“Μπορεί οι διαδηλωτές στο Σύνταγμα να μην έχουν δεχτεί τον καταιγισμό πυρός από τις ταράτσες των γύρω κτηρίων όπως στις 3 Δεκέμβρη του 1944, όμως όσοι έζησαν τις επελάσεις των ΜΑΤ, όπως την Κυριακή 12 Φλεβάρη, έχουν κάθε λόγο να κάνουν τέτοιες αναφορές” τονίζει o Λέανδρος Μπόλαρης στον εκτεταμένο πρόλογό του στην 2η έκδοση του βιβλίου “Αντίσταση - Η Επανάσταση που χάθηκε”, που δέκα χρόνια μετά από την πρώτη έκδοσή του, επανεκδίδεται σήμερα ξανά από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.
Στη νέα αυτή έκδοση περιλαμβάνεται και ένα καινούργιο κεφάλαιο “Για τους Τροτσκιστές στην Ελλάδα του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου”,(μια απάντηση στο Μ. Εμμανουηλίδη)» που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό ΕΝΟΤΗΤΑ το 2002. Ένα κείμενο με ιδεολογικές, πολιτικές αλλά και ιστορικές απαντήσεις σχετικά με τον Β’ΠΠ και τον ρόλο του τροτσκιστών κυρίως στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Ταξικά στρατόπεδα
Ο ιστορικός του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, Μίμης Λιβιεράτος στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης επιδοκιμάζει την εκτεταμένη παρουσίαση που κάνει ο συγγραφέας στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση κατά την περίοδο του Μεσοπόλεμου. Όπως εξηγεί ο Λέανδρος «η ελληνική κοινωνία είχε διαμορφωμένα ταξικά στρατόπεδα που στα χρόνια του Μεσοπόλεμου είχαν αναμετρηθεί σκληρά, συσσωρεύοντας το εύφλεκτο υλικό για την μετέπειτα ολοκληρωτική σύγκρουση».
Η κορύφωση του Μάη του 1936 στην Θεσσαλονίκη και η πρωτοφανής επιτυχία της Γενικής Απεργίας έδειξαν την δυναμική της διαδικασίας “αριστεροποίησης” τόσο στην εργατική τάξη όσο και στον αγροτικό χώρο. Μια δυναμική που έληξε άδοξα με την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας του Μεταξά.
Στη συνέχεια, ο συγγραφέας καταπιάνεται με τη φύση του ιμπεριαλιστικού Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του '40, τη γερμανική εισβολή και κατοχή. Η κατοχή απέδειξε πως η πείνα και οι θανατηφόρες αρρώστιες ήταν ταξικό φαινόμενο. «Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η επιβίωση έγινε ζήτημα ταξική πάλης και σύντομα η απάντηση ήρθε με το «πανίσχυρο όπλο της εργατικής τάξης, την συλλογική δράση». Η ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ στις 6 Ιούλη του 1941 δυο μήνες πριν την ίδρυση του ΕΑΜ αντέγραφε την δομή του συνδικαλιστικού κινήματος.
Σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη που τοποθετεί το κέντρο της αντίστασης στο βουνό, Λέανδρος υποστηρίζει ότι το εργατικό κίνημα ήταν η ραχοκοκαλιά της αντίστασης. Από «την πρώτη απεργία στην σκλαβωμένη Ευρώπη στις 14 Απρίλη 1942» και την ανατροπή της πολιτικής επιστράτευσης τον Φλεβάρη - Μάρτη του 1943 έως τις μάχες ενάντια στα μπλόκα που οργάνωναν οι κατοχικές δυνάμεις μαζί με τις συμμορίες των ταγματασφαλιτών, η εργατική τάξη της Αθήνας είχε από την άνοιξη του '44 ακόμα βρεθεί σε γραμμή άμυνας ενάντια στην τρομοκράτηση που προσπαθούσαν να σπείρουν τα τάγματα ασφαλείας με τις πλάτες της κυβέρνησης δοσίλογων του Ράλλη.
Στη συνέχεια παρουσιάζονται τα γεγονότα που ακολούθησαν την αποχώρηση των ναζί, η λυσσαλέα προσπάθεια της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών να ελέγξουν την κατάσταση αλλά και η πολιτική των συμβιβασμών της ηγεσίας του ΚΚΕ που οδήγησαν στην ήττα - οι συμφωνίες της Καζέρτας, του Λιβάνου, της Βάρκιζας. Μια πολιτική που έβλεπε σαν μόνη προοπτική αυτού του κινήματος την “εθνική ενότητα” που υπαγόρευαν από τη μια η τακτική των “λαϊκών μετώπων” και από την άλλη, οι ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής του κρατικού καπιταλισμού που εκπροσωπούσε ο Στάλιν. Όπως εξηγεί ο Λέανδρος στον καινούριο πρόλογο της 2ης αυτής έκδοσης του βιβλίου «το εθνικό έπνιξε το ταξικό. Όχι γιατί οι εργάτες είχαν κάποια ανοσία στην επαναστατική προοπτική, αλλά γιατί το κόμμα που κυριαρχούσε στο εργατικό κίνημα είχε αυτή την στρατηγική».