Μπορούμε να νικήσουμε!

Πρώτος μετά τους ομιλητές το λόγο πήρε ο Αλέξανδρος Θεοχάρης, πιεστής στην Ελευθεροτυπία που είπε ανάμεσα σε άλλα: “Είμαι τυπογράφος στο πιεστήριο Κορωπίου και ανήκω στους Λιθογράφους. Αναρχικιά την ήξερα την Τεγοπούλου, αλλά έφτασε να λέει γλάστρες τους εργαζόμενούς της... Τα σωματεία δεν κάνουν αυτά που πρέπει, πολλές φορές οι εργαζόμενοι δεν ξέρουμε βασικά πράγματα για την επίσχεση. Γι’αυτό έχει σημασία να επικοινωνούμε μεταξύ μας και να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο. Χρειάζεται να βρούμε το ρυθμό μας, λίγο πιο έντονο ρυθμό που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Πιστεύω ότι αν δεν κινηθούμε τώρα, δεν κάνουμε τίποτα, κι αυτό αφορά όλους”.

Συγκίνηση, ενθουσιασμό και ένα δυνατό χειροκρότημα προκάλεσε η τοποθέτηση του μπαρμπα-Μήτσου από το Λουκίσα που είπε: “Σαν γέροντας, με την εμπειρία που έχω με τα ξενύχτια στα αστυνομικά τμήματα, με κλωτσιές και μπουνιές που έχω φάει τη δεκαετία του '70 και του '80, αγωνίστηκα για να δουλεύω πέντε μέρες τη βδομάδα. Και πόσο δουλεύω; Μέχρι και 9 μέρες την εβδομάδα, αφού δεν μπορούσα να επιβιώσω. Εκεί μας φτάσανε. Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό. Να παλέψουμε ο καθένας στο χώρο του και όλοι μαζί. Είναι ταξικός ο αγώνας με αυτό το μαύρο μέτωπο, με αυτά τα λαμόγια που είναι στη Βουλή, τα τρία κόμματα εκεί που στηρίζουν τι; Να μας πάνε 60 χρόνια πίσω. Τι να κάνω εγώ με 500 ευρώ;... Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε. Είμαι στην επιχείρηση 30 χρόνια. Ξέρω τι πλούτος έχει περάσει. Πήραν τον πλούτο στο εξωτερικό κι εμείς είμαστε ένα χρόνο απλήρωτοι. Μόνο κάτω, με αγώνα”.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τους ομιλητές της εκδήλωσης.


Ντίνα Δασκαλοπούλου, εργασιακή επιτροπή Ελευθεροτυπίας

Δε θα ξεκινήσω μιλώντας για την Ελευθεροτυπία αλλά για τον αγώνα των Χαλυβουργών. Γράφω στο “Ε”, το πεδίο μου είναι το κοινωνικό και εργατικό ρεπορτάζ. Οι Χαλυβουργοί ήταν το τελευταίο ρεπορτάζ μου πριν ξεκινήσουμε την απεργία διαρκείας. Τουλάχιστον για μένα και νομίζω για πολλούς από μας, πρόκειται για έναν εμβληματικό αγώνα, που σε μεγάλο βαθμό ενέπνευσε και καθοδήγησε και τον δικό μας στην Ελευθεροτυπία. Το μεγαλύτερο μάθημα από τους Χαλυβουργούς είναι η ταξική αλληλεγγύη. Οι Χαλυβουργοί δε χρειάστηκε να σκεφτούν πολύ για το τι πρέπει να κάνουν. Οταν ο πρώτος τους συνάδελφος απολύθηκε, αμέσως εκατοντάδες ήταν στην πύλη του εργοστασίου και είπαν απεργία τώρα. Επίσης δεν μπήκαν στη διαδικασία να διαπραγματευτούν κανενός είδους μπίζνες πλαν. Δεν είχαν κανέναν από αυτούς να περισσεύει. Διεκδίκησαν δουλειά και αξιοπρέπεια για όλους και εξακολουθούν να το διεκδικούν. Δε μάσησαν ούτε στις απολύσεις, ούτε στους εκβιασμούς ή στο τυράκι που τους πέταγε κάθε φορά η εργοδοσία... Στην Ελευθεροτυπία, είμαστε σε απεργία διαρκείας από τις 23 Δεκέμβρη. Εχουμε στις 15/2 δικαστήριο που θα αποφασίσει αν θα μπει η εταιρία στο άρθρο 99 ή όχι. Εάν μπει θα πρόκειται για τη μοναδική επιχείρηση στον τύπο που χρησιμοποιεί το 99 εναντίον των εργαζομένων της. Η Τεγοπούλου μας αντιμετωπίζει σαν τσιμπούρια. Το ερώτημα είναι: θα καταφέρει τα τσιμπούρια να τα πετάξει από το καράβι; 'Η θα της πιουν αυτά το αίμα;


Βασίλης Τζήμτσος, εργαζόμενος Alter

Είμαστε σε επίσχεση εργασίας από τις 10 Νοεμβρίου. Εχει ξεκινήσει πριν από την Ελευθεροτυπία η διαδικασία να μπούμε στο 99. Θα εξαιρούμασταν υποτίθεται από το κούρεμα των πιστωτών και των χρεών, αλλά η νέα διοίκηση που εξελέγη μας είπε ότι θα πάμε τελικά για κούρεμα. Είναι ένα φοβερό άλλοθι αυτό για τους επιχειρηματίες να συνεχίζουν να έχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με “κουρεμένους” εργαζόμενους... Τα Σωματεία δεν ήταν από την αρχή μαζί μας. Για παράδειγμα το καλοκαίρι οι δημοσιογράφοι ψηφίζαμε στάση εργασίας παρά τον κίνδυνο απόλυσης και η ΕΣΗΕΑ έλεγε όχι. Ηταν μεγάλο αυτό που κάναμε, να ξεσηκώσουμε τελικά το σωματείο μας να έρθει μαζί μας. Πρόσφατα υπήρξε κοινή απάντηση των σωματείων μας στην εργοδοσία, η βάση πιέσαμε ξανά για κοινή στάση... Ως δημοσιογράφοι, την προηγούμενη βδομάδα είχαμε την ψηφοφορία για το αν θέλουμε γενική απεργία. Ηταν τρεις οι προτάσεις αλλά δεν πήρε κάποια την πλειοψηφία. Ο κόσμος είναι διασπασμένος. Υπάρχει κομμάτι που λέει να συμβιβαστούμε και υπάρχει κομμάτι που λέει να πάμε για ΣΣΕ και όχι ατομικές όπως θέλουν οι εργοδότες. Να πάμε για ΣΣΕ ακόμα και με γενική απεργία γιατί οι 48ωρες δεν έφεραν το αποτέλεσμα που θέλαμε.


Κυριάκος Δαμιανάκης, εργάτης Λουκίσα

Είμαστε μια εταιρία με αλουμίνια και μεταλλικές κατασκευές κυρίως σε μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα. Έχει ιδρυθεί από το '73, είναι δηλαδή στο χώρο 40 χρόνια. Ενώ δούλευε πολύ, βλέπαμε τελευταία ότι δεν πληρώνανε σωστά με αποκορύφωμα από το Σεπτέμβρη του ‘10 και μετά που άρχισαν να δίνουν κάποια έναντι και όσο προχωρούσε το 2011 ακόμα και αυτά τα έναντι γίνονταν πιο αραιά. Στην περίπτωσή μας δεν υπήρχε συνδικάτο μέσα, επειδή ήταν οικογενειακή επιχείρηση, δεν το κυνηγάγαμε το θέμα. Αλλά όταν έφτασε η στιγμή να κατέβουμε να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας, αμέσως συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη για συνδικάτο. Οταν βγήκαμε έξω, ήμασταν τυχεροί γιατί δίπλα μας στάθηκε το Συνδικάτο Μετάλλου, ειδικά τις πρώτες ώρες που ήμασταν λίγο χαμένοι, αυτοί οι άνθρωποι μας καθοδήγησαν. Παράλληλα έρχονταν κι άλλες φωνές, να μας ενισχύουν και να μας βοηθήσουν... Από την αρχή είχαμε το στοιχείο της ενότητας, ό,τι κάνουμε να συμφωνούν και οι 33 που ήμασταν σε επίσχεση... Το σημαντικό είναι το πώς αναπτύχθηκε η αλληλεγγύη και από το Συνδικάτο και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και από τα παιδιά του Alter που ήταν από τους πρώτους που ήρθαν σε επαφή με μας και καταλάβαμε εκείνη τη στιγμή ότι υπάρχουν ευαισθησίες και ότι κάτι δημιουργείται από τα κάτω.


