Κώστας Καταραχιάς
Συζητάμε για τον Εργατικό Έλεγχο την ώρα που η απεργιακή σύγκρουση αποκτά διαστάσεις. Το απεργιακό κίνημα έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να φέρει την κυβέρνηση στα τάρταρα, πιο απομονωμένη από ποτέ. Αυτό είναι ξεκάθαρο μετά τις 28 Φλεβάρη για πάρα πολύ κόσμο. Στα νοσοκομεία έχουμε την εμπειρία τι σημαίνει αυτό το απεργιακό κίνημα, γιατί ήμασταν πολύ βασικό κομμάτι στη σύγκρουση με αυτήν την κυβέρνηση.
Οι επιθέσεις του Γεωργιάδη προφανώς παράγουν καταστροφή. Είναι ένα τεράστιο μπρα ντε φερ που από τη μια προσπαθεί να ωθήσει την ιδιωτικοποίηση και τη διάλυση των νοσοκομείων. Και δεν τα καταφέρνουν, γιατί από την άλλη ο κόσμος μέσα στα νοσοκομεία δεν έχει αποδεχτεί αυτή την επίθεση και παλεύει συνεχώς και καθημερινά.
Όλα αυτά δεν σημαίνει ότι γίνονται απλά. Είναι τεράστιες μάχες που τις χτίζουμε με το να παίρνουμε απεργιακές πρωτοβουλίες με ενιαιομετωπικά χαρακτηριστικά εμπλέκοντας όλη την Αριστερά. Με το να μην αφήνουμε καμία μάχη και να συγκροτούμε το πρωτοπόρο κομμάτι μέσα στα νοσοκομεία σε απεργιακές επιτροπές και να το κερδίζουμε στην επαναστατική Αριστερά.
Όταν ο Γεωργιάδης πηγαίνει στον Άγιο Σάββα ή στο Γεννηματάς για παράδειγμα και του δηλώνει όλο το νοσοκομείο ότι είναι ανεπιθύμητος, ο Γεωργιάδης απαντάει «δεν καταλαβαίνω, δηλαδή ο υπουργός ο εκλεγμένος δεν μπορεί να μπει στα νοσοκομεία και μπορεί να είναι το ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα νοσοκομεία, δηλαδή έχει άποψη η Εργατική Αλληλεγγύη και δεν έχει ο υπουργός στα νοσοκομεία;». Έτσι έλεγε στους εργαζόμενους που διαδήλωναν στον Άγιο Σάββα.
Αντιλαμβάνονται τη δύναμη των εργαζομένων. Κάθε απεργία, κάθε κινητοποίηση που υπάρχει μέσα στα νοσοκομεία δεν είναι απλά μία απεργία. Ακόμα και μία ώρα στάση εργασίας μέσα σε έναν εργατικό χώρο δεν είναι απλό πράγμα. Κάθε απεργιακή κινητοποίηση αμφισβητεί το διευθυντικό δικαίωμα. Αμφισβητεί ότι τον χώρο τον ελέγχει η διοικήτρια, ο διοικητής, ο Υπουργός και δηλώνει ότι τον χώρο τον ελέγχουν οι απεργοί, οι εργαζόμενοι.
Όλοι ήθελαν να απεργήσουν
Αυτό ξεκινάει από τα απλά πράγματα. Από το προσωπικό ασφαλείας για παράδειγμα. Εν όψει της γενικής απεργίας στις 28 Φλεβάρη αυτό που γινόταν στα νοσοκομεία δεν το έχουμε ξαναδεί. Να γίνεται τσακωμός, γιατί κανένας δεν ήθελε να μπει προσωπικό ασφαλείας, γιατί όλοι ήθελαν να απεργήσουν. Την ίδια στιγμή το Υπουργείο έβγαλε γραμμή να πέσουν πιέσεις ώστε να δουλέψουν όλοι σαν προσωπικό ασφαλείας. Να μην υπάρχουν απεργοί. Αυτή την πίεση την τσάκισε η εργατική τάξη μέσα στα νοσοκομεία και φτάσαμε στο σημείο, αυτή η απεργία να κλείσει τα νοσοκομεία.
