Όταν μια εργατική εφημερίδα καταφέρνει να επιβιώνει στις τόσο αντίξοες συνθήκες, είναι ένα σημαντικό επίτευγμα από μόνο του. Ειδικά όμως σε περιόδους σαν την σημερινή, είναι τεράστια η αναγκαιότητα για ανεξάρτητα εργατικά έντυπα που έχουν σκοπό να ενημερώσουν, να συντονίσουν και να οργανώσουν τις μάχες της εργατικής τάξης”, τόνισε ο Μίμης Λιβιεράτος στο μίνι ντοκιμαντέρ, αναδρομή της 25χρονης και πλέον πορείας της Ε.Α., που άνοιξε τις εκδηλώσεις της γιορτής.
Αμέσως μετά ακολούθησε η συντομευμένη βερσιόν της θεατρικής παράστασης “Η Γάζα είναι...(μαθήματα επιβίωσης)”, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στους μονολόγους παιδιών 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από τον Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009. Μια παράσταση που αξίζει κανείς να την δει στην κανονική της εκδοχή στο Θέατρο Επι Κολωνώ.
Η συνέχεια ήταν επίσης θεατρική. Η Γεωργία Μαυραγάνη από την “Κίνηση Μαβίλη” έκανε μια συνοπτική παρουσίαση της προσπάθειας που έχει ξεκινήσει με την κατάληψη στο Θέατρο Εμπρός. “Ξεκινήσαμε θέλοντας να δηλώσουμε την διαφωνία μας με την ακολουθούμενη πολιτιστική πολιτική, κυρίως όσο αφορά το θέατρο. Όμως στη συνέχεια συνειδητοποιήσαμε πως δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, αλλά χρειάζεται να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας” τόνισε.
Στον μεγάλο κεντρικό χώρο του ΚΥΒΕ στο Περιστέρι, είχε στηθεί ένα πανόραμα με πάνω από 200 φωτογραφίες, πρωτοσέλιδα και αφίσες από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της Εργατικής Αλληλεγγύης. Ένα αρχειακό υλικό τεράστιας πολιτικής αξίας που ξεκίναγε από τις μάχες της δεκαετίας του ‘80 για να καταλήξει στην σημερινή έκρηξη του εργατικού κινήματος.
Πρόκειται για μια συλλογή/επιλογή που επιμελήθηκαν και υλοποίησαν με υπομονή και επιμονή οι Γιώργος Πίττας, Νίκος Λούντος, Παντελής Γαβριηλίδης και Γιάννης Κούβαρης. Μέσα από την έκθεση κάποιος μπορεί να θυμηθεί τις μεγάλες στιγμές του κινήματος, να δει την συμβολή της Εργατικής Αλληλεγγύης μέσα σε αυτές, ενώ δινόταν σε όλους μας η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την λεπτή κόκκινη γραμμή που ενοποιεί την πολιτική δράση της οργάνωσής μας από την αρχή μέχρι σήμερα.
Στην ίδια κεντρική αίθουσα του ΚΥΒΕ πραγματοποιήθηκε η κεντρική πολιτική εκδήλωση της ημέρας. Ήταν η ώρα που το παρελθόν συναντούσε τις μάχες του σήμερα. Ο Σπύρος Κότσιας, πρώην πρόεδρος της ΠΟΣ που πάλεψε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις την δεκαετία του ‘90, άνοιξε την εκδήλωση ενθυμούμενος τις μάχες του παρελθόντος.
“Η Ε.Α. είναι από τις λίγες εφημερίδες που με συνέπεια προβάλει τους εργατικούς αγώνες στην χώρα μας, με σαφή ταξικό προσανατολισμό. Και νομίζω πως αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που ο λαός βρίσκεται υπό διωγμό. Σήμερα παρουσιάζονται τεράστιες ευκαιρίες για την ανατροπή αυτού του συστήματος που καθημερινά εξαθλιώνει το λαό και συρρικνώνει την οικονομία. Εύχομαι στην Εργατική Αλληλεγγύη και σε όλους όσοι συνεργάζονται για να ολοκληρώνεται αυτή η προσπάθεια να ευοδωθούν οι αγώνες από εδώ και πέρα. Και εγώ τους διαβεβαιώνω πως -με τις μικρές μου δυνάμεις- όπως ήμουν ως τώρα στο πλευρό τους όλα αυτά τα χρόνια θα εξακολουθήσω να είμαι και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση”.
