Limits of Control

Ο μαύρος πρωταγωνιστής (Ισαάκ ντε Μπανκολέ), πάντα κουστουμαρισμένος αναλαμβάνει «αποστολές» σε συναντήσεις (αφορμές καλλιτεχνικού, φιλοσοφικού, κοινωνικού, θρησκευτικού στοχασμού για το Τζάρμους) όπου του δίνονται οδηγίες σε ένα σπιρτόκουτο με ένα μαύρο μποξέρ. 

Στην τελευταία αποστολή, μια γυναίκα αραβικής καταγωγής τον οδηγεί σε ένα γεμάτο πράκτορες «κτήριο φρούριο», όπως αυτά των ισραηλινών εποίκων. Εκεί, με ένα «μαγικό» τρόπο, βρίσκεται μέσα στο γραφείο του Μπίλ Μάρεϊ (πρόεδρου των ΗΠΑ(;) πράκτορα(;) - στην ουσία σύμβολου της υπερδύναμης) τον οποίο και πνίγει με ένα σύρμα. «Πως κατάφερες να μπεις;» ρωτάει ο Μάρεϊ για να λάβει την απάντηση: «Χρησιμοποίησα τη φαντασία μου». Η ταινία τελειώνει με τον «μποξέρ» να «κρεμάει τα γάντια». Ο εκτελεστής πετάει επιτέλους από πάνω του το κουστούμι και φοράει μια φόρμα, η αποστολή έχει τελειώσει.

Το μοναδικό κοινό σημείο που θα μπορούσε να βρει κανείς στις ταινίες του Τζάρμους και του Κάμερον είναι το τέλος τους, ενδεικτικό των τεράστιων αλλαγών που συντελούνται μέσα στις ΗΠΑ: Οι πολυεθνικές, οι αμερικάνοι, οι εισβολείς, οι εξουσιαστές, όχι απλά χάνουν, εξοντώνονται. Παρά τη μεταφυσική του προσέγγιση, ο Τζάρμους το συνοψίζει πολύ εύστοχα αυτό, στην ατάκα-στίχο-μότο της ταινίας: «Οποιος πιστεύει ότι είναι σπουδαίος να πάει στο νεκροταφείο. Η ζωή εκεί. Μια χούφτα χώμα».