Αίγυπτος - Ελλάδα: Απεργιακή συμμαχία

Έτσι ξεκίνησε μια εκστρατεία εκφοβισμού που έφτασε μέχρι δύο συλλήψεις γνωστών στελεχών του κινήματος. Στις 10 Φλεβάρη η στρατιωτική αστυνομία συνέλαβε τον Σάμεχ Ναγκίμπ, ηγετικό στέλεχος των Επαναστατών Σοσιαλιστών στην Αίγυπτο. Τον συνέλαβαν στην Αλεξάνδρεια όπου είχε βρεθεί για να οργανώσει την επόμενη μέρα. Ήταν μια προληπτική σύλληψη χωρίς καμιά δικαιολογία. Αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, ο στρατός αναγκάστηκε να τον απελευθερώσει.

Λίγο αργότερα όμως προχώρησαν στη σύλληψη ενός ακόμα πιο προβεβλημένου στελέχους του κινήματος. Συνέλαβαν τον Καμάλ αλ-Φαγιούμι, τον γνωστότερο συνδικαλιστή της υφαντουργίας στη Μαχάλα αλ-Κούμπρα. Ο Φαγιούμι που δουλεύει στο μεγάλο υφαντουργείο Μισρ, έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλους τους αγώνες των Υφαντουργών ήδη από την εποχή Μουμπάρακ, στις μεγάλες απεργίες που συγκλόνισαν το καθεστώς και στην ίδρυση των πρώτων σωματείων μέσα στους εργατικούς χώρους.

Οι κατηγορίες σε βάρος του ήταν ότι καλούσε σε διατάραξη της κοινής ειρήνηςκαι σχεδίαζε πράξεις βανδαλισμού. Στην πραγματικότητα ο Φαγιούμι κινητοποιούσε τους εργάτες για να πάρουν μέρος στις 11 Φλεβάρη. Οι αρχές της επαρχίας έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορήσουν ότι μοίραζε χρήματα στους εργάτες για να τους εξαγοράσει και να πάρουν μέρος στην απεργία. Μια οποιαδήποτε φωτογραφία του Καμάλ Φαγιούμι από τους αγώνες των υφαντουργών, όπου πάντα έπαιρνε μέρος με τα τρύπια παπούτσια και το λιωμένο του παντελόνι θα έφταναν για να πείσουν τον οποιονδήποτε αν είχε λεφτά για να “μοιράσει”. Έτσι κι αλλιώς, παρότι κυκλοφορούσαν φήμες ότι θα περάσει στρατοδικείο, αφέθηκε ελεύθερος στις 12 του Φλεβάρη.

Η σύλληψη του Φαγιούμι ήταν η σημαντικότερη σύλληψη ως τώρα, στα πλαίσια όμως μιας γενικότερης τρομοκρατικής εκστρατείας σε βάρος των ακτιβιστών της επαναστατικής αριστεράς. Την Παρασκευή 10 του Φλεβάρη, ενώ εξελίσσονταν πάλι μεγάλες διαδηλώσεις σε όλη την Αίγυπτο, τα μπλόκ των Επαναστατών Σοσιαλιστών σε διάφορες πόλεις έξω από το Κάιρο έγιναν προνομιακός στόχος ομάδων τραμπούκων και του στρατού. Το γεγονός ότι ο στρατός αναγκάστηκε να αφήσει τους αγωνιστές ελεύθερους τόσο γρήγορα δείχνει ότι και η άλλη πλευρά φοβάται να τεντώσει το σκοινί.

Το γιατί διάλεξαν τον Φαγιούμι είναι ξεκάθαρο από την τελευταία του ομιλία σε εργάτες, τρεις μέρες πριν από την απεργία: “Πάντα λέγαμε ότι η συμμορία που κυβερνάει την Αίγυπτο κλέβει τον πλούτο του αιγυπτιακού λαού. Και οι επιθέσεις στον αιγυπτιακό λάο έχουν αυξηθεί μέρα τη μέρα, καθώς ο αριθμός των μαρτύρων αυξάνονται. Δεν φοβόμαστε κανέναν. Η επιλογή είναι ξεκάθαραη. Μπορούμε να σηκώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στη συμμορία των τραμπούκων που πλιατσικολογεί στην Αίγυπτο και σκοτώνει επαναστάτες στο δρόμο, ή να κάτσουμε φοβισμένοι στο σπίτι μας. Πρέπει να σχηματίσουμε επαναστατικές επιτροπές εργατών και φοιτητών για να οργανώσουμε τη γενική απεργία”.

Όλα αυτά ενώ το καθεστώς γνώριζε, όπως εξάλλου γνώριζαν και οι ίδιοι οι σύντροφοι, πως οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς δεν επαρκούν για να σηκώσουν στους ώμους τους το κάλεσμα για γενική απεργία. Στην Αίγυπτο δεν υπάρχει συνδικαλιστικός φορέας, ομοσπονδία ή συνομοσπονδία, που να μπορεί να οργανώσει γενική απεργία, ακόμα και αν το ήθελε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να οργανωθεί γενική απεργία. Πέρσι τέτοιες μέρες, λίγο πριν παραιτηθεί ο Μουμπάρακ, το κύμα των αγώνων έπαιρνε χαρακτηριστικά γενικής απεργίες που σε ορισμένους κλάδους συνεχίστηκε ακόμα και όταν έφυγε ο Μουμπάρακ. Ξανά τον περασμένο Σεπτέμβρη, μια σειρά κλάδοι, χωρίς να έχουν κάποιον μηχανισμό που τους συντόνιζε, κατάφεραν να απεργήσουν μαζί στην πράξη παραλύοντας την οικονομική ζωή για μέρες.

