Kυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω με μια σειρά από άρθρα και απαντήσεις για όλα τα κρίσιμα διλήμματα που γεννάει από τη μια η συνεχιζόμενη κρίση και από την άλλη οι προσδοκίες και τα νέα καθήκοντα μετά τη νίκη της Αριστεράς στις εκλογές της 6ης Μάη.
Στο άρθρο «Μια πολιτική κρίση χωρίς εύκολη λύση» ο Πάνος Γκαργκάνας αναλύει τη νέα φάση της διπλής οικονομικής και πολιτικής κρίσης και αναδεικνύει τη σημασία που έχουν οι αντικαπιταλιστικές απαντήσεις, στη νέα περίοδο, μέσα από εκτενή αναφορά στις εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
«Η άρχουσα τάξη δεν έχει εύκολη λύση για την πολιτική κρίση που αντιμετωπίζει. Και αυτό έχει να κάνει με τρεις παράγοντες που οξύνουν τη κατάσταση: την οικονομική κρίση που πάει προς το χειρότερο, τη γενίκευση της πολιτικής αστάθειας στην Ευρώπη και τη δυναμική ριζοσπαστικοποίησης που χαρακτηρίζει τις τάσεις των εργατών και της νεολαίας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκά» τονίζει ο Πάνος Γκαργκάνας θέτοντας ταυτόχρονα το ερώτημα: «Γιατί η Αριστερά να μπει σε ‘αναδιαπραγμάτευση’ του Μνημονίου έχοντας αποκλείσει προκαταβολικά τη ρήξη με το Ευρώ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους;»
Η ορμητική άνοδος της Αριστεράς στις εκλογές ανοίγει ξανά τη συζήτηση για τις ελπίδες, αλλά και τα όρια των αριστερών κυβερνήσεων. Η Μαρία Στύλλου δίνει απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα αξιοποιώντας τις ιστορικές εμπειρίες: της ΕΔΑ το 1958, της κυβέρνησης Μιτεράν και Παπανδρέου σε Ελλάδα και Γαλλία την δεκαετία του ’80, της κυβέρνησης Ζοσπέν στη Γαλλία τη δεκαετία του ’90, της ανόδου και της πτώσης της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης μετά τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση Πρόντι, τη δεκαετία του ‘90 στην Ιταλία, αλλά και την απόφαση της επαναστατικής αριστεράς της Ιταλίας να στηρίξει μια κυβέρνηση αριστεράς του Κομμουνιστικού και Σοσιαλιστικού κόμματος την δεκαετία του ’70.
«Η εξέλιξη τέτοιων κυβερνήσεων» αναφέρει χαρακτηριστικά «μπορεί να είναι προς τρεις κατευθύνσεις. Η μια, να την ανατρέψουν όπως το έκαναν στη Χιλή το 1973, η δεύτερη, να προσαρμοστεί κάτω από τις πιέσεις και τότε να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Και η τρίτη, να αναγκαστεί να παραδώσει την εξουσία στους εργάτες». Και καταλήγει η Μαρία Στύλλου: «Οσοι διαλέγουν να γίνουν ουρά στη ρεφορμιστική στρατηγική, στην πραγματικότητα καθορίζονται από τους συμβιβασμούς και τον ψεύτικο ‘ρεαλισμό’ τους. Είναι ώρα για την ανάπτυξη και το δυνάμωμα της επαναστατικής αριστεράς. Και επειδή βρισκόμαστε μπροστά σε νέες εκλογές χρειάζεται αυτή η μάχη να είναι συγκεκριμένη. Να μεγαλώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
Στο άρθρο «Κοινός αγώνας ενάντια στους νεοναζί» ο Θανάσης Καμπαγιάννης εξηγεί την άνοδο της Χρυσής Αυγής και πώς μπορούμε να την καταπολεμήσουμε. «Η καταπολέμηση του φασισμού και συγκεκριμένα της Χρυσής Αυγής, αποτελεί αυτόνομο πεδίο δράσης που δεν υποκαθιστάται ούτε από τους οικονομικούς αγώνες της εργατικής τάξης, ούτε και από τη γενική πολιτική δράση της Αριστεράς» τονίζει. «Το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι το αντιφασιστικό μέτωπο κατά της Χρυσής Αυγής πρέπει να ξεκινήσει χωρίς καμιά αναμονή τη δράση του».
