«Θέλω να ξεκινήσω από το Λος Άντζελες. Όταν ο Τραμπ κέρδιζε τις εκλογές πριν έξι μήνες, η κυρίαρχη αντίληψη και μέσα στην Αριστερά ήταν πρόκειται για μια συντηρητική στροφή, η ακροδεξιά προελαύνει. Και χρειάζεται να δούμε τελικά τι σήμαινε η εκλογή του Τραμπ για τον ίδιο τον κόσμο στην Αμερική.

Η εξέγερση στο Λος Άντζελες θυμίζει τις δικές μας «μέρες του Αλέξη» τον Δεκέμβρη του 2008. Από την Παρασκευή το μεσημέρι, συνδικάτα, νεολαία, μετανάστες έχουν ουσιαστικά καταλάβει την πόλη. Έχουν αναγκάσει τον Τραμπ για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’60 να κατεβάσει τον στρατό στο Λος Άντζελες για να μπορέσει να καταστείλει αυτή την εξέγερση έχοντας απέναντί του ακόμα και τους Δημοκρατικούς, τη δήμαρχο της πόλης και τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια. Μια εξέγερση που τείνει να εξαπλωθεί σε όλη την Αμερική και δείχνει έναν κόσμο που δεν έχει παραιτηθεί ηττημένος αλλά συγκρούεται. 

Κι έτσι προβάλουν όλα τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα. Η σύγκρουση με τον Έλον Μασκ. Δυο καθίκια δισεκατομμυριούχοι που κερδίσανε τις εκλογές νομίζοντας ο ένας ότι μπορεί να πάρει το αλυσοπρίονο και να πετσοκόψει το κοινωνικό κράτος κι ο άλλος με ένα τηλεφώνημα να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία και να κάνει τη Γάζα Ριβιέρα. Κι έχουν αποτύχει και συγκρούονται και έτσι βγαίνουν στη φόρα όλη η σαπίλα του συστήματος, ο Τραμπ στη λίστα του παιδεραστή Επστάϊν, αλλά και όλα τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα: οι δασμοί φέρνουν βαθιά ύφεση, το νέο νομοσχέδιο για τις φοροαπαλλαγές και τις περικοπές στο δημόσιο που βρίσκει λίγες ο Μασκ. Αύξηση του χρέους κατά 2 τρις δολάρια. Κάθε τηλεφώνημα του Τραμπ φέρνει ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων αλλά και έναν νέο γύρο σφαγών στην Ουκρανία. 

Κινήματα

Χρειαζόμαστε αυτή τη μεγάλη εικόνα για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε εδώ. Κάθε μέρα εμφανίζεται ένα νέο δυσώδες σκάνδαλο, κάθε μέρα μια νέα επίθεση από αυτή την κυβέρνηση. Αλλά απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση υπάρχει ένας κόσμος που ξεσηκώνεται, μαζικά κινήματα. Γιατί υπάρχει πολιτική κρίση; Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, είναι παγιδευμένη σε ένα αδιέξοδο κοινοβουλευτικό παιχνίδι -δείτε την προανακριτική για τα Τέμπη που δώσανε τη δυνατότητα στον Βελόπουλο να βγει στην επιφάνεια. Στο ζήτημα των εξοπλισμών αυτή η αντιπολίτευση κάνει κριτική από τα δεξιά στην κυβέρνηση ότι το πρόγραμμα επανεξοπλισμού της Ε.Ε συμπεριλαμβάνει και την Τουρκία. Είναι μια αντιπολίτευση που απέναντι στις επιθέσεις του Μητσοτάκη σηκώνει τα χέρια ψηλά. 

Κι όμως υπάρχει αυτό το κίνημα που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν είναι μόνο η μαζικότητα αυτού του κινήματος, δεν είναι η 28 Φλεβάρη που 3,5 εκατομμύρια κατέβηκαν στους δρόμους. Δεν κατέβηκαν «μόνο» για Τέμπη. Ηταν η γενίκευση όλης της συσσωρευμένης οργής. Δεν είναι μόνο το δράμα της Γάζας που μαζικοποιεί τις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη ή η οργή για εγκλήματα όπως της Πύλου. Αυτά τα κινήματα έχουνε νίκες. Αυτό χρειάζεται να το υπογραμμίσουμε απέναντι στις απόψεις περί ματαιότητας των αγώνων «η κυβέρνηση δεν παίρνει χαμπάρι τίποτα». 