Το κάλεσμα για γενική απεργία στις 11 Φλεβάρη είχε στόχο να βοηθήσει να μπουν σε κίνηση τις πρωτοβουλίες που υπάρχουν σε πολλούς εργατικούς χώρους. Η Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Συνδικάτων δεν έχει σταθεί ακόμα στα πόδια της, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από ενάμισυ χρόνο είχε στη δύναμή της τρία συνδικάτα και σήμερα έχει 240, το άλμα είναι τεράστιο. Εξάλλου, οι υφαντουργοί του Καφρ αλ-Νταουάρ, οι εργάτες της Μαχάλα αλ-Κούμπρα, το σωματείο των συγκοινωνιών στο Κάιρο που μπήκαν σε κίνηση για την απεργία, κάθε άλλο παρά αμελητέες δυνάμεις είναι. Οι εργάτες των συγκοινωνιών του Καΐρου πρόσφατα είχαν καταλάβει το κεντρικό κτίριο της Διοίκησης, απαιτώντας να παραιτηθούν όλα τα στελέχη του οργανισμού, αφού προέρχονται από το καθεστώς του Μουμπάρακ.

Οι εφημερίδες του καθεστώτος και των μεγάλων κομμάτων πανηγύριζαν στις 12 του μήνα επειδή “δεν έγινε... γενική απεργία”. Οι ίδιες εφημερίδες είχαν ενορχηστρώσει για μία βδομάδα τις απειλές για την καταστροφή και το χάος που θα έφερνε μια απεργία.

Πολιτική ανυπακοή

Όμως, για άλλη μια φορά δεν είχαν καταλάβει τη δυναμική που διαμορφωνόταν. Το κάλεσμα για πολιτική ανυπακοή και ο ενθουσιασμός για την προοπτική γενικής απεργίες είχε ήδη ξεσηκώσει τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία. Ήδη από τις 4 του Φλεβάρη, φοιτητές από 34 δημόσια Πανεπιστήμια και έξι ιδιωτικά είχαν δηλώσει ότι θα πάρουν μέρος με αποχή στο κάλεσμα για γενική απεργία.

Ετσι, στις 11 και στις 12 του μήνα, δεκάδες χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα δεν μπήκαν για μάθημα και βγήκαν στους δρόμους, κάνοντας πορείες μέσα και έξω από τις Πανεπιστημιουπόλεις. Στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο πήραν μέρος και Πανεπιστημιακοί. Στο Χελουάν, νότια του Καΐρου, έγινε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις, με 4 χιλιάδες φοιτητές να κάνουν πορεία έξω από κτίριο που έκανε διάλεξη ο Υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης. Στη Μανσούρα, στο Δέλτα του Νείλου, οι φοιτήτριες μπήκαν επικεφαλής κρατώντας λευκά σάβανα, συμβολίζοντας ότι είναι έτοιμες να αντιμετωίσουν το θάνατο.

Στο Πορτ Σαΐντ, οι φοιτητές βγήκαν με μαύρες σημαίες καταδικάζοντας την πρόσφατη σφαγή των οπαδών της αλ-Άχλι στο ποδοσφαιρικό στάδιο της πόλης, ενώ σε πολλά πανεπιστήμια οι φοιτητές είχαν συμβολικά φέρετρα στη μνήμη των θυμάτων της κρατικής καταστολής. Μεγάλη συμμετοχή υπήρχε και στο Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας. Στους δρόμους της πόλης μαζί με τους φοιτητές βγήκαν και χιλιάδες μαθητές λυκείων από τα μεγάλα σχολικά συγκροτήματα.

Αυτές τις μέρες εξελίσσονται και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του στρατού και των πολιτικών κομμάτων, αλλά και στο εσωτερικό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, για τον χρόνο και τον τρόπο που θα γίνει η παράδοση εξουσίας σε νέα κυβέρνηση μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Στο κίνημα στην Αίγυπτο έχει πλέον γίνει ηγεμονικό το αίτημα να φύγει εντελώς το Στρατιωτικό Συμβούλιο από την πολιτική σκηνή. Οι φοιτητές ζητάνε την εκτέλεση του Στρατάρχη Ταντάουϊ.

Η Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Συνδικάτων καλώντας στην απεργία ζητούσε: “Επιστροφή στου στρατού στα στρατόπεδά του. Αποκατάσταση πολιτικής διακυβέρνησης. Παραίτηση της κυβέρνησης Γκανζούρι που αποτελεί συνέχεια του παλιού καθεστώτος και συνένοχο στα εγκλήματά του, ιδιαίτερα στα οικονομικά εγκλήματα με το ξεπούλημα της περιουσίας του λαού, των εργοστασίων, αναγκάζοντας τους καλύτερους εργάτες σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από τις επαναστατικές δυνάμεις.

Παραίτηση του Γενικού Εισαγγελά που είναι παιδί του Μουμπάρακ και δεν έχει πάρει καμιά απόφαση ενάντια στον Μουμπάρακ. Σχηματισμός επαναστατικού δικαστηρίου που θα δικάσει το παλιό καθεστώς και τα πλοκάμια του που απλώνονται στους εργατικούς χώρους.”

Οι δύο μέρες απεργιας, πολιτικής ανυπακοής και φοιτητικών διαδηλώσεων ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τον μεγαλύτερο συντονισμό των δυνάμεων που θέλουν αυτή η διαδικασία να φτάσει ως το τέλος. Η εργατική τάξη ένα χρόνο πριν έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Μουμπάρακ. Τώρα προετοιμάζεται για ακόμα σημαντικότερες μάχες.

Άλλα διεθνή

ΑCTA: “Πνευματική λογοκρισία”