Η δύναμη της τάξης έχει έναν τεράστιο πλούτο. Κάθε στάση εργασίας, κάθε απεργία περιλαμβάνει το μέλλον, τον τρόπο που θα απαντήσουμε στην καταστροφή. Και αυτό είναι γιατί χρειαζόμαστε εργατικό έλεγχο. Δεν είναι ένα θεωρητικό μοντέλο το οποίο αποφασίζουμε από ψηλά και λέμε στην τάξη αυτό είναι ο εργατικός έλεγχος, θα πας προς τα εκεί. Η ίδια η τάξη το φτιάχνει αυτό το πράγμα, εμείς το αντιλαμβανόμαστε, το συγκροτούμε και το βάζουμε και ως κεντρική πολιτική εναλλακτική. Διαμορφώνεται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο ο τρόπος που θα σταματήσουμε την καταστροφή. Και αυτό δίνει οξυγόνο, δίνει δύναμη και τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο αυτή τη δυναμική.
Έτσι φτάνουμε στην απεργιακή κινητοποίηση στις 6 του Ιούνη. Γιατί πρέπει να συνεχιστεί η σύγκρουση για να σταματήσουμε τις δολοφονικές πολιτικές από τα νοσοκομεία μέχρι τα τρένα κι από τη Γάζα μέχρι τις γυναικοκτονίες. Ο εργατικός έλεγχος, η προσπάθεια των εργαζομένων να αμφισβητήσουν τα αφεντικά και να ελέγξουν τους χώρους τους έχει και πολιτικές μάχες. Για παράδειγμα, στο Έλενα Βενιζέλου είχαμε την υπόθεση για το πώς αντιμετωπίζεται μια βιασμένη γυναίκα μέσα στην εφημερία. Και μπήκαν οι νοσηλεύτριες, μπήκε το σωματείο, μπήκαμε εμείς, αναδείξαμε τη διάλυση, την εγκατάλειψη και όλη αυτή η συζήτηση παρήγαγε τεράστια αποτελέσματα. Ότι ναι, εμείς θα σας πούμε πώς θα λειτουργούμε ακόμα και σε αυτό το επίπεδο. Εμείς θα σας πούμε ότι δεν θα κλείσετε τη μέριμνα για τα τρανς άτομα, για να φέρω ένα άλλο παράδειγμα.
Η τάξη μας, όταν δυναμώνει, όταν κινείται, παράγει και πολιτική. Ο κόσμος όταν απεργεί αλλάζει τον εαυτό του, αλλάζει και τον εργατικό του χώρο. Παράγει πρόγραμμα εργατικής εναλλακτικής. Αυτή η διαδικασία αλλάζει και την Αριστερά, αλλάζει και τον κόσμο μέσα σε έναν χώρο. Κάθε σύγκρουση, κάθε απεργία που ξεκαθαρίζει ότι ο Γεωργιάδης είναι ανεπιθύμητος, δυναμώνει την Αριστερά στα συνδικάτα, ανοίγει τη συζήτηση και την προοπτική για να τους τσακίσουμε.
Κώστας Γενηδούνιας
Ο εργατικός έλεγχος είναι ζήτημα πραγματικά επίκαιρο όλη την τελευταία περίοδο και προϋποθέτει το έλεγχο από τα κάτω. Κάποιος μπορεί να πει ότι ο εργατικός έλεγχος είναι και η συμμετοχή των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια, η οποία συνήθως έχει τον ρόλο του παρατηρητή και πολλές φορές αφορά κωλαούζους της διοίκησης. Αρκεί να φέρω το παράδειγμα του ΟΣΕ. Ο ΟΣΕ όπως ξέρετε μετασχηματίζεται. Εκεί όταν ήρθε η ώρα να γίνουν οι εκλογές για εκπρόσωπο των εργαζομένων στο Διοικητικό Συμβούλιο βγήκε ένας εκπρόσωπος της ΔΑΚΕ που λίγες μέρες μετά παραιτήθηκε και σήμερα σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο για το σιδηρόδρομο δεν έχουμε ούτε αυτό, ούτε δηλαδή να μαθαίνουμε τι συζητιέται στα διοικητικά συμβούλια.
