Κυβέρνηση, τρόικα και ΣΕΒ τρομοκρατημένοι από τη δύναμη αυτών των μαχών απειλούν να τσακίσουν τα σωματεία και το συνδικαλιστικό κίνημα. Γι αυτό πιέζουν για κατάργηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, των δώρων, των ασφαλιστικών εισφορών. Αυτό ζήτησε ο Παπαδήμος να αποδεχτεί ο Παναγόπουλος στη συνάντηση που είχαν στο Μέγαρο Μαξίμου την Τετάρτη 4 Γενάρη.
Την απάντηση απέναντι σε αυτές τις βάρβαρες επιθέσεις έδωσαν οι ίδιοι οι Χαλυβουργοί που την ίδια μέρα πραγματοποίησαν γενική συνέλευση που αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία διαρκείας τους για τρίτο μήνα και να κυκλοφορήσουν μία επιστολή -κάλεσμα προς όλους τους εργαζόμενους για μαζική συμμετοχή στις 17 του μήνα, η οποία αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Σας καλούμε να πάρετε στα χέρια την υπόθεση της παναττικής – πανεργατικής απεργίας στις 17 Γενάρη, που αναγκάστηκαν να αποφασίσουν τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής. Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς σε όλους τους κλάδους. Να αποτελέσει την απαρχή σκληρών αγώνων που πρέπει να οργανώσουμε μέσα στο 2012, με πρωτοπόρους τους βιομηχανικούς εργάτες. Για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, για να ανατρέψουμε μια σειρά άλλα που έχουνε παρθεί, να περάσουμε στην αντεπίθεση μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο που μας ανήκει. Να δείξουμε τη δύναμή μας, ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου, «ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά, ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά».
Συνάδελφε– συναδέλφισσα, Με τη συμμετοχή σου στην απεργία προσφέρεις την καλύτερη αλληλεγγύη στον αγώνα μας, βοηθάς όμως και τον εαυτό σου. Αν χάσουμε εμείς, θα χάσεις και εσύ. Αν κερδίσουμε εμείς, θα κερδίσεις και εσύ, θα κερδίσουμε όλοι μας. Στις 17 Γενάρη δεν απεργείς μόνο για μας αλλά και για τον εαυτό σου, για ολόκληρη την τάξη μας, ενάντια και στο δικό σου εργοδότη, ενάντια συνολικά στην τάξη των εργοδοτών. Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από μας, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με υπερηφάνεια στα μάτια, λέγοντας τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε όλο αυτό το διάστημα. Στηριζόμαστε απ’ όλους τους εργαζόμενους και αυτό μας δίνει κουράγιο, μας μεγαλώνει την ευθύνη. Τώρα είναι η ώρα όλοι μαζί, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά με μπροστάρηδες τους εργάτες. Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι πριν απ’ όλα νίκη όλων των εργατών”.
Έμπνευση
Η κατάληψη στο ΑΛΤΕΡ, η απεργία διαρκείας της Ελευθεροτυπίας, οι αγώνες των εργαζόμενων της Γερολυμάτος Cosmetics που παλεύουν ενάντια στο κλείσιμο, στα ΝΟΤΟΣ Galleries για να μην περάσει η εκ περιτροπής εργασία, στην αλουμινοβιομηχανία Λουκίσας, στο τυπογραφείο 3Ε, στην ΠΥΡΚΑΛ, στο Σκαραμαγκά, δείχνουν ότι η απεργία της Χαλυβουργίας έχει εμπνεύσει και έχει δείξει το δρόμο για όλη την εργατική τάξη που παλεύει για να έχει δουλειά, βασικό μισθό και σταθερά ωράρια εργασίας. Γι αυτό και στις 17 θα γίνει αυτό που αποφάσισαν οι Χαλυβουργοί και όχι αυτά που παζαρεύουν Παναγόπουλος και Παπαδήμος.
Αν το εργατικό κίνημα κατάφερε να αναγκάσει τα Εργατικά Κέντρα του Λεκανοπεδίου να ενωθούν σε μία κοινή απεργία (παραμερίζοντας ακόμα και τους διαφορετικούς πολιτικούς συσχετισμούς στην ηγεσία του κάθε Εργατικού Κέντρου), η επιτυχία της 17 Γενάρη μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για το εργατικό κίνημα, να βάλει τις πιέσεις για κλιμάκωση με πανεργατική απεργία διαρκείας κόντρα στη βαρβαρότητα της φτώχειας και της ανεργίας που απεργάζονται κυβέρνηση, τρόικα και ΣΕΒ.
Με τα απαραίτητα οργανωτικά βήματα από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, κερδίζοντας αποφάσεις συμμετοχής σωματείο το σωματείο, συνέλευση τη συνέλευση, μπορούμε να κάνουμε στις 17 μία απεργία σεισμό, μία απεργία των εργατών από τα κάτω, ανοίγοντας νέους δρόμους για μια νέα χρονιά χωρίς απολύσεις για τους εργάτες, αλλά για όλους όσους πλούτισαν σε βάρος τους, κυβέρνηση, τραπεζίτες, αφεντικά.