Ευκαιρία για μαζικές απελάσεις βρήκαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και φυσικά η κυβέρνηση της ΝΔ από τις εξελίξεις στη Συρία. Το πρώτο βήμα είναι το πάγωμα των αποφάσεων για χορήγηση ασύλου σε Σύριους πρόσφυγες και το δεύτερο η άμεση εκπόνηση σχεδίων επιστροφών -τα περί «αρχικά εθελοντικών» που λένε είναι για τα μάτια του κόσμου.
Το πρώτο βήμα έγινε ήδη από την ελληνική κυβέρνηση, με απόφαση του ΚΥΣΕΑ που συνεδρίασε την περασμένη Παρασκευή 13/12 υπό τον πρωθυπουργό. Την σχετική εισήγηση έκανε, σύμφωνα με όλα τα δημοσιεύματα, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Έτσι σχεδόν 9.500 Σύριοι, οι οποίοι υπολογίζεται ότι αποτελούν το 35% όσων κρατούνται στις προσφυγικές δομές της χώρας και οι οποίοι μέχρι στιγμής θεωρούνταν κατά τεκμήριο πρόσφυγες, βλέπουν τις αιτήσεις ασύλου τους να παγώνουν και να κινδυνεύουν με απέλαση.
Αντίστοιχες αποφάσεις αναστολής εξέτασης και αποφάσεων αιτήσεων ασύλου από Σύριους πρόσφυγες, αλλά και μη αποδοχής νέων, είχαν πάρει τις προηγούμενες μέρες 16 τουλάχιστον ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ενώ και στο Συμβούλιο των Υπουργών Εσωτερικών και Μετανάστευσης της ΕΕ, μία ημέρα πριν τη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ, βασικό θέμα συζήτησης ήταν η «ανάγκη» έναρξης διαδικασιών απέλασης.
Εκατομμύρια
Οι διαβεβαιώσεις ότι αυτές αρχικά θα αφορούν Σύριους που «επιθυμούν να επιστρέψουν στη χώρα τους» είναι γελοίες. Όχι μόνο γιατί κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει ή γιατί το «αρχικά» ανοίγει το δρόμο στο «αναγκαστικά». Αλλά και γιατί είναι ξεκάθαρο ότι ο Μητσοτάκης και οι φίλοι του αξιοποιούν τις εξελίξεις για να ξεφορτωθούν τα εκατομμύρια των προσφύγων που καμιά κυβέρνηση δεν μπόρεσε να σταματήσει το 2015. Και με αυτό τον τρόπο να πάρουν και τη ρεβάνς από το φοβερό κίνημα αλληλεγγύης που τότε στάθηκε ολόψυχα στο πλευρό τους, επιβάλλοντας το άνοιγμα των συνόρων, σπάζοντας ολόκληρο το οικοδόμημα της ρατσιστικής Ευρώπης Φρούριο.
