Η Αριστερά και τα πετρέλαια

Με αφορμή τις προγραμματικές δηλώσεις του Α. Τσίπρα στην παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και την αναφορά του στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και την αξιοποίηση τους δημιουργούνται μια σειρά από προβληματισμοί.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις «Σ' αυτό το ειδικό, αποκλειστικά δημόσιο ταμείο […]περιλαμβανομένων και των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων» η «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα δημιουργήσει ένα «Ταμείο Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης» το οποίο θα χρηματοδοτεί τα ασφαλιστικά ταμεία και θα χρηματοδοτείται, ανάμεσα στα άλλα, και από την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, περιλαμβανομένων και των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου «εφόσον αποδειχθούν οικονομικά εκμεταλλεύσιμα».

Πρόκειται για τα κοιτάσματα που φέρονται να έχουν εντοπιστεί στα ανοιχτά της Κεφαλονιάς και νότια της Κρήτης. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε ότι τόσο η νότια Κρήτη όσο και τα νησιά του Ιονίου στηρίζονται οικονομικά στον τουρισμό και την αλιεία. Η απουσία αναφορών στην προστασία του περιβάλλοντος όπως αναφέρουν οι «Οικολόγοι Πράσινοι» από τις προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν είναι το μόνο προβληματικό σημείο

Ενεργειακό

Η Αριστερά θα πρέπει να είναι η πρώτη η οποία θα μιλάει για την απεξάρτηση από το πετρέλαιο, όχι μόνο «από το πετρέλαιο των ξένων» αλλά από το πετρέλαιο συνολικά τόσο σαν ρυπογόνο καύσιμο αλλά όσο και σαν σύμπλεγμα οικονομικών συμφερόντων. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι τα καρτέλ των πετρελαϊκών κρύβονται πίσω από πολεμικές επιχειρήσεις, περιβαλλοντικές καταστροφές, δωροδοκίες ακόμη και δολοφονίες (βλ. υπόθεση Κουτσάκη). Η αξιοποίηση των κοιτασμάτων ενδεχομένως να είναι και τμήμα της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ για «Εθνική Προγραμματική Συμφωνία, με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο» όπου οι Έλληνες εφοπλιστές θα υπογράψουν συμβόλαια με το κράτος για να μεταφέρουν τον «μαύρο χρυσό» της Μεσογείου σαν αντάλλαγμα για την αυξημένη φορολογία τους.

Το «ενεργειακό πρόβλημα» της Ελλάδας και η υψηλή τιμή των καυσίμων δεν μπορεί να είναι πρόσχημα για να βάλουμε σε κίνδυνο το θαλάσσιο περιβάλλον της ευρύτερης Μεσογείου, εξάλλου οι μνήμες από την τεράστια καταστροφή στον κόλπο του Μεξικό είναι ακόμη νωπές. Αν μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» θέλει να μειώσει την τιμή της βενζίνης στα πρατήρια για να ανακουφίσει τον κόσμο μπορεί να κάνει άλλες κινήσεις, όπως για παράδειγμα να κρατικοποιήσει τα διυλιστήρια χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων άμεσα και όχι «σταδιακά και ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας» ,να άρει τον εμπορικό αποκλεισμό του Ιράν (από το οποίο μέχρι πρότινος προμηθευόμασταν πετρέλαιο), θα μπορούσε ακόμη να μιλήσει και 24ωρες και δωρεάν συγκοινωνίες, αστικές και υπεραστικές. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι απλές κινήσεις απαιτούν ρήξεις με το καρτέλ του πετρελαίου, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αυτοκινητοβιομηχανίες αντίστοιχα, ρήξεις που ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν φαίνεται πρόθυμος να κάνει.

Ασφαλιστικό

Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα ασφαλιστικά ταμεία μετά τη λεηλασία που έχουν υποστεί θα χρειαστούν γενναία ενίσχυση για να είναι σε θέση να προσφέρουν στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους αξιοπρεπείς συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Για να μπορέσουμε όμως να πούμε από πού θα τα πάρουμε αυτά τα λεφτά θα πρέπει να δούμε που κατέληξαν τα «κλοπιμαία», και εκεί το πράγμα βγάζει μάτι. Οι μεγάλοι κερδισμένοι από την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων είναι οι τράπεζες (βλ. δομημένα ομόλογα), οι φαρμακοβιομηχανίες και οι εργοδότες. Από αυτά τα παράσιτα που πίνουν εδώ και δεκαετίες το αίμα των ασφαλισμένων πρέπει να πάρουμε τα λεφτά. Αυτό όμως απαιτεί διαγραφή του χρέους προς τις τράπεζες και τις φαρμακοβιομηχανίες, ακόμα παραπάνω απαιτεί κρατικοποίηση τους χωρίς αποζημίωση.

Τέτοιου είδους ρήξεις απαιτούν μια αριστερά αντικαπιταλιστική που δεν θα κλείνει το μάτι στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, μια αριστερά που δεν θα υπόσχεται ότι θα πληρώσει το χρέος «αν υπάρξει ανάπτυξη» , με δυο λόγια μια αριστερά που θα είναι ταγμένη στην ανατροπή του καπιταλισμού και όχι στην διάσωση του. Στις 17 Ιούνη στηρίζουμε την αριστερά αυτή, ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ.