Γιατί μόνο ένας ηλίθιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι η Χρυσή Αυγή -οι νοσταλγοί του Χίτλερ και του Ολοκαυτώματος- μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με τους εργατικούς αγώνες και τα ιδανικά της αλληλεγγύης που υποστηρίζει η αριστερά. Αυτά που καταρρέουν -εξόφθαλμα- είναι τα όρια ανάμεσα στη Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία, τα όρια ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όχι τα όρια ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Συνάντηση του κέντρου έχουμε, όχι συνάντηση των “άκρων”.
Αλλά ακόμα και η ίδια η ιδέα των “άκρων” που υποστηρίζει ο Χασαπόπουλος είναι, τουλάχιστον, προβληματική. Για τις απόπειρες απαξίωσης του Νουριέλ Ρουμπινί και του Κώστα Λαπαβίτσα με την κατηγορία του “άκρου” θα πρέπει να γυρίσει κανείς πολύ πίσω στην ιστορία, ίσως έως και την εποχή του Γαλιλαίου και του Τζορντάνο Μπρούνο.
Ο Χασαπόπουλος χλευάζει τον Ρουμπινί που “οι περισσότεροι λόγω των μαύρων προβλέψεών του, του έχουν προσάψει την προσωνυμία «Δόκτωρ Καταστροφή»”. Και χλευάζει τον Λαπαβίτσα γιατί “αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια στον κ. Ρουμπινί” χωρίς να ενοχλείται από τους χαρακτηρισμούς “Δόκτωρ Καταστροφή”.
Βήματα
Ο Ρουμπινί, καταρχάς δεν έχει σχέση με κανενός είδους άκρο: σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, έχοντας στο παρελθόν περάσει από “ακραίους” οργανισμούς σαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ή το Συμβούλιο Οικονομικών Υποθέσεων του Μπιλ Κλίντον. Την διετία 2009-2011 ήρθε αρκετές φορές στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση του Γιώργου Παπανδρέου για να συμβουλεύσει την κυβέρνηση για τα επόμενά της βήματα.
Ο Ρουμπινί προειδοποιούσε, από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 κιόλας, για την φούσκα που είχε στηθεί στις ΗΠΑ γύρω από τα στεγαστικά δάνεια και την κερδοσκοπία πάνω στην γη. Και προειδοποιούσε ότι η φούσκα αυτή αργά ή γρήγορα θα έσκαγε, παρασύροντας το παγκόσμιο σύστημα σε μια τρομακτική δίνη. Τότε οι συνάδελφοί του τον ειρωνεύονταν. Τώρα όλοι (με εξαίρεση φυσικά τον κ. Χασαπόπουλο) αναγνωρίζουν ότι είχε δίκιο:
“Ο Νουριέλ Ρουμπινί είχε δίκαιο”, έγραφε τον Απρίλη του 2009 ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στο περιοδικό Time. “Σε μια εποχή όπου ο Άλαν Γκρίνσπαν και οι όμοιοί του απέρριπταν τις ανησυχίες για τις υπερβολικές τιμές των ακινήτων και διακήρυτταν ότι οι τράπεζες ήταν ισχυρότερες παρά ποτέ, ο Ρουμπινί προειδοποιούσε ότι υπήρχε μια τερατώδης φούσκα στην αγορά των ακινήτων και ότι το σκάσιμο αυτής της φούσκας θα οδηγούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην κατάρρευση. Και έτσι έγινε, με τις φαινομενικά πιο άκυρες προβλέψεις του Ρουμπινί να επιβεβαιώνονται ή ακόμα και να ξεπερνιούνται από την πραγματικότητα”.
Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Πολιτικά ανήκει στον χώρο της αριστεράς. Από την πρώτη στιγμή που η κρίση χτύπησε την Ελλάδα υποστηρίζει, με συνέπεια, την παύση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ.
Φυσικά αυτή η πρόταση δεν είναι “λύση” για τους τραπεζίτες, τους συνεργάτες και τους φίλους τους: για αυτούς “λύση” είναι να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις “υποχρεώσεις” μας απέναντί τους -έστω και αν αυτό σημαίνει εξαθλίωση για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας. Οι άλλες λύσεις είναι απλά “συνονθύλευμα”, “πολιτικός αχταρμάς”, “αφύσικες συμμαχίες”, “άκρα”: η θέση τους είναι δίπλα στον Τζορντάνο Μπρούνο, που πέθανε το 1600 στην πυρά, καταδικασμένος από την Ιερά Εξέταση γιατί διέδιδε, σε μια “αφύσικη συμμαχία” με τον Γαλιλαίο ότι η γη γυρίζει, τάχα, γύρω από τον ήλιο...