Ολοκληρώθηκε το Σαββατοκύριακο 22-24 Ιούνη η 81η Γενική Συνέλευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας με τη συμμετοχή πάνω από 600 αντιπροσώπων από τους Συλλόγους Δασκάλων όλης της χώρας. Παρά τις σκληρές επιθέσεις που έχει δεχτεί ο κλάδος της εκπαίδευσης τα δύο τελευταία χρόνια, το συνέδριο δεν κατέληξε σε αγωνιστική απόφαση. Η ευθύνη γι' αυτή την εξέλιξη ανήκει αποκλειστικά στην ηγεσία των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στην Ομοσπονδία που στηρίζουν τις πολιτικές των μνημονίων. Για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, το συνέδριο, τη στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων και το κλίμα που υπάρχει στη βάση του κλάδου, μίλησαν στην Εργατική Αλληλεγγύη τρεις δάσκαλοι.
Η κατάληξη του συνεδρίου της ΔΟΕ δεν πρέπει να καθορίσει την Τακτική Γενική Συνέλευση της ΟΛΜΕ που ακολουθεί αυτό το Σάββατο 30 Ιούνη, ανοίγοντας ξανά την ευκαιρία στην απεργιακή απάντηση του κλάδου. Τα θέματα της ημερήσιας διάταξης της Συνέλευσης της ΟΛΜΕ που θα γίνει στο ξενοδοχείο Τιτάνια, στις 10πμ είναι: Αποτίμηση της πορείας του κλάδου κατά τη συνδικαλιστική περίοδο 2011 – 12. Εκτίμηση της συνδικαλιστικής συγκυρίας και προγραμματισμός της δράσης μας για τη συνδικαλιστική χρονιά 2012 – 13. Οικονομικός απολογισμός 2011- 2012. Οικονομικός προϋπολογισμός 2012 – 2013. Έλεγχος των πεπραγμένων των αιρετών μελών του ΚΥΣΔΕ.
Νίκος Κοτρώτσιος
Αυτή τη στιγμή κρίνεται αν η δημόσια εκπαίδευση ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, θα συνεχίσει να είναι δημόσια, διότι με πρόσχημα την κρίση επιχειρούν να σαρώσουν ό,τι έχει απομείνει. Ενα όχημα γι'αυτό είναι η αξιολόγηση δεμένη με το νέο σχολείο που πλασάρουν. Το νέο σχολείο δε θα είναι δημόσιο σχολείο, θα είναι σχολείο της αγοράς και η αξιολόγηση σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί, να κριθούν και να αξιολογηθούν τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί με κριτήρια αγοράς.
Είχε δηλώσει παλιότερα η Ε. Χριστοφιλοπούλου η υφυπουργός Παιδείας ότι 500 σχολεία έχουν δεχτεί την αυτοαξιολόγηση και πρέπει να δημιουργηθούν οι όροι για την εξωτερική αξιολόγηση στη βάση συγκεκριμένων στόχων που πρέπει να επιτυγχάνουν τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί. Αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο σχολείο θα λειτουργεί με όρους μαγαζιού, σα μια επιχείρηση που θα ανταγωνίζεται η μία την άλλη. Θα πρέπει δηλαδή να γίνει μια μηχανή παραγωγής αποτελεσμάτων και καινοτόμων δράσεων κι από αυτό θα εξαρτάται η χρηματοδότησή του. Αυτό θα σημάνει μεγάλη ταξική πόλωση, άλλα αποτελέσματα θα παρουσιάζουν τα σχολεία στην Εκάλη και την Κηφισιά και άλλα στα Λιόσια, το Πέραμα και το Αιγάλεω όπου δουλεύω εγώ. Δεύτερον, αξιολόγηση θα σημάνει και απολύσεις.
