Και τι δεν έκανε η φιλοκυβερνητική προπαγάνδα για να μας σερβίρει τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ σαν μια «νίκη του νότου», μια νίκη της Ιταλίας και της Ισπανίας που άνοιξε δρόμους και για την Ελλάδα. Ακόμα και τον γέρο-Μόντι ζωγράφισαν σαν ακμαίο σέντερ-φορ σε στιλ Μπαλοτέλι για να κερδίσουν τις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων.
Αλλά όσα τρικ και να χρησιμοποιήσουν, η αλήθεια δεν κρύβεται. Οι πραγματικοί νικητές με τη λεγόμενη «νέα ρύθμιση» της ΕΕ είναι οι τραπεζίτες που εξασφάλισαν νέο πακτωλό δισεκατομμυρίων για τη διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών τους. Ο έλεγχος της χρηματοδότησης περνάει στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ τα κράτη μέλη της ΕΕ αναλαμβάνουν να πληρώσουν τον λογαριασμό σφίγγοντας το ζωνάρι των εργατών παντού, κάτω από την εποπτεία μόνιμης πανευρωπαϊκής τρόικας.
Πρόκειται για πραγματικό βήμα προς αυτό που οι απολογητές της ΕΕ ονομάζουν «βάθεμα της Ευρώπης», μόνο που ξεχνάνε να πουν της Ευρώπης των τραπεζιτών. Ο γνωστός μεγαλοκερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος αρθρογραφούσε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς σχεδόν από την αρχή της κρίσης υπέρ μιας τέτοιας στροφής. Αντί για επιχειρήσεις διάσωσης υπερχρεωμένων κρατών, η ΕΕ θα έπρεπε να οργανώνει απευθείας τη διάσωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Τώρα η Μέρκελ και ο Ολάντ, ο Μόντι και ο Ραχόι προσαρμόζονται σε αυτή τη γραμμή.
Αυτή η στροφή είναι αποτέλεσμα δυο εξελίξεων. Η πρώτη είναι η επιδείνωση της κρίσης. Πέντε χρόνια μετά το κανόνι στην τραπεζική αγορά στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, οι φούσκες εξακολουθούν να σκάνε όπως απέδειξε η χρεοκοπία της Bankia στην Ισπανία. Και η δεύτερη είναι η ογκούμενη οργή των εργατών πανευρωπαϊκά. Δεν είναι μόνο οι εκλογές στην Ελλάδα που έκαναν τους διαχειριστές του Ευρώ να περνάνε εφιαλτικές νύχτες. Και η ήττα του Σαρκοζί και η πολιτική κρίση που αντιμετωπίζει ο Μόντι έστειλαν το ίδιο μήνυμα. Η πολιτική που έστελνε τρόικες από χώρα σε χώρα, από κρίση σε κρίση αποδεικνυόταν και αναποτελεσματική οικονομικά και αποσταθεροποιητική πολιτικά.
Παγκόσμιος ανταγωνισμός
Μπορούν να σταματήσουν αυτόν τον κατήφορο με τη «νέα ρύθμιση»; Οι ευρωπαϊκές τράπεζες ίσως καταφέρουν να βελτιώσουν τη θέση τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Τα στοιχεία των τελευταίων χρόνων δείχνουν ότι χάνουν διαρκώς μερίδιο και από τις αμερικάνικες ανταγωνίστριές τους και από το Σίτι του Λονδίνου και από την Κίνα που απλώνεται. Αλλά για τους εργάτες της Ευρώπης η «νέα ρύθμιση» φέρνει χειρότερες μέρες.
Αυτές τις μέρες στη Βρετανία ξεδιπλώνεται ένα σκάνδαλο με επίκεντρο την τράπεζα Μπάρκλεϊς. Ο διευθύνων σύμβουλός της αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από αποκαλύψεις για παιχνίδια κερδοσκοπίας με το επιτόκιο της διατραπεζικής αγοράς του Λονδίνου. Τώρα το γήπεδο για τέτοια σκάνδαλα γίνεται πανευρωπαϊκό. Στήνεται μια γιγάντια αναρροφητική αντλία που θα ρουφάει περισσότερα κέρδη από τους μισθούς, τις συντάξεις, τις δουλειές και τις κοινωνικές υπηρεσίες των εργατών.
Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης αδημονούν να βάλουν και τους έλληνες τραπεζίτες στο παιχνίδι. Η επιλογή Στουρνάρα για το υπουργείο Οικονομικών είναι ξεκάθαρο μήνυμα. Το δίδυμο Στουρνάρα-Χατζηδάκη με το παρελθόν που έχει (ο ένας με το ξεπούλημα της Εμπορικής και ο άλλος της Ολυμπιακής) είναι πρόθυμο να πουλήσει τα πάντα για αυτόν τον σκοπό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να έχει καμιά σύμπλευση με αυτή την «εθνική προσπάθεια». Δεν είναι ώρα για δηλώσεις σαν του Παπαδημούλη που άνοιξε παράθυρο για συνεργασία ώστε να μπει η Ελλάδα στη «νέα ρύθμιση». Ούτε είναι ώρα αποκλιμάκωσης της πολιτικής πόλωσης με κινήσεις όπως η ψήφος για να εκλεγεί ο Μεϊμαράκης Πρόεδρος της Βουλής με ρεκόρ ψήφων χάρη στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά είναι κακά σημάδια.
Τώρα είναι ώρα άμεσης και μετωπικής σύγκρουσης με αυτά τα σχέδια. Τώρα είναι ώρα να ενωθεί η αριστερά σε ένα μέτωπο ρήξης με την Ευρώπη των τραπεζιτών και το κοινό νόμισμά της. Η θέση μας δεν μπορεί να είναι «Έξω η Τρόικα μέχρι να υπαχθεί και η Ελλάδα στη νέα ρύθμιση» - η θέση μας πρέπει να είναι «Έξω η Τρόικα και ας πάρει μαζί της και όλους τους μηχανισμούς της λεηλασίας των εργατών για χάρη των τραπεζών».