεν είναι η κλιμάκωση των δικαστικών προσφυγών που θα φέρει τη δικαίωση και των υπόλοιπων συναδέλφων, αλλά οι απεργίες. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα επόμενο απεργιακό βήμα.