Πόσο ισχύει, κατά τη γνώμη σου, η εικόνα ενός εργατικού κινήματος σε κατάσταση αναμονής;
Δεν ισχύει στο ελάχιστο. Αυτή τη στιγμή έχουμε ξεκινημένες μάχες και αντιπαραθέσεις σε μια σειρά χώρους. Καταρχάς στα ΜΜΕ. Σε πολλά μαγαζιά έχουμε πολύμηνες κινητοποιήσεις, για παράδειγμα έχουμε απεργία πάνω από 40 μέρες κύρια τεχνικών και υπαλλήλων στο SENTRA FM του Μπόμπολα ή στο ΑΡΗΣ FM στη Θεσσαλονίκη. Συνολικά ο κλάδος προχωρά σε 24ωρη απεργία τη Δευτέρα 28 Μάη και είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να μετατραπεί άμεσα σε διαρκείας.
Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι στα Καρφούρ ξεκινούν κινητοποιήσεις ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία που θέλει να εφαρμόσει η εργοδοσία. Το συνδικάτο επισιτισμού-τουρισμού βρίσκεται κι αυτό σε απεργίες για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας. Στο Ελπίς οι εργαζόμενοι έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις ενάντια στην προσπάθεια συγχώνευσης του νοσοκομείου με τον Αγιο Σάββα.
Οι εργαζόμενοι στο Σκαραμαγκά βρίσκονται εδώ και πέντε εβδομάδες σε κινητοποιήσεις ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία, αρχικά με απεργία διαρκείας και τώρα με απεργία κάθε Δευτέρα, την ημέρα που η εργοδοσία τούς καλεί για δουλειά. Οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ με τη σειρά τους αποφάσισαν πρόσφατα να ξεκινήσουν 24ωρες επαναλαμβανόμενες τις επόμενες βδομάδες, πριν τις εκλογές του Ιούνη. Και βέβαια συνεχίζουν οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία και το Αλτερ, αλλά και οι απεργοί στην Ελληνική Χαλυβουργία που κατάφεραν ξανά να αποκρούσουν την προσπάθεια του Μάνεση να σπάσει την απεργία.
Αυτή η εικόνα, του εργατικού κινήματος που συνεχίζει τους αγώνες, μέσα μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, εξηγεί νομίζω το αποτέλεσμα της 6ης Μάη. Ταυτόχρονα, το μήνυμα των εκλογών πυροδοτεί τη συνέχεια. Η συντριπτική καταδίκη των κομμάτων του μνημονίου, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, και η πρωτοφανής ενίσχυση της αριστεράς, στέλνει το μήνυμα ότι τέρμα πια με τα μνημόνια, θέλουμε να τα γκρεμίσουμε, θέλουμε να τα ξηλώσουμε και θα τα ξηλώσουμε.
Ποια πιστεύεις ότι πρέπει να είναι τα άμεσα βήματα του κινήματος;
Η εργοδοσία χτυπά. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Αξιοποιεί αυτή την περίοδο, παρά το γεγονός ότι είναι προεκλογική, για να συνεχίσει και να κλιμακώσει τις επιθέσεις της σε όλα τα μέτωπα, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στις απολύσεις, στην εκ περιτροπής εργασία, στις συλλογικές συμβάσεις. Το ομολόγησε κι ο Πικραμμένος όταν είπε ότι σαν υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει παρεμβάσεις στο μνημόνιο κι άρα όλα τα μέτρα ισχύουν κατά γράμμα.
Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία ξεσπάνε οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν είναι απεργίες του Τσίπρα όπως λένε για παράδειγμα οι εργοδοτικοί στα ΜΜΕ ή του ΚΚΕ όπως λένε σε άλλους χώρους. Είναι απεργίες γιατί οι επιθέσεις συνεχίζονται και ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι νιώθουν αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να τις παλέψουν.
Αυτή τη στιγμή, είναι απαραίτητο τα συνδικάτα να βγουν και να πουν ότι η απάντηση των εργαζόμενων είναι κλείνουμε τα πάντα, προχωράμε για πανεργατική απεργία και έχοντας την εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος, μιλάμε για πανεργατική και μιας και δύο και όσων ημερών χρειαστεί για να τους κόψει τη φόρα. Αυτή πρέπει να είναι η συνέχεια.
