Ενα ωμό εκβιαστικό (οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό) δίλημμα ξεδιπλώνεται τις τελευταίες εβδομάδες: Είτε θα σας πνίξουν «οι δυνάμεις της αγοράς», είτε θα αποφασίσετε να πνιγείτε μόνοι σας.
Η Κομισιόν, η ΕΚΤ και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας λένε: είτε δεχόσαστε «Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα» περικοπών σε μισθούς, ασφαλιστικό, κοινωνικές δαπάνες, είτε η Ελλάδα θα χάσει την «εμπιστοσύνη των αγορών», το κράτος δεν θα μπορεί να δανείζεται για να λειτουργεί οπότε κινδυνεύετε να χρεοκοπήσετε όπως έγινε με το Ντουμπάι.
Για πια «εμπιστοσύνη των αγορών» μιλάνε όταν ακόμα και οι πιο πιστοί θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού αναγκάζονται να παραδεχθούν την πλήρη αποτυχία και αναξιοπιστία των «δυνάμεων της αγοράς» μπροστά στο βάθος και το εύρος της νέας οικονομικής κρίσης που κρατάει από το καλοκαίρι του 2007.
Ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πού πάνε τα πράγματα. «Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν η παγκόσμια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί αρκετά γρήγορα για να περιορίσει τις ζημίες που βαραίνουν ακόμα, ή μοιραία θα πέσει σε δεύτερη ύφεση», σημειώνουν οι Financial Times. Προς το παρόν τίποτα δεν παραπέμπει προς την πρώτη κατεύθυνση.
Ξεχνούν τι προκάλεσαν «οι δυνάμεις της αγοράς» με το σκάσιμο της φούσκα των ακινήτων και των πιστώσεων που τροφοδοτούσαν οι τραπεζίτες με τις πλάτες των κυβερνήσεων. Ώστε να κινούνται οι οικονομίες με δανεικά για να μην βουλιάξουν τα ποσοστά κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ξεχνούν ότι οι ίδιοι οι τραπεζίτες όταν κατάλαβαν ότι οι «μαύρες τρύπες» δεν θα καλυφθούν ποτέ εάν δεν υπάρξει καταστροφή κεφαλαίων, άρχισαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον με μισό μάτι ανεβάζοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού αναμεταξύ τους αλλά και στο δανεισμό των κρατών.
Όταν κατάλαβαν ότι τα κράτη θα αναλάβουν τα χρέη τους, μεταφέροντας στα σωθικά τους τις «μαύρες τρύπες» των τραπεζών, τότε τα επιτόκια άρχιζαν να προσγειώνονται.
Όχι για να περάσει ρευστό στην πραγματική οικονομία, στα εισοδήματα, στη κατανάλωση, αλλά για να δανείζονται ξανά φθηνά «οι αγορές» και να εκβιάζουν δημιουργώντας νέες χρηματοοικονομικές φούσκες στις μετοχές, τα νομίσματα, τα εμπορεύματα.
Για να κερδοσκοπούν οι ελληνικές τράπεζες (κι άλλοι παγκόσμιοι «παίκτες») με τα ομόλογα του δημοσίου τα οποία αγόραζαν με επιτόκια 5%-6%, όταν δανείζοντας από την ΕΚΤ με επιτόκιο κάτω από 1%. Και να χρηματοδοτούν παράλληλα «ανοίγματα» στο ναρκοπέδιο της Ανατολικής Ευρώπης, ύψους 55 δισ. ευρώ (όσο το 1/5 του ΑΕΠ) με τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.
Εκβιασμοί
Κι όμως αυτοί οι εκβιασμοί ντύνονται κομψά με ιδεολογικό μανδύα από την κυβέρνηση και πολλά ΜΜΕ, που θυμίζουν σε εκσυγχρονιστική βερσιόν τις δεξιές κραυγές της εποχής που το ΠΑΣΟΚ ερχόταν στην εξουσία το 1981.