Κώστας Βοριάς, μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων Ιντρακόμ

Ο όμιλος Ιντρακόμ έχει χωριστεί σε έξι εταιρίες. Οποτε συμφέρει τη διοίκηση την έχει σα μία, όποτε δεν τη συμφέρει την έχει χωριστά. Αμέσως μετά τις γιορτές, η διοίκηση μας κάλεσε για να μας ανακοινώσει τα νέα μέτρα. Για τις TELECOM, HOL, INTRASOFT κλπ θα έμεναν οι μειωμένοι μισθοί του 2011 και τη νέα χρονιά. Μας άφησε τελευταίο το DEFENSE όπου μας τορπίλισε. Εβαλε τέσσερα σκληρά μέτρα. Κάναμε συνέλευση του Ομίλου όπως πάντα για να βγάλουμε γενική απεργία στον Ομιλο. Όμως οι μηχανισμοί με την παράταξη της ΠΑΣΚΕ που προεδρεύει στο Σωματείο έβαλαν λυτούς και δεμένους να μην βγει. Ψήφισαν περίπου 750 άτομα, 364 όχι, 350 ναι, δηλαδή για 14 ψήφους χάθηκε η απεργία στον Ομιλο. Στεναχωρηθήκαμε αλλά δεν υποχωρήσαμε.

Κατεβάσαμε απεργία στο DEFENSE, σε εργαζόμενους που ατσαλώθηκαν, έγιναν μια γροθιά. Ήταν συγκινητικό, να βλέπουμε 150 άτομα μέσα στο χιονιά, γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά. Την Τετάρτη 8/2 έχουμε συναυλία ενίσχυσης στο Κύτταρο. Σας περιμένουμε.


Τάσος Αναστασιάδης, Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων

Οι Χαλυβουργοί έχουν κλείσει 100 μέρες απεργία. Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία έχουν κλείσει ενάμιση μήνα απεργία. Στο Αλτερ, στο Λουκίσα γίνονται επίσης πολύμηνες απεργίες. Πότε ήταν η προηγούμενη φορά που η Χαλυβουργία έκανε απεργία διαρκείας; Θα γυρίσουμε το '78-'79 στην απεργία που κράτησε έξι μήνες, τότε που γράφτηκε το “πάγωσε η τσιμινιέρα”. Η προηγούμενη φορά που έγινε γενική συνέλευση στην ΕΣΗΕΑ με απαρτία ήταν ένα μήνα πριν από την απεργία των 45 ημερών, τη δεκαετία του '70. Στο INTRACOM DEFENSE η προηγούμενη φορά που έγινε απεργία πάνω από δύο μέρες ήταν το '85.

Τα αφεντικά έχουν κάνει μια σκληρή επιλογή, απειλώντας τους εργαζόμενους με την πείνα να καταφέρουν να τσακίσουν τις αντιστάσεις τους και να υποχωρήσουν στο μοντέλο των χαμηλών μισθών, χωρίς συμβάσεις και συνδικαλισμό. Απέναντι σε αυτή την επιλογή, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα όπου συχνά δεν υπάρχουν συνδικάτα και εμπειρίες αγώνα, δεν κάμπτονται. Αυτό είναι μεγάλη αλλαγή. H προοπτική να γίνει κάθε χώρος, μικρός ή μεγάλος, Χαλυβουργία, είναι υπαρκτή. Γι' αυτό οι πολιτικοί αρχηγοί ψάχνονται και κοσκινίζουν πώς θα πλασάρουν το νέο μνημόνιο.

Εχουμε τη δυνατότητα να δώσουμε την κόντρα και να κερδίσουμε. Στηρίζοντας τις μάχες πολιτικά. Με εκδηλώσεις σαν τη σημερινή. Με επικοινωνία ανάμεσα στους εργαζόμενους που χτίζει δεσμούς. Να γίνεται γνωστό ότι οι εργάτες του Λουκίσα έχουν φτιάξει τα κουφώματα και της Ιντρακόμ και της Ελευθεροτυπίας. Με συντονισμό από τα κάτω όπως η σύσκεψη που καλούν οι εργαζόμενοι της φαρμακοβιομηχανίας Alapis για να βρεθούν μαζί με τους εργαζόμενους του Λουκίσα, της Ιντρακόμ, της Ελευθεροτυπίας, του Alter. Γιατί αυτό πιέζει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να κινηθούν, όπως έγινε με την παναττική απεργία στις 17 Γενάρη. Με γενίκευση των αγώνων. Η αντίσταση στα κλεισίματα και τις απολύσεις είναι ο ίδιος αγώνας με την αντίσταση στα μνημόνια. Όλοι μαζί, χτίζοντας απεργιακό κίνημα διαρκείας μπορούμε να νικήσουμε.