Δεν πρέπει να χάνουμε από το μυαλό μας τη δυνατότητα των αγώνων να κερδίσουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις μάχες στην ΕΡΤ. Σύμφωνα με τα σχέδια των δύο προηγούμενων κυβερνήσεων, η ΕΤ1 σήμερα δε θα εξέπεμπε, η Ραδιοτηλεόραση δε θα κυκλοφορούσε, το Ράδιο Θεσσαλονίκη και δεκάδες περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΤ θα είχαν κλείσει. Δεν συνέβη τίποτα από αυτά γιατί κέρδισαν την κόντρα οι εργαζόμενοι. Σε μια σειρά χώρους είχαμε τέτοιες νίκες κι έτσι χρειάζεται να συνεχίσουμε.
Γι' αυτό, σε αυτές τις τόσο πολωμένες συνθήκες, είναι απαράδεκτη η στάση των ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που τηρούν σιγή ιχθύος με τον Παναγόπουλο να βγαίνει και να λέει ότι το εργατικό κίνημα παίζει ρόλο στις εξελίξεις ενώ την ίδια στιγμή έχει κάνει την επιλογή να αφήνει αυτές τις επιθέσεις αναπάντητες. Δεν είναι μόνο η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, πολλές Ομοσπονδίες κινούνται με τη λογική ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε. Για παράδειγμα η Ομοσπονδία της ΕΥΔΑΠ υπέγραψε νέα ΣΣΕ με μειώσεις στους μισθούς.
Η πρωτοβουλία των κινήσεων πρέπει να περάσει στη βάση όπως ακριβώς γινόταν το προηγούμενο διάστημα. Το κίνημα των απεργιών και των καταλήψεων, των απεργιακών επιτροπών και των επιτροπών αγώνα του περασμένου Οκτώβρη είναι πολύτιμη εμπειρία από αυτή την άποψη, καθώς και οι μάχες κερδίζονταν και οι ηγεσίες αναγκάζονταν να κινηθούν. Αυτή την προοπτική χρειάζεται να στηρίξουμε και τώρα, στην πράξη. Κι αυτό ισχύει για όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και δυνάμεις, από το ΠΑΜΕ και την Αυτόνομη Παρέμβαση μέχρι τις Παρεμβάσεις κλπ.
Τι έχει να περιμένει το εργατικό κίνημα από πρωτοβουλίες τύπου Ρουπακιώτη;
Όλα τα αστικά επιτελεία, η υπηρεσιακή κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, έχουν πανικοβληθεί. Και από το αποτέλεσμα των εκλογών που δείχνει ότι η ψήφος στην αριστερά δεν ήταν στιγμιαία αλλά έχει βάθος, με τον κόσμο να στρέφεται στην αριστερά. Και από τη δυναμική του κινήματος που συνεχίζει να αναπτύσσεται με τη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Σε άλλες στιγμές, όταν είχαμε εκλογές, οι απεργίες αναστέλλονταν, αντίθετα σήμερα ο φόβος των από πάνω είναι το κίνημα που δεν σταματά.
Γι' αυτό ακόμα και ο ΣΕΒ παριστάνει ότι παίρνει πρωτοβουλίες για συμφωνία για να μην γίνουν μειώσεις μισθών, υποστηρίζει ότι δεν ήταν υπέρ των μνημονίων και ότι άλλοι τα πρότειναν και τα ψήφισαν. Προσπαθούν να πετάξουν τις ευθύνες από πάνω τους, γιατί φοβούνται το εργατικό κίνημα και τη μαχητικότητά του που δεν έχει καμφθεί.
Επειδή στόχος τους είναι να βάλουν το κίνημα στην αναμονή, η απάντησή μας χρειάζεται να είναι η ανάποδη, δεν περιμένουμε καμία συνάντηση και κανέναν υπουργό. Κλιμακώνουμε τώρα τις απεργίες μας. Πηγαίνοντας προς τις εκλογές στις 17 Ιούνη δίνουμε μάχη για να κερδίσουμε την απεργία διαρκείας στα ΜΜΕ, ξεκινάμε την απεργία διαρκείας στο ΜΕΤΡΟ, πιέζουμε για πανεργατική απεργία. Αυτά τα βήματα χρειάζεται να περάσουν σε όλη την εργατική τάξη και τη νεολαία.