Η μεγάλη πλειοψηφία εκείνου του προσφυγικού κύματος ήταν από τη Συρία -και δευτερευόντως από το Αφγανιστάν και άλλες χώρες. Η ορμή των ίδιων των προσφύγων αλλά και των εκατοντάδων χιλιάδων που τους υπερασπίστηκαν ξεφτίλισε όλα τα αστυνομικά, στρατιωτικά, κατασταλτικά μέτρα των κυβερνήσεων. Όπως έγραφε το Γενάρη του 2016 στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο 114) ο Πέτρος Κωνσταντίνου στο άρθρο του «Το νέο κίνημα αντίστασης στην Ευρώπη Φρούριο»:
«Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι διέσχισαν ολόκληρες ηπείρους με τα πόδια, πέρασαν στα νησιά του Αιγαίου με βάρκες, πήραν το δρόμο για την Ευρώπη με τρένα και πούλμαν για να βρεθούν στους προορισμούς που επέλεξαν. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ είδαν να καταρρέουν τα μέτρα φύλαξης των συνόρων παρά την πολύχρονη προσπάθειά τους να τα μετατρέψουν σε απαγορευμένη ζώνη για κάθε πρόσφυγα και μετανάστη, παρά τους φράχτες και την κινητοποίηση στρατού και αστυνομίας στα σύνορα.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στο διάβα τους ξεσήκωσαν την αλληλεγγύη αμέτρητων ανθρώπων, που στάθηκαν στο πλευρό τους ενάντια στα κατασταλτικά μέτρα των κυβερνήσεων αλλά και εξασφαλίζοντας ότι θα έχουν φιλοξενία, στέγαση, φαγητό και περίθαλψη. Από τις γιαγιάδες στη Μυτιλήνη, που φρόντιζαν τα βρέφη των προσφύγων μέχρι τις οικογένειες, που υποδέχονταν πρόσφυγες στο σταθμό του Μονάχου, ο αέρας της αλληλεγγύης φύσηξε δυνατά σε μια Ευρώπη, όπου οι πολιτικές των κυβερνήσεων έστρωναν το έδαφος για την άνοδο φασιστικών κομμάτων».
«Χιλιάδες άνθρωποι μπήκαν σε δράση, την ώρα που η κυβέρνηση (σ.σ. ΣΥΡΙΖΑ τότε) υπεράσπιζε τον φράχτη στον Έβρο και την Αμυγδαλέζα», συνέχιζε. «Βρέθηκαν στα νησιά, τις πλατείες της Αθήνας, την Ειδομένη, το Γαλάτσι, την Καβάλα και τον Πειραιά, οργανώνοντας την ανθρώπινη υποδοχή των προσφύγων, τις περισσότερες φορές με μέσα που πρόσφεραν χιλιάδες απλοί άνθρωποι... Τα συνδικάτα παίρνουν δικές τους πρωτοβουλίες δράσης. Γιατροί από την Πάτρα στήνουν Ιατρείο στα παράλια στη Μυτιλήνη, όπου κατεβαίνουν οι πρόσφυγες, παρέχοντας τους πρώτες βοήθειες. Οι σιδηροδρομικοί της ΠΟΣ-ΟΣΕ δίνουν δύο ευρώ από το μισθό τους. Σε νοσοκομεία και σχολεία, συγκεντρώνονται τόσο μεγάλες ποσότητες υλικού βοήθειας που δεν χωράει στις αποθήκες φύλαξης».
Αντίστοιχη ήταν η υποδοχή των προσφύγων σε όλες τις χώρες. «Οι εικόνες από μόνες τους είναι αποκαλυπτικές: στο σιδηροδρομικό σταθμό της Βιέννης χιλιάδες απλοί άνθρωποι υποδέχονται τους πρόσφυγες που καταφθάνουν με λουλούδια, μπαλόνια και παιχνίδια για τα παιδιά, τρόφιμα και αναψυκτικά και πακέτα με ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης», έγραφε ο Σωτήρης Κοντογιάννης στην Εργατική Αλληλεγγύη τον Σεπτέμβρη του 2015 (Νο 1189).
Όλος ο πλανήτης
«Οι ίδιες σκηνές επαναλαμβάνονται στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου, της Φρανκφούρτης και των άλλων γερμανικών πόλεων. Την ίδια ώρα ο πλανήτης ολόκληρος συγκλονίζεται από αντιρατσιστικές διαδηλώσεις. “Οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι” γράφουν, σε δεκάδες γλώσσες τα πανό... Οι ρατσιστικές υστερίες για την Ευρώπη που “κατακλύζεται” από επικίνδυνους “τζιχαντιστές” ή τις (υποτιθέμενες) “ευρωπαϊκές αξίες” που απειλούνται από τον “σκοταδισμό” έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά σκόνη».