Ο Παναγιώρης Λάμψιας, γράφει στην Ημερησία του Σαββάτου (28/11): «Οι αγορές έχουν τους δικούς τους νόμους και δεν υπακούουν σε διαταγές και εξυπνάδες ορισμένων που θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλουν τους όρους τους όντας σε θέση αμύνης… Όσοι πιστεύουν ότι η Eλλάδα μπορεί να κλείσει τα... σύνορά της στο διεθνές κεφάλαιο και στους πάσης φύσεως κερδοσκόπους ας γυρίσουν πλευρό αν δεν μπορούν απλώς να ξυπνήσουν».
Η εικόνα είναι ανάποδη. Όσα και να δεχτούν να θυσιάσουν οι εργαζόμενοι τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι θα πέσουν τα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου. Διότι αυτό που καθορίζει την πορεία τους είναι η κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η κρίση του καπιταλισμού και όχι τα ιδεολογήματα ότι οι εργαζόμενοι και ο δημόσιος τομέας (το κράτος πρόνοιας) «υπερκαταναλώνουν» και είναι «αντιπαραγωγικοί».
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να προσπαθήσουμε να «ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών», αλλά να τους επιβάλουμε τα ριζικά μέτρα που απαιτούνται. Αναξιόπιστοι δεν είμαστε εμείς, αποτυχημένοι και αφερέγγυοι είναι αυτοί και το σύστημά τους.
Αντί η κυβέρνηση να ψάχνει να βρίσκει 13 δισ. ευρώ το χρόνο (το 22,3% του συνόλου των εσόδων) για να πληρώνει τοκοχρεολύσια στους τραπεζίτες πέρα και πάνω από τα «πακέτα στήριξης», είναι πιο αποτελεσματικό να παγώσει τις πληρωμές τόκων και να κρατικοποιήσει τις τράπεζες.
Είναι ένα πρώτο βήμα που μπορεί να ανοίξει τεράστιες δυνατότητες για τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών, για μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία, προστασία του περιβάλλοντος.
Γιατί να παγώσουν όλα αυτά και να μην παγώσουν οι τόκοι στις τράπεζες; Γιατί να παίρνουν δημόσιο χρήμα, χωρίς να έχουν δημόσιο έλεγχο;
Το απεργιακό ραντεβού στις 17 Δεκεμβρίου μπορεί να δώσει το έναυσμα στέλνοντας ηχηρό μήνυμα, γιατί οι εργαζόμενοι δικαιολογημένα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στις δυνάμεις της αγοράς και τους υπηρέτες της.
Το γηροκομείο του καπιταλισμού
Τα πακέτα πολλών εκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων που έχουν ανακοινωθεί σε ΗΠΑ και Ευρώπη, μπορεί να κατάφεραν να φρενάρουν τη πτώση στην άβυσσο, αλλά όλα είναι ακόμα ρευστά και αβέβαια για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας με την ανεργία και τα χρέη στα ύψη.
Γι’ αυτό ακόμα στο G20 δεν είναι σίγουροι εάν θα τραβήξουν το «μαξιλάρι» των κρατικών στηρίξεων διεθνώς, παρά τη διόγκωση των δημόσιων χρεών ελλειμμάτων, την ώρα που ζωγραφίζουν σχήματα U ή W για την ανάκαμψη.
Για τον Μαρξ η διέξοδος στις κρίσεις του καπιταλισμού είναι η κάθαρση μέσα από την καταστροφή κεφαλαίου, χρεοκοπίες, εξαγορές αδύναμων από όσους επιβίωσαν. Αλλά όσο γερνάει ο καπιταλισμός η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και οι καταστροφές που προκαλεί με τις κρίσεις, αφορούν όλο και πιο γιγάντιες εταιρείες στο παγκόσμιο σύστημα αυξάνοντας τον κίνδυνο για ντόμινο καταρρεύσεων.
Μετά την εμπειρία από την κατάρρευση της Lehman όταν οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο λένε, «πολλοί μεγάλοι για να αφεθούν στην τύχη τους», εννοούν ομίλους τραπεζών και πολυεθνικών επιχειρήσεων που βρέθηκαν στο χείλος της χρεοκοπίας μέσα στην κρίση του συστήματος.
