Στο όνομα της ανάκτησης της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας η κυβέρνηση έτρεξε να προσφέρει στους εγχώριους και τους διεθνείς ´μας´ πιστωτές κυριολεκτικά γη και ύδωρ. Όλες οι παρανοϊκές απαιτήσεις των ελεγκτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ενσωματώθηκαν, χωρίς κανέναν δισταγμό, στο πρόγραμμα: ο χρόνος προσγείωσης των ελλειμμάτων κατέβηκε από τα τέσσερα στα τρία χρόνια. Από τα 25 δις που στοχεύει να εξοικονομήσει ο Παπακωνσταντίνου, τα 10 θα πρέπει να εξασφαλιστούν μέσα στη χρονιά που διανύουμε -παρόλο που οι προβλέψεις της κυβέρνησης λένε ότι θα είναι μια ακόμα χρονιά βαθιάς ύφεσης για την ελληνική οικονομία.
Το τι θα σημαίνει αυτό το έκφρασε ανοιχτά ο ίδιος ο Λοβέρδος, όταν προέβλεψε ότι οι άνεργοι θα φτάσουν, επίσημα, στο ένα εκατομμύριο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο Παπανδρέου δηλώνει, ξετσίπωτα, αποφασισμένος να πάρει ακόμα πιο αυστηρά μέτρα αν αυτό απαιτηθεί. Η Μάργκαρετ Θάτσερ θα πρέπει να κοκκινίζει από ντροπή μπροστά στις τολμηρές εξαγγελίες της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης της Ελλάδας...
Μπορούν τα μέτρα αυτά να αποτρέψουν τα χειρότερα -όπως ισχυρίζονται οι εφημερίδες και τα κανάλια που στηρίζουν την κυβέρνηση; Οι ίδιοι οι οικονομικοί αναλυτές είναι διαιρεμένοι: ελάχιστοι μόνο πιστεύουν ότι τα μέτρα του Παπακωνσταντίνου είναι σε θέση να σταματήσουν τον κατήφορο.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Διεθνής Κοινότητα θα πρέπει να αφήσει την Ελλάδα -την χώρα των πλασματικών στατιστικών, της δημιουργικής λογιστικής αλλά και των απεργιών και των εξεγέρσεων- να χρεοκοπήσει, παραδειγματικά.
Βόμβα μεγατόνων
Κάποιοι άλλοι, όμως, προειδοποιούν ότι κάτι τέτοιο θα απειλούσε να βυθίσει τον πλανήτη στο χάος: το ελληνικό δημόσιο χρωστάει πάνω από 250 δισεκατομμύρια ευρώ στις διεθνείς τράπεζες, ένα ποσό τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό που άφησε πίσω της η χρεοκοπία της Ρωσίας ή της Αργεντινής: μια χρεοκοπία τέτοιου μεγέθους θα είναι κυριολεκτικά μια βόμβα μεγατόνων για την παγκόσμια οικονομία. Η Ευρώπη, λένε, πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της: η λύση είναι η έκδοση Ευρωομολόγων -ομολόγων με εγγύηση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οποία θα επιτρέπουν στις υπερχρεωμένες χώρες σαν την Ελλάδα ή την Ιρλανδία να δανείζονται με την ίδια ευκολία και τα ίδια επιτόκια με τη Γερμανία.
Πρόκειται για τρέλα, απαντούν κάποιοι άλλοι. «Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαν οι ελληνικές αρχές να μάθουν από την Αργεντινή» γράφει ο Ντέσμοντ Λάχμαν, ένας αμερικάνος οικονομολόγος, «είναι ότι είναι τρέλα να προσπαθείς να καταπολεμήσεις το αναπόφευκτο». Η Αργεντινή προσπάθησε να ξεπεράσει τα προβλήματα ρευστότητάς της τη δεκαετία του 1990 συνδέοντας το νόμισμά της με το «σκληρό» δολάριο. Το πρόβλημα δεν ήταν, όμως, απλά και μόνο η ρευστότητα: Η σύνδεση του πέσο με το δολάριο μετατράπηκε σε θηλιά που τράβηξε όλη τη χώρα στη χρεοκοπία. Στην περίπτωση της Ελλάδας η τρέλα ήταν ακόμα μεγαλύτερη: δεν συνέδεσε απλά τη δραχμή με το ευρώ: την κατάργησε. «Η προσπάθεια αυτή» συνεχίζει ο Λάχμαν, «δεν φορτώνει απλά και μόνο τη χώρα με ένα βουνό από επίσημα χρέη που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αλλά βαθαίνει και επιμηκύνει και την ύφεση... Η Αθήνα πρέπει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη όσο πιο γρήγορα μπορεί...»
Φυσικά κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν απλά το αντίθετο: αν η Ελλάδα δεν ήταν στην Ευρωζώνη, έγραφε πριν από μερικές βδομάδες η εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, θα ήταν ήδη χρεοκοπημένη.
Στην πραγματικότητα αυτή η παρανοϊκή «πολυφωνία» μέσα στους οικονομικούς κύκλους δεν εκφράζει παρά ένα και μοναδικό πράγμα: την αδυναμία τους όχι μόνο να δώσουν πειστικές εξηγήσεις για την κρίση αλλά και να προτείνουν και κάποια αποτελεσματική θεραπεία. Και όταν ο γιατρός σηκώνει τα χέρια ψηλά, ε τότε έρχεται η ώρα της ύαινας και του κορακιού. Αυτό είναι το πρόγραμμα του Παπακωνσταντίνου: πρόγραμμα των σαρκοβόρων τεράτων της οικονομίας, των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων.
Μια μόνο θεραπεία υπάρχει απέναντι στην σημερινή κρίση των ελλειμμάτων και της «αξιοπιστίας της χώρας»: η αντίσταση. Η 10 Φλεβάρη θα είναι η αρχή.