«Σε κάθε χώρα που επιχειρήθηκε να εμποδιστεί η διέλευσή τους όπως στη Μακεδονία, στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, πρόσφυγες και αλληλέγγυοι έσπασαν στην πράξη τους αποκλεισμούς ανοίγοντας τα σύνορα, περνώντας με πορείες και συνθήματα», θύμιζε η Εργατική Αλληλεγγύη (Νο 1238) τον Αύγουστο του 2016, στον ένα χρόνο από εκείνο το συγκλονιστικό «καλοκαίρι της αλληλεγγύης». «Όλοι αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι κουβαλούσαν στις αποσκευές τους τις εμπειρίες της αντίστασης στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καθώς και σε καταπιεστικά και δικτατορικά καθεστώτα. Γι’ αυτό και αντιμετώπισαν τις απαγορεύσεις με την αυτοπεποίθηση ότι έχουν τη δύναμη να τις σπάσουν.
Αυτό που τους έδωσε τεράστια αυτοπεποίθηση ήταν η υποδοχή και η αλληλεγγύη που συνάντησαν από τους ντόπιους σε κάθε χώρα που έφταναν, με πρώτη χώρα υποδοχής την Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ελληνικής Αστυνομίας το πρώτο εννεάμηνο του 2015 είχαν εισέλθει στην ελληνική επικράτεια (σχεδόν όλοι από τα νησιά) 422.000 άνθρωποι χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα. Από αυτούς οι 277.000 ήταν Σύριοι, 76.000 Αφγανοί και 21.000 Ιρακινοί. Στη Λέσβο, στην Κω, τη Λέρο, τη Σάμο ολόκληρες κοινωνίες αυτοοργανώθηκαν προκειμένου να διαμορφώσουν τις κατάλληλες υποδομές για να διασώσουν, να προσφέρουν πρώτες βοήθειες, να θρέψουν και να ντύσουν περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους που πέρασαν από τα νησιά».
Μια γεύση από τη δύναμη εκείνου του κινήματος, που κυριολεκτικά άνοιξε τα σπίτια του στους πρόσφυγες, είχε δώσει φέτος τον Μάη στην Εργατική Αλληλεγγύη (Νο 1624) η Ρούλα Ηλιάδου, που φιλοξένησε τότε στο σπίτι της στην Καβάλα πάνω από 80 πρόσφυγες. «Δεν είναι απλά μια προσωπική ιστορία», έγραφε ο Γιώργος Πίττας, στον οποίο είχε καταθέσει τη μαρτυρία της και αξίζει να ανατρέξει κανείς. «Αφενός γιατί εκείνα τα χρόνια γέννησαν -τις περισσότερες κρυμμένες στην αφάνεια- χιλιάδες αντίστοιχες προσωπικές ιστορίες. Αφετέρου γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που έγραψε συλλογικά το αντιρατσιστικό κίνημα αλληλεγγύης πετυχαίνοντας τότε να ανοίξει τα σύνορα σε πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, κλείνοντας ταυτόχρονα την πόρτα στους φασίστες και την ακροδεξιά που τους/μας την είχαν στημένη στη γωνία. Ένα κίνημα που μετέτρεψε την Ελλάδα σε διεθνή φάρο αλληλεγγύης, αναγκάζοντας ακόμη και τον Πάπα να προσκυνήσει στη Μυτιλήνη».
Πολύ θα ήθελε ο Μητσοτάκης τώρα, αυτός ο φάρος αλληλεγγύης να έχει σβήσει. Αλλά δεν έχει. Το αντιρατσιστικό κίνημα, έχοντας την εμπειρία του 2015, μπορεί να γίνει ξανά η ασπίδα προστασίας των προσφύγων -βάζοντας μια και καλή τέλος στη νέα ρατσιστική εκστρατεία μαζί με την κυβέρνηση που την ετοιμάζει.
Οι γιαγιάδες της Λέσβου στο πρωτοσέλιδο της Εργατικής Αλληλεγγύης στις 13/1/2016