Αλλά ακριβώς επειδή είναι πολύ μεγάλοι, όταν γκρεμίζονται απειλούν να παρασύρουν μαζί τους κι άλλους τομείς της οικονομίας, ακόμα και ολόκληρες χώρες εάν δεν παρέμβουν τα κράτη να τους σώσουν όπως κι έγινε σε ΗΠΑ, Ευρώπη, Ασία (με κορυφαίο παράδειγμα τη General Motors αλλά και πολλές τράπεζες).
Τα αδιέξοδα της ΕΕ
Οι πιέσεις τις υπερχρέωσης βγάζουν στην επιφάνεια τα αδιέξοδα της Ευρώπης και τις συγκρούσεις τόσο στο εσωτερικό της όσο και με τον υπόλοιπο κόσμο (ΗΠΑ, Κίνα).
Η ΕΕ επιμένει στη «δημοσιονομική πειθαρχία», φοβούμενη ότι αν υπερ-χρεωθεί σαν τις ΗΠΑ (τυπώνοντας χρήμα) θα κινδυνεύσει το ευρώ, για την σταθερότητα του οποίου πρέπει να θυσιαστούν με οποιοδήποτε κόστος «απροσάρμοστες χώρες».
Έτσι οι κάθε λογής Αλμούνια εμφανίζουν την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ουγγαρία, τις Βαλτικές Χώρες, σαν «βαρίδια» που πρέπει να «εξυγιανθούν» με σκληρά προγράμματα περικοπών λατινοαμερικάνικου χαρακτήρα στυλ Αργεντινής.
Ο τραπεζίτης των 360.000 ευρώ ζητάει να παγώσουν οι μισθοί αυτών που παίρνουν 20 φορές λιγότερα
Βαρύ πρόγραμμα λιτότητας για την επόμενη δεκαετία προτείνει ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος προκειμένου να μειωθούν τα ελλείμματα και να εξυγιανθεί η ελληνική οικονομία.
Την περασμένη εβδομάδα ο Προβόπουλος μίλησε στην "Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής" κατά την παρουσίαση της 'Ενδιάμεσης Έκθεσης της ΤτΕ" για την νομισματική πολιτική του 2009. Συγκεκριμένα μίλησε για την «τεράστια σπατάλη του δημόσιου» στην οποία χρειάζεται να μπει φρένο και πρότεινε τη συνέχιση των «τολμηρών και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων». Ζήτησε περικοπή των δαπανών, την οποία υπολόγισε στα 20 δισ. ευρώ και εξοικονόμιση 35δις ευρώ από την φοροδιαφυγή, ενώ δε δίστασε να ζητήσει να αναμορφωθεί το ασφαλιστικό σύστημα θεωρώντας ότι τα ταμεία έχουν φαλιρίσει εξ αιτίας της μεγάλης γήρανσης του πλυθυσμού.
Ο Προβόπουλος που θεωρεί ότι τα ταμεία δεν έχουν λεφτά γιατί οι συνταξιούχοι έχουν το θράσος να ζουν πολύ είναι από τους πιο καλά αμειβόμενους διοικητές των κεντρικών τραπεζών στον κόσμο, σύμφωνα με το Reuters. «Ο κατάλογος που καταρτίστηκε από το πρακτορείο ειδήσεων έδειξε ότι ο Προβόπουλος κερδίζει 362.500 ευρώ, ή 465.885 δολάρια ετησίως, έναντι 345.252 ευρώ που καταβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για τον κ. Jean-Claude Trichet»
Βέβαια την προηγούμενη εβδομάδα προχώρησε και αυτός σε μία κίνηση καλής θέλησης, αφού ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στη μείωση του μισθού του κατά 20%, προκειμένου να θέσει πρώτος το παράδειγμα για την ανάγκη περικοπής των δημοσίων δαπανών. «Πρόκειται για μια συμβολική κίνηση για τους δύσκολους καιρούς στους οποίους βρισκόμαστε», δήλωσε. Το μήνυμα είναι σαφές: Οι θυσίες είναι για όλους. Ο Προβόπουλος θα παίρνει «μόνο» δέκα πέντε φορές περισσότερα από τον μέσο δημόσιο υπάλληλο…
Ολο τον περασμένο μήνα, που ως γνωστόν είναι ο μήνας κατάρτισης του προϋπολογισμού του 2010, οι δηλώσεις διεθνών παραγόντων που ζητούν στην ουσία να πληρώσουμε οι εργαζόμενοι την κρίση του συστήματος είχαν την τιμητική τους.
