Στο κέντρο του Δημοσιονομικού Συμφώνου βρίσκεται ο “χρυσός κανόνας για τη δημοσιονομική ισορροπία” με τον οποίο οι 25 (η Βρετανία και η Τσεχία δεν το υπέγραψαν) δεσμεύονται ότι θα διατηρούν από εδώ και πέρα μόνιμα ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς -και μάλιστα θα εγγράψουν αυτόν τον “χρυσό κανόνα” στο Σύνταγμα τους.
Τώρα, όμως, δυο μόνο βδομάδες μετά την “τελετή” της υπογραφής του στις Βρυξέλλες, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα ακόμα μνημείο “ευρωπαϊκής” αποτυχίας- σαν το διαβόητο πλέον Ευρωσύνταγμα που υπογράφτηκε από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πανηγυρικά τον Οκτώβρη του 2004 για να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων λίγους μήνες αργότερα, ύστερα από το βροντερό “όχι” των Γάλλων και των Ολλανδών στα δημοψηφίσματα που οργανώθηκαν στα μέσα του 2005.
Την περασμένη βδομάδα η κυβέρνηση της Ιρλανδίας ανακοίνωσε ότι θα οργανώσει δημοψήφισμα για την έγκρισή του από τον ιρλανδικό λαό. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας ανήκει στους πολύ θερμούς υποστηρικτές του νέου Συμφώνου: η αποδοχή του Συμφώνου είναι προϋπόθεση για να μπορεί μια ευρωπαϊκή χώρα να ενισχύεται από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, σε περίπτωση που χρειαστεί βοήθεια για την αντιμετώπιση των χρεών της. Και η Ιρλανδία πρέπει να επιστρέψει πάνω από 30 δισεκατομμύρια στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσα στα επόμενα δυο χρόνια -να επιστρέψει δηλαδή τα λεφτά που δανείστηκε η κυβέρνηση για να διασώσει τις ιδιωτικές τράπεζες. Χωρίς την βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρει.
Ο κόσμος, όμως, είναι τουλάχιστον διχασμένος: στο τελευταίο γκάλοπ το “ναι” συγκέντρωσε μόνο το 40%. Το 36% δήλωσε ότι θα ψηφίσει “όχι” ενώ το υπόλοιπο 24% δηλώνει αναποφάσιστο. Και η σκληρή λιτότητα που επιβάλλει η Τρόικα στην Ιρλανδία δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας στην κυβέρνηση.
Χειρότερα
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στο “κάστρο” του περασμένου “όχι” -στη Γαλλία. Στη Γαλλία το κλίμα είναι τόσο αρνητικό απέναντι στο νέο Σύμφωνο που έχει σπρώξει τον ίδιο τον Φρανσουά Ολάντ, τον υποψήφιο Πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (στη Γαλλία θα γίνουν προεδρικές εκλογές τον Απρίλη) να μιλάει για “αναθεώρηση της συμφωνίας”. Η στάση του αυτή έχει εξοργίσει τόσο πολύ την Μέρκελ και τον Μόντι που έχουν “κόψει” κάθε επαφή με τον Ολάντ -παρόλο που είναι το φαβορί των εκλογών.
Στην Γαλλία, τα ΜΜΕ ερμηνεύουν ήδη την στάση της Μέρκελ σαν “επέμβαση στα εσωτερικά της”. Ο ίδιος ο Ολάντ ποντάρει στο χαρτί της “ξένης επέμβασης”: “Κάποια στιγμή”, είπε, “οι Γερμανοί θα πούνε: είναι καλύτερα να αφήσουμε τους Γάλλους να αποφασίσουν ελεύθερα, χωρίς να βάζουμε πιέσεις πάνω τους, έτσι ώστε οι σχέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία να παραμείνουν φιλικές”.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας έχει (όπως και το ΠΑΣΟΚ εδώ) μια μεγάλη παράδοση προεκλογικών υποσχέσεων που είτε “ετεροχρονίζονται”, είτε “εκσυγχρονίζονται”, είτε “ξεχνιούνται” μόλις έρθει στην εξουσία. Ο Ολάντ πρότεινε, ανάμεσα στα άλλα, φορολογικό συντελεστή 75% για τα πολύ μεγάλα εισοδήματα. Και Ευρωομόλογα. Και ένα σωρό άλλα.
Φυσικά το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν θέλει να κάνει τίποτα από όλα αυτά. Όποιος σπέρνει ανέμους, όμως, θερίζει θύελλες -όπως λέει και η παροιμία. Ακόμα και αν έχει αναγκαστεί να τους σπείρει αυτούς τους ανέμους.