Η επέτειος των 80 χρόνων από τον Δεκέμβρη του 1944 έγινε αφορμή για την επανεμφάνιση του λεγόμενου «αναθεωρητικού ρεύματος» της ιστορίας που είχε κάνει την εμφάνισή του πριν είκοσι χρόνια με τον Στ. Καλύβα που λίγο πολύ μας έλεγε ότι η «μαύρη βία» στην Κατοχή ήταν απάντηση στην «κόκκινη βία» της Αριστεράς. Από τότε ο Στάθης Καλύβας, που δεν έχανε την ευκαιρία να συνδιαλέγεται με τον Μητσοτάκη ως σύμβουλός του, δεν έχει πάψει να τσαλαπατάει την ιστορία για να τη χωρέσει στην εκδοχή της Δεξιάς.
Έτσι λοιπόν, αυτή τη φορά σε συνεργασία με τον Σπ.Τσουτσουμπή ανέλαβε να αναλύσει τα «Δεκεμβριανά-Η δυναμική μιας πολύπλευρης σύγκρουσης», ένα τομίδιο που κυκλοφόρησε μαζί με την Καθημερινή της 2 Δεκέμβρη. Σε αυτό το πόνημα έχουν να πουν τα εξής για τη Ματωμένη Κυριακή 3 Δεκέμβρη: «Η αστυνομική δύναμη που είχε αναλάβει να επιτηρεί τη διαμαρτυρία πανικοβλήθηκε και έστρεψε τα όπλα εναντίον των πολιτών».
Την 1 Γενάρη του 2024 η Εφημερίδα των Συντακτών είχε δημοσιεύσει άρθρο του Προκόπη Παπαστράτη, ομότιμου καθηγητή του Παντείου με τίτλο «Ένας Βρετανός αντισυνταγματάρχης - αυτόπτης μάρτυς στις 3 Δεκέμβρη του 1944 στο Σύνταγμα». Πρόκειται για τον Wildred Byford-Jones που υπηρετούσε στο αρχηγείο του στρατηγού Σκόμπι. Όπως αναφέρει το άρθρο:
«Το πλήθος προχωρούσε σε γραμμές των οκτώ έως δέκα ατόμων κρατώντας ανά τρεις ή τέσσερεις συμμαχικές και ελληνικές σημαίες ή πλακάτ. Ήταν μία τυπική διαδήλωση του ΚΚΕ-ΕΑΜ. Η ηλικία του κυμαινόταν από 10 έως 12 ετών μέχρι 60 και πάνω. Μερικά παιδιά ήταν ξυπόλητα, οι περισσότεροι δεν φορούσαν παλτά αλλά ήταν και πολλοί καλοντυμένοι. Όπως και σε προηγούμενες φορές, υπήρχε ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός κοριτσιών μεταξύ 18 και 30 χρόνων. Η πορεία δεν έδειχνε καθόλου απειλητική. Μερικοί από τους άνδρες φώναζαν με φανατισμό προς το κτίριο της Αστυνομίας και το ξενοδοχείο αλλά πολλά χιουμοριστικά πειράγματα και πολλά αστεία ανταλλάσσονταν μεταξύ των διαδηλωτών και αυτών που παρακολουθούσαν από τα πεζοδρόμια. Αυτό που τράβηξε πάλι την προσοχή του Byford-Jones στο μπαλκόνι, έμοιαζε με διαταγή στα ελληνικά.
Η κεφαλή της πορείας ήταν σε απόσταση 24 μέτρων. Όπως του είπε αργότερα o S. Barber, του Πρακτορείου United Press, ήταν διαταγή να πυροβολήσουν. Το επόμενο λεπτό οι αστυνομικοί άρχιζαν να οπλίζουν τα τουφέκια τους, όχι συντονισμένα όπως ένα πειθαρχημένο σώμα, αλλά διστακτικά, ο ένας μετά τον άλλο, σαν να δίσταζαν μερικοί να υπακούσουν. Ακόμα πίστευα, σημειώνει ο συγγραφέας, ότι ήταν ένα προληπτικό μέτρο, και κοίταξα ξανά το πλήθος που πλησίαζε.
«Αυτό που έγινε ήταν τόσο ασύλληπτα εξωπραγματικό που ένιωθα σαν να παρακολουθώ ταινία. Η αστυνομική διμοιρία από πάνω μας άδειασε τα όπλα της επάνω στους διαδηλωτές. Όμως το χειρότερο είχε συμβεί. Άντρες, γυναίκες και παιδιά που λίγο νωρίτερα φώναζαν και γελούσαν, γεμάτοι ψυχή και περηφάνεια, κουνώντας τις σημαίες τους, και τις σημαίες μας, έπεσαν στο έδαφος, με το αίμα να στάζει από τα κεφάλια και τα σώματα τους στο οδόστρωμα ή στις σημαίες που κρατούσαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή».
Στο τέλος του τομίδιου της Καθημερινής οι δυο συγγραφείς του παρουσιάζουν μια «ενδεικτική βιβλιογραφία». Από αυτήν πολύ βολικά απουσιάζει το βιβλίο του Byford-Jones. Είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1945 στη Βρετανία με τίτλο The Greek Trilogy (Resistance—Liberation—Revolution)» από τον εκδοτικό Hutchinson κι από τότε αποτελεί πηγή για δεκάδες μελέτες, άρθρα και βιβλία. Κι ακόμα χειρότερα για τους συγγραφείς, το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Historical Quest (σε μετάφραση Γιάννη Κ. Χρονόπουλου) από τον Δεκέμβρη του 2023.
Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης δεν χάνουν την ευκαιρία να λένε ότι βρίσκονταν και βρίσκονται πάντα «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Βρίσκονται στην πλευρά των εγκληματιών της ιστορίας που τα ίχνη τους προσπαθούν να σκεπάσουν με φτηνές ταχυδακτυλουργίες οι διάφοροι Καλύβες.