Όταν έγινε το ρατσιστικό έγκλημα, το ναυάγιο της Πύλου η κυβέρνηση όχι μόνο προσπάθησε να το μπαζώσει αλλά έβαλε τον Κοντιζά επικεφαλής του Λιμενικού, δηλαδή έναν από τους υπεύθυνους αξιωματικούς. Σήμερα, με τη δράση του αντιρατσιστικού κινήματος που απαιτεί να πάνε φυλακή οι δολοφόνοι της Πύλου, έχουν αναγκαστεί να πάνε 17 αξιωματικούς του Λιμενικού στα δικαστήρια. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη αλλά είναι φανερό ότι μέσα από αυτό το κίνημα φτάσαμε να πηγαίνουν σε δίκη 17 αξιωματικοί. Το ίδιο με τα Τέμπη. Αυτό το κίνημα ανάγκασε τον Μητσοτάκη να «θυσιάσει» τον Καραμανλή και να τον πάει σε προανακριτική έστω για πλημμέλημα. Παρά πολύ λίγο, αλλά δείχνει ότι αυτό που έχει στραπατσάρει την εικόνα παντοδυναμίας της ΝΔ είναι η δύναμη του κόσμου. 

Φωνάζουμε ένα σύνθημα: Τέμπη-Πύλος-Παλαιστίνη Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Και τα τρία μέρη αυτού του τρίπτυχου έχουν σημασία, διαμορφώνουν πολιτικά αιτήματα. Ο αγώνας για δικαιοσύνη στα Τέμπη είναι αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις για να περάσουν στο κράτος χωρίς αποζημίωση για τα αφεντικά και με εργατικό έλεγχο όλα τα δημόσια αγαθά. Είναι ο αγώνας για να πάνε τα λεφτά στους μισθούς, τις συντάξεις, στις κοινωνικές δαπάνες, απέναντι στα αρπακτικά της αγοράς, απέναντι στους εξοπλισμούς. 

Ο αγώνας για δικαιοσύνη για την Πύλο είναι αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά που τη θρέφει ο κρατικός ρατσισμός των κλειστών συνόρων. Είναι ο δρόμος για να τσακίσουμε την ακροδεξιά και εδώ και σε όλη την Ευρώπη. 

Αν θέλουμε να συμβάλουμε στην αναγέννηση ενός αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, το ζήτημα της Παλαιστίνης είναι πολύ κομβικό. Ένα κίνημα που θα τα βάζει με τους ιμπεριαλιστές ,με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, ένα κίνημα που θα ζητάει λεφτά για τις ανάγκες και όχι 28 δις ευρώ για εξοπλισμούς που δίνει ο Μητσοτάκης. 

Σύγκρουση

Αυτά τα αιτήματα που έχει διαμορφώσει ο κόσμος με την κίνησή του διαμορφώνουν ένα μεταβατικό πρόγραμμα που βάζει στο σήμερα τη σύγκρουση για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και τη συνδέει με την προοπτική της ανατροπής του συστήματος. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπαίνει στη διαδικασία της 6ης Συνδιάσκεψής της τον Οκτώβρη. Πρέπει να δει αυτή τη διαδικασία με διαφορετικό τρόπο από πριν. Το ότι κάνει αυτό το βήμα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους λένε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα καμένο χαρτί. Υπάρχει, είναι εδώ κι αυτό είναι πολύτιμο για όλον τον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς. Όμως, το δεύτερο που πρέπει να μας είναι πολύ σαφές, είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αλλάξει για να ανταποκριθεί. Όχι μόνο γιατί οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες αλλά γιατί μέσα στην Αριστερά δεν υπάρχουν οι εναλλακτικές που αντιμετωπίσαμε ένα προηγούμενο διάστημα. 

 Γι’ αυτό δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη Συνδιάσκεψη σαν μια εσωστρεφή διαδικασία ανακατάταξης των συσχετισμών στο εσωτερικό της. Πρέπει να τη δούμε σαν άνοιγμα στον κόσμο που παλεύει. Κι είναι πολύ περισσότερος και με πιο ανοιχτά αυτιά από ότι πχ στην περίοδο των μνημονίων. 

Αυτό απαιτεί κοινή δράση, να φέρουμε στην παρέμβασή μας την τακτική του ενιαίου μετώπου. Με κόσμο που είναι οργανωμένος ή έχει φύγει από κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς, κόσμο ανένταχτο, που ήταν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έχει φύγει, νέα πολιτικοποίηση που εμφανίζεται. Χρειάζεται να αφήσουμε τις περιχαρακώσεις. 

Αλλά ενιαίο μέτωπο δεν σημαίνει μόνο κοινή πάλη. Ο κόσμος που παλεύει χρειάζεται πολιτικές απαντήσεις. Άρα χρειάζεται να κάνουμε πολύ απλό ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που θα λέει στον κόσμο έχεις τη δύναμη να κερδίσεις αλλά έχουμε απέναντι ένα σύστημα που γεννάει αυτή την κατάσταση, μια κυβέρνηση που πρέπει να ρίξουμε. Να ανοίξουμε δηλαδή τη συζήτηση για την αντικαπιταλιστική εναλλακτική. 