Από τις δηλώσεις του Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χοακίν Αλμούνια, μέχρι τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ και από τον πρόεδρο του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, μέχρι τον Αμερικανό πρέσβη την Ελλάδα Σπέκχαρντ όλοι ενδιαφέρονται για το καλό της ελληνικής οικονομίας και όλοι επαναλαμβάνουν σε όλες τις γλώσσες τη γνωστή συνταγή «θυσίες» και «περικοπές» ίσον «ανάπτυξη» της οικονομίας. Και όλα αυτά υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ, κλιμάκιο του οποίου ήρθε στην Ελλάδα.
Ο Τρισέ και ο Αλμούνια τρέχουν να κάνουν δηλώσεις ότι η ελλάδα δεν πρόκειται να χρεωκοπήσει όσο βρίσκεται στην αγκαλιά της ΕΕ, αλλά δεν παραλείπουν να πιέζουν για μείωση των δαπανών από τον προϋπολογισμό του 2010. Ζητούν πρόσθετα μέτρα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η φορολογική μεταρρύθμιση, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, οι ιδιωτικοποιήσεις, και κυρίως συστήνουν «πάγωμα» των αποδοχών στο Δημόσιο.
Πρόσθετα
«Στη σωστή κατεύθυνση είναι τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για τη μείωση του ελλείμματος, αλλά θα χρειασθούν πρόσθετα μέτρα εντός του 2010», δήλωσε Γιούνκερ, μετά την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι δηλώσεις του Ντάνιελ Σπέκχαρντ, συνοψίζοντας τις θέσεις του, στο ετήσιο συνέδριο για την «Ώρα της ελληνικής οικονομίας», που οργανώνει το αμερικανο-ελληνικό επιμελητήριο και τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Οικονομίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε να καταργηθεί η μονιμότητα και οι Συλλογικές Συμβάσεις εργασίας: «Χώρες με ακαμψία στην αγορά εργασίας τους, ακόμη και με κυβερνητική προστασία, βάζουν τους εργαζόμενους στον κίνδυνο της ανεργίας μακροπρόθεσμα» τόνισε, και συνεχίζοντας στο ίδιο θέμα πρόσθεσε ότι «στο βαθμό που κάποιες κυβερνήσεις επιθυμούν να εγγυηθούν τη δια βίου απασχόληση, αυτό συχνά αποβαίνει σε ένα δυσβάστακτο δημοσιονομικό βάρος».
Στη βάση αυτών των συνταγών θα είναι ο προϋπολογισμός που θα αρχίσει να συζητιέται στη βουλή στις 17 Δεκέμβρη.
Ενα δείγμα των επιθέσεων που περιλαμβάνει ο προϋπολογισμός είναι το πάγωμα των μισθών στο δημόσιο για όσους λαμβάνουν βασικό μισθό 2.000 ευρώ, εξαιρουμένων των επιδομάτων. Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, πρόκειται για περίπου 40 χιλιάδες υπαλλήλους, σε σύνολο 560 χιλιάδων. «Οι μηδενικές αυξήσεις σε υπαλλήλους με μικτές αποδοχές άνω των 2.000 ευρώ, συνιστά πάγωμα στις καθαρές αποδοχές από 1.400 ευρώ και άνω», απάντησε η ΑΔΕΔΥ, δηλαδή το κατώτατο μισθό που σύμφωνα με το κόστος ζωής χρειάζεται μία οικογένεια για να ζήσει.
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ψηφίσει έναν προϋπολογισμό λιτότητας που θα περιλαμβάνει ραγδαίες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Αυτό που διακηρύσσει η υπουργός Υγείας είναι ότι στα νοσοκομεία υπάρχουν τεράστιες σπατάλες και πρέπει να υπάρξει νοικοκύρεμα.
Ομως το πρόβλημα είναι ότι τα νοσοκομεία δαπανούν τεράστια ποσά για να καλύψουν τις μαυρες τρύπες μίας πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων που έχει διαμορφωθεί εδώ και χρόνια και χαρίζει εκατομμύρια στους εργολάβους και στις εταιρείες.
