Όσο πιο πολύ σφιχταγκαλιάζονται με το Ισραήλ για να πνίξουν την Παλαιστινιακή αντίσταση ο Τραμπ, ο Μητσοτάκης, ο Ερντογάν, ο Μακρόν, η Μελόνι... τόσο πιο αγριεμένο βρίσκουν απέναντί τους το κίνημα για την ανατροπή τους.
Πριν ακόμη αδειάσουν οι δρόμοι της Ρώμης, της Βαρκελώνης, του Άμστερνταμ και του Παρισιού από τα συλλαλητήρια που έσπασαν όλα τα ρεκόρ συμμετοχής, η διορισμένη σπο τον Μακρόν κυβέρνηση κατάρρευσε σπάζοντας και το ρεκόρ ελάχιστης διάρκειας. Το μήνυμα των απεργών της Ιταλίας, όπως το διατύπωσε η Μίμι Ερκολάνο από τις Cobas στη Νάπολι επιβεβαιώνεται τρανταχτά:
«Η απεργία είναι απαραίτητη επειδή δεν υπάρχει άλλη κοινωνική δύναμη όπως αυτή των εργαζομένων μιας χώρας που μπορεί πραγματικά να σταματήσει, να μπλοκάρει πραγματικά και να κλονίσει τις κυβερνήσεις, τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος, με μια αποικιακή δράση που είναι η χειρότερη στην ιστορία, καταστρέφει μια γη και επιχειρεί να σβήσει έναν λαό. Ο παλαιστινιακός αγώνας είναι ο αγώνας μας επειδή το χέρι που βομβαρδίζει είναι το ίδιο που μας εκμεταλλεύεται. Ζήτω η Παλαιστίνη!».
Με αυτόν τον αέρα προχωράμε στην απεργία την Παρασκευή 10 Οκτώβρη. Ο Μητσοτάκης είναι η προσωποποίηση της διαπίστωσης ότι «το χέρι που βομβαρδίζει είναι το ίδιο που μας εκμεταλλεύεται». Η κυβέρνηση στέλνει στη Βουλή το νομοσχέδιο για το 13ωρο την ίδια στιγμή που η Σούδα είναι η βάση για τον εκβιασμό του Τραμπ και του Νετανιάχου προς τη Γάζα -«παραδοθείτε ή σας εξαφανίζουμε». Η Βουλή ψήφισε για την αγορά τέταρτης φρεγάτας Μπελαρά που κοστίζει 800 εκατομύρια ευρώ, δηλαδή όσο είναι όλο το κονδύλι του προϋπολογισμού για τη μισθοδοδία στα Νοσοκομεία!
Απεργιακός Οκτώβρης
Η Πανεργατική απεργία την 1 Οκτώβρη ενάντια στο 13ωρο έδειξε ξεκάθαρα ότι η δύναμη και η διάθεση της εργατικής τάξης είναι εδώ! Η απεργία στο πλευρό της Παλαιστίνης την Παρασκευή 10 Οκτώβρη είναι βήμα συνέχειας για να κάνουμε τον Οκτώβρη μήνα απεργιακού ξεσηκωμού διαρκείας μέχρι την ανατροπή. Ήδη φαίνεται ο επόμενος απεργιακός σταθμός όταν θα ψηφίζεται ο νόμος για το 13ωρο στη Βουλή στις 13-15 Οκτώβρη.
Η επιλογή να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της τάξης μας απεργιακά στους δρόμους είναι μονόδρομος. Κανένας πια δεν πιστεύει ότι τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο μέσα στη Βουλή. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε να δηλώσει ότι «δεν μπορώ και δεν θέλω, να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει το ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν. Εγκαταλείπω την ασφάλεια των ορεινών εδράνων. Και φιλοδοξώ να επιστρέψω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης».
Η κοινωνική δράση δεν είναι επιλογή «ανασφάλειας». Είναι ο τρόπος για να επιβάλλουμε το δίκιο του αγώνα με τις δικές μας δυνάμεις. Εκεί προσβλέπουν οι χιλιάδες που βγαίνουν ξανά στους δρόμους για τα Τέμπη στο πλευρό του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι και κατάφεραν να επιβάλουν το αίτημά του για εκταφή. Εκεί μας καλούν οι αγωνιστές της Παλαιστίνης, εκεί μας καλούν οι απεργοί της Ιταλίας, εκεί επιλέγουμε να οργανωθούμε:
Δυναμώνοντας την αντικαπιταλιστική Αριστερά που παλεύει για την επανάσταση και τον Σοσιαλισμό.