Οικονομία και πολιτική
Εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας: Μια αποδυναμωμένη ΝΔ ταμπουρώνεται

Από αριστερά προς τα δεξιά: Κ. Τασούλας. Φωτό: Παναγιώτης Τζάμαρος / ΙnTime, Κ. Μητσοτάκης. Φωτό: Σωτήρης Δημητρόπουλος / Εurokinissi, Η. Κασιδιάρης

Η ανακοίνωση από τον Μητσοτάκη ότι ο υποψήφιος που θα προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι ο Κ. Τασούλας, ο μέχρι τώρα πρόεδρος της βουλής, σχολιάστηκε ευρέως ως «άνοιγμα» στην ακροδεξιά μέσα και έξω από τη ΝΔ. 

Και πράγματι ο Τασούλας συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για ένα τέτοιο άνοιγμα. Ηταν προσωπικός γραμματέας του Ε. Αβέρωφ, γνωστού ως «γεφυροποιού» με τη χούντα και μετέπειτα προέδρου της ΝΔ όταν αυτή καταψήφιζε την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τον πολιτικό γάμο και την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου και αντιτασσόταν ακόμα και στην κατάργηση των σχολικών ποδιών για μαθητές και μαθήτριες, όταν η ΟΝΝΕΔ κραύγαζε στις συγκεντρώσεις της «αλήτες προδότες κομμουνιστές». 

Ο Τασούλας δεν άφησε ποτέ πίσω του αυτή την «παράδοση». Το διαδίκτυο βοά από τις προκλητικές δηλώσεις του για τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη που είχε κάνει από το βήμα της βουλής τον Μάρτη του 2017: «έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας».

Αλλά αυτό δεν ήταν το μοναδικό δείγμα γραφής. Να θυμίσουμε ότι μερικά χρόνια πριν είχε αποκαλύψει ότι πίσω από τις πυρκαγιές που είχαν καταστρέψει τη μισή χώρα και είχαν στοιχίσει δεκάδες νεκρούς κρυβόταν ένα «σκοτεινό κέντρο» και συγκεκριμένα…η Πρωτοβουλία Γένοβα! 

Και έτσι συνέχισε να πορεύεται ο Τασούλας και από τη θέση του προέδρου της βουλής όπου εκλέχτηκε το 2019. Οι λιβανωτοί σε διάφορα ΜΜΕ μιλάνε για το «καυστικό χιούμορ» ενός «ευπατρίδη». Όμως, ο κόσμος δεν ξεχνάει την απόπειρά του τον Οκτώβρη του 2020 να διορίσει, στα μουλωχτά, ως μετακλητή υπάλληλο της βουλής τη Ζαρούλια, τη σύζυγο του «φύρερ» της εγκληματικής συμμορίας Μιχαλολιάκου. Ούτε τα πιο πρόσφατα υπονοούμενά το για τον «άλλοτε βασιλέα» που η ΝΔ φρόντισε να κάνει όλες τις χάρες σε αυτόν και το συνάφι των αργόσχολων που κουβαλούσε. 

Και βέβαια ο Τασούλας έπαιξε τον ρόλο που απαιτούσε η προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου των υποκλοπών και του εγκλήματος των ιδιωτικοποιήσεων στα Τέμπη. Όπως επισήμανε η Γ. Σάκκουλα στην Εφημερίδα των Συντακτών (18/1): «Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως προέδρου της Βουλής κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση πως λειτούργησε σαν μακρύ χέρι της κυβέρνησης σε τουλάχιστον δύο σοβαρές υποθέσεις, στο σκάνδαλο των υποκλοπών και στο έγκλημα των Τεμπών, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι όποιες κυβερνητικές ευθύνες. Καταπέλτης κατά της πρότασης ήταν η Μαρία Καρυστιανού αλλά και ο Παύλος Ασλανίδης, που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη, καταγγέλλοντάς τον πως κράτησε στο συρτάρι του μηνύσεις συγγενών που αφορούν πολιτικά πρόσωπα». Τα κατορθώματα του Τασούλα σε αυτές τις δυο υποθέσεις θα μπορούσαν να γεμίσουν κάμποσες σελίδες. 

Αυτή είναι, λοιπόν, η «ενωτική» υποψηφιότητα που «συνθέτει απόψεις», σύμφωνα πάντα με τον Μητσοτάκη. Σύνθεση με τον Σαμαρά και τους Σπαρτιάτες που έσπευσαν να δηλώσουν πρώτοι-πρώτοι ότι θα τον ψηφίσουν για ΠτΔ. Πρόκειται για «ταμπούρωμα» μιας κυβέρνησης μισητής και απομονωμένης. Τό ίδο σήμα εκπέμπει και η επιλογή του Νικήτα Κακλαμάνη για να διαδεχθεί τον Τασούλα στην προεδρία της Βουλής.

Πώς εξηγείται αυτή η ομολογία Μητσοτάκη ότι εγκαταλείπει τα παραμύθια περί ανοίγματος στο Κέντρο;

Άνεμος

Η πιο συνηθισμένη ερμηνεία είναι ότι απλά ο Μητσοτάκης προσαρμόζει τη ΝΔ στα σημάδια των καιρών, την άνοδο της ακροδεξιάς και τον «τραμπισμό». Ο άνεμος φυσάει δεξιά, λέει λίγο πολύ αυτό το επιχείρημα, ο Μητσοτάκης αμφισβητείται μόνο από την ακροδεξιά μέσα και έξω από την ΝΔ και άρα παίρνει τις ανάλογες αποφάσεις. Με άλλα λόγια μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. 