Αμέσως μετά, η Θάλεια Μπαρδάνη που παρουσίασε την γιορτή, έδωσε τον λόγο στον Μωυσή Λίτση δημοσιογράφο στην Ελευθεροτυπία και μέλος των Financial Crimes, ο οποίος αφού θυμήθηκε την πρώτη επαφή του με την εφημερίδα την περίοδο της Γένοβα, περιέγραψε τα τεκταινόμενα στην Ελευθεροτυπία. “Πρόκειται για μια βιομηχανία 800 ατόμων, του μεγέθους δηλαδή ενός εργοστασίου τύπου χαλυβουργίας και μεγαλύτερη. Εδώ και 24 μέρες βρισκόμαστε σε απεργία. Μια από τις μεγαλύτερες απεργίες που έγιναν ποτέ στον ιδιωτικό τύπο. Αυτό που συνειδητοποιούμε σήμερα είναι πως η επίθεση αυτή δεν αφορά μόνο στα ΜΜΕ, αλλά παντού.
“Μάχη διαρκείας”
Με άλλοθι την κρίση προσπαθούν να περάσουν τα βάρη στους εργαζόμενους. Αυτοί που άντλησαν εκατομμύρια ευρώ σε κεφάλαια τόσα χρόνια σήμερα μας ζητάνε να πληρώσουμε εμείς την κρίση. Το θετικό βήμα είναι ότι φαίνεται πλέον ότι σπάνε αυταπάτες δεκαετιών. Δύο μήνες πριν δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε ούτε για 24ωρη. Σήμερα βλεπουμε σε εξέλιξη μια μάχη διαρκείας. Σε αυτή τη μάχη φωνές σαν της Ε.Α. είναι αναγκαίες”.
“Όταν ξεκίνησαν οι επιθέσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς πριν ενάμιση χρόνο, όταν κανείς δεν στάθηκε στο πλευρό μας, τότε οι μόνοι που βρίσκονταν δίπλα μας ήταν οι σύντροφοι της Εργατική Αλληλεγγύης και τους ευχαριστούμε γι’αυτό”, τόνισε ο Αντώνης Σταματόπουλος πρόεδρος των Εργαζόμενων του Μετρό, ο οποίος ολοκλήρωσε τον χαιρετισμό του καταχειροκροτούμενος εξιστορώντας την άρνησή του να πάει να συναντήσει τον φασίστα υπουργό Βορίδη που κάλεσε τους συνδικαλιστές των μεταφορών δήθεν για διαβουλεύσεις.
Ο Κυριάκος Δαμιανάκης από το εργοστάσιο αλουμινίου Λουκίσα που τους χρωστάνε δεδουλευμένα έξι μηνών εξήγησε πώς συνάντησε τους συντρόφους της Εργατικής Αλληλεγγύης στην πύλη του εργοστασίου, εξαίροντας την συνέπεια με την οποία οι σύντροφοι βρίσκονται στο πλευρό τους τον τελευταίο καιρό. “Δεν αρκεί να έρχεσαι και να δίνεις μια προκήρυξη. Η συνεχής παρουσία και η προσπάθεια να οργανωθούν δράσεις είναι που φέρνουν τους αγωνιστές στο κέντρο της μάχης και βοηθάνε στο προχώρημα του αγώνα”, εξήγησε ο Κυριάκος Δαμιανάκης.