Ολόπλευρη μόρφωση
Αξιολόγηση στα πλαίσια του καπιταλισμού δε μπορεί να υπάρξει. Θα κλείσουν σχολεία και θα απολυθούν εκπαιδευτικοί. Σε αντιδιαστολή με το σχολείο της αγοράς πρέπει να προωθηθεί το δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά με γενναία κρατική χρηματοδότηση, που θα τους χωράει όλους, που δε θα πετά έξω το παιδί του μετανάστη. Ταυτόχρονα χρειάζεται μάχη στην αλλαγή του περιεχομένου. Οταν πάνε να καταργήσουν το ενιαίο αναλυτικό πρόγραμμα και το σχολείο να διδάσκει γνώσεις χρηστικές μόνο για την αγορά, πρέπει να προτάσσουμε την ολόπλευρη μόρφωση για όλα τα παιδιά.
Το συνέδριο της ΔΟΕ πρέπει να πάρει αγωνιστικές αποφάσεις πράγμα όμως δύσκολο γιατί δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Για παράδειγμα στο σύλλογό μας συμμετέχει αντιπρόσωπος από την ΠΑΣΚ η οποία όμως δεν υφίσταται πια σαν παράταξη, δεν κατέβηκε καν στις εκλογές για νέο ΔΣ. Δηλαδή το συνέδριο δεν αποτυπώνει τους πραγματικούς συσχετισμούς που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον κλάδο.
Επειδή κανένας κλάδος δεν μπορεί να νικήσει από μόνος του, πρέπει να βρούμε αιτήματα κρίκους που να ενοποιούν τους διάφορους κλάδους. Πρέπει να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία από την εκπαίδευση γιατί παρά τις αδυναμίες της, ήταν ο μόνος κλάδος που τα προηγούμενα χρόνια και επί Σημίτη και μετά, σήκωσε κεφάλι. Σίγουρα δε μιλάμε σήμερα με όρους 1997 ή 2006, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, αλλά πρέπει να βρεθούν αιτήματα που να ενοποιούν τον κόσμο της εργασίας και όλα αυτά θα πρέπει να συγκλίνουν σε γενική πολιτική απεργία. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου.
Η διάθεση στους συναδέλφους είναι ότι εμπιστεύονται την αριστερά κι αυτό το δείχνουν τα αποτελέσματα στους συλλόγους που έχουν γίνει εκλογές, αλλά δυστυχώς διατηρείται ακόμα η λογική της ανάθεσης. Λείπει η ενεργοποίηση της βάσης. Για παράδειγμα στο σύλλογό μου η αριστερά βγήκε πρώτη δύναμη, πέντε έδρες στις επτά, 200 ψήφους, αλλά στις συνελεύσεις είχαμε 30-40 άτομα. Ενα στοίχημα για την αριστερά είναι να σπάσει αυτή την κατάσταση. Ο κόσμος πρέπει να πιστέψει στη δύναμή του, οι εργαζόμενοι έχουν δύναμη αρκεί να το πιστέψουν, το δείχνει ο αγώνας των Χαλυβουργών.
Ο Νίκος Κοτρώτσιος είναι δάσκαλος στο Αιγάλεω
Σεραφείμ Ρίζος
Το συνέδριο χαρακτηρίστηκε από τη συντονισμένη προσπάθεια της ηγεσίας του σωματείου, της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, καταρχήν να δικαιολογήσουν την ως τώρα στάση της Ομοσπονδίας που συναινούσε στην εφαρμογή των μέτρων, μη οργανώνοντας τίποτα ως αντίδραση πέρα από το απεργιακό πρόγραμμα που κάθε φορά καλούσαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Δεύτερον υιοθέτησαν και υπεράσπισαν ατόφιο το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο των μνημονιακών πολιτικών στην εκπαίδευση, με αιχμή το ζήτημα της αξιολόγησης, για να περάσουν τις νέες επιθέσεις στον κλάδο.
Τρίτον, εξαπέλυσαν μια πρωτοφανή επίθεση στην αριστερά και ιδιαίτερα στις Παρεμβάσεις, γιατί με τα συντριπτικά εις βάρος τους αποτελέσματα στις εκλογές των συλλόγων αλλά και στις εθνικές, νιώθουν ότι απειλούνται. Πρώτη φορά ακούσαμε ανοιχτά στον κλάδο κατηγορίες περί “εσωτερικού εχθρού”. Η ΔΑΚΕ μίλησε για “αριστερή δικτατορία”. Η ΠΑΣΚΕ ταύτισε τις πλατείες με την άνοδο του φασισμού. Δε δίστασαν στο τέλος να διαλύσουν τις διαδικασίες επικαλούμενες έλλειψη απαρτίας.
