«Πιστεύω ότι βρήκα συντρόφους»

Έχασα τη δουλειά μου τότε κι ας είχα κάτσει ως τις 12 παρά τη μέρα της απεργίας για να βγάλω όλες τις παραγγελίες. Τρεις μήνες πριν παντρευτώ, άνεργος για τους επόμενους 9 μήνες. Πέρασα όλα τα στάδια, ανεργία-μαύρη εργασία. Κανονική δουλειά, μετά ένα χρόνο ομηρίας.

Στην εταιρία που είμαι ένα χρόνο τώρα υπάρχουν καλά και κακά πχ 1η και 15η τυπικοί στην πληρωμή τους. Δηλωμένος όμως ως ανειδίκευτος παρόλα τα πτυχία και την προϋπηρεσία. Υπερωρίες; Μας τις χρωστούν από τον Απρίλιο. Εν τω μεταξύ, οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς τις παρακολουθούμε από το ράδιο δουλεύοντας σε τρελούς ρυθμούς μετά τις 3 απολύσεις τον χειμώνα. 

Κάθε φορά που ακούγαμε στο ράδιο τις τρελές ανακοινώσεις για ασφαλιστικό, συντάξεις και ΔΝΤ με άκουγαν να φωνάζω για «κονσερβοκούτια» και επαναστάσεις. Με θεωρούσαν γραφικό και υπερβολικό έως τις 28 Ιούνη που τους είπα «Μάγκες, κατεβαίνω». Μόνο αυτό είπα και γύρισα στη δουλειά μου. Σε μια ώρα ξεκίνησαν οι διαβουλεύσεις για το αν θα κατέβουν όλοι μαζί μου, για να μην έχουμε επιπτώσεις αν κατέβουμε λίγοι. Η φάση έφτασε στα αφεντικά με την πρόταση να έρθουμε νωρίτερα στη δουλειά να στέλναμε τις παραγγελίες και στις 11 να φεύγαμε. Η απάντηση που πήραμε είναι ότι δεν θέλουν «μεσοβέζικες» λύσεις. Να διαλέξουμε ή κρεμάμε τη δουλειά ή δεν πάμε απεργία. 

Οι συνάδελφοί μου μετά το σαματά τρόμαξαν: «Ας το αφήσουμε καλύτερα»... Τσιτωμένος από το «μπετόν» στα μυαλά που αντίκρισα τους είπα κάντε ότι θέλετε. Εγώ έτσι κι αλλιώς θα κατέβαινα με ή χωρίς εσάς. Στην τελική αν αύριο κάνω κανένα παιδί και με ρωτήσει τι έκανα αυτές τις μέρες του χαμού, θέλω να έχω να του απαντήσω...

Την επόμενη μέρα πέντε διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιδέες βρεθήκαμε για τον ίδιο σκοπό στην απεργία. Διαδηλώσαμε και φωνάξαμε για το δίκιο χωρίς να ανήκουμε σε κάποιο μπλοκ και γλιτώσαμε από το ξύλο από το ΠΑΜΕ που δεν τους άρεσε το πλακάτ μας και οι φάτσες(;) μας. Έλεγε «Πουλήστε κανά τανκ, πουλήστε και πυραύλους γιατί το ΔΝΤ θα μας κάνει Γιουγκοσλάβους».

Δύο εβδομάδες μετά, Σάββατο. Ανεβαίνω τα σκαλιά του σταθμού του Ταύρου και πέφτω πάνω στο Γιάννη και το Δημήτρη. Ανήκουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ζητούν την υπογραφή μου για το ασφαλιστικό. Πιάνουμε την κουβέντα. Κάποτε άνηκα σε αριστερή οργάνωση. Είδα συντροφικά μαχαιρώματα, πορεία χωρίς ξεκάθαρους στόχους. Έφυγα με την άποψη ότι ο καθένας φτιάχνει το μαγαζάκι του για να φάει...

Βρήκα κάτι διαφορετικό, ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα, χωρίς κολλήματα και εμμονές στο παρελθόν. Κουράστηκα να παλεύω μόνος. Πιστεύω τώρα βρήκα συντρόφους.

Αλέξανδρος Θεοχαράτος