“Ο τίτλος της εφημερίδας είναι και συμβολικός αλλά είναι και το πρόταγμα της εποχής. Για να μπορεί να υπάρχει το λαϊκό, εργατικό, ταξικό κίνημα”, τόνισε στον χαιρετισμό του ο Μάκης Γεωργιάδης, δημοσιογράφος στο ΑΛΤΕΡ. “Σήμερα στο ΑΛΤΕΡ τα μικρόφωνα και οι κάμερες έχουν ανοίξει σε κάθε αγωνιζόμενο χώρο και σωματείο και αυτό είναι μια τεράστια ποιοτική διαφορά με το παρελθόν. Αυτή η κίνηση ανέδειξε το ΑΛΤΕΡ σε κεντρικό πόλο για την συμπαράσταση σε όλους τους αγώνες που ξετυλίγονται σήμερα. Αν όμως τα ιδιωτικά ΜΜΕ βρίσκονται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα, αντιθέτως για τον εργατικό τύπο είναι μια χρυσή ευκαιρία να μπορέσει να διαδώσει τις ιδέες της συλλογικής ταξικής αντίστασης”.
Φυσικά το μέτωπο ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό δεν θα μπορούσε να λείπει από το πάνελ της εκδήλωσης της Εργατική Αλληλεγγύης. Ο Τζαβέντ Ασλάμ θυμήθηκε την περίοδο των απαγωγών των Πακιστανών και τόνισε πως αν δεν υπήρχε η Εργατική Αλληλεγγύη δεν θα υπήρχε το κύμα συμπαράστασης που ξεδιπλώθηκε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.
“Η Εργατική Αλληλεγγύη είναι η φωνή των προσφύγων και των μεταναστών. Ήταν η φωνή μας όταν για εννιά μήνες κάναμε απεργία πείνας στα Προπύλαια, είναι η φωνή μας και σήμερα που ζητάμε ίσα δικαιώματα για όλους τους εργάτες”, τόνισε ο Ρεζά Γκολαμί από τους Αφγανούς Πολιτικούς Πρόσφυγες και την Ένωση Μεταναστών Εργατών. “Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι ανάμεσά σας γιατί αναγνωρίζω συντρόφους και συναγωνιστές που δίνουμε μαζί μάχες ενάντια στο ρατσισμό στον Πειραιά, είπε ο Φώτης Ανδρεόπουλος από το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά ευχόμενος πολλά πολλά χρόνια ακόμα για την Εργατική Αλληλεγγύη.
Τέλος ο Πάνος Γκαργκάνας, υπεύθυνος έκδοσης της Εργατικής Αλληλεγγύης, παρουσίασε τις βασικές πολιτικές αρχές που διέπουν την έκδοσή της και υποσχέθηκε πως αυτές οι επιλογές θα μείνουν σταθερές.
Παρόντες στην γιορτή ήταν ο Μάκης Καβουριάρης, ο Δημήτρης Ζώτος, ο Θανάσης Διαβολάκης, ο Σπύρος Κουλούρης και ο Κώστας Παπαδάκης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στο σύντομο χαιρετισμό του τόνισε πως “στην Εργατική Αλληλεγγύη αφιερώνετε τον χώρο σας για να μιλάτε με κέντρο τους εργάτες, σήμερα καταφέρατε να κάνετε τους εργάτες να μιλάνε για σας”.
Το φαγοπότι που ακολούθησε εκτόξευσε τη διάθεση και λίγο μετά, ο Γιάννης Σηφακάκης που συντόνισε την Γιορτή κάλεσε τους μουσικούς να ανέβουν στην σκηνή. Οι “Σοφίτα” με τους swing ήχους τους ζέσταναν το κλίμα με όλους τους συντρόφους να κινούνται στους ρυθμούς τους. Ο Mc Yinka αμέσως μετά μέσα από τις ρίμες του έδωσε μια απο τις πολλές όμορφες στιγμές της βραδιάς. “Χαιρετώ με σεβασμό το δικό σου αγώνα, παίρνω φως και τραγουδώ τη δικιά σου εικόνα’’, τραγούδησε ένας από τους σημαντικότερους ράπερ στην hip-hop σκηνή της χώρας. Οι Vavoura Band για ακόμα μια φορά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και ενθουσίασαν με τις ροκιές τους. “Κλείνουμε φέτος 35 χρόνια στην μουσική. Ήμουν και θα είμαι στο πλευρό σας όποτε με χρειαστείτε”, τόνισε ο Johny Vavouras. Οι Αφρικανοί Baobab μετέφεραν τους ρυθμούς της μαύρης ηπείρου στο ΚΥΒΕ, ενώ η γιορτή τελείωσε με την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά οι “Αντάρτες στο Λιμάνι” δεν θα αρκεστούν να μας πουν μόνο το “τραγούδι της Εργατικής Αλληλεγγύης”.