Δυστυχώς, το ΠΑΜΕ έχασε τον αντιπολιτευτικό του προσανατολισμό, τον περιόρισε προς την υπόλοιπη αριστερά και συγκεκριμένα προς τις Παρεμβάσεις, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη νέα κυβέρνηση. Αρνήθηκε μάλιστα το κοινό ψήφισμα συμπαράστασης στους απεργούς της Χαλυβουργίας επειδή κατήγγειλε την απόλυση του Χάρη Μανώλη.
Οι Παρεμβάσεις, παρά τις επιθέσεις που δέχτηκαν, δεν απάντησαν στις προκλήσεις, πήραν πάνω τους τον όγκο της αριστερής αντιπολίτευσης με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, υπερασπίστηκαν τους αγώνες του κλάδου, άνοιξαν το ζήτημα των οικονομικών προνομίων των συνδικαλιστών και προσπάθησαν να τα χτυπήσουν, οργάνωσαν αντιφασιστική εκδήλωση μέσα στο συνέδριο και κατέθεσαν αντιφασιστικό ψήφισμα.
Απεργιακές μορφές
Χρειαζόταν όμως να βγουν πιο θαρρετά ως προς το πρόγραμμα δράσης, προτείνοντας απεργιακές μορφές αγώνα που να ανταποκρίνονται στη διάθεση της βάσης, που να συμπαρασύρουν και άλλα εργατικά κομμάτια για ένα νέο πλατύ απεργιακό κίνημα με συντονισμό από τα κάτω που να ανοίγει το δρόμο της ανατροπής.
Γιατί το προηγούμενο διάστημα, παρόλο που η Ομοσπονδία δεν έβγαλε δικό της αγωνιστικό πρόγραμμα, οι εκπαιδευτικοί μαζί με όλους τους εργαζόμενους πρωταγωνίστησαν στο κίνημα της αντίστασης. Αυτό το κίνημα έφτασε στο σημείο να ανεβοκατεβάζει τις μετοχές των διεθνών χρηματιστηρίων ανάλογα με το πόσα εκατομμύρια έβγαιναν στους δρόμους και οδήγησε την Αριστερά, ανεξάρτητα από τις κωλοτούμπες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, στο μεγαλύτερο ποσοστό στη μεταπολεμική περίοδο στην ιστορία της χώρας.
Μπροστά μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια σκληρή επίθεση σε όλες της τις μορφές. Η κυβέρνηση όμως που θα προσπαθήσει να την υλοποιήσει είναι ακόμα πιο αδύναμη από τις δύο προηγούμενες και αριθμητικά αλλά και πολιτικά καθώς στηρίχτηκε στο δίπολο της τρομοκράτησης και της εξαπάτησης του κόσμου.
Αρα στο ερώτημα αν μας παίρνει το επόμενο διάστημα να αντισταθούμε, η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι. Χρειάζεται να πάμε με ένα πρόγραμμα που να μετατρέψει όλοι τη χώρα σε Χαλυβουργία, ένα πρόγραμμα σύγκρουσης που να βάζει αιτήματα όπως η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η απαγόρευση των απολύσεων. Μετέφερα στο συνέδριο την αγωνιστική απόφαση της γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Χανίων η οποία είχε γίνει πριν τις βουλευτικές εκλογές και έλεγε ότι η απόφαση ισχύει ανεξάρτητα από το νικητή της 17ης Ιούνη.
Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε την μαύρη διάσταση των επιθέσεων, την προσπάθεια της καταστολής και του ρατσισμού που η ΝΔ σε συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή θα προσπαθήσουν να οργανώσουν το επόμενο διάστημα. Η στοχοποίηση των μεταναστών μαθητών είναι ένα μέτωπο που χρειάζεται να το ανοίξουμε με πολύ έντονο και σαφή τρόπο, ότι το χέρι που θα απλωθεί πάνω στους μαθητές θα κοπεί από τη ρίζα.