Προφανώς όμως αυτό που εμείς θέλουμε είναι ο έλεγχος που προκύπτει από τα κάτω από τη βάση των εργαζομένων. Αυτό έρχεται από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τη συσπείρωση, τη συμμετοχή και τη ζύμωση σε αυτούς τους χώρους. Απαραίτητο για να φτάσουμε σε αυτό τον έλεγχο, είναι οι νέοι εργαζόμενοι να εγγραφούν στα σωματεία και το συνδικαλιστικό κίνημα να κάνει κάποια στιγμή την αυτοκριτική του. Γιατί κι εμείς οι συνδικαλιστές δεν έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας για το πώς φτάσαμε να μην έχουμε συλλογικές συμβάσεις τόσα χρόνια.
Τι μπορεί να κάνει ο εργατικός έλεγχος: Μπορεί να πετύχει εργασιακά δικαιώματα με βάση την αγωνιστικότητα ενός σωματείου και τη συμμετοχή των εργαζόμενων σε αυτό. Να αποτελούν έναν ζωντανό πυρήνα που θα δίνει ώθηση και σε διπλανά κύτταρα, σε άλλα σωματεία δηλαδή. Επίσης, όμως, μπορεί να προασπίσει και το δημόσιο συμφέρον.
Αυτές είναι περιπτώσεις σαν τη δική μας, το Σωματείο Μηχανοδηγών σε συνεργασία με άλλα σωματεία στο σιδηρόδρομο, όπου φυσικά το πληρώνουμε εδώ και χρόνια.
Ενάντια στην ιδιωτικοποίηση
Τι υπήρχε, λοιπόν, στη δικιά μας περίπτωση; Καταρχήν υπήρχε μια μεγάλη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, την οποία τη χάσαμε. Το 2016 κάναμε 20 μέρες συνεχόμενης απεργίας και χτυπήσαμε κυρίως τον εμπορικό βραχίονα γιατί θέλαμε το επιβατικό κοινό μαζί μας. Επικεντρώσαμε δηλαδή την αγωνιστική μας δράση στις εμπορευματικές μεταφορές προκειμένου να ασκήσουμε μια ουσιαστική πίεση στην τότε διοίκηση για την υπογραφή ΣΣΕ η οποία θα αύξανε το κόστος εργασίας και θα μπορούσε να αποτελέσει κι ανασταλτικό παράγοντα σε όποιον επενδυτή θα ερχόταν να επενδύσει στο σιδηρόδρομο.
Είχαμε λοιπόν απεργίες, υπογράφηκαν ΣΣΕ κι επιβάλαμε στον εργοδότη πολλές προσλήψεις νέων μηχανοδηγών, με την υπογραφή του συνδικάτου, ακόμα και με όρους που ήταν πολλές φορές στα όρια της συνδικαλιστικής λογικής. Και διεκδικήσαμε ότι όλοι αυτοί οι νέοι εργαζόμενοι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς.
Όταν τελείωσε αυτός ο κύκλος και μετά την ιδιωτικοποίηση ιδιαίτερα, είχαμε αρχίσει και παρατηρούσαμε την πρόθεση να αυξηθούν τα κέρδη.
Προχώρησαν κάποια έργα, όλα αυτά που δεν έγιναν με τα συστήματα ασφαλείας και το δίκτυο άρχισε να καταρρέει συστηματικά. Εκεί μπαίνουμε εμείς και αρχίζουμε με τον εργατικό έλεγχο την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Τι είναι αυτό, είναι η υπεράσπιση της υγείας και της ασφάλειας, όχι μόνο των εργαζομένων, που είχαν όλα τα ατυχήματα που μαθαίνετε κατά καιρούς, αλλά κυρίως των επιβατών.
Δυστυχώς ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν βοήθησε στο να φύγει το μήνυμα προς την κοινωνία. Όσοι θυμάστε την πρώτη μέρα του εγκλήματος των Τεμπών, οι δημοσιογράφοι μας λέγανε καλά τα λέγατε παιδιά, αλλά εμείς δεν τα ξέραμε. Ωστόσο και τα λέγαμε και τα ξέρανε αλλά δεν τα παίζανε.
Προσπαθήσαμε να έρθουμε σε επαφή με συλλόγους εργαζομένων στον Προαστιακό για να αναδείξουμε τα προβλήματα και να τους πούμε ότι ο αγώνας μας αφορά και εσάς. Αλλά αρνηθήκαν να μπουν στον αγώνα, διότι θεωρούσαν ότι εξυπηρετούνταν πολιτικές σκοπιμότητες. Βέβαια, μετά τα Τέμπη άλλαξαν τα πράγματα και προσπαθούμε να βρούμε κοινό βηματισμό.
