Τη βδομάδα που πέρασε ο Τραμπ ανακοίνωσε το όνομα του «ειδικού απεσταλμένου» του για την Ουκρανία και τη Ρωσία. Είναι ο απόστρατος αντιστράτηγος Κιθ Κέλογκ, που είχε υπηρετήσει και σε διάφορες κρίσιμες θέσεις «εθνικής ασφαλείας» στη διάρκεια της προηγούμενης προεδρίας Τραμπ. Λίγο πριν τον επίσημο διορισμό του ο Κέλογκ δήλωσε μιλώντας στο κανάλι Fox News ότι οι ΗΠΑ και η Δύση δεν πρέπει να τσιμπήσουν στη μπλόφα του Πούτιν.
Ο βαλλιστικός πύραυλος ενδιάμεσου βεληνεκούς με πυρηνικές δυνατότητες που εξαπέλυσε η Ρωσία, είπε, δεν είναι στρατιωτικά αποτελεσματικός, είναι μια κίνηση ψυχολογικού πολέμου. Γι’ αυτό «Οι ΗΠΑ και η Δύση δεν πρέπει να κάνουν πίσω, πρέπει να επιμείνουν». Και για να κάνει τα πράγματα σαφέστερα, δήλωσε ότι η απόφαση του Μπάιντεν να επιτρέψει χτυπήματα με αμερικάνικους πυραύλους βαθιά στο ρωσικό έδαφος «θα προσφέρει πλεονέκτημα στον πρόεδρο Τραμπ».
Είναι εντυπωσιακό του πόσο επικίνδυνοι γίνονται όσοι διαχειρίζονται το σύστημα της καταστροφής. Στην ίδια συνέντευξη δηλώνει με μια ανάσα ότι «βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου» αλλά και ότι «ο Πούτιν δεν θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά γιατί έχουμε και μεις τα δικά μας».
Αυτή είναι με δυο λόγια η λογική της «Ειρήνης διά της Ισχύος» που διαφημίζουν οι σύμβουλοι και συνεργάτες του Τραμπ: τερματισμός του πολέμου μέσω της…συνέχισής του. Όλοι οι ιμπεριαλιστές που τροφοδοτούν τον πόλεμο στην Ουκρανία καταλαβαίνουν ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκινήσουν ένα διπλωματικό παζάρι. Και όλοι θέλουν να έχουν το πλεονέκτημα όταν έρθει εκείνη η στιγμή.
Ένα μεγάλο «αγκάθι» είναι η σχέση της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ και οι «εγγυήσεις ασφαλείας». Ο Κέλογκ σε ένα υπόμνημα με τίτλο «Πρώτα η Αμερική-Ρωσία και Ουκρανία» που είχε καταθέσει ήδη τον Απρίλη μαζί με έναν αναλυτή της CIA τον Φρεντ Φλιτζ προτείνουν κάποιες «λύσεις». Σαν «κίνητρο» προς τη Ρωσία προτείνουν αναβολή εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ για κάμποσα χρόνια και χαλάρωση των κυρώσεων (όχι άρση τους). Και σαν «κίνητρο» στην Ουκρανία προτείνουν «διμερείς εγγυήσεις ασφαλείας» με χώρες της Δύσης, συνέχιση της στρατιωτικής βοήθειας και μη-αναγνώριση της προσάρτησης των ουκρανικών επαρχιών που έχει ανακοινώσει ο Πούτιν.
Αυτά είναι τα «καρότα». Το «μαστίγιο» είναι η κλιμάκωση της ενίσχυσης της Ουκρανίας σε περίπτωση άρνησης του Πούτιν και η διακοπή της ενίσχυσής της σε περίπτωση άρνησης του Ζελένσκι. Και βέβαια αυτό το σχέδιο είναι γεμάτο «τρύπες».
Ποιες «εγγυήσεις ασφαλείας»; Η εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων της Δύσης στην Ουκρανία είναι καταρχήν κάτι πολυέξοδο και πέρα από τις δυνατότητες των ευρωπαϊκών στρατών. Το περιοδικό Economist (30/11) υπολογίζει ότι: «Η τοποθέτηση, ας πούμε, πέντε ταξιαρχιών εκεί, θα μπορούσε εύκολα να υπερβεί τα 43,5 δισ. ευρώ που έχουν δαπανήσει μέχρι σήμερα οι χώρες της ΕΕ για στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία».