Ο Σεραφείμ Ρίζος ήταν αντιπρόσωπος από το Σύλλογο ΠΕ Χανίων
Ματίνα Γράφου
Η σκληρή επίθεση ξεκίνησε τους τελευταίους οκτώ-εννιά μήνες, από τη στιγμή που άρχισε να εφαρμόζεται το ενιαίο μισθολόγιο. Νομίζω ότι έχουμε υποστεί τις ίδιες απώλειες με όλο το δημόσιο τομέα.
Ειδικά για τους εργαζόμενους που έχουν λίγα χρόνια υπηρεσίας, μέχρι και 15 έτη, εκεί έγινε η μεγάλη σφαγή. Είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται πάνω από 50%. Ειδικά με τις αναδρομικές κρατήσεις. Φαντάσου ότι εγώ έπαιρνα 1200 ευρώ και παίρνω 580. Επιπλέον αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα με όλους τους εργαζόμενους, για παράδειγμα με τη μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ.
Στα ίδια τα σχολεία υπήρξαν πολλά λειτουργικά προβλήματα με την πληρωμή των λογαριασμών, τις φωτοτυπίες όπου δεν υπήρχαν βιβλία κλπ. Στο δικό μου σχολείο, αυτά δεν ήταν ιδιαίτερα έντονα γιατί είχαμε για παράδειγμα αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να βγάλουμε φωτοτυπίες για να αντικαταστήσουμε τα βιβλία. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι τα μεγάλα προβλήματα θα φανούν από την επόμενη χρονιά.
Τα δύο τελευταία χρόνια δεν βγήκαμε σε κινητοποιήσεις μόνοι μας, πάντα βγαίναμε με άλλους κλάδους με το επιχείρημα ότι δεν έχουμε τη δύναμη. Καμία πρωτοβουλία από το συνδικαλιστικό μας όργανο, τη ΔΟΕ, δηλαδή καιγότανε το Κορδελιό και δεν υπήρχε καμία αντίδραση ακόμα και για ζητήματα πέρα από τα μισθολογικά όπως η αξιολόγηση που τη δέχεται με όρους. Δεν έδωσε μια καθαρή απάντηση για οποιοδήποτε ζήτημα.
Στις μεγάλες πανεργατικές βέβαια συμμετείχε ο κλάδος και με μεγάλη επιτυχία. Το ζήτημα είναι ότι οι δάσκαλοι έχουν πρόσφατη την εμπειρία του 2006, την απεργία που δεν οδήγησε στο αποτέλεσμα που θα ήθελαν, και πολύ συχνά ακούγεται το επιχείρημα ότι αφού δεν κερδίσαμε τότε δε θα κερδίσουμε και τώρα. Χρειάζεται να ακούγεται κι ο αντίλογος ότι τότε η απεργία έμεινε μόνη, ήταν άλλες οι συνθήκες, δεν είχε ξεσπάσει αυτό το κίνημα που έχει ξεσπάσει σήμερα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει ενεργοποιηθεί ο κόσμος στο σύλλογο, στα σχολεία είναι ο καθένας μόνος του. Εχουν γίνει κάποια βήματα με την άνοδο των Παρεμβάσεων, αλλά δε το έχει πιστέψει ο κόσμος ακόμα ότι μπορεί. Επίσης έχω τη αίσθηση ότι δεν προλαβαίνουμε τις εξελίξεις, μας τα φοράνε όλα καπέλο και μετά λέμε τι πρέπει να κάνουμε ή τι θά ‘πρεπε να έχουμε κάνει.
Προσωπικά θα ήθελα να φύγουμε από το συνέδριο και να υπάρχει ένα πλάνο αγωνιστικό και διεκδικητικό από Σεπτέμβρη που να μπαίνουν πολύ καθαρά τα θέματα της απεργίας όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος. Και μένα μου στοιχίζει οικονομικά που κάνω απεργία, αλλά αυτά που μας έκοψαν είναι περισσότερα.
Η Ματίνα Γράφου ήταν αντιπρόσωπος από το Σύλλογο ΠΕ “Αριστοτέλης”