Άρα, λοιπόν, ο εργατικός έλεγχος δεν αφορά μόνο τα δικαιώματα των εργαζόμενων αλλά και την πάλη για πολιτική αλλαγή, η οποία πρέπει να είναι συνεχής και από τα κάτω για να αλλάξει αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Προϋποθέτει κινητοποίηση όλων αλλά και τη συμμετοχή της κοινωνίας. Δηλαδή, ένα μέτωπο κοινωνίας εργαζομένων απέναντι σ' αυτές τις πολιτικές.
Σ' αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε, γι' αυτό είμαστε εδώ σήμερα, γνωρίζετε τη δράση μας και ευχαριστούμε πάρα πολύ γιατί είμαστε σε επικοινωνία και ελπίζουμε στο τέλος, ότι θα τα καταφέρουμε. Οι αγώνες είναι διαρκείς, δεν σταματάνε ποτέ και με την δική σας συμμετοχή, με την δική μας δράση και κυρίως με την συμμετοχή της κοινωνίας θα τα καταφέρουμε.
Δημήτρης Κουτσάφτης
Είπε ο Κώστας πως από την παλιά κραταιά ΤΡΕΝΟΣΕ φτάσαμε στην ιδιωτικοποίηση. Θέλω να σταθώ στο τι συμβαίνει τώρα στο σιδηρόδρομο.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια είδαμε τα Τέμπη, ένα πολύ τραγικό γεγονός. Είδαμε τον σιδηρόδρομο από 2.500 χιλιόμετρα να έχει συρρικνωθεί στα 700-800 χιλιόμετρα.
Βλέπουμε το δίκτυο της Πελοποννήσου να έχει κλείσει από το 2011.
Γνωρίζουμε όλες και όλοι ότι όπου υπάρχει τρένο υπάρχει και οικονομική άνθιση, αλλά δυστυχώς το τρένο μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μέσα μεταφορών όπως οι αεροπορικές εταιρείες να δέχονται πακτωλό χρημάτων, σε αντίθεση με το τρένο που υποχρηματοδοτείται.
Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν βλέπουμε να υπάρχει θέληση για ανάπτυξη του συγκεκριμένου μεταφορικού μέσου, το οποίο θα το πάρει ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο φοιτητής, ο συνταξιούχος, δηλαδή ο απλός λαός. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης.
Έχει κλείσει τα τελευταία χρόνια η Καλαμπάκα, η Στυλίδα, η Δυτική Μακεδονία. Έχουν περάσει τόσοι μήνες από την κακοκαιρία Ντάνιελ κι ακόμα να δούμε κάτι να βελτιώνεται στη Θεσσαλία. Αλεξανδρούπολη – Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει σύνδεση αυτή τη στιγμή.
Υπάρχει μεγάλη υποστελέχωση. Ο ΟΣΕ στο οργανόγραμμά του έχει 2.500 άτομα κι αυτή τη στιγμή δουλεύουν χίλια άτομα. Τα 550 περίπου είναι αορίστου χρόνου και οι υπόλοιποι είναι με μπλοκάκια, συνάδελφοι υπό διαρκή ομηρεία. Κάθε έξι μήνες ανανεώνεται η σύμβασή τους και δεν ξέρουν αν θα παραμείνουν στη θέση τους.
Η Hellenic Train είναι μεν ιδιωτική αλλά τη διοικούν κυβερνητικά στελέχη. Και τα στελέχη που έκλεισαν το σιδηρόδρομο της Πελοποννήσου το 2011 τώρα διώκουν τους μηχανοδηγούς γιατί λέμε την αλήθεια. Γιατί μιλάμε. Πολλές φορές σκέφτομαι, μήπως να σταματήσω να ανοίγω το στόμα μου; Να τα ξεχάσω όλα αυτά; Αλλά μπορεί η κοινωνία να ξεχάσει τα Τέμπη; Μπορούν να ξεχάσουν οι οικογένειες που έχασαν τους ανθρώπους τους; Εμείς, που χάσαμε συναδέλφους; Πως να ξεχάσουμε; Βλέπουμε ότι η Δικαιοσύνη έχει γίνει σχετική. Έχουν περάσει δύο χρόνια και δεν κινείται.
Το τελευταίο διάστημα είχαμε εκλογές στο σωματείο μας. Υπήρξε πίεση από τα πάνω για να μπορέσουν να πάρουν το σωματείο. Συνάδελφοι δέχτηκαν πιέσεις και προσωπικές και συλλογικές. Δεν τα κατάφεραν όμως. Αυτοί είχαν στόχο να σταματήσει να ακούγεται η φωνή που τα λέει όλα αυτά. Η φωνή των σωματείων. Όποιος μιλάει διώκεται. Αλλά δεν καταφέρνουν να μας φιμώσουν. Είδατε πώς εν μία νυκτί απέλυσαν τον Κώστα που μίλαγε, έστελνε τα εξώδικα, έβγαινε και κατέγγελνε. Σας θέλουμε μαζί μας και το επόμενο διάστημα γιατί τα πράγματα θα χειροτερεύσουν.
Ευχαριστούμε για την πρόσκληση και που είστε πάντα δίπλα μας στους αγώνες.
Πάνος Γκαργκάνας
Είναι τεράστια εξέλιξη το ότι το θέμα του εργατικού ελέγχου δεν είναι ένα ζήτημα που το συζητάει η Αριστερά για όταν αλλάξουν τα πράγματα, σε κάποιο μακρινό μέλλον. Δεν είναι στο μακρινό μέλλον, είναι καθημερινή μάχη. Είναι τέτοιες οι συνθήκες, οι εξελίξεις και οι αγώνες που δίνει η εργατική τάξη, ώστε αναδεικνύεται σαν ζήτημα.
Προφανώς, το παράδειγμα που έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο που πλημμύρισε τους δρόμους στις 28 Φλεβάρη είναι το παράδειγμα των σιδηροδρομικών. Δεν είναι απλή υπόθεση να φτάνουμε σε ένα τεράστιο έγκλημα και να έρχονται στην δημοσιότητα οι εικόνες ότι προειδοποιούσαν οι εργαζόμενοι με τους εκλεγμένους τους συνδικαλιστές. Όλοι έχουμε την εικόνα ότι αυτό γινόταν σε αντιπαράθεση με έναν υπουργό που έλεγε ότι όποιος μιλάει για την ασφάλεια των τραίνων προβοκάρει.
Άρα είναι μεγάλη εξέλιξη αυτή. Αλλά οι σιδηροδρομικοί δεν είναι μόνοι.
Ας θυμηθούμε την Πανδημία που ήταν υποχρεωμένοι οι πάντες να βγάζουν το καπέλο στους «Ήρωες της Υγείας». Κι όχι μόνο. Ανακάλυψαν όλοι τότε πόσο σημαντικοί είναι οι εργαζόμενοι των σουπερμάρκετ. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε σε περίοδο καραντίνας χωρίς τους «’Ηρωες των σουπερμάρκετ».
Χρειάζεται να δούμε την εμπειρία που υπάρχει από τους εργατικούς αγώνες για να μας βοηθήσει να το αναδείξουμε ακόμα περισσότερο. Υπάρχει τεράστια εμπειρία του εργατικού κινήματος πάνω σ' αυτό το θέμα.
Προφανώς οι σιδηροδρομικοί έχουν τεράστια παράδοση. Το εργατικό κίνημα στη χώρα αυτή χρωστάει σε μεγάλο βαθμό το ότι έχει συνδικαλισμό, και ότι έχει Αριστερά ακόμα -αν θυμηθούμε το ΣΕΚΕ- στο κίνημα των σιδηροδρομικών. Δημιουργήσαν μια ολόκληρη παράδοση η οποία συνεχίστηκε με τις μάχες, σε σχέση με τον έλεγχο των επιχειρήσεων, με το τι συμβαίνει όταν μια επιχείρηση χρεοκοπεί. Αυτό είναι ζήτημα το οποίο έρχεται και ξανάρχεται πολλές φορές. Ήρθε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο Νιάρχος έκλεινε τα ναυπηγεία. Ο Ωνάσης έκλεινε την Ολυμπιακή. Ο Ανδρεάδης την Εμπορική Τράπεζα. Και η απάντηση ήταν ο αγώνας του εργατικού κινήματος που έλεγε, όχι δεν πρόκειται να χάσουμε τις δουλειές μας γιατί το έχουν αποφασίσει ο Νιάρχος, ο Ωνάσης, ο Ανδρεάδης.