Οι κλαδικές συμβάσεις απειλούνται. Οι εργοδότες προχωράνε στην κατάργησή τους. Όσοι μιλούν για αναμονή μήπως παγώσει το ζήτημα της μετενέργειας, πρέπει να θυμούνται ότι η έκβαση της ιστορίας δεν παίζεται σε μια υπουργική απόφαση, παίζεται στους χώρους δουλειάς. Στα ΜΜΕ για παράδειγμα, δόθηκε σκληρή μάχη την προηγούμενη διετία, μαγαζί το μαγαζί, ενάντια στην προσπάθεια των εργοδοτών να εφαρμόσουν ατομικές συμβάσεις με μείωση μισθών. Δεν περίμεναν τη μετενέργεια για να προχωρήσουν στην επίθεση. Ούτε εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε. Το πόσο δυνατό είναι το κίνημα για να δώσει τις μάχες είναι το σημαντικό και δυνατό κίνημα σημαίνει ότι είναι στους δρόμους, κάνει απεργίες, κλιμακώνει τους αγώνες.
Φάνηκαν άλλωστε τα όρια της αναμονής. Με το που βγήκε ο Ρουπακιώτης να πει να παγώσουμε το μνημόνιο σε σχέση με τη μετενέργεια, βγήκε ο Πικραμμένος και επανέφερε την τάξη στα επιτελεία της κυβέρνησης. Άρα δεν μπορούμε να περιμένουμε, πρέπει να κλιμακώσουμε. Είναι απαραίτητο να πιέσουμε για πανεργατική γιατί αυτή μπορεί να δώσει το μήνυμα της κλιμάκωσης και ταυτόχρονα να στηρίξουμε όλους τους αγώνες.
Οι μάχες που δίνουμε σήμερα έχουν κι ένα επιπλέον νόημα, το πώς θα συνεχίσουμε μετά τις εκλογές, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Δεν σηκώνει αυταπάτες ότι η εργοδοτική επίθεση θα σταματήσει αν μπούνε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα υπουργεία. Οι σημερινοί αγώνες είναι η γέφυρα με τους αγώνες που θα χρειαστεί να δώσουμε το επόμενο διάστημα και θα είναι μεγάλοι.
Ποια η δράση της Επιτροπής Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων αυτό το διάστημα;
Καταρχήν στηρίζουμε και οργανώνουμε τους αγώνες που ξεσπάνε. Η κόντρα στα ΜΜΕ είναι μια μεγάλη μάχη. Όχι μόνο η απεργία της 28ης Μάη αλλά και το να βγει η απεργία διαρκείας. Την προσπάθεια να συντονιστεί το απεργιακό κομμάτι, να συγκροτήσει απεργιακή επιτροπή, να οργώσει τα μαγαζιά τις επόμενες μέρες, να μεταφέρει το μήνυμα της κλιμάκωσης, την έχουμε ξεκινήσει μαζί με ένα ευρύτερο αριστερό δυναμικό που υπάρχει στον κλάδο και συγκρούεται.
Αντίστοιχα στο Ελπίς δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να στηρίξουμε τις πρωτοβουλίες που παίρνουν οι εργαζόμενοι ενάντια στη συγχώνευση με τον Άγιο Σάββα. Υπάρχει η εμπειρία από την καμπάνια στο Γενικό Πατησίων ενάντια στο κλείσιμό του, που ήταν επιτυχημένη και παρά το γεγονός ότι δυο και τρεις φορές ανακοίνωσε ο Λοβέρδος το κλείσιμο, το νοσοκομείο παραμένει ανοιχτό. Ταυτόχρονα ανοίγουμε σε όλους τους εργασιακούς χώρους το ζήτημα της γενικής απεργίας τώρα, απευθύνοντας κάλεσμα και στο Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων και στο ΠΑΜΕ να προχωρήσουμε μαζί, στηρίζοντας όλες τις κινητοποιήσεις που έχουν ξεκινήσει αλλά και πιέζοντας για πανεργατική πριν τις εκλογές του Ιούνη.
Ο Τάσος Αναστασιάδης μίλησε στη Λένα Βερδέ