Με τίτλο «Καζάνι που βράζει η Ευρώπη», το άρθρο του Νίκου Λούντου αποτελεί μια εκτεταμένη παρουσίαση της κατάστασης σε πολλές χώρες της Ευρώπης ξεκινώντας από την «εξέγερση των PIGS»: Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και στη συνέχεια περνώντας από τη μετεκλογική Γαλλία, το Βέλγιο, τη Μεγάλη Βρετανία. Όπως τονίζει ο Νίκος Λούντος: «Το βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής επανεμφάνισης της Αριστεράς είναι ότι έρχεται σαν δύναμη ενός ανερχόμενου εργατικού κινήματος…Το εργατικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη γίνεται το φάντασμα που στοιχειώνει τον καπιταλισμό. Χρειάζεται απαραίτητα μια Αριστερά που δεν θα το βλέπει σαν δυνητικούς ψηφοφόρους, αλλά σαν δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και ταυτόχρονα ολόκληρη την κοινωνία από τον ζουρλομανδύα του καπιταλισμού».
Κρίση
Με την κρίση στην καρδιά του Ευρώ καταπιάνεται ο Σωτήρης Κοντογιάννης υποστηρίζοντας ότι ο τραπεζικός πυρετός στην Ισπανία αποτελεί το νέο κρίκο της κρίσης στην ΕΕ και εξηγώντας ότι η αντιμετώπισή της θα χρειαστεί κάτι πολύ περισσότερο από την εκλογή του Ολάντ. «Η σημερινή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα λανθασμένων πολιτικών, ούτε οφείλεται απλά και μόνο στην επιμονή της Γερμανίας και των άλλων ‘γερακιών’ της λιτότητας στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» τονίζει. «Οι ρίζες της κρίσης είναι πιο βαθιές. Δεν είμαστε αντιμέτωποι απλά με μια κρίση του ‘χρηματιστικοποιημένου νεοφιλελευθερισμού’ αλλά σε μια βαθιά δομική κρίση του ίδιου του καπιταλισμού».
Στο άρθρο «Η Κίνα σε κρίση πάνω-κάτω» ο Κώστας Σαρρής ερευνά τις πολιτικές εντάσεις πίσω από το σκάνδαλο Μπο Σιλάι και τα ενδεχόμενα μιας όξυνσης της οικονομικής κρίσης για την κινέζικη άρχουσα τάξη παρουσιάζοντας και τον θυμό που υποβόσκει από τα κάτω: «Η άρχουσα τάξη τρομάζει στην ιδέα ότι ακόμα και το άκουσμα της λέξης επανάσταση ίσως να έχει κάτι να πει στον κόσμο που υποφέρει» γραφει χαρακτηριστικά.
Στο άρθρο «Η Θεσσαλονίκη στη δίνη της σύγχρονης ιστορίας», ο Γιώργος Γιαννόπουλος, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού Ενεκεν επιχειρεί να αντλήσει χρήσιμα διδάγματα για την Αριστερά του σήμερα με αφετηρία την ιστορία της Θεσσαλονίκης, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι και τη δεκαετία του ‘30. «Διέξοδο στην κρίση είτε θα δώσει η νικηφόρα επανάσταση της ‘γης των κολασμένων’ είτε η ‘σιδερένια φτέρνα’ του κεφαλαίου και της τάξης του» τονίζει.
Επίσης στο νέο τεύχος του ΣΑΚ: Ο Λέανδρος Μπόλαρης παρουσιάζει εκτενώς το νέο βιβλίο «Το τιμωρό χέρι του λαού» γραμμένο από τον Ιάσονα Χανδρινό για τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Ο Πέτρος Κωσταντίνου παρουσιάζει το βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου «Ποιος είναι Ελληνας πολίτης; Το καθεστώς ιθαγένειας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως τις αρχές του 21ου αιώνα». Ο Μπάμπης Κουρουνδής παρουσιάζει το ιστορικό μυθιστόρημα «Σελανίκ» του Βασίλη Τσιράκη. Ο κύκλος των βιβλιοκριτικών κλείνει με το χρονικό των αγώνων ενάντια στα μνημόνια, την παμφλέτα «Η εργατική αντίσταση μπορεί να νικήσει» της Λένας Βερδέ και το βιβλίο «Η φασιστική απειλή και πώς να την τσακίσουμε», γραμμένο από τον Κώστα Πίττα.