Απεργία, κρατικοποίηση, κόντρα στο λοκάουτ, κόντρα στην απαγόρευση του συνδικαλισμού, το εργατικό κίνημα έδινε την απάντηση ότι πρέπει να σωθούν οι επιχειρήσεις, να σώσουμε και τις δουλειές μας αλλά και τις υπηρεσίες που προσφέρουν στον κόσμο.
Συνεχίστηκε αυτή η παράδοση. Μόλις δέκα χρόνια μας χωρίζουν από τις μεγάλες μάχες την περίοδο των μνημονίων. Τότε που άνοιγε η συζήτηση για το ποια είναι η απάντηση όταν χρεοκοπούν οι τράπεζες. Πρέπει να υπάρξει κρατικοποίηση, δημόσιος εργατικός έλεγχος και να αντιμετωπιστούν όλα τα ζητήματα.
Ζωντανή παράδοση
Αυτά είναι στοιχεία τα οποία είναι μέσα στη ζωντανή παράδοση του κινήματος και γι' αυτό όταν φτάνουμε στο πώς θα προχωρήσουμε αυτές τις μάχες αξιοποιούμε αυτή την παράδοση και λέμε, ναι για να προχωρήσουμε ζητάμε κρατικοποίηση της Hellenic Train χωρίς αποζημίωση για αυτούς οι οποίοι την αγόρασαν και την έφεραν στο σημείο να σκοτώνει κόσμο. Και κάτω από τον έλεγχο αυτών που προειδοποιούσαν για όλη αυτή την κατάσταση. Αίτημα που δίνει διέξοδο και εκφράζει τις διαθέσεις όλου του κόσμου που βγήκαν στους δρόμους στις 28 Φλεβάρη.
Κι όχι μόνο για τη Hellenic Train. Ξανά έρχεται το ζήτημα του ποιος ελέγχει τις τράπεζες. Γιατί πρέπει να πληρώνει ο κόσμος που ψάχνει να αγοράσει ένα σπίτι, τα επιτόκια που επιβάλουν τα διάφορα funds που έχουν πάρει τις τράπεζες; Ποιος έσωσε τις τράπεζες; Από πού βρήκαν τα δισεκατομμύρια για να τις σώσουν; Από τις τσέπες μας. Και άρα να τα πάρουμε πίσω χωρίς καμία αποζημίωση, και με τον έλεγχο στους τραπεζοϋπάλληλους που ξανά δίνουν μάχες αυτή την περίοδο.
Είναι μέτωπα που γενικεύουν τις εικόνες που έρχονται από τα νοσοκομεία. Ποιος αποφασίζει το προσωπικό ασφαλείας. Γιατί να υπάρχουν τόσο λίγοι άνθρωποι σε αυτή την κλινική ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη. Αυτά τα ζητήματα έρχονται να δέσουν με το θέμα της απάντησης στο έγκλημα των Τεμπών, συνολικεύουν και διαμορφώνουν ένα πρόγραμμα αιτημάτων που έχει στην καρδιά του τον εργατικό έλεγχο.
Και αυτό πρέπει να το αγκαλιάσει η Αριστερά. Έρχεται από τα κάτω όλη αυτή η δυναμική, και ανοίγει αυτά τα ζητήματα. Δεν μπορεί η Αριστερά να κλείνει τα μάτια και να λέει εντάξει, να κάνουμε προανακριτική στη Βουλή για να τιμωρηθεί ο υπουργός και οι κολλητοί του που έκαναν το μπάζωμα αλλά μέχρι εκεί… Μην ανοίγουν περισσότερα ζητήματα διότι αυτό θα απομονώσει τον αγώνα. Όχι δεν θα τον απομονώσει. Αντίθετα, θα το συνολικεύσει και θα δώσει μεγαλύτερη δύναμη.
Ανοίγουμε λοιπόν αυτή τη μάχη. Συμπαραστεκόμαστε σε όλα αυτά τα μέτωπα που ανοίγουν σε κάθε σωματείο, σε κάθε κλάδο. Χτίζουμε την Αριστερά που θέλει να το πάει μέχρι το τέλος. Να αναφερθεί στην ιστορική παράδοση εργατικών επαναστάσεων για το τι σημαίνει εργατικό συμβούλιο. Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυναμική, τη δυναμική του εργατικού ελέγχου και να φτάσουμε στην αλλαγή της κοινωνίας κάτω από τον έλεγχο της εργατικής τάξης.