Απέναντι στην κρίση του ρεφορμισμού, των κοινοβουλευτικών λύσεων, έχουμε να προβάλουμε τον αντικαπιταλισμό. Είναι απαραίτητο παρά ποτέ και δεν πρέπει να το υπεκφεύγουμε επειδή τάχα θα χάσουμε τα πλατιά ακροατήρια αλλά ούτε να το προβάλουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να περιορίζουμε την κοινή δράση. Μ αυτή την πρόκληση έχει να αναμετρηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα. Να μάθουμε από τα λάθη μας, να μάθουμε από τον κόσμο, για να συζητήσουμε και να οργανώσουμε τις μάχες με νικηφόρα προοπτική». 

Γιώργος Ράγκος

Οι εικόνες από την Ελλάδα και τον κόσμο είναι μιας κοινωνίας που πολεμάει, δεν ανέχεται την εξόντωσή της, δεν ανέχεται τον ρατσισμό, την καταπίεση, τους πολέμους και την εκμετάλλευση. Μια εικόνα που αφήνει «αδιάβαστη» τη θεωρία περί κοινωνικής συντηρητικοποίησης. Το χρέος το δικό μας είναι να μετασχηματίσουμε τη διαμαρτυρία και την αντίσταση σε προοπτική. Αυτή η προοπτική δεν μπορεί να δοθεί από την Αριστερά της ενσωμάτωσης που διαλύεται σε όλες τις εκδοχές της, ούτε μπορεί να δοθεί από την Αριστερά της περιχαράκωσης. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να μάθει από τις αποτυχίες της αυτά τα 16 χρόνια. Αλλά πρέπει να διδαχθεί κι από τις λίγες επιτυχίες της. Μία από αυτές ήταν στο δήμο της Αθήνας. Όταν δεν φοβόμαστε την ενότητα και τις συμμαχίες και έχουμε ξεκάθαρους τους στόχους και τον προσανατολισμό, κερδίζουμε. 

Για το λεγόμενο ναυάγιο της Πύλου, το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα, έχουμε παραπομπή για κακούργημα 17 λιμενικών. Δεν το είχαμε ποτέ άλλοτε. Κι αυτό οφείλεται στο αντιρατσιστικό κίνημα και τις παρεμβάσεις του. Όπως νίκες έχουμε και με την παραπομπή Καραμανλή, καθημερινές νίκες ενάντια στην καταστολή. 

Να πάμε στην 6η Συνδιάσκεψη. Να αφήσουμε την περιχαράκωση στο ΚΚΕ. Δεν έχει σημασία αν ο κόσμος δεν ξέρει να κλίνει τον αντικαπιταλισμό σε όλες τις πτώσεις. Πολεμάει τον καπιταλισμό κάθε μέρα σε όλα τα μέτωπα. Ο κόσμος αναζητάει μια διέξοδο, πολιτική έκφραση. Οφείλουμε να του τη δώσουμε. 

Ζούμε μια περίοδο καταστροφικού καπιταλισμού αλλά και αντιστάσεων που αποκτούν πολύ προχωρημένα και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ζούμε την καταστροφή στα νοσοκομεία. Αλλά στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ καταφέραμε να ρίξουμε την Παγώνη και το Ενωτικό Κίνημα ήταν η παράταξη με τη μεγαλύτερη αύξηση. 

Δεν υποτιμήσαμε ούτε μια ώρα στάση εργασίας, κάναμε κοινή δράση. Δώσαμε πολιτικές μάχες. Κατεβάζαμε τα σωματεία μας στο Pride, στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Οι δυνάμεις μας πρωτοστάτησαν ότι ο Άδωνις όχι μόνο δεν θα διαλύσει τα σωματεία και την Αριστερά αλλά θα τον πάρουμε φαλάγγι.

Γι’ αυτό χρειάζεται να ανοίξουμε την πολιτική μας πρόταση. Εξοπλισμοί και χρέος σημαίνουν ότι θα δουλεύουμε μόνο για αυτά. Οι καταστάσεις είναι εκρηκτικές, η δικιά μας Αριστερά έχει πλασαριστεί δυνατά σε αυτές τις μάχες. Δεν είμαστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ του μηδέν κόμμα κάτι στις εκλογές, είμαστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ των συνδικάτων, των αγώνων που έχει πρόγραμμα τον εργατικό έλεγχο και στα νοσοκομεία και σε όλη την κοινωνία.