Μια τέτοια ανάλυση θα μπορούσε να είναι έστω αληθοφανής κάμποσο καιρό πριν όταν η προπαγάνδα για το «41τακατό» ήταν στο φόρτε της. Τώρα αυτό το αφήγημα έχει πάει περίπατο. Και αυτός που το έχει γκρεμίσει είναι οι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Δεν είναι κάποιοι ακροδεξιοί εκείνοι που κυνηγάνε τον Γεωργιάδη στα νοσοκομεία, για παράδειγμα. Ο ίδιος ο Γεωργιάδης ομολογεί ότι είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  είναι οι «ήρωες της Υγείας» που βγαίνουν κάθε τόσο σε απεργίες και έχουν στο πλευρό τους την οργή των εργαζόμενων που βιώνουν τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που κάνει τα νοσοκομεία Τέμπη και τις ζωές τους θυσία για το κέρδος. 

Γι’ αυτόν τον λόγο, η επιλογή του Τασούλα δεν είναι μια κίνηση που επιβεβαιώνει την κυριαρχία του Μητσοτάκη που απλά στρέφεται στα δεξιά. Είναι δείγμα της απομόνωσής και της κρίσης της κυβέρνησης που βαθαίνει. Το 2019 η ΝΔ με την ηγεσία του Μητσοτάκη μπορούσε να παρουσιάζει κεντρώο και «φιλελεύθερο» προφίλ ενώ την ίδια στιγμή απορροφούσε όλα τα θραύσματα της δεξιάς πολυκατοικίας που παραλίγο να γίνει συντρίμμια τα προηγούμενα χρόνια. Ακόμα και το 2023 μπορούσε να παριστάνει ότι με τη διαχείριση της πανδημίας είχε «κρατήσει όρθια την κοινωνία» πχ με τα σχετικά επιδόματα (και την συναίνεση της αντιπολίτευσης). 

Τώρα, η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη από τις πιέσεις της κρίσης και των απαιτήσεων της άρχουσας τάξης και της ΕΕ από τη μια και από την oργή και τους αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας από την άλλη. Μπορεί το υπουργικό συμβούλιο του Μητσοτάκη να το «κοσμούν» μια σειρά στελέχη που προέρχονται από το «σημιτικό» ΠΑΣΟΚ κα ακόμα παραπέρα, αλλά οι δοκιμασίες που έχει μπροστά του δεν βγαίνουν πέρα χωρίς την στήριξη στους πολυπλόκαμους μηχανισμούς της Δεξιάς που όσο πιο «σκληρή» είναι τόσο πιο βρόμικη αποδεικνύεται. Πρόκειται για αναδίπλωση που δεν πρόκειται να σώσει τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ, αλλά αντίθετα θα σημάνει μια σειρά ωρολογιακές βόμβες που θα σκάνε. 

Το άλλο που έδειξε το σήριαλ των υποψηφιοτήτων για την Προεδρία είναι η αδυναμία της «κεντροαριστεράς» να αξιοποιήσει την αδυναμία του Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη μάταια περίμενε με την ανθοδέσμη στο χέρι το χρίσμα του Βενιζέλου ως υποψηφίου προέδρου από τον Μητσοτάκη. Το δεύτερο συνθετικό της μνημονιακής κυβέρνησης των «Σαμαροβενιζέλων» έμοιαζε το κατάλληλο πρόσωπο για να προχωρήσουν τα σχετικά σενάρια. Τώρα το ΠΑΣΟΚ, αντι να εγκαταλείψει αυτά τα σενάρια, μετατοπίζεται ακόμη πιο δεξιά.

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γιαννίτση είναι ένα δεύτερο αυτογκόλ. Ο υπουργός του Σημίτη που αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να φύγει παίρνοντας μαζί του την «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού το 2001 μετά από μια γιγάντια Γενική Απεργία, δεν είναι κι ο καταλληλότερος για να εκφράσει τον κόσμο που συγκρούεται με τις επιθέσεις της ΝΔ. 

Ο Γιαννίτσης κινδυνεύει να μαζέψει λιγότερες ψήφους από την υποψηφιότητα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, της Λ. Κατσέλη, που σκοπό έχει να ανοίξει εκ νέου τη συζήτηση για την «ενότητα της κεντροαριστεράς». Το γεγονός ότι η Νέα Αριστερά αποφάσισε τελικά να στηρίξει αυτή την υποψηφιότητα –«για να στείλει μήνυμα αντίστασης στην αλαζονεία της Δεξιάς» σύμφωνα με τον Αλ. Χαρίτση- δείχνει τα όριά της. Ξεκίνησε προτείνοντας το Ράμμο της ΑΑΔΕ σαν υποψηφιότητα που θα συσπείρωνε δυνάμεις σαν ένα βήμα προς το Νέο Λαϊκό Μέτωπο αλά ελληνικά και κατέληξε να ακολουθεί πίσω από τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που παρόλο ότι απαλλάχτηκε από τον Κασσελάκη συνεχίζει να πηγαίνει ολοταχώς δεξιά. 

Η αντίσταση και η εναλλακτική στον «ταμπουρωμένο» δεξιά Μητσοτάκη δεν θα έρθει από τη Βουλή, αλλά από τους δρόμους και την επαναστατική αριστερά.