Σε έκτακτη γενική συνέλευση καλεί το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών τη Δευτέρα 13 Γενάρη στις 3μμ στο θέατρο Βεάκη με θέμα τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στο ελεύθερο θέατρο. Ο Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος από την Ανατρεπτική Συσπειρωση Ηθοποιών μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη για το πόσο κρίσιμη είναι αυτή η συνέλευση για να ξεκινήσει ένας απεργιακός αγώνας μέχρι να κερδηθεί η ΣΣΕ.
«Μετά τις τελευταίες εκλογές του ΣΕΗ, ξαναπιάσαμε το νήμα της διεκδίκησης Σύμβασης στο ελεύθερο θέατρο, με πρότυπο τη ΣΣΕ που υπάρχει στο Εθνικό και σε ΔΗΠΕΘΕ. Οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις με τους παραγωγούς από την προηγούμενη διοίκηση του σωματείου κατέληξε στο να πετάει το μπαλάκι αυτή στους παραγωγούς, οι παραγωγοί μεταξύ τους και στο σωματείο και άκρη να μην βγαίνει. Οι μεγάλοι παραγωγοί προφανώς δεν θέλουν ΣΣΕ γιατί δεν θα μπορούν να στηρίζονται στην απλήρωτη και μαύρη εργασία, στις απλήρωτες πρόβες, στους μισθούς ψίχουλα και πάει λέγοντας.
Από την άλλη τα μικρά θέατρα και μικροί θίασοι χρειάζονται τη χρηματοδότηση του κράτους και του υπουργείου για να μπορούν να λειτουργούν με το καθεστώς σύμβασης, καθώς δυσκολεύονται να λειτουργήσουν μέσα στους δυσβάσταχτους γι’ αυτά νόμους της αγοράς. Είναι τεράστια η σημασία να υπάρχουν γιατί προσπαθούν να παράξουν πολιτισμό, ενώ είναι σε έναν βαθμό εξαρχής καταδικασμένα οικονομικά. Τα λεφτά που χρειάζονται είναι απείρως λιγότερα από αυτά που δίνει το κράτος σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στις τράπεζες ή στους καναλάρχες.
Η υπογραφή ΣΣΕ είναι η αιχμή του δόρατος για τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες γενικότερα, που από την εποχή των μνημονίων και μετά παλεύουν για να επιβιώσουν και ζουν στα όρια της φτώχειας κάνοντας παράλληλα μια και δυο δουλειές, που συνήθως είναι στον επισιτισμό-τουρισμό ή σε άλλους κλάδους με τρομερά ελαστικές σχέσεις εργασίας. Καταστρατηγείται η δυνατότητα αν είσαι είτε σπουδαστής είτε εργαζόμενος καλλιτέχνης, γιατί είναι ταξικό ζήτημα, αν μπορείς να το υποστηρίξεις οικονομικά. Δεν υπάρχει περίπτωση, πέρα παό ελάχιστες εξαιρέσεις, να μπορέσεις να βιοποριστείς με βασική δουλειά αυτή του καλλιτέχνη. Γι’ αυτό πρέπει να μπουν “κόκκινες γραμμές”. Για παράδειγμα, δεν πάμε να υπογράψουμε ΣΣΕ με 40 ευρώ ημερομίσθιο. Διεκδικούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας.
Η πρόσφατη και παλιότερη εμπειρία δείχνει ότι μόνο ένας είναι ο τρόπος να πιέσουμε και να τα καταφέρουμε: ο δρόμος και οι απεργίες. Είναι αγώνας απέναντι στους παραγωγούς και ταυτόχρονα ενάντια στην κυβέρνηση και το υπουργείο για να αυξήσει τη χρηματοδότηση στον Πολιτισμό. Για να σταματήσει η τέχνη να είναι εμπόρευμα και να είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε την τέχνη που θέλουμε».