Μια από τις σημαντικές παρεμβάσεις καθ’ όλη την διάρκεια της γιορτής ήταν η μικρή αλλά περιεκτική εικαστική έκθεση με τίτλο “Μέσα από τον κρατήρα”. “Πρόκειται για έργα καλλιτεχνών που βλέπουν τον κόσμο «Μέσα από τον κρατήρα» (μέσα στη δράση και την αναταραχή πριν την επανάσταση)”, εξήγησε στην Ε.Α. η Σοφία Στυλιανού που μαζί με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες επιμελήθηκε το στήσιμο της έκθεσης. “Σε αυτή την έκθεση πήραν μέρος καλλιτέχνες - αυτοδίδακτοι ζωγράφοι, φοιτητές της ΑΣΚΤ και επαγγελματίες- που έχουν συμμετέχει σε αυτά που συμβαίνουν στο κίνημα όλα αυτά τα χρόνια. Οι Μαριάνθη Αναστασιάδου, Στέλιος Γιαννούλης, Δόμνα Κατημερτζή, Νίκος Κουράκης, Αλεξάνδρα Μάντζου, Ζωή Παπαδημητροπούλου και Ευδοξία Μπαράκου είναι δημιουργοί που ταυτόχρονα συνδέονται με την κινηματική δράση. Παράλληλα προβάλλονταν βίντεο αρτ των Κώστα Κουνάλη, Νίκου Κουράκη, Βασίλη Κυριάκη, καθώς και βίντεο των Information Libre από τις μεγαλύτερες πανεργατικές απεργίες ”.
“Νιώθω περήφανη που βρίσκομαι με τους συντρόφους μου από την Εργατική Αλληλεγγύη. Νιώθω χαρούμενη γιατί βλέπω μέσα από τις σελίδες της Εργατικής Αλληλεγγύης να περνάνε τα ιδανικά για τα οποία πάλεψα σε ολόκληρη τη ζωή μου”, τόνισε στην Ε.Α. η Κατίνα Σηφακάκη που στα 97 της χρόνια δηλώνει φανατική αναγνώστρια της εφημερίδας. “ Εύχομαι σε όλους αυτούς τους συντρόφους που με αγκάλιασαν από την Γένοβα ακόμα, αλλά και σε όλες τις μάχες μετά, να είναι δυνατοί στους δύσκολους αγώνες που έχουμε στη συνέχεια”.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, χαιρετίζω την έκδοση του χιλιοστού φύλλου της Εργατικής Αλληλεγγύης. Σε μια περίοδο που η κρίση συνεπάγεται της κλιμάκωσης των επιθέσεων της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων της, είναι σημαντικό αλλά και αναγκαίο η ύπαρξη μιας φωνής σαν αυτή της Ε.Α. Αυτό γιατί δεν αρκείται στο να προβάλλει τους αγώνες αλλά δίνει και την αντικαπιταλιστική προοπτική που έχουν. Δίνει προοπτική εφικτή στο σήμερα και όχι στο μακρινό μέλλον. Κάτι τέτοιο χρειάζεται να συνεχίσει να γίνεται.
Εύχομαι καλή συνέχεια.Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς,
Νίκος Ζήκος, εκλεγμένος στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου με την Αριστερή Παρέμβαση στην Ήπειρο.