Καταρχήν οι συμβάσεις για όλων των ειδών τις προμήθειες έχουν λήξει εδώ και μία πενταετία. Κάποτε για να καλυφθούν οι ανάγκες σε υλικοτεχνική υποδομή των νοσοκομείων γίνονταν κάποιοι διαγωνισμοί με κριτήριο τις χαμηλότερες τιμές και την ποιότητα των υλικών. Τώρα αυτά έχουν καταργηθεί. Ολες οι προμήθειες γίνονται εξωσυμβατικά χωρίς κανένα έλεγχο. Επίσης τα νοσοκομεία διοικούνται από διοικητικά συμβούλια 9μελή ή 11μελή που αμοίβονται πλουσιοπάροχα.
Τα έργα που γίνονται και αφορύν τις επισκευές στις κτιριακές υποδομές γίνονται από εξωτεριτικά συνεργεία με αποτέλεσμα να δίνονται τεράστια ποσά σε εργολάβους. Μία σειρά υπηρεσίες όπως η καθαριότητα και η φύλαξη έχουν περάσει σε ιδιώτες οι οποίοι πληρώνονται από τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων και απασχολούν εργαζόμενους ανασφάλιστους, χωρίς συμβάσεις και με τετράωρα. Το παράδειγμα της ΟΙΚΟΜΕΤ είναι πολύ χαρακτηριστικό. Το υπουργείο λέει ότι πρέπει να περιοριστούν οι δαπάνες για τα φάρμακα, που στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλές. Αυτό οφείλεται στην ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών που επιβάλλουν οι φαρμακευτικές εταιρείες που στην ουσία τρώνε τα λεφτά των νοσοκομείων βγάζοντας τεράστια κέρδη.
Και όμως όλα αυτά τα συμφέροντα δεν πρόκειται να τα πειράξει η νέα ηγεσία του υπουργείου. Αντίθετα παγώνει τις προσλήψεις και τους μισθούς μας για τα επόμενα τρία χρόνια τουλάχιστον. Χωρίς προσωπικό δεν μπορεί να υπάρξει δημόσια και δωρεάν υγεία. Το κλειδί για να λειτουργήσουν τα νοσκομεία είναι να υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό, νοσηλευτές, διοικητικοί, ιατρικό προσωπικό και μάλιστα σε 24ωρη βάση.
Στο Αγ. Ολγα έχουμε 40% κενές οργανικές θέσεις και η ίδια κατάσταση επικρατεί σε όλα τα νοσκομεία. Οι 3.000 προσλήψεις που ανακοινώθηκαν πανελλαδικά είναι σταγόνα στον ωκεανό. Στο νοσοκομείο μας σε κάθε εργαζόμενο υπάρχουν 50 με 100 οφειλόμενα ρεπό λόγω έλλειψης προσωπικού.
Είμαστε 80 χιλιάδες εργαζόμενοι στα νοσοκομεία. Ουσιαστικά είμαστε απο τους μεγαλύτερους κλάδους και στην ουσία είμαστε οι πιο χαμηλά αμειβόμενοι. Οι μισθοί μας έχουν παγώσει από πέρσι και τώρα μας λένε πάλι για μηδενικές αυξήσεις. Αυτή την πολιτική δεν πρέπει να την αφήσουμε να περάσει. Δεν πρέπει να πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Αυτός ο προϋπολογισμός που ρίχνει τα βάρη στους εργαζόμενους πρέπει να μείνει στα χαρτιά.
Όσα χρόνια κι αν πάμε πίσω δεν θα βρούμε κάποια χρονιά που η εκάστοτε κυβέρνηση να μην επικαλείται «ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες» μέσα στις οποίες κατατίθεται ο ετήσιος προϋπολογισμός. Η δικαιολογία αυτή ενισχύεται όταν έχουμε πρόσφατα αλλαγή κυβέρνησης και ακόμα χειρότερα όταν υπάρχει η δικαιολογία της ύφεσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, η λεγόμενη «Οικονομική Κρίση».