Δεύτερον, ακόμα και αν ο Ζελένσκι υποχρεωθεί να δεχθεί την παραχώρηση έστω ντε φάκτο του 20% της Ουκρανίας στον Πούτιν, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον δεύτερο να αρκεστεί σε αυτό. Ο Μαλοφέγιεφ, Ρώσος «μεγιστάνας», ακροδεξιός, υπερορθόδοξος και δεξί χέρι του Πούτιν δήλωσε σε συνέντευξη στην εφημερίδα Financial Times (2/12) ότι: «Ο Κέλογκ θα έρθει στη Μόσχα, θα διαβάσουμε την πρότασή του και θα του πούμε να πάει να γαμηθεί».
Επέκταση
Ο Πούτιν δεν εισέβαλε στην Ουκρανία για να προστατέψει τους Ρώσους και ρωσόφωνους «αδελφούς». Εισέβαλε για να εξασφαλίσει ότι η Ουκρανία θα είναι προσάρτημα του ρωσικού ιμπεριαλισμού και για να ανακόψει την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Και οι ΗΠΑ δεν υπερασπίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία αλλά την ηγεμονία τους που τρίζει.
Αυτό για το οποίο κατηγορεί το στρατόπεδο του Τραμπ τους Δημοκρατικούς είναι ότι με την «ατσαλοσύνη» τους και τις «ιδεοληψίες» τους, έφεραν πιο κοντά την Ρωσία με το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και την Κίνα, τον κύριο ανταγωνιστή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Οσο και να ανοίγει η συζήτηση -και τα αδιέξοδα- για μια «διπλωματική διευθέτηση» ο πόλεμος συνεχίζεται με μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Και τον πληρώνουν οι νέοι που σκοτώνονται και σακατεύονται και η εργατική τάξη.
Αυτό φαίνεται έντονα και δημοσιοποιημένα- στην ουκρανική πλευρά. Πάλι οι Financial Times (1/12) αναφέρουν ότι οι λιποταξίες στον ουκρανικό στρατό το πρώτο δεκάμηνο του 2024 ήταν περισσότερες από όλα τα προηγούμενα χρόνια του πολέμου μαζί. Φέρνουν το παράδειγμα της 123ης Ταξιαρχίας η οποία απλά εγκατέλειψε τις θέσεις της γύρω από το Βούλενταρ του Ντονμπάς στα τέλη Οκτώβρη. Εκατοντάδες φαντάροι της πήγαν στο Μικολάιβ (Νικολάεφ) για να διαμαρτυρηθούν.
«Φτάσαμε μόνο με αυτόματα όπλα. Είπαν ότι θα υπήρχαν 150 άρματα μάχης, υπήρχαν 20 ... και τίποτα για να μας καλύψουν» είπε ένας αξιωματικός. «Κανείς γαμώτο δεν χρειαζόταν το Βούλενταρ», είπε. Η πόλη είχε μετατραπεί σε ερείπια πριν από ένα χρόνο, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να βάλει τους άνδρες του σε κίνδυνο για να την υπερασπιστούν, είπε. «Απλώς τους σκοτώνουν, αντί να τους αφήσουν να ανασυγκροτηθούν και να ξεκουραστούν».
Το ίδιο ισχύει κι από την άλλη πλευρά. Ένας φανατικός υποστηρικτής του πολέμου, ο Μαξίμ Καλάσνικοφ δημοσίευσε στο μπλογκ του μια μαρτυρία από ένα στρατιωτικό νοσοκόμο στο μέτωπο: «Πτώματα, πτώματα, πτώματα των μαχητών μας. Μπορείτε να τα δείτε παντού... Βρίσκονται στοιβαγμένοι σε δυο τρεις σειρές κοντά στους τραυματίες. Μια επίμονη μυρωδιά πτωμάτων και η δυσωδία του σάπιου κρέατος από τις πληγές γέμισε το υπόγειο». «Παίρνουμε εδάφη, αλλά με υπερβολικό τίμημα», παραπονιέται ο Καλάσνικοφ.
Το σφαγείο συνεχίζεται, λοιπόν, ενόψει των «διπλωματικών πρωτοβουλιών» που στην καλύτερη περίπτωση θα καταλήξουν σε μια «παγωμένη σύγκρουση» περίπου στις σημερινές γραμμές των μετώπων. Το τι σημαίνει «παγωμένη σύγκρουση» δεν χρειάζεται να το μαντέψουμε. Το βλέπουμε στη Συρία που ξαφνικά από «παγωμένη» η σύγκρουση έγινε «θερμή».
Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γίνονται όλο και πιο γενικευμένοι αλλά και ανεξέλεγκτοι. Το κλειδί για την ειρήνη το κρατάει η εργατική τάξη και οι αγώνες της. Για να μη φορτωθούμε το κόστος τους, την κλιμάκωση των εξοπλισμών και τον μιλιταρισμό. Και για να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα του πολέμου και της καταστροφής.