Η προ τριμήνου ερώτηση του Παπουτσή προς τον υφυπουργό Οικονομικών Σαχινίδη «σε ποια κυβέρνηση νομίζετε ότι ανήκετε» ήταν η πρώτη από μια σειρά από αντεγκλίσεις ανάμεσα σε στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος. Ακολούθησαν: Η κόντρα Ρέππα-Παπακωσταντίνου για το άμεσο ή όχι προχώρημα των ιδιωτικοποιήσεων στις συγκοινωνίες. Η επίθεση της Β. Παπανδρέου στην Υπουργό Υγείας Ξενογιαννακοπούλου ότι «γινόμαστε πλυντήριο» για τις φαρμακοβιομηχανίες. Η δήλωση Καστανίδη για ανάγκη «νομιμοποίησης της κυβέρνησης» με νέες εκλογές. Η πρόσφατη ερώτηση 15 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ σχετικά με το ρόλο της Τράπεζας της Ελλάδας στη διευκόλυνση των κερδοσκόπων να τζογάρουν με τα κρατικά ομόλογα την περίοδο που μεσολάβησε από τις εκλογές μέχρι τον Απρίλη. Η παραίτηση Φούρα από τη θέση του υποψήφιου Δήμαρχου στην Πάτρα και πολλά άλλα μικρότερης δημοσιογραφικής εμβέλειας περιστατικά.
Τα ΜΜΕ δεν μπορούν να αποκρύψουν αυτήν την εικόνα, αλλά επιδιώκουν να τη διαχειριστούν προς όφελος της κυβέρνησης. Προσπαθούν να μινιμάρουν τη σημασία που έχουν αυτές οι ενδοκυβερνητικές διαμάχες κάνοντας λόγο είτε για «γκρίνιες» κάποιων βουλευτών και υπουργών που θέλουν απλά να διαφυλάξουν το όνομά τους για τις επερχόμενες εκλογές, είτε για «ανικανότητα» ή «υπερβάλλοντα ζήλο» κάποιων άλλων. Λίγο ως πολύ, υποστηρίζουν, ένας «ανασχηματισμός» από το «στιβαρό χέρι» του πρωθυπουργού την κατάλληλη στιγμή θα μπορέσει σε συνδυασμό με την «επιτυχία» των μέτρων της κυβέρνησης να αντιστρέψει το κλίμα.
Βαθιά ύφεση
Ομως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Οι καυγάδες των υπουργών της κυβέρνησης δεν γίνονται για το θεαθήναι, είναι προϊόν μιας βαθιάς κρίσης. Ο κόσμος που στήριξε μαζικά τον Γ. Παπανδρέου στις πρόσφατες εκλογές πιστεύοντας σε μια πιο «κοινωνική» πολιτική από αυτή που εφάρμοσε η Νέα Δημοκρατία, είναι εξοργισμένος. Αυτήν την οργή και την άρνηση εισπράττουν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ όπου τολμούν να εμφανιστούν, από εσωκομματικές μαζώξεις μέχρι όταν πάνε στην ταβέρνα για να φάνε. Τα μηνύματα έρχονται το ένα μετά το άλλο, οι δημοσκοπήσεις ήδη ρίχνουν στο μισό τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και οι υπουργοί φοβούνται και ανησυχούν.
Φοβούνται την πιθανή τους αποτυχία λόγω των αντιστάσεων να εφαρμόσουν στην πράξη όλα αυτά τα μέτρα που ψηφίζουν καλοκαιριάτικα στη Βουλή - στην ουσία φοβούνται τους εργαζόμενους και τη μορφή που μπορούν να πάρουν οι αγώνες τους.
Ο Ρέππας, φοβάται τις επιπτώσεις που μπορεί να φέρει μια ανταρσία της βάσης του ΠΑΣΟΚ μέσα στα συνδικάτα, ακόμα και σε ένα μόνο μεγάλο κρίσιμο εργασιακό χώρο - όπως, πχ, στην ΕΘΕΛ και θέλει «σιγά-σιγά και συμβιβαστικά». Ο Παπακωσταντίνου φοβάται ότι μιας υποχώρησης σε ένα κλάδο έπονται μύριες και θέλει τα μέτρα να περάσουν «όλα μαζί ανεξαρτήτως κόστους». Ο Καστανίδης κάνει λόγο για εκλογές, γιατί ούτε ο ίδιος πια πιστεύει ότι η πολιτική της κυβέρνησης θα μπορέσει τελικά να εφαρμοστεί.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει αρχίσει ήδη να αλληλοσπαράσσεται αντιμέτωπη από τη μια με τα αδιέξοδα της κρίσης του συστήματος και από την άλλη με τους αγώνες της εργατικής τάξης. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να απλώσουμε παντού τις ανταρσίες της βάσης και να κάνουμε αυτούς τους αγώνες νικηφόρους.