Το Κόμμα που ίδρυσε η Μουσουλμανική Αδελφότητα για τη συμμετοχή στις εκλογές (Κόμμα Ελευθερίας και Δικαιοσύνης) έχει περίπου τις μισές έδρες (235 στις 508). Παρόλα τα πολιτικά εμπόδια που μπήκαν στη διαδικασία, είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος στην Αίγυπτο ψήφισε ελεύθερα και είδε τα κόμματα που ψήφισε να εκλέγονται χωρίς να μεσολαβούν νοθείες ή πραξικοπήματα.
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα ήταν η πιο συγκροτημένη και μαζική πολιτική δύναμη απέναντι στο καθεστώς του Μουμπάρακ, μέσα σε συνθήκες παρανομίας. Στο πολιτικό σκηνικό πλέον διαμορφώνεται μια παράξενη συγκατοίκηση. Από τη μια το στρατιωτικό συμβούλιο, δηλαδή ο βαθύς μηχανισμός που στήριζε τον Μουμπάρακ, διατηρεί τον έλεγχο. Προς το παρόν στη θέση του πρωθυπουργού είναι ο Καμάλ Γκανζούρι, κατά καιρούς Υπουργός και αναπληρωτής πρωθυπουργός του Μουμπάρακ.
Από την άλλη αναγκάζεται να προχωρήσει την “μεταπολίτευση” παραχωρώντας χώρο στους παραδοσιακούς πολιτικούς αντιπάλους, με τη νέα Βουλή όχι μόνο να ξεκινά στην επέτειο της επανάστασης, αλλά και να ξεκινά με ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των αγωνιστών που έχασαν τη ζωή τους.
Η άλλη πλευρά της συγκατοίκησης βρίσκεται σε εξίσου παράξενη θέση. Η Αδελφότητα κέρδισε τις ψήφους εκατομμυρίων που θέλουν να διαλυθεί ο καταπιεστικός μηχανισμός, να προχωρήσει η δημοκρατία, να σταματήσει η Αίγυπτος να είναι ο πυλώνας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής μέσα στον αραβικό κόσμο και να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής τους. Όμως η ηγεσία της αποδέχθηκε όλους τους συμβιβασμούς που της επέβαλε το στρατιωτικό συμβούλιο τόσο στη διαδικασία όσο και στις εξουσίες του Κοινοβουλίου που είναι ψαλιδισμένες.
Ένας λόγος που προχώρησε στους συμβιβασμούς ήταν ο φόβος για ένα πιο σκληρό πραξικόπημα που θα σταματούσε την εκλογική διαδικασία και θα έπαιρνε πίσω όλες τις κατακτήσεις της επανάστασης. Έχει αποδεχθεί τη λογική που λέει πως όσο πιο πολύ υποχωρεί και κάθεται στο τραπέζι με τους στρατηγούς, τόσο περισσότερο διασφαλίζει την κυριαρχία της στο πολιτικό σκηνικό.
Πίσω από την αναγκαστική συγκατοίκηση όμως υπάρχει και η αγωνία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για το τι θα σήμαινε ένας καινούργιος γύρος αγώνων και αποσταθεροποίησης. Η Αδελφότητα θα ήθελε να μεταφράσει την πολιτική της επιρροή σε μεγαλύτερη εξουσία, όμως ξέρει πως μόνο και μόνο αν δήλωνε μια τέτοια πρόθεση, θα έμπαιναν σε κίνηση δυνάμεις που δεν βρίσκονται στον έλεγχό της, ο κόσμος που παλεύει στις γειτονιές, στα Πανεπιστήμια και στους εργατικούς χώρους. Η ηγεσία της Αδελφότητας δεν θέλει αποσταθεροποίηση αλλά σταθερότητα για τον καπιταλισμό στην Αίγυπτο.
Ψωμί και δημοκρατία
Όμως κάθε σχέδιο “σταθεροποίησης” βρίσκεται κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης. Η Αίγυπτος χτυπιέται από την κρίση του καπιταλισμού πιο σκληρά από πολλές χώρες του αραβικού κόσμου. Έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό από όλα τα κράτη της περιοχής, με τη μεγάλη πλειοψηφία αντί να βλέπει ελπίδες να βγει από τη φτώχεια, να βυθίζεται ακόμη βαθύτερα. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα στο Κοινοβούλιο θα κληθεί να ανταποκριθεί στα πραγματικά αιτήματα του κόσμου που την ψήφισε για ψωμί, δουλειά και δημοκρατία. Ενώ, ούτε οι ιμπεριαλιστές νιώθουν άνετα με την Μουσουλμανική Αδελφότητα στο τιμόνι της χώρας.
Γι'αυτό είναι εντελώς παραπλανητικές οι περιγραφές που κυριαρχούν διεθνώς στα δημοσιογραφικά πρακτορεία αυτές τις μέρες, οι οποίες είτε κάνουν λόγο για “ισλαμοποίηση” της Αιγύπτου, είτε ότι το Στρατιωτικό Συμβούλιο μαζί με την Αδελφότητα λίγο πολύ έχουν ελέγξει από κοινού την κατάσταση και όλα κυλούν ομαλά. Η ισορροπία στην Αίγυπτο είναι ασταθής και ο παράγοντας που λέγεται επαναστατημένοι εργάτες και νέοι συνεχίζει να είναι καθοριστικός.
Μέσα στη χρονιά που πέρασε έχουν ιδρυθεί εκατοντάδες καινούργια ανεξάρτητα σωματεία, ομοσπονδίες και μια εργατική συνομοσπονδία. Έχουν δοθεί αγώνες με απεργίες και καταλήψεις που η Αίγυπτος δεν είχε δει από τη δεκαετία του '40. Μεγάλα κομμάτια εργατών έχουν κερδίσει κατακτήσεις μέσα από τη συνδικαλιστική τους οργάνωση και μια ενεργή μειοψηφία οργανώνεται πολιτικά. Στα Πανεπιστήμια έχουν ξαναστηθεί οι σύλλογοι με την Αριστερά και την επαναστατική Αριστερά να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κίνημα της πλατείας Ταχρίρ δεν τσακίστηκε ποτέ παρά τις αλλεπάλληλες και ματοβαμμένες προσπάθειες των καραβανάδων.
Οι πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες της επανάστασης θα αξιοποιήσουν αυτή τη βδομάδα της επετείου για να ξαναβγεί όλη αυτή η δυναμική στους δρόμους. Τις προηγούμενες μέρες οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές στο Κάιρο οργάνωσαν συντονισμό των ανεξάρτητων συνδικάτων και στη συνέχεια συντονισμό των εργατών με τα δίκτυα νεολαίας στις γειτονιές, με σύνθημα “Τα εργοστάσια και η πλατεία είναι ένα και το αυτό”.
Στα τέλη του μήνα είναι προγραμματισμένες οι εκλογές για τη Σούρα (σώμα αντίστοιχο της Γερουσίας) ενώ μέχρι τα τέλη Ιούνη το Στρατιωτικό Συμβούλιο έχει υποσχεθεί ότι θα πραγματοποιηθούν οι προεδρικές εκλογές. Είναι στο χέρι του εξεγερμένου κόσμου, με την εργατική τάξη στην πρώτη γραμμή, η ατζέντα να καθοριστεί όχι από τους συμβιβασμούς των γραφείων, αλλά από τους αγώνες, όπως έγινε ήδη στον ένα χρόνο που εξελίσσεται η αιγυπτιακή επανάσταση.