Το χάος δεν το προκάλεσαν οι πυρήνες της Αλ Κάϊντα, ούτε η η απεργία που είχε προκηρύξει το σωματείο εργαζομένων της British Airways επειδή η εταιρεία σκοπεύει να προχωρήσει σε περικοπές στις θέσεις εργασίας. Όχι, η ανεξάρτητη βρετανική δικαιοσύνη είχε φροντίσει να την βγάλει παράνομη πριν καν ξεκινήσει, ώστε να μην ταλαιπωρηθούν οι ταξιδιώτες των Χριστουγέννων από την «ανευθυνότητα» των εργαζομένων. Ο λόγος για τις ακυρώσεις των πτήσεων, για την ακύρωση σιδηροδρομικών δρομολογίων, για το γεγονός ότι εκατοντάδες άνθρωποι μείναν επί ώρες παγιδευμένοι στα αυτοκίνητά τους μέσα στον παγετό είναι οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν διαλύσει το συγκοινωνιακό δίκτυο στο Λονδίνο που απ´ ότι έμαθα και εγώ είναι μία πόλη που έχει υποδομή για βροχή και όχι για χιόνι. Δύο ώρες χιονόπτωσης ήταν αρκετές για να κλείσει για 8 περίπου ώρες και το αεροδρόμιο του Gatwick και να δημιουργηθεί το απόλυτο χάος. Την υπόλοιπη δουλειά ανέλαβαν οι ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες.
Ήμουνα μία από τους εκατοντάδες ταξιδιώτες που ακυρώθηκε η πτήση τους και ζήσαμε μία απίστευτη ταλαιπωρία σε ένα αεροδρόμιο που δεν λειτουργούσαν ούτε οι πίνακες ανακοινώσεων, που επί ώρες είχε κλείσει το γραφείο ενημέρωσης γιατί δεν υπήρχε προσωπικό για να ενημερώνει τον κόσμο και που περιμέναμε περίπου 7 ώρες για να μάθουμε ότι η πτήση μας ακυρώθηκε. Κι όλα αυτά αφού είχα στηθεί επί μιάμιση περίπου ώρα στην ουρά για να περάσω τον έλεγχο διαβατηρίων και αποσκευών, είχα βγάλει υπάκουα τα παπούτσια μου, είχα δεχθεί το τρυφερό άγγιγμα της γυναίκας αστυνομικού που μου έκανε σωματικό έλεγχο, κρατώντας στο χέρι το ειδικό διάφανο σακουλάκι με τα μπουκαλάκια με σαμπουάν κλπ. που για κακή μου τύχη είχα ξεχάσει στη χειραποσκευή μου. Το τελειωτικό χτύπημα βέβαια ήταν η ιδιαίτερη περιποίηση της εταιρείας με την οποία «θα» ταξιδεύαμε, της Easyjet. Μας ενημέρωσαν ότι αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να βγάλουμε εισιτήριο επιστροφής με κάποια άλλη εταιρεία και μετά θα μας επιστρέψουν τα λεφτά μας.
Μετά από όλα αυτά αισθάνομαι πολύ τυχερή που μπόρεσα και επέστρεψα μετά από μιάμιση ημέρα καθυστέρηση, πληρώνοντας μόνο 510 λίρες Αγγλίας και που δεν ξανακυρώθηκε η πτήση μου όπως συνέβηκε σε άλλους. Τυχερή επίσης γιατί όλα αυτά μου συνέβηκαν πάνω από τη γη και όχι μέσα στο τούνελ της Μάχης όπου έμειναν για 16 ώρες χιλιάδες επιβάτες της Eurostar χωρίς φαγητό, νερό, φως και αέρα επειδή στη μηχανή του τρένου μπήκαν νιφάδες χιονιού. Οι συγκεκριμένες νιφάδες που προκάλεσαν βραχυκύκλωμα φταίνε - σύμφωνα με την επίσημη εξήγηση του εκπρόσωπου της εταιρείας - γιατί ήταν πιο «στεγνές», «χνουδωτές» και βεβαίως πιο «μικρές» απ´ ότι έχουν συνηθίσει τα τρένα που ως γνωστό έχουν και αυτά τη δική τους προσωπικότητα.
Τελικά δηλαδή αυτό που κατάλαβα μετά από αυτή την περιπέτεια είναι ότι δεν είναι μόνο ο στρατηγός άνεμος, τα πεύκα που πιάνουν εύκολα φωτιά και άλλα στοιχεία της φύσης υπεύθυνα για τις καταστροφές, τώρα στους ένοχους προστίθεται και το χιόνι.
Κατάλαβα επίσης πολύ καλύτερα πόσο αναγκαίο είναι το 2010 να είναι η χρονιά της αντίστροφης μέτρησης, να πάρουν οι εργαζόμενοι πίσω την ιδιωτικοποιημένη Ολυμπιακή, το λιμάνι του Πειραιά, τον ΟΤΕ και πολλές επιχειρήσεις ακόμα από τα χέρια αυτών που διαλύουν τις ζωές μας ακόμα και όταν θέλουμε να κάνουμε λίγες μέρες διακοπές.