Εκείνο που ποτέ δεν λένε και φτάνουν κατευθείαν στα μέτρα που «πρέπει» να πάρουν, είναι α) ποιοι είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, β) ποιοι ακόμα και σε περιόδους ύφεσης εξακολουθούν να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους και γ) ποιες κυβερνήσεις, ποιο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Δεν περιμένουμε να μας το απαντήσουν. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά τις απαντήσεις, όπως βιώνουν σε ολόκληρη τη ζωή τους την εκμετάλλευση από τα αφεντικά.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας έδειξε από πολύ νωρίς ότι δεν έχει καμία διάθεση να τα βάλει με το κεφάλαιο και ρίχνει τα βάρη στους εργαζόμενους. Μείωση των άμεσων φόρων για τους τραπεζίτες και αύξηση των έμμεσων φόρων που τελικά πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Απολύσεις στους πιο εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους τους συμβασιούχους και ταυτόχρονα πάγωμα των προσλήψεων. Συκοφάντηση και περικοπή όλων των επιδομάτων, που κατά καιρούς κέρδιζαν με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι, για να καλύψουν το χαμένο εισόδημα. Χαριστική βολή στο ασφαλιστικό με την ολοκλήρωση της μετατροπής της κοινωνικής ασφάλισης σε επαγγελματική. Αυτές είναι μερικές από τις δεσμεύσεις της νέας κυβέρνησης προς την άρχουσα τάξη, για να στείλει το λογαριασμό των ελλειμμάτων στους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Οικονομικών από τη φύση της δουλειάς μας, το ξέρουμε καλύτερα από όλους. Δεν είναι οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Οικονομικών, υπεύθυνοι για το έλλειμμα των εσόδων αλλά το πολύπλοκο, άδικο και ταξικό φορολογικό σύστημα, είναι αυτό που οδηγεί στην αφαίμαξη των εισοδημάτων των εργαζομένων και στην ασυλία των καπιταλιστών. Όπως ξέρουμε ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που κυριαρχεί στον κλάδο μας, αποδέχεται τη λογική των «θυσιών» από τους εργαζόμενους και δεν έχει διάθεση να εκφράσει τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων για σύγκρουση. Στο σύλλογο εφοριακών Ημαθίας – Πέλλας – Πιερίας οι εργαζόμενοι με κείμενο που διακινούμε μαζέψαμε ήδη 100 υπογραφές και ζητάμε να πάρουν αποφάσεις του Δ.Σ. του συλλόγου και η Π.Ο.Ε. – Δ.Ο.Υ. για κινητοποιήσεις ενόψει προϋπολογισμού ώστε ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ.
Οι εργαζόμενοι στα Stage συνεχίζουμε τον αγώνα μας μέχρι να κατακτήσουμε τη μονιμοποίησή μας, αφού είναι πια φανερό ότι μετά από τόσα χρόνια εργασίας καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτό επιβεβαιώνει και γραπτή απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στο Δήμο Περιστερίου που εργαζόμαστε.
Διεκδικούμε μόνιμη δουλειά, την πληρωμή των δεδουλευμένων μας και τα ένσημα που χάσαμε τόσα χρόνια δουλεύοντας ανασφάλιστοι με τη δικαιολογία ότι είμαστε μαθητευόμενοι. Είμαστε πάνω απ’ όλα εργαζόμενοι και αυτό δεν αλλάζει όσα ψέματα και να πουν ότι είμαστε «ρουσφέτια», ότι μπήκαμε χωρίς αξιοκρατικές διαδικασίες και ότι η δικιά μας μονιμοποίηση θα είναι σε βάρος όσων ψάχνουν για δουλειά. Αυτό δεν ισχύει. Στο Δήμο Περιστερίου οι κενές οργανικές θέσεις είναι 600 και οι εργαζόμενοι με stage είμαστε 159 άτομα. Και εμείς να γίνουμε μόνιμοι πάλι δεν φτάνουμε για να καλύψουμε τα κενά.
Η κυβέρνηση νόμιζε ότι η επίθεση σε βάρος μας θα περνούσε αναίμακτα. Ομως μετά από τις κινητοποιήσεις μας αποδείξαμε ότι αυτό δεν θα περάσει έτσι εύκολα. Το σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουμε μέχρι να κερδίσουμε αυτό που μας ανήκει.